Raganorck

Uriel · Posted: Wed Apr 30, 2003 8:18 pm Post subject: De honden van de heer.

Het duurde niet lang of Dasu hoorde zijn achtervolgers dichterbij komen. De honden snuiften en trokken aan hun stalen kettingen. De opzichter en zijn knechten werden eerder door de honden voortgetrokken dan geleid. Hijgend leunde Dasu heel even een seconde tegen een muur om zijn adem terug te krijgen. Daarna sprintte hij des te sneller de volgende steeg in en de volgende uit. Hij moest de rivier vinden voordat de honden hem zouden bereiken. De straten leken een spel met hem te spelen. Hij had het gevoel in rondjes te lopen en toch waren de huizen telkens weer anders.

Tussen de gebouwen door zag hij een eindje verderop een pleintje met een put. Hij keek achterom en zag zijn achtervolgers al de hoek omkomen. De honden blaften luid nu ze hun prooi in het vizier hadden. Beneden in de put hoorde hij het geraas van water. Het hart van de jonge slaaf sloeg over. Het was zoals hij had gehoopt. De put kreeg water vanuit de ondergrondse rivier. Dasu dacht een kort moment na, klom toen over de rand van de put en liet zich aan het touw met de emmer naar beneden vallen. Onzacht kwam hij beneden aan. Nog even had hij de kans om omhoog te kijken en hij zag de kwijlende hondekoppen en het kwade gezicht van de opzichter. Met een stomme grijns liet hij zich meevoeren op de stroom van het ijskoude water.

Uriel · Posted: Fri May 02, 2003 9:31 am Post subject: Re: De honden van de heer.

De eerste paar seconden waren als een roes. De stroom voerde hem mee naar de vrijheid! Dasu had zich op zijn rug gedraaid en zijn armen en benen gespreid. Zo zou hij niet al te snel onder gaan, terwijl de rivier hem meevoerde. Af en toe dreven er ronde lichtplekken van putten over het water en moest Dasu zijn ogen tot spleetjes knijpen om niet verblind te worden.
Na een paar seconden begon de kou van het water door zijn kleren heen te dringen. Langzaam strekte de rivier zijn ijzige vingers uit naar Dasu en hij wist dat hij dit niet lang meer vol kon houden. De rivier vertoonde echter nergens iets wat op een kade leek. De stad was er overheen gebouwd en de bouwmeesters hadden geen rekening gehouden met een ontsnappende slaaf. Voorzichtig probeerde Dasu zich toch naar een van de zijkanten te manouvreren. Wellicht dat er ergens een richel was waaraan hij zich op kon trekken. Wanhopig werd zijn strijd toen hij merkte dat hij geen gevoel meer had in zijn handen. De kou had zijn vingertoppen al verlamd en nog steeds was er in het flauwe licht onder de stad geen spoor van ook maar iets dat op een kade leek. Hoe ironisch, ontsnapt aan de honden van de heer om te sterven in een ijzige kerker. De vrijheid zo dichtbij, maar toch zo ver weg. Hij moest het water uit. Plensend en proestend probeerde hij met de stroom mee te bewegen, maar het enige resultaat was dat hij herhaaldelijk kopje onder ging en de kou niet wegging. Het water boodt geen enkele houvast en weer ging hij kopje onder. Proestend kwam hij weer boven en probeerde weer een paar wanhopige slagen in de stroomrichting. Weer ging hij onder en kon nu nog maar met moeite zijn hoofd weer boven het oppervlak krijgen. Hij wou niet sterven, niet nu hij eindelijk vrij was. Weer ging hij onder en de rivier claimde hem in haar ijzige greep. Levenloos dreef het lichaam van de slaaf die vrij werd op de donkere golven van de ondergrondse rivier...

Dasu naar ?

Uriel · Posted: Mon May 12, 2003 8:00 am Post subject: Re: De honden van de heer.

Het water had hem doen verkillen. Al zijn spieren waren stijf geworden. Hij had het drekkige water ingeslikte en het had zijn longen gevuld, maar uiteindelijk was hij door de golven op de kant gespoeld. Het was een plek waar de ondergrondse rivier uitkwam op een kleine kade en er net overeenspoelde in deze tijd van het jaar. Aan paaltjes langs de kant hongen een aantal vrachtscheepjes van het handelsgilde te dansen op de golven. Het duurde lang voordat Dasu engiszins zich bewust werd van waar hij was en nog langer voordat hij de kracht in zijn verkleumde ledematen kon opbrengen om verder de kant op te kruipen. Hij wist niet waar hij was, maar het was zeker nog in Raganorck. Zijn achtervolgers zouden de zoektocht zo makkelijk niet opgeven. Hij moest ergens hulp zien te krijgen en warm worden. Eerst maar eens warm worden. Hij wankelde op zijn verkleumde benen en met zijn handen zocht hij steun terwijl hij een smalle trap opging. Boven was een gietijzeren hekwerk. Hij gooide zijn gewicht ertegen aan. Het hek was niet afgesloten en gaf mee. Half bewusteloos tuimelde hij de straten van het Duistere District op.
Zijn handen sloeg hij om zijn borst en hij probeerde zichzelf een beetje warm te wrijven. Wankelend zocht hij zijn weg totdat hij het warme licht van een taveerne zag.

Dasu naar de Taveerne; terugkomst van de strijd.