Raganorck

[santetjan]

Met een korte grom krabt hij aan zijn baard, waartussen de zweetdruppels die van zijn voorhoofd stromen zich nestelen. Die bloedhitte ook!
Zijn dikke rode overjas met het goudfiligrijn op mouwen en kraag hangt slap aan een haak aan de muur, en hij zit op zijn zwarthouten stoel met alleen maar zijn broek, hemd, en laarzen aan, en nog heeft hij het heet. Zijn hemd heeft hij bovenaan losgegord, zodat de hoge kraag slap terneer hangt, en de mouwen met kant liggen ook open; zijn bretels hangen op zijn heupen. En nog heeft hij het heet.
Door de houten deur heen klinkt het gebonk en gelach van een gelagzaal vol mannen en vrouwen die genieten van wat het etablissement hen te bieden heeft. Als hij moeite doen kan hij verschaald bier en goedkoop parfum ruiken, evenals de vage stank van zwetende lijven. Hij geeft toe dat hij aan dat laatste zelf bijdraagt: want het belangrijkste exportmateriaal uit de gelagkamer is die bloedhitte van hooggestookte vuren en vele lijven bijeengepakt.
Languit hangt hij in de stoel, zijn laarzen over elkaar gesmeten, en ver onder het bureau uitstekend. Op het bureau liggen wat papieren die bekeken en getekend zouden moeten worden, een flesje inkt en een pen, en er staan twee kaarsenhouders waarin spetterende kaarsen flakkeren. De houders zijn door generaties aan gesmolten kaarsvet aan het bureau gekleefd. De kamer is verder grotendeels leeg: een tweetal kasten, één met papieren en boeken, en één met glazen en drank, en een kist met allerlei troep erin vormen de rest van het meubilair; een extra kandelaar staat op de kist.
En dan is er de stoel aan de andere kant van het bureau, waarop nu een spichtige kleine man zit, wiens ogen voortdurend heen en weer schieten en overal blijven rusten, behalve op zijn gespierde lijf.
Zijn handen gaan gaan even door zijn haren, waarvan de meeste ontsnapt zijn uit de ruwe staart, en hij voelt het zweet en vet erin, en grimast kort.
Ondertussen luistert hij naar wat Maxim, de spichtige man tegenover hem, te zeggen heeft. Weinig goeds in ieder geval. De zaal kent weinig goedbetalende klanten vanavond, en dat heeft heel duidelijk zijn redenen.

Allereerst is er het verlies van zijn geliefde kleine bloem, de jonge Lalaith, die zichzelf over had gegeven aan de zwarte lotus. Ontzettende slet die ze was! Had hij haar niet van de straat gered? Had hij haar niet een baan gegeven in zijn bordeel? Had hij haar niet tot zijn eigen favoriet gemaakt? Had hij haar niet gewoon terug naar haar kamers laten gaan toen zij hem geweigerd had? En toch meende ze te denken dat ze het slecht had, en had onbezonnen een overdosis zwarte lotus genomen! En alsof dat nog niet genoeg was, bleef ze in zijn dromen voortbestaan, aantrekkelijker, opwinderder, en onbereikbaarder dan ooit, de hoer!
Met een van woede vertrokken gezicht leegt hij zijn bokaal, gevuld met de beste wijn die hij zich veroorloven kan, en hij proeft er niets van.
Zijn woede blijft echter groeien als hij Maxims verhaal aanhoort: want niet alleen is hem Lalaith ontnomen, ook heeft de grote favoriet van het goedbetalende publiek schijnbaar gedacht dat Lalaiths dood een goed excuus was om weg te rennen. Voor Lavendel zal hij echter minder vriendelijk zijn: al zou geen van haar vaste klanten haar willen hebben de eerste weken, bedekt als ze zou zijn met blauwe plekken en striemen, hij zou haar grijpen, straffen, en geven aan wie er maar betalen wilde!

Met een loom gebaar stuurt hij Maxim weg, en dan staat hij op, in zijn volledige indrukwekkende lengte. Hij tilt de bretels op, en wringt zijn brede schouders in de geborduurde rode jas, waarvan de lange slippen tegen tegen de achterkant van zijn knieen slaan. Met zijn vingers fatsoeneert hij zijn baard, neemt zijn haar vast, en bind er een fatsoenlijke strik omheen met een zwart fluwelen lint. Hij trekt zijn hoge kraag recht, opent de deur, en loopt door het donkere nauwe gangetje naar de gelagkamer.
Hier is de hitte nog erger, evenals de stank en de herrie: op het podium dansen enkele bijna ontklede vrouwen tot groot genoegen van de mannen die er met kroezen bier omheen staan; verder naar achter zitten de klanten met meer geld, de edele heren en dames, de rijke kooplieden, die een meisje voor zichzelf hebben gehuurd. Als hij langs een aantal van hen loopt word hij door een jongeman met een gepoederd gezicht en veel kant op het hemd bij de mouw gepakt.
"Elephenor! Ik hoorde dat Lavendel tijdelijk niet beschikbaar is?" zegt het fatje - het fatje met veel geld in de beurs - terwijl hij hem sip en verwijtend aankijkt.
Hij doet moeite een grom in te houden, maar weet te knikken, en zegt: "Maar ze zal er spoedig weer zijn, tot uw vermaak, al kan ik zeggen dat ze op dat moment wat rijper zal zijn voor uw wat meer verfijnde pleziertjes."
De fat begint zowaar maniakaal te grijnzen, houd een geparfumeerd doekje tegen zijn voorhoofd, en wuift hem gedag.
De indrukwekkende gestalte van Elephenor gaat zijn hele bordeel door, en zijn humeur verslechterd met elke vraag naar Lavendel. In ieder geval weet Maxim wat hij doen moet aan weggelopen katjes.

[Galliminus]

((Als je de Send Private Message enabled op je profiel pagina kunnen we even contact houden ivm Rat, Lavendel & Elephenor))

RAT: De Grafdelver

[santetjan]

(het lullige is dat ik wat problemen had/heb met inloggen - als het goed is zou je me sowieso kunnen bereiken; iig, mn mail is santejan@yahoo.co.uk)

[Samara Jalaya]

Lavendel voelt zich veilig nu ze zo in het zwart gehuld is en mensen haar gezicht niet kunnen zien, terwijl ze ze passeert. Als zij en Rat tenslotte voor het enorme gebouw stilhouden, klemt ze haar rechterhand stevig om het mes dat ze in de plooien van haar rok verborgen houdt. Ze kent dit gebouw maar al te goed en weet waar Elephenors persoonlijke vertrekken zich bevinden. Een mengeling van opwinding en nervositeit circelt in haar hart. "Laten we opsplitsen," zegt Lavendel dan plotseling. "Jij via het dak, ik door de deur. Jij bent op het dak bekend, ik daar waar ik vaste grond onder mijn voeten heb." Ze haalt even diep adem en kijkt dan weer naar Rat. "Ik weet niet of ik het kan, of ik het durf en of we überhaubt ooit Elephenor bereiken zonder gezien en gevangen te worden. Op hoop van zegen dan maar."

~ Samara

[Galliminus]

Rat knikt ingetogen naar Lavendel."Op Hjoop vanne Zjegen Lavendel,..Lavendel kunne hjet wjel.. RAT gelove inne Lavendel!"
Hij kijkt eens goed rond zich heen en ziet niemand. Onmogelijk behendig voor iemand met zijn gestalte begint hij zijn lange klim langs de zij muren van het pand. Hij had dit al zo vaak gedaan. Als hij halverwege is kijkt hij naar beneden en ziet hij Lavendel de steeg uit lopen, klaar om het gebouw te betreden. De laatste paar meters klimt hij ferm door totdat hij op het dak staat.

Vanaf hier was hij zo binnen, hij moest enkel wachten tot hij zeker wist dat Lavendel binnen was. Heel voorzichtig klom hij langs de andere zijde van het pand een stukje naar beneden en tuurde hij langs het raam naar binnen. Daar zat hij, de boeman, Elephenor zat aan zijn dressoir, schrijvend met een ganzeveer. Snel trok Rat zijn hoofd weer omhoog toen Elephenor de kamer in keek. Hij had hem niet gezien. Nu was het wachten op Lavendel. Hij hing aan een van de afwaterings ornamenten een meter boven het raam. Hij kon hier lang blijven hangen zoals hij al vaker had gedaan.

RAT: De Grafdelver

[Samara Jalaya]

Voor de ingang die Lavendel naderde, stonden kleine groepjes heren bijeengepakt, sommigen uit de gegoede districten, anderen van meer dubieuzere afkomst, maar allemaal met hetzelfde doel. Lavendel rilde en trok de hoed en daarmee de schaduw van de rand, nog verder over haar gezicht. Ze herkende één of twee van de mannen en hoopte vurig dat de herkenning niet wederzijds was.

In de dekking van een aantal heren dat net het gebouw betrad, glipte Lavendel naar binnen. Ze voelde zich een indringer en van alle kanten bespied, hoewel de massa mensen zich om haar heen steeds nauwer sloot en, hoe verder ze zich door de stroom heen probeerde te worstelen, steeds schaarser gekleed deze werd. Lavendel probeerde zich te oriënteren, langs de oplaaiende vuren, de dansende lichamen, de giechelende meisjes en vrouwen in vlammende kostumen. Ze was niet langer één van hen. Ze moest naar Elephenor.

~ Samara

[Galliminus]

Rat hing nog steeds hoog boven de straat. Zijn spade had hij in zijn riem gestoken. Wat duurde het wachten toch lang.
Hij begon zich zorgen te maken over Lavendel en vroeg zich af of zij misschien herkent en betrapt was. De regen die was losgebarsten deed pijn tegen zijn gelaat en de ornamenten waaraan hij hing begonnen glibberig te worden. Hij moest veel moeite doen om op zijn plaats te blijven maar hij moest blijven hangen anders zou hij niet kunnen horen of zien wanneer Lavendel het vertrek van Elephenor had betreden.

Hij was zo bang dat ze gepakt was,...Dan was dit alles zijn schuld geweest. Hij gaf haar nog even de tijd en dan zou hij door het raam zijn entree maken. Als zij gepakt was dan hadden de anderen Elephenor zeker gewaarschuwd. Nog even dan.

RAT: De Grafdelver

[Samara Jalaya]

(( wachten we met dit verhaal tot Santetjan terug is of zal ik gewoon doorschrijven? Maxim en Elephenor worden door eigenlijk door Santetjan geschreven ))

~ Samara

[Galliminus]

((Ja misschien is het beter als we ff wachten, maakt het wat spannender))

RAT: De Grafdelver

[santetjan]

Temidden van de feestgangers die ieder moment in het etablissement te vinden zijn zit een iele man met zijn driekantssteek bijna tot op zijn ogen zachtjes slurpend een kroes goedkoop bier te drinken. Zijn kleine kraalogen gaan schichtig heen en weer, de opvallende neus trilt voortdurend een beetje. Zweet loopt over zijn gezicht.
Elephenor zou níet tevreden zijn... En met goed recht: hoe moeilijk kan het nu zijn om een weggelopen hoer te vinden? Het grote probleem was dus dat het toch moeilijk was geweest - sterker nog: hij had haar nog immer niet gevonden. Wel meende hij ontdekt te hebben waar zij geweest was, maar de oude Jozef had hem niet toegelaten op zijn terrein - en niemand doet iets wat de oude Jozef niet wil. Dan zou hij het nog liever tegen Elephenor zelf opnemen.
Hetgeen hij blijkbaar zou moeten doen als er... niet... plotseling... geluk in de zaak kwam!
Met een sprong schiet Maxim overeind, de eenvoudige houten stoel omgooiend, en met zijn mantel zwierend achter hem aan holt hij de halve gelagkamer door, terwijl vroege bezoekers - of eigenlijk heel late - hem morrend aankijken, gestoord in hun slaap, hun eenzame dronkenschap, of hun perverse pleziertjes. Zijn hand gaat over het heft van het mes aan zijn zijde, trekt het er met een vloeiende beweging uit: want daar loopt, zonder enige twijfel, de mooie jonge Lavendel zonder enige schroom langs hem heen, alsof er niets aan de hand zou zijn.
Oh! Hij zou haar grijpen, haar aan Elephenor geven, giechelend toezien hoe ze haar verdiende loon kreeg, en daarna de eerste zijn om zich met haar te vermaken... De gedachte alleen al doet zijn slapen bonzen, zijn hart sneller kloppen, het zweet over zijn lichaam uitbreken... Heet stroomt het bloed door zijn aderen als hij, het mes tussen zijn vingers balancerend, de vrouw het gangetje in volgt dat naar Elephenors bureau leid.
God geve het dat Elephenor reeds in bed zou liggen, zodat hij haar te pakken kreeg voordat Elephenor het zou doen...
Hij slaat de deur open, en rent door het smalle en donkere gangetje achter Lavendel aan.

(ooc: goed, ik ben dus terug, maar het zou kunnen zijn dat ik behoorlijk onregelmatig kan posten de komende tijd. betreffende deze draad: ik denk dat elephenor reeds naar bed is gegaan - om op de een of andere manier alle draden aan elkaar te schakelen lijkt dit me nodig)

[Galliminus]

Rat vreest dat er iets ergs is gebeurt. Het duurt veel te lang want Lavendel had al lang boven kunnen zijn. Er moest iets gebeurt zijn, iets waarvoor hij zichzelf verantwoordelijk voor hield.
Met een lenige sprong werkte hij zich naar het volgende ornament wat boven het naastgelegen raam hing. Hij keek naar binnen en enkel de haard brande er nog een beetje. De lakens op het bed lagen open maar voor de rest leek het er op dat hier niemand was. Waarschijnlijk was deze kamer door een klant gebruikt die daar zijn 'koopwaar' had uitgeprobeert. Nee, er was niemand.

Voorzichtig zette Rat zijn spade tussen de naad die de dubbele ramen van elkaar scheidde. Hij hoefde het niet eens te breken ,met een soepele beweging haalde hij het simpele slot van het raam. Hij klom naar binnen en de nog gloeiende haard ging bijna uit. Voorzichtig liep hij de kamer in en keek goed rond, maar er was echt niemand behalve hem op de kamer. Hij liep naar de deur en hoorde voetstappen, hij schrok niet.

Rat herkende deze voetstappen, zij waren zo licht alsof zij op een bed van rozenblaadjes liepen. Dit was Lavendel zij was buiten. Toen hoorde hij andere voetstappen naderen die hij niet herkende. Hij dook achter de deuropening en hield zijn adem in,...en wachtte af.

RAT: De Grafdelver

Edited by: Galliminus at: 3/8/02 2:37:36 pm

[Samara Jalaya]

Lavendel had zich door de drukkende hitte, de verstikkende massa, de draaiende, lachende, worstelende menigte van mensen geworsteld. Haar hoed had ze afgenomen in de veronderstelling dat deze zee van lichamen en gezichten, deze massa die als stroop kleefde en vloeide en haar meevoerde in een golf van bewegingen en geluiden, haar individu zou maskeren. Ze had buiten dat paar ogen gerekend dat tussen die mensen speciaal naar haar op zoek was. Dat paar ogen lichtte haar uit de menigte rondom haar alsof deze niet bestond, trokken haar beeld op de voorgrond, ontdaan van de bescherming van de integrerende werking van de mensenzee. Hoe kon ze denken dat ze temidden van alle mensen onopgemerkt kon blijven? Zij, Lavendel, wiens vlammende haar, dat fel contrasteerde met haar bleke huid, meer dan wat dan ook in het oog sprong. Lavendel, wiens jurk met het strak ingesnoerde lijfje en de lage halssnede haar beroep aan een ieder die het weten wilde, verraadde!

Maar Lavendel vertrouwde op wat Rat gezegd had, vertrouwde er op dat geen van de mensen haar nog zou herkennen. Hoewel ze hen wel herkende, de mannen, grijsaarden, jongemannen, getrouwden, weduwnaren, vrouwenhaters, charmeurs en barbaren, die met haar geslapen hadden. Dat zij ze herkende, was te danken aan het feit dat zij meer hadden bijgedragen aan de verwoesting van haar leven dan zij aan het geluk van die van hen. Lavendel was een verzwegen detail, een onderwerp van een eenmalig gesprek, een naam die hier en daar viel ter opschepperij, een herinnering waarbij de mannen verlangend zuchtten, waarvan ze één nacht droomden en dan realiseerden dat hun liefde gekocht en nooit beantwoord zou worden. Het was een toneelstuk dat niets had opgeleverd, ze waren allen bedonderd door een goede actrice, die alleen maar had gekost.

Lavendel worstelde zich een gangetje in. De plotselinge overgang van drukte naar stilte was een verademing en Lavendel zuchtte, wetend wat haar nu te wachten stond. Naar boven. Ze moest naar boven, door slingerende gangen, omhoog langs meer en meer trappen. Naar boven. Naar Elephenor.

Voetstappen.

Met een ruk stond ze stil, halverwege de trap, de leuning in haar rechterhand geklemd. Ze draaide zich om, staarde in de duistere afgrond van het trapgat, maar kon geen mens, geen gezicht, geen figuur onderscheiden. Ze hervatte haar tocht de trap op, zich gewaar wordend van haar eigen versnelde ademhaling, het gejaagde rijzen en dalen van haar borst alsof ze rende. Ze bereikte de overloop.

Voetstappen.

Ze raakte in paniek, vergat of ze links of rechts moest. Haar herinnering, haar gevoel dat zo feilloos de weg had geweten liet haar in de steek nu ze wist dat ze gevolgd werd. Gevaar liep. Ze liep gevaar! De voetstappen kwamen nu steeds dichter bij, echoëden dreigend in de duisternis. Links. Rechts. Waar dan ook! Als ze ze maar kwijtraakte, dat geluid dat haar pas op de voet volgde. Links. Rechts. Een nieuwe trap op. Ze kwam in delen van het huis waar ze nooit eerder geweest was, passeerde zonder het te weten de kamer waar ze eigenlijk op weg naar toe was. Ze rende nu... En merkte plots dat ze niet verder kon. Ze was een doodlopende gang ingevlucht, tastte blindelings de muren af. Geen doorgang. Ze moest hier weg. Terug, een andere weg nemen.

Lavendel draaide zich om en stond oog in oog met Maxim.

(( welkom terug, Santetjan & Galliminus Hopelijk gaat het jullie beiden beter ))

~ Samara

[santetjan]

(ooc: mooie post samara! ik zal nu een beetje moeten god-modden, en omdat ik niet kan editten moet je eventuele probleemstukken gewoon negeren)

Giechelend gaat hij met zijn lange, dunne vingers over het lemmet van zijn lange mes, snijd een paar maal fel in de lucht. Zijn ogen staan maniakaal onder de steek, zijn smalle kin met stoppels waarop lippen rusten die paars zijn van de wijn en het bier trilt van plezier.
In het duister van het smalle gangetje lijkt zijn iele lichaam groter dan zij het zich kan herinneren, zijn zijn dunne armen gespierder, is hij feller en dodelijker dan een mens zijn kan. Ze voelt haar lijf trillen, en haar ogen schieten alle kanten op, hopend op een uitweg, op het terugkeren van het gevoel in haar benen.

Maxim staart haar langdurig aan, kijkt naar de brede heupen, de volle borsten, de ranke hals; naar de gulle lippen en de kleine neus; het vlammend rode haar dat net niet perfect valt; en de ogen die een krankzinnigheid vertonen die zijn bloed doet koken. Hij wil haar bezitten, haar tot de zijne maken, haar vormen naar zijn wil. Hij beseft dat het de dronkenschap is die spreekt - niet de normale, voorzichtige hij - maar in het beetje licht dat in de gang doordringt ziet hij haar als een erfstuk dat hij heeft teruggevonden, een geliefd bezit waar hij al zijn plezier in kan putten.
Met een enkele vliegensvlugge stap grijpen groezelige vingers haar arm beet, terwijl het mes tegen haar zij drukt: het staal zal verwonden, niet doden, en langzaam met haar bloed haar weerstand verliezend zal zij zich uiteindelijk toch niet kunnen verzetten.
Hij voelt zich springerig, en warm, en terwijl het zweet hem uitbreekt giechelt hij maniakaal: een vreemde grijns tekent zich af op zijn normaal zo zure gezicht.

Zij word door hem meegesleept, half lopend, half struikelend. Ze kan niets anders voelen dan de vingers die in haar vlees drukken; ze kan niets anders zien dan het achterlijke kleine staartje dat onder de steek vandaan komt; maar ze ruikt de stank van zijn zure zweet, ruikt zijn dronkenschap - ruikt haar eigen angst.

Buiten zit Rat nog immer te wachten op Lavendels binnenkomst in het kantoortje, maar nog immer blijft het donker en stil; nog immer gaat de deur niet open.

Haar arm en haar zij ruw betastend sleept hij haar achter zich aan, welhaast huppelend, en zonder ook maar de geringste angst vliegt hij de trap op, loopt naar Elephenors slaapkamer, en gooit de deur open.
Het eerste wat hij merkt is een zoetgeurende walm die net geen mist is, maar ook geen lucht, die uit de kamer over hem heen spoelt.
Het tweede is het geluid van zijn eigen bloed, bonkend in zijn hoofd, en het welhaast pijnlijke gevoel van bloed dat met een noodvaart door zijn aderen word gepompt.
Het derde is het mooiste wat hij ooit heeft gezien: mooi en verschrikkelijk en volledig vernietigend. Als ware zijn beeld een muur blijft hij in een ongemakkelijke houding er tegenaan staan, terwijl zijn bloed kookt.

Lavendel voelt, terwijl zij vol doodsangst om zich heen kijkt, haar arm langzaam nat worden. Kijkend naar de hand op haar arm, naar de man die haar vastgrijpt, ziet ze dat hij zijn levensbloed zweet, en dieprode tranen huilt.

(ik denk dat we verder kunnen gaan in de dromen van bloed-draad. zie zelf maar enigszins in hoeverre wie wat doet)

[Galliminus]

Rat hoorde het geschuivel op de gang, hij hoorde de worsteling. Hij zat al heel lang in de kamer die gelegen was naast de slaapkamer van Elephenor. Hij hoorde de deur naar de kamer openzwaaien. Lavendel was niet alleen. Het was zijn schuld!

Voorzichtig opende hij de deur naar de gang. Hij rook meteen de zure zweetlucht van een man, en de wijn die waarschijnlijk zwaar op zijn adem lag. Rat liep geruisloos de gang op richting de kamer van Elephenor. Daar zag hij Lavendel gehuld in de mantel van Jozef en een man hield haar hardhandig vast. Rat voelde zijn hart in zijn keel kloppen en het angstzweet droop van zijn misvormde voorhoofd.

Hij benaderde de man van achteren, zijn spade had hij ferm in zijn handen gedrukt. Met alle kracht die hij bezat zwaaide hij met de spade naar het acherhoofd van de man. Voor Rat was dit de enige en laatste oplossing. Alles leek verlangzaamd te gaan. Hij zag zijn lange gespierde armen strak de spade vasthouden die nu recht op het achterhoofd van de man af suiste..........................

RAT: De Grafdelver

[Samara Jalaya]

(( ik denk dat we dit verhaal evengoed hier kunnen vervolgen als in de Dromen van Bloed draad. Het maakt niet zo heel veel uit, lijkt me ))

Vanaf het moment dat Lavendel Maxim in de duisternis naderbij had zien komen, hadden de gebeurtenissen plaats gevonden zonder dat zij er nog enige macht over had. Als verlamd was ze blijven staan; het leek of haar wil, haar controle over haar lichaam niet meer in haar eigen handen, maar in de zijne was. Met een vertraging van ettelijke seconden bereikten de geluiden, het gevoel van de vingers die zich om haar armen en middel sloten en het besef wat er gaande was, haar geest en aldus was het onmogelijk om doeltreffend op de overmeestering te reageren. Pas toen ze iets scherps in haar zij voelde steken en Maxims walgelijke hete, met de stank van alcohol doordrenkte adem in haar hals voelde branden, verbonden oorzaken zich weer aan gevolgen en herinneringen aan vooruitzichten.

Maxim! Het ingevallen gezicht met de krankzinnige ogen, de ziekelijke, blauwpaarse tinten van zijn wangen en lippen, het stompzinnige gegiechel; het bracht een herinnering terug die even levendiger leek dan de werkelijkheid. Bekneld tussen een ondergrond en zijn lichaam. Zijn hoekige, knokige botten zijn recht door zijn vel te zien, tekenen een grillig reliëf van afgronden en bergspitsen op zijn vale huid dat gekruist wordt door de dunne, witte lijnen van zijn contracterende spieren. Ze kijkt opzij en telt de rozen in het behang. Zestien. Zeventien. Hij grauwt, knelt zijn scherpe vingertoppen dichter om haar polsen, wil dat ze hem aankijkt, maar ze sluit haar ogen. Achttien. Negentien. Ze beseft dat ze niet langer de rozen, maar in zijn ritme de steken van pijn telt die door haar lichaam schieten. Oh, wat haat ze hem. Haat! Haat! Haat! Maxim! Een felle slag in haar gezicht doet haar duizelen. Ze opent haar ogen, ziet zijn lippen wijken en sluiten, gelijk een vis die naar adem hapt op het droge, maar hoort geen woorden. En ze fluistert zinnen, zinnen waar ze niets van meent, maar die bij het toneelspel horen. Maxim!

Door de gangen werd Lavendel gesleept en voor ze ook maar een woord had kunnen spreken, een beweging van verzet had kunnen maken, stond ze in Elephenors kamer. Maxim sloot zich als een net dichter om haar heen en plotseling draaide Lavendel zich met een ruk om en begon in blinde paniek woest met haar armen en benen te bewegen. Haar lichaam verzette zich uit alle macht. Weg. Weg. Weg hier! Ze worstelde en spartelde, haalde met haar klauwen uit naar Maxim, werd met haar rug tegen een muur geduwd en voelde toen de punt van het mes in haar zijde zinken. Ze greep naar de wond, terwijl ze, tegelijk met haar bloed alle kracht, al de weerstand uit haar lichaam voelde vloeien. Vaag zag ze achter Maxim een figuur opdoemen, zag hoe een spade zijn schedel miste en de grond raakte. Een spade! Rat! Lavendel drukte beide handen tegen de kloppende wond, maar merkte nauwelijks dat ze al niet langer meer op haar benen stond, maar in elkaar was gezakt.

~ Samara

Edited by: Samara Jalaya at: 3/10/02 2:49:22 pm