Raganorck

[ckeetel]

Zijn armen over zijn hoofd geslagen leunt Witte op de tafel in de duistere benedenverdieping van de dichtgespijkerde woning. Heel zijn lichaam zweet en trilt van de inspannig zichzelf weer fysiek en mentaal onder controle te krijgen. Onderweg naar dit huis, wat nu een schuilplaats lijkt te zijn geworden voor de verwrongen wereld buiten, leken muren en straatstenen de gezichten van de Twaalf aan te nemen en op hem af te komen. De kracht die het dode vlees hem schonk was een puur vergif, die heftig en tijdelijk leek te zijn. En de enige reden waarom hij het niet uit zijn lichaam kon verwijderen was omdat de Honger hem dwong het binnen te houden. De Twaalf eisten van hem dat hij terug zou gaan en hun werk af zou maken, de ondoden vernietigen. Maar als een klein stuk vlees dit al met hem doet, dan wacht vernietiging hem als hij toe zou geven aan zijn Instinct... Hij is geen Demoon meer, maar een mens... en ondood rottend vlees is rottend vlees. Bescherming zocht hij binnen deze muren, omdat er geen andere plek was waar hij rust kon vinden tegen de verschrikkelijke beelden die zijn hoofd binnendrongen. Maar zelfs hier klinken hun geluidloze stemmen nog door.

Ze eisen een monster van hem, wraak op de alchemist-vampier die hen hun leven ontnam en de Demoon schiep. En ondanks dat Insonum nu geen deel meer van hem uitmaakt lijken ze hun wraak naar hem door te trekken. Hij kan niet weigeren, hoezeer hij ze haat, zichzelf haat om de dood van Manon... het Instinct is deel van hem geworden zoals Insonum het eens was.
Het krachtige Bloed van Manon lijkt de innerlijke schade enigzins te herstellen en langzaam zinkt de deken weer over zijn emoties. Het voelt alsof hij van binnen verbrand is en het lichaam verlangt naar de helende slaap nu de schemering van de ochtend naderbij schijnt te komen. Het verlangen naar Bloed broeit in hem, het vlees heeft de dorst naar de kostbare krachtbrengende spijs aangewakkert.

Insonum...hoe zou hij hem zien...zijn eigen ziel door de ogen van de Demoon...met Manon's Bloed in hem, zou hij nu dezelfde dodelijke aura bezitten? Zou hij net zo dodelijk zijn wanneer Insonum zijn levenskracht naar binnen zou trekken? Hoe moet hij zo'n krachtig wezen het Bloed onttrekken waar hij zo heftig naar verlangt...langzaam strekken zijn trillende vingers zich... hij bezit klauwen noch kaken om snel te rijten en te scheuren, hij zal geen partij zijn voor de Incubus. Zijn hand vouwt hij dicht, de vingertoppen en nagels steeds dieper de huid van zijn hand induwend, harder door de pijn heen en dan ruikt hij de essentie van zijn eigen bloed... het duurt te lang, hij bezit kracht, maar geen middelen. En Insonum zal niet wachten... Als hij geen monster kan worden, zal hij er een van zichzelf moeten maken.

Vermoeidheid overmant hem, maar hij kan de kracht niet opbrengen om naar het gebroken dak toe te gaan en in het bed te slapen van de twee jonggestorven geliefden, niet nu hij eindelijk het tere evenwicht tussen zin en waanzin binnen zichzelf denkt te hebben gevonden en op de rand ervan balanceert. Zijn geest heeft de rust nodig, want het verdriet over haar dood ligt nog te dicht aan de oppervlakte en de roes die zijn emoties naar de achtergrond drukt is nog niet volledig op hem neergedaald. In de kast vind hij schoon linnen, bestoft, maar nog onaangeraakt. Nieuwe kleding trekt hij aan en de doorweekte, bebloedde kleren werpt hij op tafel. Twee paardendekens legt hij in een hoek van de kamer met een vleesmes erbij, voor als de Demoon of misschien zelfs mensen hem in de slaap mochten verrassen. Geleidelijk begint onder de dekens de warmte weer door zijn afgekoelde lichaam te verspreiden, warmte die koortsig begint aan te voelen, maar hij weet haar Bloed in zich. Zijn vingers sluiten zich om het heft en dan is er de bevrijdende rust van een diepe slaap...

[Galliminus]

Het spoor van Witte was duidelijk....De geur van haar eigen bloed en de geuren vanuit haar eigen huis brachten haar naar dit pand,....ze kende dit huis,..maar ze stond er verder niet bij stil wat ze hier gedaan had..

Witte had haar bloed in zich,...de sterveling had op drie verschillenden avonden diep van haar bloed gedronken...De enige reden waarom hij haar had kunnen verwonden was haar verzoek aan hem om het te doen..De kracht van het bloed was sterk..

Ze klom het dak op richting het grote versplinterde gat wat haar toegang zou verschaffen naar de plaats waar Witte zich verstopte...Voor zover Witte wist was zij dood....Een diabolisch gevoel van plezier ging door haar heen om Witte's gezicht te zien als zij weer oog in oog stonden met elkaar...
Ze zat gehurkt in het grote gat van het dak...Het weerlicht wierp haar gestalte in een vreemde schaduw de kamer in...Het was donker in de kamer, maar ze hoorde zijn ademen....ze rook zijn muskus...het zweet, het bloed...Haar ogen lichtte rood op in de nacht,...Haar ogen werden als poorten naar een vurige hel...Nu zag ze hem daar liggen,..zo kwetsbaar,...zo zwak..Haar lichaam was nog steeds verborgen in de grote mantel die ze droeg...De capuchon bedekte haar gelaat,..en enkel de twee ogen als gloeiende kolen waren te zien in de duisternis van de mantel.....

"Witte,....Witte!.....Wakker worden mijn liefste!",..sprak zij in een lief aandoende stem,..maar de ondertoon van haar woorden was ijskoud en afstandelijk...

Bloederige Manon

[ckeetel]

"Manon...?" Haar stem rijkt naar hem in zijn koortsige droomloze slaap. Zo levensecht dat hij zich weer bij haar waant, een haast troostrijke gedachte. Zijn innige liefde voor haar, de herinneringen van zijn honger naar haar kennis en de nachten van lust en bloed die zij met elkaar deelden. Slechts traag druppelt de werkelijkheid tot hem door, beginnen de schimmen in de kamer vastere vormen te krijgen wanneer zijn ogen open glijden, een bleke vlek op het midden van de vloer waarin een grauwe nacht een andere schaduw werpt die met hem lijkt te spotten... is ze het echt...of wordt hij waanzinnig? In de vochtige lucht kan hij een zweem van Bloed ruiken, zowel zijn Instinct als zijn hart gaan als een razende in hem tekeer, een hevig verlangen naar haar brandt in hem...dit is waanzin...volledige waanzin...hij moet nog dromen, het kan niet anders of hij is nog steeds in de halfwereld van daarstraks, toen beelden van het verleden verwrongen tot hem kwamen. Hij volgt de banen van het licht omhoog, naar de bron van de donkere vorm op de grond. De ogen die vanaf het dak op hem rusten lijken dwars door zijn ziel heen te reiken, de duisternis waarmee het wezen zichzelf omringt lijkt ondoordringbaar voor zijn blikken.

De spieren in zijn benen spannen zich langzaam aan als hij zich half opricht, een hand plaatst hij met de vingertoppen op de houten vloer, terwijl hij in zijn andere het staal neemt. De tegengestelde gevoelens die de gedaante in hem oproepen maken hem gek. Zwijgend vecht hij tegen de vurige blik van het onbekende wezen, ogen die hem met een onverklaarbare kracht aan de grond lijken te nagelen.
Hij moet gedroomd hebben, dat daar is een ander wezen, noch Demoon, nog menselijk... maar het bezit iets wat zijn Honger aanwakkert, zijn lichaam heelt nog van de schade die het vergif van het ondode vlees hem bracht en hij verlangt naar de roes die hem de controle over zijn geest en lichaam weer doet hervinden. Maar waarom kost het hem zoveel moeite om het mes vast te houden, waarom zijn daar die beelden van haar dood onder die vlammende ogen, is dit weer een zoveelste illusie? "Waanzin...", fluistert hij tenslotte, "Wat ben jij?"

[Galliminus]

"Wat ben ik??, Nee...wat ben jij? Ik weet wat je bent...je waant je een beest maar je bent maar een mens,..een nietige sterveling!! Wat dacht je mij klaar te maken...dacht je nu werkelijk dat het hiermee afgelopen zou zijn? Je had je werk af moeten maken mijn liefste..."

Ze doet haar kap af en haar gelaat word zichtbaar,...haar ogen zijn nog steeds als peilloze hel-rode dieptes...Ze springt de ruimte binnen en kijkt rond..."Is dit krot je nieuwe thuis?",...ze bekijkt het schilderij aan de muur waar het eens zo gelukkige stel op stond,..ze neemt het van de muur en bekijkt het.."Ken je hen?",..en ze houd de afbeelding bij Witte voor...Dan slaat ze haar beestachtige klauw van achter door de afbeelding om Witte bij zijn strot te grijpen...Haar nagels drukken zich door zijn vlees en ze tilt hem van de grond....

"Wat wil je, mijn liefste? Ik kan je helpen,...Je hoeft het maar te zeggen..Als je een beest wil zijn kan ik je dat maken,..Jezelf verheven voelen boven de mensheid.....Voor de maden in een rottend lijk is dat lichaam het universum,...stervelingen zijn zoals die maden...Ik kijk veel verder dan dat..er is ook zoveel meer dan dat..Wil jij een made blijven?...Zeg het nu of zwijg voor eeuwig...In beide gevallen zal ik je helpen.."

Bloederige Manon

[ckeetel]

Strak sluit zijn vrije hand zich om haar pols. Meer nog dan het Bloed verlangt zijn lichaam naar de kostbare lucht, waarvan ze hem, met de vingers dicht om de keel, bijna lijkt te beroven. En terwijl zijn middenrif zich krampachtig samentrekt breekt de hel in zijn hoofd los. Het kan haar niet zijn...hij had haar haar dood gebracht. Hij haat het feit dat hij dat gedaan heeft, maar meer nog veracht hij zichzelf om het idee dat hij haar zou kunnen hebben achtergelaten terwijl er nog een vonk van haar geest in haar restte.

De gedachte daaraan is ondragelijk en Witte gaat aan zijn gevoelens onderdoor. Voor hem vervagen de gezichten van zijn twee eerste slachtoffers en de wereld lijkt om hem heen in te storten. Met de wanhoop groeit ook zijn Honger naar het Bloed wat hem de vergetelheid schenkt van zijn aardse pijn, het zal hem niet echt doen vergeten, maar het zal zijn leven dragelijker maken. Dieper drukken zijn vingertoppen in haar huid in een vergeefse poging uit de greep te ontsnappen nu hij haar nagels verder in zijn vlees voelt zinken. Hij verlangt naar de bevrijding, hij vraagt haar om de verlossing van zijn fysieke pijn en de chaos van zijn schuldgevoelens die hem zo snel naar de afgrond sleuren... Nauwelijks hoorbaar verlaten de woorden zijn dichtgesnoerde keel. "Doe het... ik smeek het je..."

Als in een flits ontrollen voor zijn ogen beelden van de dingen die hij binnen Insonum zag, van een verleden dat niet het zijne was. Een man met het lichaam van een vrouw in zijn armen, het meisje gestorven aan de pest en de jongen bracht haar naar haar naamloze graf in het ongebluste kalk. De alchemist die een middel trachtte te vinden om de ziekten voor altijd uit te bannen... en het wezen dat de man werd... alles waar hij tegen streed en zijn verdriet achter zich latend... hoe zou het voelen, een eeuwige sluier over zijn gevoelens, zijn pijn over haar dood niet meer hoeven ervaren, een gewetenloze jager en als hij er naar zou verlangen...het bloed van slachtoffers dat hem weer dichtbij zijn menselijke emoties bracht. Maar de straten waarin hij liep en de tijd met haar zijn er van extremen, ze mogen het mes in hem gestoken hebben, toch hij heeft een intenser leven mogen ontvangen dan hij ooit uit de essenties van slachtoffers had kunnen halen...

Het mes valt, het zware lemmet steekt in de brede donkere planken van de vloer, het zou nutteloos zijn geweest...illusie of niet. Hij kan het geen tweede keer...
Vlak achter zijn hese woorden waarmee hij haar om verlossing smeekte, vormen zich nieuwe "nee...liever...een mens" De ademnood waarin hij verkeert laat hem beide handen naar de klauw grijpen en Witte sluit zijn vingers om de hare in een poging de nagels uit zijn strot te krijgen.

Edited by: ckeetel at: 8/16/02 2:48:41 pm

[Galliminus]

Manon laat Witte vallen,..ze gooit zijn lichaam richting de plaats waar hij zojuist lag te slapen..."Liever een mens?....dan heb je toch een eigenaardige gewoonte opgepikt, mijn liefste..."
Manon kijkt over haar schouders en ziet aan de horizon een diep paarse gloed ontstaan,...het zal niet lang meer duren voordat de zon op zou komen..

"Ik wil je beangstigen Witte." Ze loopt de andere hoek van de kamer in en verdwijnt in de Duisternis,..alleen haar robijn-rode ogen gloeien op vanuit die duisternis..De regen slaat nu hard naar binnen door het grote gat en zorgt voor een redelijk kabaal..."Ik wil dat je je beseft dat ik je ieder moment onmetelijke pijn kan bezorgen,....en als ik er de tijd voor op wil brengen zal ik je doden....uiteindelijk. Je hebt immers je keuze gemaakt.....Ik sta buiten de mades van deze realiteit...Ik ben de Omega,..het einde van jouw bestaan...Ik wil dat je dit weet tot in de merg van je botten..Je kan mij niet weerstaan...Totdat je dit weet zal ik je pijn blijven doen..."

Manon loopt weer naar het grote gat in het plafond en springt naar buiten,...ze kijkt nog een keer om en loopt weg...de duisternis in..

Bloederige Manon

( Manon => ??????? )

Edited by: Galliminus at: 8/22/02 2:17:13 pm

[ckeetel]

Benauwd naar adem happend richt Witte zich op zijn knieën. Onder zijn vingertoppen voelt hij iedere wonde van haar nagels in zijn nek, bloed dat langs zijn keel naar beneden glijdt en hij proeft het wanneer hij zijn vingers naar zijn lippen brengt. Hij kan de verschijning nog steeds niet bevatten, het was echt, dat staat vast, getuige de snedes in zijn huid waar haar klauw naar binnen drong. Was zij echt? Het zou hem waanzinnig maken, hij kan het idee nu al bijna niet aan.

Het kostte Witte al moeite om aan zijn 'nieuwe' lichaam te wennen, hij weet niet hoe hij met zijn eigen emoties om moet gaan die zoveel sterker en zuiverder zijn dan toen hij deel uitmaakte van de Demoon.
Was ze het echt? Hij staart naar het gat in het dak waardoor ze verdween, alleen de kou van de slagregen is er nu, een fijne mist werpt ze op in de kamer wanneer de druppels breken op de houten vloer. Er is iets op jacht naar hem, tot zover kan hij gaan zonder zijn verstand te verliezen. Het zal betekenen dat hij 's nachts in beweging moet blijven en alleen overdags in deze schuilplaats kan verblijven. Hier waar hij de rust heeft gevonden ondanks dat deel van zijn verleden wat voor hem ligt...een paneel dat niet de twee geliefden meer toont, maar een gat waar haar klauw door kwam, als een gereedschap van hun wraak. Witte licht het mes uit de vloer op, slaat de dekens om zich heen terwijl hij weer gaat liggen.

Manon... hij herinnert zich de eerste keer dat hij haar in het nieuwe licht zag en de herinnering breekt als dun glas, wanneer hij het moment bij de trap weer voor zich ziet. De gevolgen van zijn daad lijken hem niet te verlaten noch zijn gevoelens voor haar. Als het haar niet was...waarom kon hij zijn hand niet tegen het wezen opheffen?
Onbewust, alsof het licht in de ruimte ineens te fel is geworden slaat hij een arm voor zijn ogen. Nauwelijks hoorbaar weerklinkt een gedempte snik.

[ckeetel]

Wil ze dat hij zijn menselijk bestaan uiteindelijk alsnog verloochend voordat ze hem zal doden? Nog steeds glijden de laatste woorden van Manon door zijn hoofd. Hij weet niet of het wezen hem een illusie van haar schonk, of ze het werkelijk zelf was, maar nog meer dan anders drukt het schuldgevoel zwaar op hem, het gemis omdat hij haar liefhad en nog steeds, het brengt hem dicht aan de rand wat hij menselijkerwijs kan dragen, ongewoon sterk voor hem, omdat hij nooit met die emoties om heeft leren gaan.

Geen mensenhanden lijken het huis en alles wat daarin is te hebben aangeraakt, zelfs het eten niet wat grotendeels beschimmelt en beschadigd is, alleen in de kleine kelder vindt Witte gerookte en gezouten vlees, hangend van haken aan het plafond. Een paar kruiken wijn en twee kleine vaten bier. Ingemaakt voedsel in potten, maar brood en kaas en andere vleeswaren zijn aangevroten en niet meer te eten, de droge koele lucht in deze ruimte heeft ervoor gezorgd dat rotting nauwelijks de kans heeft gekregen.

Het eten geeft hem voldoening, maar niet datgene waar hij naar verlangt, het Bloed dat hem zijn aardse pijn doet vergeten, de Spijs die hem kracht schenkt en een deken legt over zijn menselijke emoties. Het stillen van zijn honger is slechts een oppervlakkig doel, veel dieper nog gaat zijn Honger naar haar Bloed, dat van de Demoon en al die andere bronnen die hem in staat zullen stellen zijn doel te bereiken. Maar dit lichaam is niet dat van een jager, de verkregen krachten mogen misschien toereikend zijn, toch is dat alleen een slecht wapen om op te vertrouwen. Hij staart weer naar zijn handen die geen klauwen zijn, strekt ze en buigt ze en langzaam, tussen zijn verwarde gedachten door beginnen ideeën zich te vormen, haast aan waanzin gelijkende plannen.

Het is wat later wanneer de zon net tussen de schotten door een kier weet te vinden en haar licht reflecteert in de messen die op tafel liggen, ontdaan van het houten gedeelte van hun heft. De zon klimt hoger en het licht verzwakt en verdwijnt...

[ckeetel]

Lange splinters steken uit het zwaar beschadigde dubbele houten schot die de woonruimte in tweeën deelt. Halverwege zijn ze afgebroken en hun resten liggen aan de voet van de wand, niet ver daarnaast zit een geknielde figuur wiens ontblote torso glanst van het zweet, druppels vocht glijden over de witgrijze huid, vallen tussen twee grote stalen lemmeten die recht met de punt de grond insteken. Een droge klik weerklinkt en wanneer de vuisten zich naar de vloer toe drukken glijden de twee zware ijzeren klauwen in de scheden aan de weerszijden van de verweerde, hardleren handschoenen.

Bovenop de vuist haast niet te onderschijden van het bruine leer tonen zich de korte, roestige, dubbelzijdige bladen van kleinere messen, alleen de pasgeslepen randen verraden hun aanwezigheid. Als hij zijn vingers buigt steken ze naar voren in verschillende lengten. De kracht van haar bloed heeft hem toegestaan deze wapens sneller te maken dan een gewoon mens zou kunnen. Alles heeft hij gevonden in de woning van de overleden fustendrager en zijn vrouw, alleen de veren en andere stalen onderdelen die de grote messen met kracht naar voren doen schieten, moesten elders gehaald worden. Hij ziet de opslagplaats van het Handelsgilde weer voor zich, waar hij de eerste dag voor werkte, de karren die met hun handel af en aan reden.
Het wapen is niet alles, voor hem op tafel ligt een half lederen masker wat hij voor de onderkant van zijn gezicht kan plaatsen, hij kent de wijze waarop Insonum zielen neemt, het zal hem niet echt beschermen, maar hem misschien de tijd kunnen bieden die hij nodig heeft om met de nieuwverworven wapens een eerste slag uit te kunnen delen.

Hij begint zijn waanzin nu beter te begrijpen...Er zijn momenten dat hij genoeg geestkracht bezit om boven die meeslepende waangedachten uit te komen, maar die grens is dun nu hij weet welke gedachten hem over die lijn kunnen brengen. In deze halfduistere ruimte, tijdens het slijpen van de messen, voelt hij zich sterk genoeg om zijn geest te ordenen. Hij had de behoefte aan een Chaos, een Instinct, een Honger...rauw en leeg als het voelde om een enkelzijdig evenwicht te ervaren na het eerste Bloed wat hij van haar ontving, toen de overdonderende hoeveelheid aan gewone menselijke emoties wegviel onder de roes. Hij was het monster gewend, Insonum...en hij heeft in die leegte een eigen monster geschapen...de Denker had behoefte aan het Instinct...de Orde moest een Chaos bezitten...

Zijn Honger verlangt naar het Bloed...wanneer het laatste blad aan dit nieuwe wapen gescherpt is, zal hij op zoek gaan naar de Demoon...of welke bron dan ook...

Edited by: ckeetel at: 8/27/02 9:41:41 pm

[ckeetel]

Hij laat het licht toe in het huis wanneer hij de balken en de platen verwijdert die voor de met luiken gesloten ramen getimmerd zijn. Hoewel voor lange tijd, langer dan hij zich in dit nieuwe lichaam kan herinneren, de nacht de tijd was dat hij leefde, heeft hij een vreemd soort affectie gekregen voor het licht van de zon en nu dit huis gemeden lijkt te worden door de buurtgenoten die haar ruimten gedoemd hebben duister te wezen, toen hun hamers en hun nagels de luiken dicht dwongen en rust brachten in hun bijgelovige harten, heeft hij dit zijn plaats gemaakt, zijn thuis.
Witte heeft spijt van de dood die hij het jonge paar hier bracht en spijt is een nieuw begrip voor hem, hij is niet gewend te voelen voor diegenen om hem heen, zowel het geluk als verdriet ervaart hij met ongekende kracht en hoewel hij die uitersten koestert, bezit hij tegelijkertijd een sterke zelfbeschermende drang om ze te verdoven en uit zijn geest te bannen, omdat ze hem meeslepen in een waanzin die hij niet kan controleren.

Zelfs het huis lijkt de sporen van zijn schuld te dragen, waar hout en nagels de gevel beschadigd hebben. En Witte rust een moment in de tuin, leunend op een stuk hout dat hij weggebroken heeft.
Mooi moet deze plaats eens geweest zijn, het thuis van gelukkige mensen die de tuin verzorgden en het huis onderhielden. Nu reikt het onkruid hoog en ontrekt het huis enigzins aan de blikken op de straat, vochtig en begroeid met algen en mossen zijn de donkere grijze stenen van het gebouw. Beelden aan weerszijden van de deur schragen een stenen balkon waarboven twee waterspuwers zitten, hun grijnzende koppen geopend, maar hun muilen verstopt met gevallen blad en hun ogen verblind en verborgen onder groen.

Demonenkoppen...Witte sluit zijn ogen en voor een moment lijkt hij zelf een beeld te worden van bleekgekleurde steen, zijn witte haren slaan tegen zijn voorhoofd, als de wind langs het huis huilt en hij de demoon meent te horen...of is het datgene in hem dat verlangt naar nieuw krachtbrengend Bloed...

Witte