Raganorck

[santetjan]

De deur is van gepolijst en gelakt hout, het slot is goed geolied, zodat zij makkelijk opent, en een grote kamer openbaart; het vreemde aan deze deur is dat zij altijd op deze kamer uitkomt wanneer men hem inslaat vanuit de draaiende gangen in de Toren van Alchemie.
De grote kamer zelf ligt bezaaid met alles wat een alchemist nodig zou kunnen hebben: stapels zware, in leer gebonden boeken, krakend van ouderdom; occulte kaarten aan de muren; flesjes en potjes met kruiden en elixirs; geurkaarsen en geurige harsen voor de belangrijke ceremonieen.
Toch heeft de man die voor zich uit staart in de bewerkte zetel met de hoge rugleuning niets van dit alles nodig: de vele jaren van experimenteren en doceren hebben hem alle kennis gegeven die hij voor zijn vak nodig heeft: hij beseft dat het merendeel van zijn instrumenten - de gedroogde drakenklauwen, om maar wat te noemen, als het werkelijk drakenklauwen zijn - niet meer is dan uiterlijke schijn, een manier om het geloof van een man vast te houden:
want de werkelijke kracht komt niet uit de instrumenten of de oproeper, maar uit dat wat opgeroepen word.

Jaren eerder was Gustaf Theose niet meer dan een 'gewone' doctor aan de Universiteit, een gevierd alchemist aan wie vele grote talenten werden toegeschreven. Zijn briljante vindingen in het veld van de demonologie hadden hem lof van zijn superieuren, de afgunst van zijn gelijken en de haat van de kerk opgeleverd. Zijn bevindingen hadden het mogelijk gemaakt voor de techneuten van een andere Toren om demonische energie op te vangen en te gebruiken voor hun vreemde mechanieken. Voor Gustaf was het niet genoeg: dieper wilde hij graven in alle geheimen van de machten buiten de wereld, om meer te weten te komen over het hoe? en waarom? van zijn eigen.

Staand in de magische cirkel, omgeven door de ornamenten van zijn vak, sprak de meester-alchemist de woorden van magie die nooit door anderen dan ware magiers gesproken zouden mogen worden, en goot zowel het elixir des levens als het elixir uit op de cirkel om zijn voeten. Komt!, riep Gustaf, Komt!, prins van de buitenwerelden!
Groots was zijn aangezicht, machtig zijn komen: want een ware prins der demonen gaf gehoor aan zijn eis. Zittend in zijn stoel, voor zich uit starend, ziet de oude doctor het wezen nog immer voor zich: een schaduw die zelf geen schaduw wierp, uit wiens gestalte tongen van schaduwvuur vlogen en de lucht deden opbranden. Maar niet kon hij ontkomen uit de val die Gustaf voor hem gezet had.
Zij keken elkaar aan, de machtige demonheer en de trotse alchemist, en uiteindelijk nam de demonheer een vaste gestalte aan, en vroeg naar de reden van zijn ontbieden.
'Toon mij de wegen der buitenwerelden, laat mij gaan in de geheimen van mijn wereld en de uwe,' had hij gezegd.
'Welke prijs bent u bereid te betalen, heer Theose?' had de demon gesproken.
En zo had hij toegestemd de demon Balthazar een gunst te betalen.

Balthazar had hem de buitenwerelden getoond, en de wereld der Mensen. Gustafs eigen tover had hem beschermd tegen feeen-magie, en de kennis die hij had opgedaan op de Universiteit was al spoedig niets meer dan een kleine flinter van alles wat hij wist.
Hoe meer hij van de buitenwerelden kende echter, hoe meer hij ging verlangen naar de bospaden en ruisende stromen van de wouden, hoe meer zijn hart uitging naar het gepraat en gelach van mensen - en hoe minder hij hen op durfde te zoeken.
Op een stormachtige avond, toen hij met een roemer wijn in de hand onderuitgezakt in zijn studeervertrek zat, starend in het haardvuur en verlangend naar gezelschap, verscheen Balthazar. En verlangde zijn betaling.
Werkelijk had Gustaf Theose spijt van zijn belofte, maar het was te laat zijn woord te verbreken: te zeer was hij verbonden aan de demon. Terwijl hij naar de op hem toelopende demon keek veranderde zijn vorm: schaduw werd vlees, tongen van schaduwvuur haar en handen. Een donkerroze tint nam Balthazars lichaam aan, zwart was zijn haar; lieftallig was haar gezicht, met brede lippen en hoge jukbeenderen; hoog en ferm waren zijn borsten, uitnodigend zijn heupen - en Gustaf gaf gehoor aan de eis van de demon.

Zijn gezicht stond vol afgrijzen toen hij besefte wat hij gedaan had, en hij trok de armen van de demon van zijn lichaam, wikkelde zich in een deken, en vervloekte zichzelf en de afspraak.
Lachend stond Balthazar lui op, godslastig in zijn naakte schoonheid, en verdween.
Pas drie jaar later opende zich in Gustafs studeervertrek weer de bekende poort, en ditmaal verscheen één van Balthazars dienaren, met in de handen een klein meisje, dat met bange, rode ogen naar hem opkeek. De demon liet haar in zijn zorg achter, en vertelde hem dat Balthazar terug zou komen na vijftien jaar.
Niemand wist waar Gustafs dochter vandaan kwam, en niemand vroeg het hem. Blijde jaren waren het voor hem, waarin hij zijn dochter onderwees in alles wat hij geleerd had, en haar de geneugten van zijn wereld liet zien. Met zijn alchemie wiste hij alle sporen van haar demonische achtergrond uit, en als een normaal kind betrad zij de straten van Raganorck, even bekend met de wisselende stegen als met de boeken van haar vader.
Toen veertien jaren verstreken waren kwam er een groot verdriet over Gustaf, en hij begon zich voor te bereiden op de komst van de demon.

De regen hamerde tegen de glas-in-lood ramen, de wind blies het haardvuur op, en hij zat met een roemer wijn in het vuur te staren, terwijl het ijverige tikken klonk van een pen die zich op papier bewoog: zijn dochter: als studente even briljant als haar vader, zij het vanwege haar sexe verboden om zich officieel in te schrijven. Vol verdriet prevelde hij oeroude woorden.
Weer verscheen de portaal naar de buitenwerelden, achttien jaren niet betreed, in de kamer die altijd op dezelfde plaats blijft. En Balthazar verscheen om zijn prijs op te eisen.
Als hij nu terugkijkt in zijn zetel met de hoge leuning bemerkt hij, zoals altijd, dat dit het enige mysterie is waar hij nooit een antwoord voor heeft kunnen vinden: op het moment dat de demon zijn arm uitstrekte bemerkte hij de val die gezet was, bemerkte dat hij niet op Elise toe kon gaan. Rijzend in toorn werkte hij zich naar de gestalte van de alchemist toe, die hem met een koude blik aankeek. Te laat bemerkte de demon dat zijn graf gegraven was: de laatste woorden van de oude incantatie rolden over Gustafs lippen op hetzelfde moment dat de schaduwvlammen zijn lichaam striemden en hem op de kleden terecht deden komen.
Opkrabbelend hoorde hij het suizen van zijn oren, de regen tegen het raam trommelen, en het knisperen van het vuur. Verdwenen was de portaal, de demon.
Verdwenen was Elise.

Geen van de attributen in de kamer heeft enige werkelijke waarde, zo weet Gustaf Theose, doctor emeritus in de alchemie. Want geen van de attributen heeft hem in al die lange jaren een spoor doen vinden van zijn dochter.
Eenmaal, toen hij in de slagregens, gek van angst en verlangens, door de straten van de immer veranderende stad dwaalde, meende hij haar te zien: een treurig, opgemaakt gezichtje dat uit een bordeel naar hem keek, maar toen hij op haar toerende was ze reeds verdwenen.
Gustaf Theose zit in zijn zetel met hoge rugleuning, en bladert in een boek. De wijn smaakt hem niet meer, de kennis lonkt niet meer.
De deur is van gepolijst en gelakt hout. Open haar, en je komt terecht in de gangen van de Toren van Alchemie, immer wisselend gelijk de stad. Trappen voeren naar beneden, naar de duistere straten van de stad, waar de mist doorheen dwaalt.