Raganorck

[red]

(( vanaf Biste is buiten-> Gannon de hoofdstr. voor de liefhebber))

De torens strekten zich uit naar de hemel, als de vingers van een paar handen. De leistenendaken omgeven door cirkelvormige tinnen vormden groteske nagels. Afwatergootjes eindigden in monden van monsters en de goten werden bewaakt door groenuitgeslagen Gargoyles.

Maar die wereld was geheim voor degenen die op de grond ver beneden woonden. Een wereld uit langvervlogen tijden. Slechts een enkeling kende de stenen beelden bij naam.

Eén van de beelden bewoog en sprak, een klein hoofd uit een bult mantel.

'Liefste wees stil. Je kunt niets doen, de stervelingen zijn op zichzelf aangewezen.' De drang om de stad te beschermen was groot, maar ze was zo blij dat hij nu bewoog en ademde. 'Er komen andere tijden, ik zal zorgen dat wij weer bewakers kunnen worden en niet hulpeloos toe te hoeven kijken.'

Een traan biggelde langs haar gezicht, werd weerspiegeld in zijn ogen. Er waren er meer, op de torens naast haar die onrustig heen en weer liepen als dieren in een kooi, tranen in hun ogen. Het was een kwelling om tot leven te komen als de stad in gevaar was en vervolgens alleen maar te kunnen toekijken.

Ze had lang gezeten op de daken hopend dat de weg naar het woud vrij zou geraken. Ze moest naar het woud, naar de eenhoorns. Het waren de enige wezens die lang genoeg geleefd hadden en haar konden vertellen waar haar onrust gevoelens vandaan kwamen. Het waren haar aartsvijanden, waarom wisten ze al lang niet meer en de strijd was gestaakt, maar vijanden bleven ze.

Ze zou nog langer wachten, totdat het slagveld op de stadwallen weg zou zijn en ze naar het woud kon en kon ontdekken of ze haar oude leven terug kon krijgen of ze nu eindelijk lang genoeg gestraft zouden zijn en opdat het geruis van vleugels de nachtelijke lucht weer zou vullen.

Biste stuurde Archimedes de uil het luchtruim in, maar zijn vleugels waren stil en haar verlangen om te zweven werd niet bevredigd.

Edited by: red at: 5/3/02 6:40:01 am

[red]

Norbert het draakje was uit haar mantel gekropen en zat naast haar op de tinnen. Biste sprak met een zachte stem die werd verzwolgen door de nacht.

'Het wordt tijd dat je gaat vliegen mijn kleine vriend. Blijf niet langer wachten tot ik mijn vleugels terug krijg. Ik wacht al eeuwen, geduldig, net als jij mijn liefste'

Hoe zouden de torens eruit zien zonder de gargoyles rond hun toppen? Veertig in totaal. Sommigen waren stuk, afgebrokkeld. Biste had al gerouwd om hen, na een aardbeving, na een aanval van drakenrijders. En soms gewoon door de tand des tijds. Nu waren er nog 28. Achtentwintig van haar clan. De clan die de voorspelling had getrotseerd, vereeuwigd in steen, slapend tot de dag dat de stad in gevaar was. Nu waren ze levend, maar geketend aan de torens bleven ze. Fladderende vleugels, berzorgde blikken, flikkerende tanden.

Archimedes kwam terug, gruisloos streek hij neer op het hoofd van de stenen Rok.

' Het is voorbij? De demon is gevallen en er zijn niets dan lijken en gewonden op de weg van de wallen naar het woud? Dank je Archimedes. Kom Norbert, terug in de mantel.'

Ze had het bericht van de uil niet nodig gehad, want kraken als kruiend ijs werden de gargoyles om haar heen weer van steen. Ze vervloekte de magier die hen dit had aangedaan en zweerde ten zoveelste male dat ze wraak zou nemen.
Biste streek met haar vingers langs het gelaat van de stenen gargoyle, die momenten daarvoor een arm om haar heen had geslagen en in haar oor had gefluisterd. Haar lippen raakten het koude steen enigszins verzacht door het mos dat er groeide.

'Nog even mijn liefste, slaap zacht.' fluisterde ze terug in het stenen oor.

Als een schaduw in de nacht een duistere wolk over de daken ging Biste op weg naar de stadswallen, de doorgang naar het woud.


(( -> de stadwallen, de smidse))

Edited by: red at: 5/3/02 6:46:02 am

[Uriel]

Puffend bereikt de Rector het dak van de Toren der Magie. De Toren loopt enigszins spits toe, maar rond de torenspits loopt nog een omgang. Op de rand staan enkele machtige gebeeldhouwde waterspuwers.

De rector loopt naar de rand en laat zijn arm steunen op een van de grauwe tinnen. Hij zucht en kijkt uit over de stad. De daken glimmen in het zonlicht dat de regen verdreven heeft.
Wat moet ik hier nu weer mee? Bezoekers van een anderen dimensie? wat voor werelden lagen er nog meer buiten het blikveld van de bewoners van Raganorck? Het was bekend dat er meerdere dimensies waren, maar van de Zes Rijken had hij nog nooit gehoord. De beelden van de Zieners werden nu buitengesloten. Een kordon was noodzakelijk voor de veiligheid van de stad, maar de Priesters zouden protesteren. Begrijpelijk natuurlijk, zij waren voor hun krachten aangewezen op hun Godheid en het was onzeker wat een dergelijke isolatie zou betekenen voor hun contact met het Hogere.

De Rector zucht. Hij kijkt omlaag langs de toren op de brede ruggen van de waterspuwers. Er gaan geruchten dat ze ooit de stad hadden beschermd tegen onheil. De stad zou hun hulp nu goed kunnen gebruiken. De Rector had altijd al een enorm respect gehad voor de grote gargoyles en hij hoopte vurig dat de geruchten uit de Oude Tijd waar waren en dat ze ooit weer hun taak als wachters en beschermers zouden kunnen vervullen.

"Ijdele hoop Jan-Arend. IJdele hoop." Zei de rector tegen zichzelf. Zijn stem klonk vreemd hierboven waar de geluiden van de stad niet doordrongen. Alleen het fluiten van de wind gaf de rector antwoord en dat was precies wat de rector aantrok in deze verlaten plek. Hij kwam hier vaak om na te denken. Hier onder het toeziend oog van de machtige waterspuwers van Raganorck...

Edited by: Uriel at: 12/22/02 11:29:06 pm

[Uriel]

"Huh wat? O excuseer ik had u niet horen komen..."

De rector rechtte zijn rug en liep op de man af.
"Heer Mandragoran, u moet begrijpen dat een dergelijk schild bepaalde... politieke consequenties heeft. Ik voorzie problemen met de Priesters in de stad als ze plots niet meer buiten deze dimensie kunnen schouwen en geen contact meer kunnen leggen met het Hogere. Vervolgens zijn het de Magisters die hier de schuld van krijgen en lopen wij kans dat onze privileges die ons in staat stellen in deze stad een leerschool te houden worden ingetrokken. Ik begrijp nu de noodzaak van een schild vanwege invasies uit een andere dimensie, maar daarmee riskeren we alles te verliezen wat we in talloze decennia met moeite aan vertrouwen hebben opgebouwd tussen ons, de magisters, de bevolking en het stadsbestuur. Begrijpt u het dilemma waarvoor u en mijn collega`s plaatst?"

De rector doet een paar stappen naar de Tinnen en staart uit over de stad. Deze stad heeft een plaats in zijn hart, maar hij weet donders goed dat ze is gebouwd op het duistere fundament van Jesaja.

"De schaduw is sterk hier, heer Mandragoran, dat kan ik niet ontkennen. Tot nu toe hebben we haar altijd zelf weten te bedwingen, zonder hulp van buitenaf. Uw hulp is goed bedoeld, maar we zullen deze strijd op onze manier moeten vechten. Dit is onze dimensie en onze aangelegenheid. We zullen ons hier op eigen kracht ook weer uit redden."

De rector draait zich om naar de vreemde man. "Ook al bedoeld u het goed, uw onbekendheid met onze manier van leven heeft ons geen kleine ongemakkelijkheid bezorgt in onze relatie met het stadsbestuur. Uw raad stellen we zeer op prijs, begrijpt u me niet verkeerd, maar ik zou u willen vragen het verder daarbij te laten en verdere actie aan ons over te laten. Het is niet de taak van een ambassadeur op om zo`n directe wijze in te grijpen en zeker niet die van een magister. Verteld u mij meer over deze Schaduwen uit uw dimensie en mijn ambtgenoten zullen zich over deze kwestie buigen. Wij weten hoe te opereren binnen het krachtenveld van Raganorck zonder al te groot publiek wantrouwen te wekken."

De rector wil weer de trap aflopen. Op de bovenste trede houdt hij echter zijn pas in en zegt: "Heer Mandragoran? Ik zou u willen vragen het schild in zijn geheel op te heffen voordat de Priesters op onze poort staan te bonken, dankuwel." Vervolgens loopt hij de trap af naar de laboratoria op de benedenliggende verdiepingen.

De Rector dus naar beneden = ?