Raganorck

[Galliminus]

Vervolg van de draad:'t Kruideke

Manon had maar weinig geslapen de afgelopen dag...Ze is vaak wakker geworden met zorgen,..Zorgen over Witte,..zorgen omtrent Insonum. Ze werd wakker wanneer ze Witte door haar huis had horen stommelen..Het was allemaal verwarrend voor Witte bedacht Manon...Zíj had ìn hen gezeten, zij was binnen in de zielen van Insonum en Witte geweest,...zij had reflecties van Stradus gezien,..het wezen wat Insonum en Witte eerst waren..een vampier bovendien. En dan "Ut" die aan haar verscheen. Dit kon allemaal geen toeval zijn.

.....alleen was Witte een onmenselijk wezen wat eigenlijk nog maar heel kort bestond,..en sinds gisteren was hij een echt mens geworden..

'Arme Witte,..zo jong,..en al teveel meegemaakt in zo'n korte tijd van bestaan. Al wat hij nu meemaakt en ontdekt is geheel nieuw voor hem,..om te leven,..echt levend te zijn is een zware taak'

Dat is wat Manon dacht en tegelijk besefte zij dat dit voorheen totaal onnatuurlijk was geweest voor haar om deze gevoelens te hebben,...willen zorgen voor iemand,..iemands anders pijn willen verzachten? Maar ze wist ondanks het feit dat het uitzonderlijk was dat een ondode deze gevoelens had dat het goed voelde,..ze was nog nooit zo gelukkig geweest sinds ze dood was,..ondood.

Ze hoorde hem beneden rommelen in kastjes en lades,..waarschijnlijk vond hij spullen waarvan hij wist wat het was,..maar zelf nog nooit heeft aangeraakt als mens,..snappen wat een mens voelt wanneer hij die spullen aanraakt,...'Laat ik hem nog maar niet een zwaard in zijn handen drukken', dacht Manon en ze moest lachen,...Ze ging weer slapen met een lach op haar gezicht....Over niet al te lange tijd zou de zon onder gaan,..dan was ze weer op krachten...Ze hoopte voordat ze daadwerkelijk in slaap viel dat Witte niet alleen naar buiten ging,..in verband met Insonum.

Manon van Drübec

((OOC: De meningen over Witte zijn echt enkel haar gedachtes erover,..of Witte ook daadwerkelijk alles zo ervaart als dat zij denkt is natuurlijk een tweede... ))

Edited by: Galliminus at: 4/14/02 11:50:39 am

[ckeetel]

Witte zit beneden aan een tafel, voor hem flakkert een witte kaars...hij heeft het voorelkaar gekregen om de lont aan te steken. En nu staart hij in de vlam...een ziel vlamt daar, een ziel op een rank wit lichaam. Langzaam steekt hij zijn hand uit en raakt het aan. Hitte, een stekende pijn in zijn vingers, hij trekt zijn hand terug en staart naar de rode plek die zich in zijn huid vormt.

Hij wist dat dit zou gebeuren, hij weet hoe het voelt. Maar de ervaring is zoveel echter...
Beschrijven kan hij het gevoel niet, al sinds hij wakker is probeert hij het verschil met eergisteren en vandaag te bevatten...
Een ziel op een rank wit lichaam...zo mooi en vernietigend. Hij herinnert zich de eerste keer dat hij Manon zag en aangetrokken werd door die krachtige vlammende geest. En dat ze hem, toen hij haar verslond in dat smalle steegje, aan de rand van zijn bestaan bracht...

Hij sluit zijn handen rond de vlam...hitte, maar net niet heet genoeg om hem te branden. De vlam is recht nu hij het afschermd tegen de tocht, wordt langer en rekt zich uit. Zo waren de zielen in Raganorck, toen hij op de daken stond...zielen die zich strekten naar de hemel....

Op de tafel liggen andere voorwerpen die hij door zijn handen heeft laten glijden, om opnieuw te ervaren hoe het voelt. Het is niet alleen de wereld om hem heen die hem bezighoudt, maar ook het lichaam wat anders voelt en hij weer moet leren kennen. En dat valt hem zwaar...
De enorme demonische kracht is weggevallen, als hij iets optilt, voelt hij de zwaarte ervan in iedere vezel van zijn spieren trekken, voelt hij ze aanspannen en moet hij het gewicht echt dragen...als een last.

Hij heeft de hele benedenverdieping al verplaatst, de kasten, de tafels en de stoelen, tot hij de pijn diep in zijn schouders kon voelen. Hij draagt kleding die hij uit de vele laatjes bij elkaar gesprokkeld heeft. Hij ontspant in de stoel, kruist zijn armen over zijn borst...leven...

[ckeetel]

Rustig is zijn ademen en hij heeft de ogen gesloten als hij met de armen over elkaar de lucht van de kamer opneemt. Geuren van hout, zoete essenties van stoffen die hij niet kent en dan voelt hij zijn huid warmen, door zijn oogharen ziet hij een lichte vlek die zijn witte huid hel laat oplichten. Een fijn grijs streepje is te zien van het pad dat het straaltje maakt, tot aan de verduistering van het raam, waar de zon op dit uur nog net door een klein gat heen kan reiken en hem over de huid strijkt.

Een schrapend geluid van de plankenvloer als de stoel naar achter geschoven wordt. Witte staat langzaam op en gaat naar voren. Het hout kraakt bij iedere voetstap tot aan de mat bij de deur. Zijn hand omvat de knop, draait hem om en een lichte wereld verwelkomt de denker in de opening.
De geluiden van de straat, voorbijlopende mensen, kijkend, bezig in zichzelf, met anderen...
de man met de witte huid leunt met zijn schouders tegen de deurpost.

Hun lichamen zijn donker voor hem, onleesbaar, onbezield schijnen ze hem toe als marionetten in een poppenspel nu de vlammen voor hem niet meer branden. Hij voelt zich van hun verwijdert, het is een droom en hij een toeschouwer van een onwerkelijkheid. Maar dan ziet hij iemand lachen, lippen die van tanden weggetrokken worden. Gefascineerd bestudeert hij de gelaatsuitdrukking, waar schaduw en licht de rimpels uitlijnen en waar hij, vreemd genoeg, een emotie bij voelt. Zijn eigen ziel die brand in zijn borst, warm, krachtig... en hij lacht terug. Hij drinkt het nieuwe licht waar hij nu voor de eerste keer bewust in staat."Het is mooi, Manon, als dit de dag is...hoe zal een nacht dan zijn op de daken van de levende stad?"

Langzaam begint de lucht een zachtrode tint te krijgen, als een felrode bol aan de horizon haar laatste licht over de aarde legt...

[Galliminus]

De twee hadden de afgelopen twee weken veel met elkaar gepraat,..over het leven...Het leven..Iets wat voor Manon slechts een vage herrinering was...Ze wist te vertellen wat het was,...maar het gevoel wat erbij kwam kijken was een gesloten deur voor haar....

Witte was net een jong kind,...zo onbezonnen en gefasineerd door alles en iedereen rond hem heen....een gevaarlijke eigenschap binnen het Duistere District... De relatie die de twee delen lijkt voor de buitenwereld een liefdesrelatie van een stel wat zich overdreven afzonderd van de buitenwereld.. De fysieke liefde die de twee bedreven was niet zoals het hoorde...Als een willekeurig iemand hen zou betrappen zou ieder verstandig mens de autoriteiten inschakelen... Bloed lust,..letterlijk en figuurlijk, en alles daar tussenin.. Het lichaam van Manon was ook niet in staat om de liefde te bedrijven zoals een stervelijke vrouw dat verlangt...Zij snakte naar zijn bloed en hij dronk het hare... Het bloed van Manon moest Witte ongekende kracht geven als een sterveling zijnde..

Vaak vroeg zij haarzelf af of dit wel juist was,...zou zij hem hier niet mee beschadigen? Zou zij hem ervan weerhouden om zich te ontplooien al een normaal mens?....Vaak had zij eraan gedacht om de relatie te beëindigen....maar ze hield zielsveel van,...voor zover zij een ziel had... En waar moest Witte naartoe als zij hem zou afwijzen....Insonum bevond zich ook nog ergens daarbuiten....

Toen de zon die avond onderging werd manon wakker uit haar doodsslaap,...ze stapte uit haar hemelbed en sloeg het fluwelen laken om haar heen....

Ze opende het zware gordijn en opende het eikenhouten luik wat overdag de vernietigende stralen van de zon tegenhield... Beneden zag zij Marvin de Kruidenier langskomen met enkele personen....Manon herkende hun lichaamstaal...Als het jachtdier wat zij was zag zij iets eigenaardigs in hun tred....Ze zag angst en onzekerheid bij hen allen...het schichtig om hen kijken....de versnelde pas...

Ze stond er verder niet meer bij stil en ging ervanuit dat het te maken had met de grote slag die geleverd was bij de Stadswal,...iets wat haar volkomen koud liet...Zolang er geen Orks aan haar voordeur stonden vond ze alles wel best....zolang Witte geen gevaar liep mocht Raganorck branden als het aan haar lag.....Beneden hoorde zij gestommel.....Witte...haar geliefde...

Manon van Drübeck

[ckeetel]

Rood water vult de schaal, kleding bevlekt met bloed heeft hij opengeslagen om de wonden uit te spoelen. De pijn is verminderd en de steekwonden zijn geheeld tot diepe schrammen. Maar zweet staat op zijn voorhoofd en Witte is verzwakt, schimmen spelen voor hem op tafel daar waar de kaars een flakkerend licht werpt, twaalf gedaanten meent hij erin te herkennen, twaalf gedaanten die van hem eisen, het licht neemt de vorm aan van de Demoon, hij weet wat ze willen en in hem roert die onbekende Honger, sterker nu hij verzwakt is, maar het gevoel moet onbeantwoord blijven...de Demoon is hier niet. Leunend op tafel voelt hij de gaten langzaam verder dichten. Verderop, buiten het huis hoort hij de aanzwellende geluiden van haastige stappen en hij herinnert zich weer het moment waarop de eerste messteek zijn lichaam binnendrong. Nog steeds voelt hij verbazing. Nooit heeft hij zoiets gezien of meegemaakt op de weinige keren dat hij overdag de straten van het Duistere Disctrict in ging, het kwam voor hem te onverwachts om te reageren, nooit heeft hij zichzelf als prooi gezien, hoogstens die keer dat hij als mens Manon tegenkwam in de herberg bij de Tien Torens. Maar nimmer was hij de prooi van mensen... Buiten sterven de echo's weg. Witte licht de hand van zijn maagstreek op, schrammen tekenen zich af op zijn huid. Als het niet aan die kracht lag die ze hem iedere keer weer schenkt, had hij nog op straat gelegen en was zijn lot gruwelijker geweest.
Hij is er niet van bewust wat hem de trap op leidt, alleen de wetenschap dat hij haar wil zien, maar wanneer hij haar figuurtje uitgelicht ziet tegen de de blauwe gloed van de nacht is het enige woord dat over zijn lippen komt honger...

[Galliminus]

Manon draait vluchtig om,...met een vriendelijke glimlach begroet zij haar geliefde........maar de glimlach sterft... In zijn ogen ziet zij iets wat zij maar al te goed kent. Haar ogen zakken af naar zijn halfontblote bovenlichaam en zij ziet de diepe schrammen.....De blik in zijn ogen doet haar schrikken.....Een natuurlijk beschermings mechanisme treed in werking,..of zij het nu wil of niet...

Haar gezicht veranderd....het word beestachtig en haar lippen krullen op om vervaarlijke slagtanden te laten zien... Ze sist naar haar geliefde en laat het fluwelen laken waarmee ze haar lichaam bedekte vallen...

Ze kan haar Beest slechts een beetje sturen,..enkel en alleen om het feit dat zij Witte niet wil verwonden...
Gedachtes flitsen door haar hoofd...Voeden? Wanneer heeft ze voor de laatste keer gevoed?
Metaalgeur,..anders dan die van het Bloed....Witte....De wonden van Witte zijn toegebracht...met een wapen? Heeft iemand haar geliefde verwond? Ze schreeuwd het uit en rent langs Witte,....Ze geeft hem een ferme duw die eigenlijk harder is dan dat zij bedoelde.....

Ze moet bloed zien,...bloed proeven...Ze rent naar beneden...door de keuken,..waar zij de bebloede kleren van Witte vind...Ze neemt het gerafelde en bloeddoorlopen kledingstuk in haar handen en snuift eraan...

De geur van Witte,..zweet,...bloed,...modder...en een geur die niet de zijne is...Het Beest word wakker,..er is geen weg meer terug...

Ze stormde de achterpoort uit en kwam met een ferme sprong op het dak terecht..De regen klettert op haar bleke lijf,...haar rode haar word nat en bedekt haar borsten en rug....

In het weerlicht zat er een ineen gehurkt gestalte op het dak,...een vrouwelijke vorm maar het was niets meer dan een beest....een grom...gesis..en ze is weg..

Ze klautert over de daken ,springt over stegen op zoek naar dat ene geurspoor.....Als ze uiteindelijk in een van de stegen land denkt ze het spoor gevonden te hebben....De regen helpt niet mee,...het spoor is vaag...maar vers..

Ze loopt de hoek om en botst tegen een man op,...de Molenaar...Verschrikt kijkt hij op wanneer hij tegen de naakte vrouw opbotst..."Zeg Meisje,....heb je hulp....." krack!!
Ze ziet hem als een bedreiging,...met een snelle beweging grijpt ze naar zijn hoofd en met een vingervlugge onnatuurlijke beweging breekt ze zijn nek....De man is dood voordat hij de grond raakt...

Ze liet haar hoofd in zijn nek zakken en boort haar tanden in zijn aders,...ze drinkt gulzig van de man en likt achteraf over de twee kleine wondjes die vervolgens genezen...

Het spoor!..........Ze rook het..ze rook het bloed van Witte en de muskus van diegene die haar geliefde verwond heeft....
Ze volgde het spoor naar een huisje diep weggestopt in het duistere district,..Het viel bijna uit ellende in elkaar...
Ze hoorde stemmen binnen,..hier moest het zijn...Ze sloeg met één beweging de deur uit de sponningen......Daar aan tafel zaten drie mensen om het het geldbuideltje van Witte...

De mensen keken verschrikt op nu de regen binnen waaide en er een beestachtig figuur in de deuropening stond...Haar haren waaide mee met de dans die de regen met de wind maakte....Een windstoot,... en de olielampen in de kamer waaide uit....

Alleen het weerlicht wat af en toe de kamer verlichtte wierp spookachtige beelden door de ruimte,...Een witte gedaante met ogen als een wolf,..tanden...bloed..
De mensen schreeuwde het uit,...een moeder probeerde haar kind te beschermen maar alles was tevergeefs.... De man viel eerst...zijn onderbuik scheurde open door de fatale klauw die Manon in zijn buikstreek stootte....Hij had aan Witte gezeten...In een wilde bloedlust wierp Manon zich op de twee gedaantes op de vloer....Het laatste wat te horen was, was het gesnik van een jong kind wat afstierf...voorgoed...

Manon viel neer op de vloer,...haar gehele lichaam bedekt met bloed...
Ze kwam weer bij haar positieven en realiseerde wat zij had aangebracht..Ze keek de kamer rond die met een flits van het weerlicht alles liet zien wat zij had gedaan....

NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!

Tranen van bloed rolde over haar wangen....'Witte!!!,...hoe kon zij zo zelfingenomen zijn?!!'..Ze rende naar buiten en verdween de Duisternis in,...een laken van Duister beklede haar,..ze werd onzichtbaar voor het stervelijke oog,.....ze ging terug naar huis,..terug naar Witte....

Bloederige Manon

Edited by: Galliminus at: 7/23/02 2:24:19 pm

[ckeetel]

Verdoofd schijnt de man nog te zijn van de klap tegen de muur waartegen hij zoëven belandde toen ze hem grauwend uit de weg drukte. Onvast leggen de handen zich op de vloer en drukken het lichaam op. Verbazend snel lijkt hij zich echter te herstellen en zijn bewegingen worden zekerder, gecontroleerder, wanneer zijn voeten weer houvast vinden op de eikenhouten vloer. De bleke nacht die haar licht werpt op de lakens van het bed speelt een duister spel met hem, misschien zijn het de gevolgen van de klap, misschien is er daadwerkelijk een visioen, want in de wervelende schaduwen van de plooien zijn twaalf gestalten te zien, twaalf gedaanten die van hem eisen en de schaduwen nemen het lichaam van Manon aan, hij weet wat ze willen, wat hun zwijgende gezichten verlangen als ze hem aanstaren. Donker vocht verschijnt tussen zijn witte haren, stroomt traag langs zijn kaken, tot het onder van zijn kin breekt en de druppels op de vloer uiteenspatten.

Witte zet zich neer op het bed, strijkt met zijn duim langs de zwarte sporen op zijn gezicht en proeft ze op zijn lippen. Nog steeds wervelt het licht voor zijn ogen en in zijn hoofd hoort hij hun eentonige fluisteringen. Haar naam hoort hij ze spreken, dwingerder nu. Hij neemt een stuk van zijn kleding drukt het tegen de wond van zijn slapen om het bloed niet meer te hoeven voelen, om hun stemmen niet meer te hoeven horen, want hij wil er niet aan toegeven en langzaam voelt hij hoe de weefsels zich weer helen, hoe de huid zich sluit en het bloeden begint te stoppen.
De honger komt weer op, heviger, hij heeft dat bloed nodig, niet langer kan hij ertegenin vechten, met kracht drukken zijn handen tegen zijn hoofd als om iets te bezweren, hij wil niet meer van haar vragen, ze leek te voelen wat hij werd en dat was het laatste wat hij wilde... hij heeft haar lief...maar de Denker is verzwakt en dit onbekende Instinct laat zich niet wegdrukken, het wordt deel van hem, de honger is te sterk, het verlangt hevig naar de spijs die krachtiger maakt. De stof drukt niet meer tegen zijn schedel, maar als geleidt door onzichtbare draden staat de man op van de rand van het bed, vindt de deur van de slaapkamer, bij iedere trede verliest hij meer van zichzelf, schijnen zijn bewegingen anders te worden en wanneer hij afgedaald is, is het niet meer het licht van de kaars dat in zijn ogen lijkt te reflecteren, maar lijkt het van binnenin hem te komen...

Witte

[Galliminus]

Beneden sloeg de deur open,...Regen kletterde naar binnen..In het licht van de olielampen glansde Manon's bleke lichaam op een onnatuurlijke wijze...Iedere lijkschouwer zou de kleur van Rigor Mortis herkennen..

Haar rode haar hing doorweekt langs haar volslanke lichaam,....Ze had een blik in haar ogen die ze in geen tijden meer gehad heeft.... Ze had overvloedig gedronken maar nog voelde ze die bloedlust...die honger.. Zou zij iets van Insonum in haar ziel hebben,.......daar durfde ze niet aan te denken..

Ze sloeg haar Dames Mantel om en liep naar boven,...op zoek naar Witte,..haarzelf vragend wat ze zou doen als die honger van hem nog steeds daar was....Ze zou niet voor haarzelf in kunnen staan,......misschien had ze hem bedorven...misschien moest zij hem uit zijn lijden verlossen........als ze dat kon....als ze de liefde voor hem opzij kon zetten........of zou ze het doen uit liefde...?

Bloederige Manon

Edited by: Galliminus at: 7/25/02 7:10:06 pm

[ckeetel]

Het flakkerende kaarslicht kent twee gelijkwaardige lichten in de ogen van de man die erin lijkt te staren, de vlammen werpen onrustige schaduwen op de kleding die nog steeds de sporen draagt van de steekpartij. Geen enkele emotie toont het gezicht meer, gladgestreken alsof het uit albast is gehouwen. Zelfs niet wanneer buiten de kamer het geluid klinkt van een openslaande deur en de regen op de vloer slaat, alleen wanneer de treden van de trap nauwelijks hoorbaar kraken, is de stoel verlaten en is het alleen het kaarslicht dat met haar ene vlam leven brengt in de schaduwen van de kamer.

"Raak haar niet aan!" Maar zijn woorden, prevelend en geluidloos van een drooggeworden keel vervormen, terwijl het lichaam naar voren valt, zich afzet tegen de treden en hij haar lichaam op zich af ziet komen, is alles wat Witte over zijn eigen lippen hoort, geef me het Bloed...

Witte

[Galliminus]

((OOC: toch maar wat extra accounts aangemaakt om de boel wat duidelijker te maken ;-) ))

Edited by: Galliminus at: 7/27/02 10:51:06 pm

[Manon van Drubeck]

Terwijl Manon naar boven liep schoten er talloze gedachtes door haar hoofd,..maar slechts één bleef er hangen...Was zij het niet die al enkele honderden jaren naar haar Laatste Dood zocht? Was dit niet de ultieme kans? Ze had haarzelf niet kunnen laten doden door iemand anders,..geen vampier-jagers noch een andere stervelijke dwaas die haar aanviel...allen stierven ze een gruwelijke dood aan haar voeten......maar Witte?...

Toen zij bovenaan de trap stond zag zij Witte op haar af komen stormen,..er was geen emotie af te lezen op zijn gezicht..enkel een koude doodse blik...Manon liet haar hoofd zakken en ontspande haar lichaam...

"Dankjewel, mijn liefste....."

Twee lichamen botste met elkaar bovenaan de trap...Twee lichamen vielen achterover de duisternis van het trappengat in....ze tuimelden en rolden over de treden...boven werd onder en onder werd boven...eindeloos vielen ze totdat de grond hen tegemoet kwam......een scheurend geluid....
Manon had geen gevoel meer in haar onderlichaam...Daar lag ze op de koude tegels...Haar hoofd lag in een onnatuurlijke houding op haar schouders,....een haakse knik..

Ze keek Witte aan die bovenop haar lag....vastberaden..Ze sloot haar ogen en verwelkomde haar Laatste Dood......

Manon van Drübeck

[ckeetel]

Haar overgave en verlangen naar een Einde breekt Witte's laatste houvast aan de werkelijkheid als zijn Instinct Manon heeft bereikt en hij meegesleurd wordt in de razernij van de jacht. Geen gevoelens bezit hij meer voor deze vrouw, geen andere emotie dan de honger waaraan toe moet worden gegeven, hij zal haar het Einde schenken waar ze om vroeg. En het doel van de jacht laat zich overrompelen, beiden storten ze naar beneden en zonder ook maar bewust te zijn van de pijn of de schade die de val veroorzaakt, landt hij op haar. Haar schouders houdt hij tegen de grond gedrukt en zijn borst pompt van de adrenaline die door zijn aderen stuwt. Alles wat hij nu nog wil is het Bloed, daar ergens onder die bleke huid... En dan aarzelt het Instinct, is er onzekerheid wanneer hij haar in de ogen kijkt, loslaat en zijn handen over haar lichaam glijden. Hij heeft nooit van haar genomen, zij gaf het hèm. "Schenk me het Bloed..." hij sluit zijn handen om haar kaken, draait haar gezicht naar zich toe, dan voelt hij haar gebroken nek en ziet hij geen angst meer in haar ogen maar een blik die hij kent. Mensen wiens laatste levenskracht hij eens naarbinnen haalde...berusting...acceptatie... Haar lichaam dat verlamd lijkt...ze zal het hem niet kunnen geven.

De geur van bloed...de hare, hij laat haar hoofd langzaam los en staart naar een donkere vlek die zich in haar mantel aan het uitbreiden is. Een gebroken rib is door haar huid gescheurd en de kostbare spijs lekt langs haar zij naar beneden waar het opgenomen wordt in de dikke stof.
Zijn armen om haar middel slaand trekt hij haar lichaam naar zich toe, drukt zijn vingertoppen in de wonde en drinkt, minutenlang, tot een weldadige warmte door zijn lichaam begint te verspreiden en hij zichzelf sterker begint te voelen, een vreemde adembenemende sensatie, als een euforie, even rust hij met zijn hoofd achterover tegen de muur omdat de roes hem bevangt, maar dan eist het Instinct meer en hij drinkt, haar wond verder openscheurend. Een rode waas begint voor zijn ogen te trekken en in de kamer lijken twaalf gestalten te verschijnen die zwijgend toekijken hoe hij geleidelijk aan hun werk voltooid. Maar met de kracht van het Bloed neemt ook die van de Denker toe, bij iedere teug van het kostbare vocht wordt hij zich meer bewust van zijn omgeving, de wond, haar lichaam, de verschijningen bij de trap...
Alsof het instinct merkt van de verandering in zijn wezen wordt zijn bloeddorst groter, zinken zijn tanden in haar vlees op zoek naar de bron die dieper ligt. Uit alle macht begint Witte te vechten, trachtend uit de roes te ontsnappen die dodelijk voor haar is, worstelend om de adrenaline onder controle te krijgen die zijn lichaam lijkt te vergiftigen. Hij werpt haar lichaam van zich af en met trillende handen trekt hij zich op aan leuning van de trap, veegt het bloed weg dat van zijn lippen stroomt.

Haar Einde had hij haar niet willen geven en de wil van de Twaalf is niet de zijne. "Je had me er niet om moeten vragen..." zijn stem is gebroken wanneer hij over haar lichaam buigt. Koud voelt Manon's huid aan zoals die al altijd was, hij weet niet hoever hij is gegaan, maar zelfs in haar halfgeopende ogen kan hij geen licht meer bespeuren...de dood in mensen herkent hij erin, maar die van haar...
Pijn van de val voelt hij nu voor het eerst en hij merkt dat hij nu zelf ook bloedt, dat de huid op zijn ellenboog opengeslagen is en dat hij wond ziet helen. Hij schenkt het haar alsof ze er nog schijnt te zijn, maar zijn honger is nog vers en hij voelt de roes weer naar de oppervlakte komen wanneer zijn levenskracht tussen haar lippen glijdt. Terwijl hij het Instinct onderdrukt, draagt hij Manon naar boven, verbindt haar zij met een in stukken gereten laken, dan dekt hij haar liefdevol toe en sluit de luiken van de slaapkamer. Een weemoedig gevoel overvalt hem wanneer hij naar haar kijkt en hij voelt vocht langs zijn wangen glijden. Zijn vingertoppen strelen door de rode krullen en zijn lippen drukken teder een laatste afscheid op de hare.

Insonum...als het instinct Bloed verlangt, zal het dat krijgen...

[Manon van Drubeck]

Eindelijk was het moment daar,.......ze voelde de tweestrijd binnen Witte,..maar hij mocht niet stoppen...hij moest doorzetten.....de laatste loodjes....

Langzaamaan werd alles donker rond haar heen,..de pijn was weg...haar spijt was weg..Witte zou haar nemen...

Enkele laatste beelden flitsten door haar hoofd,..beelden van slachtoffers die zij gemaakt had, onschuldige mensen,..mannen, vrouwen en kinderen...zo moesten zij zich ook gevoeld hebben...Het gevoel was aangenaam...de zachte deken van de dood werd om haarheen geslagen....eindelijk..De verlossing van haar Laatste Dood was daar.....na eeuwen was het zover en ze verwelkomt het met open armen....


Maar dan plotseling! Een brandend gevoel in haar keel.....alsof vuur, rechtstreeks uit de hel, haar strot binnen schiet....de pijn komt terug, maar ze is te zwak om te bewegen...Ze hoort de traptreden...Ze voelt hoe een fluwelen laken over haar heen word gelegd,...zelfs de aanraking van het fluweel geeft het gevoel alsof haar huid uit elkaar gereten word....

Witte,.....de zwakkeling! Hij heeft haar niet geholpen...hij heeft haar enkel meer leed bezorgt....Ze was vrij,...dood...en nu....nu zat ze gevangen in een kreupel lichaam....ze kon niets...haar oogleden waren geopend maar ze zag niets anders dan duisternis..........In de verte hoorde zij gelach...een kakofonie van bespotting......ze werd kwaad en voelde niets anders dan haat jegens Witte,...en haat voor de stemmen die haar bespotte...Ze wist niet wat de stemmen haar vertelden...probeerde zij haar nu te waarschuwen,..iets uit te leggen? NEE, het gevoel wat ze erbij kreeg sprak boekdelen.......Ze voelt alsof er hard aan haar haren word getrokken en een gloeiende pook word op haar lippen gedrukt..Ze wil schreeuwen maar kan niets uitbrengen...Haar Laatste Dood bleef uit......Ondood is ze nog steeds,....maar haar ziel zit gevangen in een dood lichaam...de ware nachtmerrie begint nu pas....

Bloederige Manon

Edited by: Manon van Drubeck at: 7/28/02 4:31:28 pm

[ckeetel]

Verscheuren wilde hij haar...alsof hij nog de Demoon was en hij heeft haar gedood... de Twaalf hebben hun zin gekregen, hij heeft hun eisen ingewilligd en het Bloed gedronken, toch, ondanks de pijn van haar Einde, voelt hij in zich haar kracht stromen. Hoezeer hij zichzelf haat en veracht om wat hij haar heeft aangedaan, het gevoel is vreemd genoeg goed...erg goed.
Een roes...en hij kan het niet anders beschrijven, het begint het verdriet te verdoven, het lijkt al zijn menselijke emoties naar de achtergrond te drijven, de verwondering over zijn nieuwverworven leven lijkt minder belangrijk te worden en dingen beginnen meer als vanouds aan te voelen.

De regen slaat nog steeds neer op de kasseien wanneer hij de deur van het huisje opendoet, twee late voorbijgangers spoeden zich langs hem heen, hun ogen vallen op zijn kleding, het Bloed van Manon waar hij nog grotendeels mee bedekt is en dat van zijn eigen wonden. Hun blikken raken de zijne, een lange bleke man wiens kleding en gezicht onder het geronnen rood zitten en die zelf kennelijk niets mankeert. Terwijl Witte de deur achter zich sluit en de steeg verder inloopt, keren ze om, rennen ze terug naar 't Gannon, nagestaart door de witharige man...die zijn rug niet naar ze lijkt te willen keren. Als ze zijn verdwenen strekt zijn lichaam zich, onnatuurlijk soepel klimt het langs een gevel omhoog en bereikt het het dak.

Een laatste groet aan een verloren geliefde...nog steeds vraagt hij zich af waarom hij zover moest gaan, waarom ze van hem dat einde verlangde. En waarom hij het haar heeft gegeven terwijl hij niet wilde...Staand op het nok glijden zijn ogen naar het huis schuin tegenover, achter de gesloten luiken denkt hij haar nog te zien liggen...hier voelt hij zich weer toeschouwer, even verwachtte hij deel te worden van de velen...maar misschien is hij toch verder van ze verwijderd dan hij dacht...zijn doel is niet de hunne, zijn doel is het Bloed...
De gedaante op het dak draait zich om en verdwijnt.

Verderop tussen de huizen klinken onrustige voetstappen wanneer een drietal soldaten, begeleidt door twee burgers de straat overgaan en voor een deur blijven staan. Maar Witte is al ver weg als het geluid van versplinterd hout weerklinkt...

Witte

((Witte -> Terugkomst van de strijd -> Taveerne))

Edited by: ckeetel at: 8/4/02 9:24:27 pm

[Galliminus]

Manon ligt op bed,..verlamt en brandend van woede...Diep binnen in haar ziel hoort zij een onaardse schreeuw om hulp,..een schreeuw van verwantschap.....Haat jegens Witte neemt nieuwe vormen aan. Sluiers van zwarte mist stormen door haar hoofd, ze voelt een aanwezigheid,..ze hoort hout versplinteren,..en ze hoort een stem in de kamer….Het luik voor haar raam gaat open,…het raam is hierna aan de beurt,..en ze hoort de regen binnen slaan..zware voetstappen..

"Rustig maar, Teek,..ik zal voor je zorgen...", Een duistere stem,..een ijskoude stem die zij eerder had gehoord. Ze hoort de deur van haar slaapkamer openslaan,..mannenstemmen dringen de kamer binnen,..nieuwsgierige stemmen...Mannen die onder bebloede lakens het levenloze lichaam van een jonge vrouw zien liggen. De Ene word aangesproken om medelijden te hebben met deze vrouw...

Ze voelt hoe de lakens worden weggetrokken,...een man word onwel door het aanzicht, en rent de kamer uit....De twee anderen bespreken of zij de lijkschouwer erbij moeten halen...

Gestommel in de kamer en een kwaadaardige stem,...schreeuwende mannen,...schreeuwen van pijn...De hitte van onheilige vlammen slaan rond het grote hemelbed....Het gepruttel van lichaamsvet,..het scheuren van kurkdroog vlees,..een ondragelijke stank vult de ruimte...

Manon raakt in paniek,..ze wil vluchtten maar kan niet bewegen...ze wil desnoods vechten maar haar lichaam is dood...een levenloze gevangenis van haar ziel..

Bloedhete nectar stroomt over haar lippen,..weerhaken scheuren haar keel van binnen open...Haar lichaamskracht komt langzaam maar zeker terug..Ze voelt hoe het bloed naar ieder deel van haar lichaam stroomt,..haar lijkbleke uitgemergeld lichaam krijgt weer de kleur en de vorm terug die het eens had. Ze opent haar ogen en ziet hoe een albasten klauw boven haar gelaat hangt waar bloed vanaf druppelt...Ze kijkt langs de klauw en staart in de ogen van de gehoornde verlosser...Grote vleugels zijn opgevouwen achterop zijn rug....

Ze weet niet hoe ze moet reageren,..ze voelt geen angst. De haat tegenover Witte overtreft alles...."Dank U", is het enige wat zij uit kan brengen….De gehoornde laat een glimlachende grimas zien en loopt naar het raam,…daar zet hij af en vliegt de onheilspellende nacht in,..zijn gestalte licht enkele malen op wanneer het weerlicht over de stad valt…

Manon staat op en ziet twee lichamen aan het voeteneind van het bed liggen,….de lichamen zien er uit alsof ze decennia onder droog zand hebben gelegen waar een bloedhete zon op heeft gestaan….Het enige waar zij aan kan denken is Witte,…Ze opent haar dekenkist en neemt er eenvoudige kleding uit,..een lederen ruiters broek, een kanten blouse met franjes en haar korset doet ze om,…Ze slaat een zwarte heren mantel om en gaat gehurkt op de vensterbank zitten….Schaduwen omhullen haar en langzaam lijkt ze een spookachtige verschijning te worden waar je steeds beter doorheen kan kijken, ze verdwijnt uit het zicht….
Water en modder spat op als ze de modderige straat raakt en ze loopt de nacht in,….ze richt al haar aandacht op haar reukzin,….ze zal Witte vinden…Op jacht zoals zoveel eeuwen geleden..

Bloederige Manon

Edited by: Galliminus at: 8/4/02 11:52:04 am