Raganorck

[azazelken]

In het duister district vindt men ook het Hof der Doden terug. Het hof der doden is het grootste en bekendste kerkhof van Raganorck. Het Hof der doden is verdeeld in vijf verschillende districten, elk met zijn eigen verleden en gebruiken.

Het grootste en meest beruchte district, is het Oude Kerkhof. Men vindt er graven terug die meer dan 500 jaar oud zijn en er hangt een duistere sfeer over dit gedeelte. Vele graven zijn ingestort en sommige skeletten zijn door de jaren heen terug omhooggestoten zodat geraamtes gedeeltelijk zichbaar zijn. Het Oude Kerkhof is omringt door een schamele ijzeren omheining en een grote poort. Het is ook om dit Kerkhof dat vele zelfmoordenaars hun laatste wanhoopsdaad uitvoeren.

Iets ten westen van het Oude Kerkhof ligt de "Hoek der Verdoemden". Dit gedeelte werdt gebruikt om de stoffelijke overblijfselen van ongedoopten en criminelen te begraven. De lijken worden er zonder kist in de grond gestopt zonder begrafenis of andere plechtigheid. Het is zelfs verboden in dit gedeelte te bidden of bloemen te brengen ter nagedachtenis van de afgestorvenen. Volgens geruchten worden er op bepaalde hoogdagen, duivelse rituelen uitgeoefend in dit goddeloze oord. Of dit waarheid of verzinsel is , is tot op het heden niet bekend gemaakt.

Ten zuiden van het Oude Kerkhof ligt het Nieuwe Kerkhof. Dit kerkhof is een twintigtal jaren oud zodat alleen de meest recente lichamen hier begraven liggen. Het is ook hier dat de laatste maanden stoffelijke overschotten gestolen worden door obekenden.

Juist ten noorden van het oude Kerkhof ligt het Kinderhofke. Deze begraafplaats is een hondertal jaren oud en hier worden de lichamen van kinderen begraven. In tegenstelling tot het Oude Kerhof is de sfeer hier helemaal anders. Er staan mooi versierde standbeelden van engelen die kinderen meevoeren naar een paradijs of florijke taferelen. Het is een het lichtpuntje van het Kerhof.

Het laatste district zijn de graftombes. Hier worden rijke en addelijke mensen begraven in grote familiegraven samen met hun kostbaarheden. Het is ook in dit district dat het galgenhuisje zich bevind. Dit huisje werd vroeger gebruikt als laatste verblijfplaats van een terdoodveroordeelde voor hij opgehangen werd. Hier kwam een tiental jaren terug een eind aan en het huisje stond gedurenende een paar jaren vrij. Het is een klein stenen huisje met een laaghellend dak en een scheve schoorsteen. Zeven jaar terug vestigde Jozef Kindermans zich hier. Deze excentrieke occultist werd de behoeder van de het kerkhof en woont er samen met zijn trouwe dienaar "Rat". Een gebochelde grafdelver.

[azazelken]

Langzaam gaat het deurtje van het galgenhuis open, en schoorvoetend stapt Jozef Kindermans de deur uit. Met zijn linkerhand houdt hij stevig zijn eikenhouten wandelstok vast terwijl hij met zijn rechterhand in de vlugte een medaillon in zijn zak wegsteekt. Langzaam maar zeker stapt hij de richting van het nieuwe kerkhof af en kijkt hij met een grijns naar enkele personen die bloemen brengen voor een nabestaande.

[Galliminus]

Vanuit een door schaduwen overwoekerde plaats op het Kerkhof word Jozef aangesproken door een stem die hij maar al te goed kent.
Vanonder de treurwilgen spreekt RAT hem toe, terwijl hij de laatste scheppen aarde op de berg zwarte grond werpt die naast een gat in de aarde is gelegen dat waarschijnlijk is voortbestemd om een levenloos lichaam de toegang te verschaffen tot het Hiernamaals.

Rat heeft vuile vegen van de aarde op zijn gelaat, en zijn groene gewaad is besmet met de modder die op de bodem van de graven ligt.
Hij veegt het zweet van zijn gezicht waardoor zijn gelaat enkel viezer word

"sMeesterr,...moet ich U vergezwellen naar de pwlaats waar U heen gjaat? Iek bwen toch Klwaar voor Vwandaag,....De Slwachtoffers van de PwEst Whebben hun Plaats al gerWeed vWoor de Kwomende dagwen,....Ik heb Twintig GrWaven gedolven,....Gwenoeg vWoor de Kwomende tijd."

Rat buigt voor zijn meester, in de hoop dat hij zijn welverdiende schouderklopje krijgt.

RAT: De Grafdelver

Edited by: Galliminus at: 2/12/02 6:03:21 am

[azazelken]

Heel langzaam heft Jozef zijn hoofd op en een doordringende blik boort zich tot diep binnen in de ziel van de gebochelde grafdelver.

"Goed gewerkt Rat, als beloning krijg je vanavond verse muizenhersenen geserveerd in een uitgeholde schedel, uw lievelingskostje." Een sardonische glimlach verschijnt eventjes op het strakke gelaat van Jozef voor hij verder praat. "Doch moet ge me nu vergezellen naar de rosse buurt. Ik zoek een paar gram zwarte lotus om in als ingredient te gebruiken, bij één van mijn elexierkes. Ga mij voor en leidt me naar die vervloekte plek".

[Galliminus]

"Smaar RAT lus helmaal gin mausenhersens,..." zegt Rat heel vertwijfeld, tot hij na een poos pas doorkrijgt dat zijn meester maar een grapje maakt. Rat begint hysterisch te lachen..."Ha, mjeester mij vor de gek Whouden!"
Rat pakt zijn spade op en wandelt voor zijn meester uit richting de uitgang van het Kerkhof. En hij zingt, "Zwartje Lwotuz, Zwartje Lwotuz,....lekker Pwlantje eten!!".

RAT: De Grafdelver

Edited by: Galliminus at: 2/12/02 10:19:52 am

[Galliminus]

(( RAT zit permanent in een andere draad , die van Lavendel,..dees gaat verder als Elephenor niet meer is))

RAT: De Grafdelver

Edited by: Galliminus at: 2/21/02 9:17:04 pm

[Grote Grijze]

((Grote Grijze kwam van Gannon-De Hoofdstraat->Haast ))

Voeter hijgt zwaar, een moment rust en verkoeling zoekend op een gebroken granieten grafsteen, waarvan de inscriptie en de grafsymbolen versleten zijn en water vasthouden.
De kleine poeltjes lessen zijn verschrikkelijke dorst. De wond in zijn schouder is geheeld, maar vermoeidheid en littekens verzwakken de voorpoot waar hij op wil staan.
Zo zwart als het graniet, zo zwart is de kling van Nachtbrenger naast de wolfshond. Het zwaard van N' ildroc, eens Coldrin, voormalig vriend en strijdgenoot... N'ildroc had het zwaard, waarvan het blad zwart was, opgeheven in de herberg, waanzin leek bezit van Coldrin te nemen en N'ildroc, de duistere kant van Coldrin, nam over...
De Hond Met Vele Namen voelde een grote, onbestemde, angst en het dier vluchtte weg van Coldrin, met Nachtbrenger, N'ildroc's zwaard tussen de kaken...

Misschien had de strijd diepe, oude wonden in zijn kameraad opengehaald, en had de ziel van Coldrin uiteindelijk het laatste houvast verloren dat hem bond aan deze wereld...

Het dier heft met een ruk zijn kop op.
Hoort Voeter daar niet een stem hem bij één van zijn namen roepen?
Haastig klemt de grote hond zijn tanden om het zwaard en hinkt weg, tussen de spoken die de graven zijn in de schemering. Daarachter klinkt het zachte schuren van oude, verroeste scharnieren... verborgen onder onkruid, klimop en delen van een ingestortte muur hangt een oude ijzeren poort, in beweging gezet door een zachte wind van buiten, vochtig van de mist die haar ijle vingers eromheenslaat....

...Het is een uitweg...

((Grote Grijze gaat naar Wilde Wouden->Ater Sanctum ))
_________________
De Hond Met Vele Namen

[Crimson*Amadea]

Het was na de strijd dat Amadea haar weg terug gevonden had naar de taveerne. Ze was vermoeid geweest, erg vermoeid en had de dorst voelen branden. Nee, niet nu had ze gedacht, ik zal het uithouden tot de volgende dag en ik moet waken tot de anderen terugkomen. Ze was ze uit het oog verloren in de strijd en de mist en had besloten terug te gaan naar de meest logische plek om elkaar weer te zien. Echter, haar oogleden waren zwaar geweest, te zwaar en slaap had haar overmand. Veel slaap had ze niet meer nodig dezer dagen en haar lichaam wist dat, wat ze nodig had om daadwerkelijk op krachten te komen was het rijke levensvocht van anderen. William, waar was hij? Waar waren haar zusjes. In de nacht na de straat was ze wakker geworden, de strijd had haar veel gekost, teveel. Ze had geen controle meer gehad en het raam van de kamer in de taveerne uit gegaan en had gejaagd. In de duistere steegjes had ze iemand gevonden en gegrepen, overkomen door een alles verblindende honger. Haar eigen identiteit vergetend na de gebeurtenissen en de dorst. Ze had gedronken, diep gedronken, maar ergens in haar onderbewuste was er dat stemmetje geweest. Dat stemmetje dat haar vertelde dat ze moest stoppen, stoppen voordat het hart stopte, stoppen voordat haar slachtoffer zijn laatste ademtocht uitblies. Het lichaam had uit haar armen gegleden en schijnbaar levenloos op de grond had ze het achtergelaten. Geschrokken, angst had zich van haar meester gemaakt en ze wist niet langer wie ze was of waar ze was, beschaamd. Haar herinneringen werden weggedrukt, door dorst, door pijn, door verlies en door vermoeidheid. Teveel magie had ze gebruikt en teveel had ze zich overgegeven aan haar duistere kant. De mist trok op en ze verdween.
Een nieuw huis vond ze in het hof der doden, ergens, vreemd genoeg, voelde ze zich er thuis. Een achteraf gelegen en klein mausoleum op behoorlijk afstand verwijderd van het galgenhuisje had ze tot haar eigen verblijfplaats gemaakt. Voorzichtig niet ontdekt te worden 'leefde' ze daar.

De schemering had ingevallen, haar tijd was begonnen. Crimson's ogen openden zich. Crimson was haar naam, dat herinnerde ze zich nog. Ze was schuw geworden van anderen en wist niet langer waar ze vandaan kwam. Ze voelde zich eenzaam, maar het had erger gekund en ze had een nieuw huis gevonden. Ze kwam overeind en stak een kaars aan, haar 'huis' deelde ze met enkele andere bewoners echter deze hadden weinig te zeggen. Stilzwijgend naar boven starend naar de binnenkant van het deksel van hun laatste rustplaatsen. Er was genoeg ruimte voor haar en ze leken zich niet aan haar aanwezigheid te storen. Nog enkele stompen kaars werden ontstoken, het licht was niet zichtbaar zolang het gebouwtje gesloten bleef. Crimson begon haar haren te borstelen, lang en blond, de borstel gleed door de lange lokken. Het was belangrijk, waarom wist ze niet, maar ze verzorgde zichzelf altijd goed. Haar kleding was zwart met rood, de kleuren voelden vertrouwd. Lederen broek, donkerrode bloes, zwarte lederen handschoenen. Een sjaal had ze rond haar middel gebonden, overdag nodig, maar zodra de zon neer was niet meer.
Haar maag rommelde zachtjes, het was al een tijdje geleden dat ze had gegeten. Het laatste beetje dat ze enkele dagen terug had weten te veroveren was 2 nachten terug al op gegaan. Even keek ze naar haar weinige bezittingen die netjes in een hoek opgestapeld lagen. 2 boeken en een jurk met een mooie grote hoed en ernaast een kistje. Die waren van toen. Dit was nu. Ze slingerde de kleine rugtas over haar schouders.

Crimson doofde de kaarsen en ging naar buiten de frisse nachtlucht tegemoet. Ze sloop het hof der doden uit, het duistere district wachte haar.

(vervolg in het duistere district; de straten van ragnarock)

[Jozef Kindermans]

Jozef had moeite gehad met het vergaren van de Zwarte Lotus, zijn vaste leverancier in het Huis van Elephenor bleek nergens te vinden tot hij van ellende maar langs 't Kruideke was gegaan.
Hij had Marvin de Kruidenier wel meerdere malen moeten duidelijk maken dat hij de Lotus om alchemistische redenen nodig had. Zwarte Lotus was nog altijd illegaal, maar Jozef wist dat Kruideniers het spul verwerkte in pijnstillende elixers, daarnaast waren het ook ontstekings remmers.
Jozef had Marvin beloofd om er met niemand over te praten dat deze in het bezit was van Lotus... Jozef had een betere en betrouwbare leverancier gevonden.

Hij liep het Hof op en groette een jonge vrouw die over het graf van haar man zat gebogen en verse bloemen neerzette. De man was omgekomen tijdens het gevecht rond de Smidse enkele tijd geleden. Het viel Jozef altijd zwaar om jonge mensen te moeten begraven... zo een zonde.. De Ene was geen barmhartige God... dat stond voorop.

Hij opende de zware ketting waarmee hij het Galgenhuisje altijd afsloot en stapte naarbinnen. Hij stak de olielampen aan en ging aan zijn werktafel zitten die vol lag met componenten en zijn persoonlijke alchemistenboek. Overal in het boek staken blaadjes met aantekeningen en op iedere pagina was wel iets bijgeschreven in Jozef's sierlijke handschrift.

Hij had nu alle componenten die hij nodig had,.. al vroeg hij zichzelf wel af of hij genoeg zwavel had.. Hij bekeek het troebele flesje en schudde wat. Zwavel was schaars deze dagen, hij zou het hier maar mee moeten doen.

Hij hoorde hoe de deksel van de ketel begon te bewegen.. Kleine belletjes vochten zich een weg naarbuiten. Het Zoutwater was klaar om bewerkt te worden. Hij nam zijn alchemistenboek en bestudeerde voor de laatste maal zijn aantekeningen. Het was nu of nooit.. Jarenlang had hij onderzoek gedaan naar dit brouwsel waarvan het bestaan door velen werd ontkend.. Het bewijs zou weldra geleverd worden...

Hij pakte zijn maatbeker, erlenmeiërs en pipetjes.
Hij opende de ketel en zoutige damp sloeg op zijn ogen. Hij veegde de tranen uit zijn ogen met zijn mouw en ging aan het werk...
Hij nam een pipetje en dompelde deze in de zwavel, hij kneep zachtjes in het uiteinde gemaakt van kattedarm... Vervolgens liet hij zes druppels zwavel in de ketel vallen.
Hij nam vijf gram Vloeiend Zilver en goot het erbij..
Hierna kwam het zakje Brandpoeder waardoor er een ferme groene damp ontsprong uit de ketel. De lucht in het Galgenhuisje was bijna niet te harden en Jozef dekte zijn mond af met een natte doek..
Hij nam het doosje waarin het pure bladgoud zat wat hij van één van de beelden van Ophelia Nachtstorm had geschraapt toen hij in de Koninklijke Vertrekken was van het kasteel. Hij deponeerde de gehele inhoud in de ketel.
Als laatste ingredient nam hij de Erlemeiër met Tin Zout en bevestigde deze in de metalen grijparm.. dit goedje was zo bijtend en giftig dat hij het risico niet kon nemen om er dichtbij te staan als hij het in de ketel gooide. Vanaf veilige afstand schudde hij de diepblauwe korrels in de ketel en de substantie begon even hevig te bruisen...

Hij deed de deksel op de ketel en deed de zware lederen handschoenen aan die naast hem op tafel lagen. Hij draaide de grote moeren langs de zijkant van de pan goed vast zodat de deksel geen kant opkon. Hij draaide de grote oliebrander wat terug zodat de vloeistof enkele tijd rustig kon doorkoken.
Als laatste draaide Jozef de drukontlaster op de deksel ietwat open zodat de overtollige druk kon ontsnappen. Met regelmatige pulsen schoot er zo nu en dan wat damp uit het miniatuur schoorsteentje..

Jozef was klaar... voor nu... Pas wanneer hij de deksel zou openen zal blijken of zijn theorie en jarenlange studie bevestigd zou gaan worden. Het was een grote dag voor Jozef Kindermans. Hij opende de twee ramen zodat het huisje wat kon luchten en ging op zijn riante lederen zetel zitten.. Hij staarde naar de ketel.... Hij was intens nerveus..
_________________
Jozef Kindermans
Grafmeester

[Stadswacht]

((de wachter uit: "Het duistere district >> De levende schaduwen van het duister"))


De wachter rende zo snel als hij kon door de straatjes van het Duistere District en kwam uiteindelijk bij de begraafplaats. Hij was nog jong en moest niets hebben van de plaats waar de dood zo overduidelijk aanwezig was, dus keek hij recht voor zich uit, terwijl hij tussen de graven door naar het huisje van de doodgraver navigeerde over de enorme hof der doden. Uiteindelijk kwam hij hijgend aan bij het huisje. Hij liep tussen de kruiwagens door naar de voordeur en klopte aan.

"Heer doodgraver! Er is werk voor u!"
_________________
-= Waakzaam in weer en wind =-

[Jozef Kindermans]

Hij schrok van het harde geklop aan zijn deur en het felle geroep. Er was werk voor hem schijnbaar. Dit kwam wel goed uit want het zou nog redelijk lang duren eer het brouwsel klaar was, hij kon wel wat afleiding gebruiken. Jozef stond rustig op en liep naar de deur.

De deur van het Galgenhuis ging krakend open en Jozef keek in de verwilderde ogen van een jonge Stadswacht.. Meestal kwamen de familie leden van de gestorfenen hier... dat er nu een stadswacht stond wees er meestal op dat er zich een misdaad voor had gedaan met dodelijke afloop. Ze zochten het consult van Jozef,... al meer dan eens had hij de Wachten geholpen op een plaats delict.

Zeer rustig en met een vriendelijke monotome stem sprak hij de wachter aan.
"De Ene ten Groet, jongeman,.. zou u zich in het vervolg wat rustiger en respectvoller willen gedragen..? U zou de doden nog wekken met uw nerveuze geschreeuw... Er is werk voor me? De Ene heeft weer een onfortuinlijke ziel tot zich geroepen?"

Jozef liep naar zijn overvolle boekenkast en nam zijn chrirurgijn koffer die daar op haar vaste plaats stond. Hier zat al het broodnodige in, van scalpels, injectiespuiten, balsemmiddelen tot het meetlind om de lichamen de juiste kist te geven. Hij kreunde eens diep toen hij weer opstond, zijn versleten rug speelde hem weer parten. Hij keek de wacht vragend aan.
_________________
Jozef Kindermans
Grafmeester

[Stadswacht]

De wachter keek wat beteuterd, toe hij als een klein kind dat een standje krijgt werd toegesproken. Hij ging snel rechtop staan en probeerde zich breed te maken, om wat meer autoriteit te krijgen dan zijn jonge leeftijd eigenlijk toeliet.

"Eh.. de Ene ten groet, heerschap, we hebben u nodig. Er zijn twee ontzielde lichamen gevonden in het Duistere District. Ik heb orders om u zo snel mogelijk mee te nemen naar de plaats van de moord. Als u al uw spullen heeft, zou u dan zo vriendelijk willen zijn om me te volgen?"
_________________
-= Waakzaam in weer en wind =-

[Jozef Kindermans]

Jozef stapte naarbuiten met zijn rood lederen koffer in de hand en maakte de brede roestige ketting weer vast aan de deur. Tegen de tijd dat hij zou terugkeren van dit uitstapje moest het brouwsel wel klaar zijn.

Het was weer zo ver... een dubbele moord in het Duistere District. Dit 'bevel' zou hem wederom geen zilverlingen opbrengen omdat dit van hem verwacht werd. Hier moest toch iets aan veranderen,.. als er geen nabestaanden waren die voor deze handellingen aangerekend zouden kunnen worden zou hij het eigenlijk moeten kunnen reclameren via het kasteel. De kisten die gemaakt werden en het onderzoek wat hij deed was normaal gezien niet prijsloos. Het was immers geen liefdadigheidswerk wat Jozef deed.... tenzij het slachtoffers waren van een epidemie. Dan wilde hij nog wel eens de andere kant opkijken.

"Wijs mij de weg jong Heerschap,.. maar niet te snel. Mijn oude benen kunnen mij niet meer zo snel dragen als voorheen"

((Jozef Kindermans & Stadswacht --> Het Duistere District, De levende schaduwen van het Duister. ))
_________________
Jozef Kindermans
Grafmeester

[Faye]

(( Van: Duistere District, Het schuurtje naast de gracht.))

Faye liep het kerkhof op, achter aan ergens, waar het Kinderhofke zich bevond zou Lucy's zoon begraven worden.

Faye liep richting het Galgenhuisje en klopte op de deur. Ze wachtte rustig af, terwijl de storm begon te liggen.

[daeri]

((van: Gannon; de hoofdstraat, Niënna's licht huisje.))

Niënna had zich weer in haar "onzichtbare" gedaante voorgedaan, er wachtte een baby zieltje op haar, op het kerkhof, zo jong, en dan wacht de ene al op je.

Niënna stapte het kerkhof op en zag een donkere gestalte lopen, ze had de baby vast, zijn zieltje zat nog in zijn lijf en had niet door dat hij dood was. Ze liep op de vrouw af en pakte het zieltje over, ze moest het kind zelf naar Ecthelion moeten brengen die aan het eind van de tunnel stond te wachten als een uitsmijter op een feest.

De ziel van de baby jankte, en Niënna stelde het gerust, ze maakte de poort van licht open en liep er door, het was al lang geleden dat ze met Ecthelion gesproken had, de poort was lang, maar niet oneindig. Uiteindelijk kwam ze bij Ecthelion aan en overhandigde hem de baby.

"Wees voorzichtig.." zei ze tegen Ecthelion. "Ik ben altijd voorzichtig" zei hij met een knipoog, Ecthelion flirtte altijd met haar. "Ik moet weer gaan, mijn broer wacht op me." zei ze terug. "Doe hem de groeten" zei Ecthelion en hij verdween met het jonge kinder zieltje. Niënna liep weer terug door de poort en kwam weer terug op het kerkhof waar alles duister en grauw was. Ze zuchtte, was dit nou haar eeuwige gedoemtenis..? Altijd op deze aardbol rondlopen en zieltjes zoeken voor het hiernamaals..?

Ze liep het kerkhof af om nog wat rond te dwalen in het duistere district, misschien kwam ze meer zielen tegen.

((--> Het Duistere District, De straten van Raganorck))