Raganorck

[santetjan]

Met een smak ploft hij neer op het bed. Het matras is duur, gevuld als het is met veren, en eveneens duur zijn de satijnen lakens, smetteloos schoon. Toch neemt hij niet eens de moeite zijn laarzen uit te doen of zijn jas weg te werpen. Zoals zovaak de laatste dagen is hij daar veel te moe voor.
En toch kan hij de slaap niet vatten, en ligt hij te woelen en te zweten op de glibberige lakens, terwijl zijn tanden zich vastbijten in de kussens. Zijn lichaam heen en weer draaiend denkt hij vol woede aan de laatste dagen: die hoeren! Maxim kon morgen maar beter met iets bruikbaars aankomen, of hij zou de kleine man persoonlijk de nek omdraaien. Het idee alleen al doet hem grinniken: hoe klein zou de man zijn in zijn enorme handen?
Zijn voorhoofd afvegend en de bloedhitte vervloekend staat hij op om het raam te openen, en laat zich weer op het bed vallen.

Na enige tijd van lusteloos draaien en woelen word de hevigste hitte gesmoord door een opstekend windje dat de vertrouwde geuren van zoet parfum en verschaald bier met zich meedraagt, evenals de kilte van de landen buiten de stad. Eindelijk kan hij met een tevreden zucht stil blijven liggen.
Plots echter voelt hij het bloed in zijn aderen sneller stromen, voelt hij hoe het steeds warmer word, hoe zijn lichaam warmer word: hij begint radeloos te puffen. De ogen opslaand kijkt hij de donkere kamer door. Nee, niet volledig donker: voor zijn bed lijkt de duisternis minder duister te zijn. Minder aanwezig, minder tastbaar - vlietender. Duisternis als rook, rodig licht als mist.
Warmer en warmer word zijn bloed, hij voelt zijn aderen in zijn lijf kloppen, voelt het bloed al zijn leden vullen, hen tot actie manend hoewel zij niet bewegen kunnen. Zijn ogen kunnen alleen maar naar de bewegende duisternis staren, waar zíj verschijnt.
Zijn geliefde kleine Lalaith!, schoner dan ooit: heur ravenzwarte haren zich krullend om de ranke hals, de naakte schouders, de ferme borsten en brede heupen, in een sierlijke krul de grond rakend. Haar rode, rode lippen zijn half open, en de zwarte ogen lijken te branden als zij hem opneemt.
Zijn geliefde kleine Lalaith!, prikkelender en opwindender dan ooit, als zij eerst de ene hand, dan de ander op de lakens legt, en naar hem toe komt kruipen, haar borsten uitnodigend boven zijn lichaam slepend. Haar handen gaan over zijn lichaam als ze door zijn kleren heen lijkt te reiken; haar lippen laten brandende sporen achter op zijn vel; en ondertussen bonkt het gloeiend hete bloed in zijn aderen.
Was zij ooit wars van hem, nu de lotus haar genomen heeft kan ze niet van hem afblijven, is haar lichaam om het zijne gekronkeld, beminnen zij elkaar: haar handen en lippen liefkozen hem, haar heupen spannen zich over de zijne. Het helderrode bloed in hem giert door zijn aderen, voortdurend heter en sneller stromend, de lucht in zijn longen brand, en hij ademt hijgen en kreunend, snakkend naar een teug koele lucht. Het bonkende bloed gebied hem te bewegen, haar tegen zich aan te houden, en de pijn is een goede pijn.
Heter en heter vloeit het, bonkt het door al zijn aderen - totdat zijn leden verslappen, en hij tot stilstand komt, immer kouder en kouder wordend. Zijn ogen sluiten zich.

Met een glimlach staat ze op. Ze geniet ervan hem elke nacht te pijnigen, zijn kracht te nemen zoals hij ooit de hare nam. Naakt en beeldschoon, en iedere nacht schoner en krachtiger dan de vorige, loopt ze de werveldans van duisternis en mistig licht binnen.

Als de misten van de vroege ochtend verdwijnen en plaats maken voor een waterig zij het brandend zonnetje ligt Elephenor eindelijk in een diepe slaap verzonken. Pas als de zon hoog aan de hemel staat ontwaakt hij met een gruwelijke hoofdpijn. Hij kijkt naar zichzelf, ziet dat hij nog immer zijn kleren aanheeft, en schud zijn hoofd - om het daarna met een grimas vast te houden. Niets dan opnieuw een droom.
Moe en zwak komt hij overeind - even zwak als iedere ochtend de laatste dagen. Hij loopt met zwalkende voeten de kamer uit en beseft dat hij nu toch een keer goed moet slapen wil hij zijn oude kracht terugkrijgen.
Met een rothumeur loopt hij zijn kantoor binnen, en wacht op Maxim - en wee de man als hij niets bruikbaars te melden had!