Raganorck

[anonymousse]

In een steegje ligt een lijk van een jongedame,kleding gescheurd,doch geen sporen van een worsteling.

[Tlomas Tlodas]

Na het gedoe in de gulden phoenix is TLomas het duistere district ingewandeld. Het maakt hem niet uit waar hij heen gaat, of waar hij terechtkomt. Dan ziet hij in een steegje iemand liggen.

Hij loopt naderbij, loopt er nieuwsgierig omheen. De vrouw maakt geen enkele beweging, dus hij komt nog iets naderbij en port met zijn voeten in het lichaam. Omdat zij niet beweegt, concludeerd hij dat ze dood is. "De Glote Globus", mompelt hij. "ik zei tloch dat hij rondwlaat. Ze geloofden me nliet. Hun eigen schluld. Nu zijn ze dlood, de stlommelingen." Plotseling woedend, schopt hij in het lijk. Dan valt hem iets op. "Geen bloed?" even later 'weet' hij het. "Natluurlijk gleen bloed. Is gedlood door het maanlicht. De mlaan schlijnt meedlogenloos." Snel waggelt hij achteruit uit het maanlicht in de schaduw. Terwijl hij dat doet, ziet hij opeens twee ogen oplichten in het duister.

OOC: Ik weet niet wie of wat dat is, maar in mijn eentje kan ik niet veel met een lijk...

Tlomas

Alle wloorden bevatten wijsheid

[Galliminus]

Terwijl Manon door het duistere district dwaalt voelt zij plotseling een aanwezigheid,..een aanwezigheid die haar bijna bekend voor komt.
Ze volgt de gevoelens die haar instincten ingeven. Vesluierd in de schaduwen van ieders geest beweegt ze door de nauwe steegjes van het district totdat ze een man ziet staan bij een levenloos lichaam. Deze man is niet de bron van de aanwezigheid die ze voelt,..ze ruikt dat deze man slechts een sterveling is.

Ze laat de sluier van onwetendheid om haar heen vallen en ze word zichtbaar, alsof er een waas van tranen in iemands blik weg valt.

"Wat hebben wij hier?........Weet u niet dat het doden van iemand nog steeds een hals misdrijf is, ondanks het hier haast gewoon lijkt in deze buurten?"

De vrouw ziet er uit als een Adelborst,..maar het simpele feit dat zij zich in dit gedeelte van de stad bevind ontkracht die conclussie.

Dan ziet Manon de duistere ogen oplichten vanuit de schaduwen,..iets in haar gezicht veranderd en ze krijgt een blik van een carnivoor in haar ogen,...haar mondhoeken heft ze op, en twee vlijmscherpe hoektanden worden zichtbaar. Ze sist naar de schaduw, en heeft geen oog meer voor de in lompen gehulde man die bij het lichaam staat.

Manon van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 2/18/02 10:59:05 am

[ckeetel]

Een voorbijganger voelt een snijdende kou als hij de hoek omslaat. Een hevige wind ontdoet hem bijna van zijn mantel. Happend naar adem slaat hij de stof dichter om hem heen.

De wind giert langs de kleine straatjes, valt plotseling stil als het een steegje passeert. Donkere transparante slierten nemen de vorm aan van een man, even slaat de schaduw het verzamelde groepje gade, valt dan uiteen en raast verder...richting de rosse buurt...

((-> Rosse Buurt))

Edited by: ckeetel at: 2/18/02 10:28:59 pm

[Tlomas Tlodas]

Tlomas kijkt om en zegt: "Ik dlood niet. Waarom zou Tlomas dloden. Het dluister dlood". Het maakt hem helemaal niet uit of iemand naar hem luistert of niet. Hij wijst naar de schaduwen en praat gewoon door. "Daar staat het dluister. Het dlood met het maanlicht. Klijk uit voor de maan!". Hij duwt Manon inde richting van de schaduw van een gebouw.

Tlomas.

Alle wloorden bevatten wijsheid

[Galliminus]

Tlomas kan duwen wat hij wil maar zodra hij een hand uitsteekt naar Manon grijpt zij zijn arm in een enkele flits vast. En sist zij in zijn richting;"Raak me niet aan! Raak me nooit meer aan! Vuil stuk ongedierte....",...een doordringende monsterlijke blik is af te lezen in haar ogen. Een blik die bijna gehoorzaamt móet worden.

Ze richt haar weer op de duisternis in de steeg, klaar om wat dan ook te verscheuren mocht het aanstalte maken om de schaduwen te verlaten. Ze had al eeuwen ervaring in het wapenloze gevecht, en haar wapen was haar onmenselijke snelheid.

Manon van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 2/18/02 11:16:40 am

[anonymousse]

Wie hetlijk goed onderzoekt ziet gee nsporen van geweld,maar wel 2 kleine gaatjes in de hals.

[Galliminus]

((OOC: Ik Was Het Niet!!!,.......en die rood oplichtende ogen in de schaduw van de steeg?...daar gaat onze aandacht nu naartoe, het lijk kan wel ff wachten))

Manon van Drübeck

[Tlomas Tlodas]

"Gloed, gla maar dood dan", zegt Tlomas boos en verdrietig. Zelf kruipt hij wel verder terug in de schaduw.

Het duistere wezen heeft gezien dat Manon hem recht in de ogen kijkt, en weet dat het gezien is. Toch beweegt het nog niet en staart terug.

Tlomas

Alle wloorden bevatten wijsheid

[Galliminus]

Manon richt haar even tot de zwerver, en moet even lachen,"Ha,..Ik ben al jaren dood, maak je maar niet ongerust over mij.
Dan draait ze haar hoofd weer richting de schaduwen van de steeg, waar een wezen haar aan blijft staren."Kom uit die schaduw en laat jezelf zien, wezen van de nacht...Blijf daar niet als een laffaard wachten tot ik je kom halen.....Je was zo moedig om deze Deerne te beroven van haar levenssappen,...probeer dat ook maar eens bij mij."
Manon glimlacht sardonisch, haar vlijmscherpe hoektanden glinsteren in het maanlicht.
"Je zal het berouwen, ik waarschuw je alvast!"
Ze gaat met haar armen over elkaar staan, ze is totaal niet gespannen meer, noch is ze onder de indruk van de rode ogen die haar vanuit de duisternis aanstaren.

Manon van Drübeck

[Tlomas Tlodas]

Het wezen sluit eventjes zijn ogen, zodat ze niet meer te zien zijn. Tlomas roept uit: "Het dluister zal toeslaan! Het zal de wlereld in een rode gloed zetten." Voor schrik durft hij niet te kijken.

Het wezen besluit van de verwarring gebruik te maken. Het opent zijn ogen weer en springt op hetzelfde moment als een zwarte schim de hoek om.

EDIT, en BK: Is dit hetzelfde soort wezen als in de herberg? Ik weet namelijk nog niet precies wat ik ben .

Tlomas.

Alle wloorden bevatten wijsheid

Edited by: Tlomas Tlodas at: 2/20/02 10:34:28 am

[Galliminus]

((Ik vermoed dat het een ondode is,..een vampier, gezien de twee licht roze gaatjes in de nek van de dode deerne))

Manon is niet onder de indruk van het wezen, wat waarschijnlijk hetzelfde is als zij, een wandelende dode.
Ze doet een pas achteruit en haar handen veranderen in levende wapens,..ze worden behaard, en zwarte klauwen groeien uit de nagelriemen. Haar gezicht staat beschreven met bloedlust,..haar vlijmscherpe hoektanden glanzen nog steeds in het maanlicht. Ze bekijkt het wezen en spreekt in een koele ondertoon, zoals alleen de doden kunnen spreken.
"Vertrouw me, neem geen achterlijke acties, ik zal je ter plekke verscheuren,.......Stel je liever beleefd voor, ik kom niet vaak wezens zoals jij tegen hier in de stad."
Ze gaat in een offensieve houding staan en kijkt het wezen kwaadaardig maar glimlachend aan. "Nou, wat gaat het worden? Een prettige conversatie of jouw onheroepelijke Laatste Dood?"

Diep van binnen hoopt Manon dat dit wezen misschien eindelijk haar vervloekte onleven zou kunnen beëindigen, maar haar logische verstand maakte haar gewaar dat dit wezen waarschijnlijk geen bedreiging voor haar zou worden,..ze had immers eeuwen ervaring in het bevechten van vele soorten wezens,..monsters en mensen gelijk.

Manon van Drübeck

[Coldrin]

Het wezen heeft, had een naam. Een naam die lang verloren is gewaand, een naam die nooit meer uitgesproken wordt.
De naam was Klanir Bledon, een gevreesde naam, een naam van een rover, een moordenaar voor goud.

Het was op een nacht als deze dat Klanir door de straten van een grote stad dwaalde toen hij plots iets achter zijn rug voelde, maar dat is een ander verhaal.

Klanir bekijkt de vrouw die een gedaanteverandering ondergaat. Hij verafschuwt ze, ookal behoort ze in principe tot zijn soort, de ondoden. Zij kan van gedaante verwisselen. Hij niet, dat is het verschil, het enige dat hij had zijn zijn rode ogen. Klanir Bledon zakt door zijn knieën, een aanvalspositie. Zijn handen zijn gekromd en ijzeren klauwen komen uit zijn mantel te voorschijn geschoten.
Klanir houdt zijn hoofd schuin en snuift de lucht op. Nog een kleine verandering die zijn lichaam ondergaan had. Hij kon beter horen, ruiken en zien in het donker.
'Niet voor vandaag vrouwtje,' zegt hij met een krakende stem van driehonderd jaar oud. 'Niet voor vandaag. We zullen elkaar nog wel eens zien. Mijn naam is Klanir Bledon, zoals u wilde weten. Jij bent Manon, ik weet het, ik weet veel.'
Klanir springt op en grijpt een overhangend dak vast. Met zijn klauwen heeft hij houwvast in een houten balk en zo komt hij op het dak terecht. Hij loopt het dak over en laat zich in een steeg achter het huis terug zakken. De schaduwen in.

Hij loopt terug naar de straat waar hij Manon tegenkwam en ziet haar, volgt haar vanop afstand. Zij was interesant.

Klanir Bledon - Halfdode rover

((OOC: Als iemand hem wil gebruiken, doe maar, ik beschouw hem als een NPC))

[Galliminus]

Manon is geamuseerd door het vertoon van deze laag-bloedige ondode, en ze vraagt haarzelf af of hij überhaubt zelf wel weet wat hij werkelijk is. Het feit dat hij van haar weg vluchtte zegt in principe al genoeg.

Enigzins was zij teleur gesteld, ze had het niet erg gevonden om haar Laatste Dood tegemoet te gaan vanacht. Ze laat de zwerver die zich verscholen heeft in de duisternis voor wat hij is,..hij was haar aandacht niet waard en zij zou nooit voeden van zo'n weerloos wezen als hem.
Nee, de enige reden waarop zij haar vervloekte bestaan kon accepteren was om te voeden van het vuil van deze wereld, de moordenaars, de verkrachters en meer van dat soort gespuis,..gespuis wat het simpelweg niet verdiende om te leven.

Even bekeek zij de levenloze vrouw in de steeg, en zij rook aan het lichaam, het lichaam had geen bloed meer in zich, het was waardeloos voor haar. Ze draaide zich om en liep de steeg uit. Diep van binnen hoopte zij dat de laag-bloedige ondode haar volgde en zeer bewust versluierde zij zich niet in de nacht. Ze mocht zichtbaar zijn voor de man, hij had immers haar intresse gewekt want ze kwam niet zo heel vaak een soortgenoot tegen.

Ze vroeg zich wel af hoe de man haar bij naam kende. Dan was haar reputatie haarzelf voorbij gesneld in de analen van de ondoden. Die gedachte bracht een gevoel van trots bij haar naarboven. Zij was nog niet vergeten, de naam Bloederige Manon leefde dus nog steeds voort onder haar soortgenoten. Een bescheiden glimlach sierde haar gelaat terwijl zij het Duistere District in liep.

Manon van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 2/20/02 9:48:21 pm

[ckeetel]

Een koude wind strijkt over het dode lichaam, het is verlaten nu, niemand die zich om haar bekommert, nu niet meer, nooit meer....of toch? Een wit gezicht ontstaat in het maanlicht . Grijze ogen ontmoeten die van de dode, kijken over haar heen, lijken door straten en dwars door muren heen te priemen. Lijken dingen te zien die in het duister verborgen gaan.

Het gezicht lost op, verdwijnt. En dan is er alleen nog de maan wiens licht een zilveren lijkwade over het meisje werpt.

(( -> Den Ckeetel, 'snachts))