Raganorck

[ckeetel]

Diffuus zonlicht schijnt het kleine zaakje binnen. Fijne kruidige geuren hangen om glazen flessen en aardewerken potten. Houten wandkasten staan er vol mee. Aan het plafond hangen planten te drogen en op de grond staan ijzeren ketels gevuld met stro en diverse mineralen. Glinsteringen in een verre hoek trekken de aandacht. Glazen buizen en bollen in de meest wilde vormen reflecteren hier het weinige licht de winkel in. Daarnaast staan grote kasten met vele laden, op iedere la staat met blokletters een naam en een afbeelding van de inhoud. Aan de muur, in houten schappen, hangen schijnbaar onbekende gereedschappen van goud, zilver, hout, brons en ijzer.
Op een kleine toonbank staat een weegschaal met gewichten. Een kleine oude vrouw weegt zorgvuldig een poeder af dat in een aardewerken schaaltje geschept wordt. De houten vloer kraakt. Ut kijkt op en vraagt waarmee ze je van dienst kan zijn.

Edited by: ckeetel at: 2/10/02 1:51:42 pm

[ckeetel]

De laatste klant is net de deur uit gegaan, de windverklikkers rinkelen nog zachtjes na. Ut maakt de toonbank schoon en stoft de glaswerk. Als ze net klaar is en haar ledematen wat rekt, wordt het ineens koud in de ruimte. Elke zenuw van haar lichaam begint stekende pijnen door te geven. Ze haalt een paar maal diep adem, draait zich langzaam om. Ze ziet banen van wit en donkergrijs, ze volgt ze naar boven, naar dat witte gezicht, de grijze ogen die haar levensvlam lijken te willen uitblazen. "Een goede nacht Stradus", zegt ze. Dan loopt ze langs hem heen. De kou is zo intens, dat het elk gevoel verdooft, elke ademteug pijn laat doet in de longen en haar blind naar de deurpost van de achterkamer doet zoeken.

Later zit ze in de woonkamer zich te warmen bij de kachel, ze kan nu niet naar de taveerne voor de fijne atmosfeer en de gezelligheid. Vannacht moet ze waarschijnlijk helpen bij een geboorte in de Rosse Buurt. Ze pakt kruiden en zalven in en rituele voorwerpen voor witte magie (mocht het nodig zijn).

Dan nestelt ze zich in een stoel vlakbij het raam, zodat ze het kloppen zal horen als het zover is...

[ckeetel]

Iemand roept, een kar rijdt voorbij. Ut slaat haar ogen op. De geluiden van de ochtend komen de woonkamer binnen. Ze verschuift haar stramme benen en zet haar voeten op de houten vloer. Dan vallen haar ogen op een klein zwart blaadje in haar schoot. Ze pakt het voorzichtig tussen twee vingers, terwijl ze met haar andere hand stevig door haar ogen en over haar gezicht wrijft. Dan gaat ze voorover zitten en bekijkt het fluwelen blaadje van dichtbij. "Zwarte Lotus", mompelt ze. Wat heeft dat te betekenen? Hoe komt dat kostbare blaadje in godesnaam daar?

Zachtjes rinkelen de windverklikkers als Ut de deur van de "Ckeetel" openzet. Stradus was al weg voor het ochtendlicht over de ramen streek. De ingepakte tas zet ze naast de toonbank. Vannacht is er niets gebeurd, maar vandaag zou ze hem misschien moeten gebruiken, of morgen...
Nu is er een nieuwe dag en staat ze weer klaar voor haar klanten.

[ckeetel]

Het is alweer bijna sluitingstijd als een korte brede man binnen komt hollen. "Het is zover!"' roept hij. Ut slaat haar lange vlecht om haar nek en pakt haastig haar tas. Dan rennen ze gezamelijk naar de rosse buurt. "Staat alles klaar?", hijgt ze, "hoever is ze?".

(( -> rosse buurt -> Zwarte Lotus))

Edited by: ckeetel at: 2/14/02 1:27:42 am

[ckeetel]

De ochtendzon werpt zijn bleke stralen over de daken van Raganorck. Een witte tortel schudt de veren, schuurt zijn snavel langs de rand van het leisteen waarop hij zit en sluit nog wat slaperig zijn ogen. Dan valt een schaduw over hem heen. In een reflex vliegt de vogel op, maar het is te laat, de grote stenen klauw grijpt het diertje en verbrijzelt het op het dak.

Ut lijkt de zware bons boven haar hoofd niet te horen. Ze draagt het rituele gewaad van de Witte Wyven. Haar armen heeft ze vol overgave uitgestrekt, ze begroet de nieuwe dag.
Het zonlicht, dat net tot haar kan reiken, schijnt door de dunne stof heen. Het maakt haar zoals ze in de donkere kamer staat, tot een eenzame tere vogel...

Dan buigt ze voorover, onder het raam, liggen een aantal voorwerpen op een parelmoerkleurig kleed. Zachtjes, gewijde woorden prevelend rolt ze het doek op tot een dikke bundel, die ze tegen zich aandrukt. Ze verlaat de kamerdeur, gaat naar beneden, naar de winkel waar een deurtje naar de kelder leidt. Langs het keldertrapje dat schaars verlicht wordt door twee kleine kaarsen. Een gangetje met deuren ligt aan het uiteinde. Ut gaat voorbij de deuren, haar prevelen wordt luider, dan stapt ze, tegenover de trap, de blinde muur door.

Dertien zwarte kaarsen hangen langs de wand, bijna allemaal branden ze met een mooie gelijkmatige vlam. Het heldere licht valt op een rechthoekig gebeeldhouwd stuk witmarmer. Net als een riddergraf ligt er een lichaam op, halfverzonken in het steen. Het enige element dat verraad dat steen en lichaam niet uit één stuk gehouwen zijn, is de wit-grijze kleding van Stradus.

De kou die Ut normaal in Stradus' aanwezigheid voelt, heerst hier niet, hier waken haar twaalf Zusters. Even blijft ze staan, groet iedere Zuster, dan neemt ze haar plaats in aan het hoofdeinde.
Het ritueel begint.

[ckeetel]

Ut concentreert zich, treedt buiten haarzelf. Woorden vormen haar lippen, werpen ze de ruimte in. De vlammen van de zwarte kaarsen verlengen zich. Als een lange dunne draad spinnen ze zichzelf de ruimte door, totdat ze bijeenkomen op het voorhoofd van Ut.
Haar Zusters hebben zich bij haar gevoegd...

Ze buigt ze zich voorover, legt haar handen aan weerszijden van Stradus' zijn gezicht, haar voorhoofd op de zijne. Het rituele vers wordt luider, wordt versterkt door de stemmen van de twaalf Zusters. Langzaam gaan de regels over in gezang, een oud lied vult de ruimte. Het houdt aan, urenlang...

Onverwachts komt er een kracht uit het lichaam van Stradus, zo sterk dat het bijna de bezwering breekt. Ut heeft al haar concentratie nodig, om het terug te dringen. Als ze denkt dat het gelukt is, is het er weer.

Ut zoekt steun tegen de muur, de avond is gevallen de strijd is voorbij...
Het beeld in de steen beweegt, Stradus staat in een soepele beweging op. Dan ziet hij de oude vrouw staan. Ut heft haar handen beschermend voor haar lichaam op.
Maar Stradus kijkt langs haar heen, naar de zwarte kaars achter haar. In een dag is de kaars tot de helft afgebrand, de dertiende kaars, de enige in de ruimte met een kleine, onregelmatige vlam...

Ziet ze een lach op zijn lippen verschijnen? Ut weet het niet zeker. Dan is Stradus verdwenen naar boven. Ut zakt langzaam langs de muur omlaag...

[ckeetel]

Wat is hij sterk geworden... Waar haalde hij die kracht vandaan waarmee hij de oude spreuk bijna teniet deed? Ze herinnert zich wat haar in de rosse buurt verteld werd, over het dode meisje met de lotusblaadjes.

Jaagt hij weer? Onmogelijk...het moet een andere oorzaak hebben gehad, de bezwering is te machtig. Hij kan de dertien zusters niet aan...en toch...toch heeft hij het bijna gedaan...
Wat haar ongerustheid nog verder doet vergroten, is haar kaars, de dertiende kaars...dat had niet mogen gebeuren, een verschrikkelijk voorteken?

Ze gaat naar boven, als ze langs het winkeltje komt, ziet ze glasscherven, de hele vloer ligt er bezaaid mee. Op haar kamer valt ze op haar bed neer, uitgeput, ze moet weer op krachten komen.
Uit een zwart doosje haalt ze een Lotusblaadje en kauwt erop, onbewerkt heeft het een andere uitwerking dan de fatale verleider die in de rosse buurt verkocht wordt.

Ut valt in een droomloze slaap.

[ckeetel]

Zo ver als het oog kan reiken wuift het hoge gras in golven op de wind. Ut heeft haar lange witte haar los, het beweegt mee met het gras. Soms bukt het oude vrouwtje om dode blaadjes te verwijderen, ontwortelde plantjes opnieuw in de grond te zetten, afgestorven stronken te verwijderen zodat er weer ruimte is voor nieuwe jonge scheuten.
Ah, zulk mooi en goed werk! Maar haar hart doet zo'n zeer...ze legt een hand op haar borst, alsof ze de pijn wilt bezweren. Het lijkt ook minder te worden, maar inplaats daarvan voelt ze de huid bewegen en een jonge groene scheut schiet tussen haar vingers vandaan.

Wat een prachtige plantje! Sterk en lichtgroen, onaangetast. Ze streelt het, ondersteund het, zingt het toe. Het kan haar niet schelen dat het voor zijn groei haar lichaam nodig heeft. Zij krimpt, terwijl de plant groeit. Ze ligt op de aarde, zwak en trots als ze ziet dat aan het uiteinde van de steel een tere knop ziet verschijnen. Ze moedigt het aan om open te gaan en tot haar grote vreugde ziet ze er nog meer verschijnen. Voorzichtig ontvouwen de bloemblaadjes zich bovenaan.

Ut's gezicht vertrekt van de pijn en afschuw als ze ziet dat het Zwarte Lotus is.
Nee! roept ze wanhopig je was zo'n mooie plant!
...maar een plant lijkt een echo terug te kaatsen.
Ze slaat haar handen ronde de dikke steel en probeert hem uit haar lichaam te trekken. Maar de wortels hebben een weg door haar heen naar de grond gevonden. Groeien onder haar, strekken zich uit, verder en verder....
Dan ziet ze het gras bruin worden, de veldbloemen sterven. De Lotus ontneemt hen hun levenssap, terwijl hij zelf mooier wordt.
Een blad breekt af van de vele bloemen die zich gevormd hebben. Dwarrelt naar beneden, ze ziet het komen, groter wordend, voelt het over haar heenvallen. Alleen nog duisternis en het geluid van haar kloppend hart. Het kloppen dat in haar oren resoneert, het geluid van alles om haar heen absorbeert en overstemt, alsof het hart uit haar borst wil springen...

Ut zit rechtop in bed, als ze het harde kloppen op haar raam hoort en het wanhopige gezicht ziet.

Edited by: ckeetel at: 2/22/02 12:12:42 am

[ckeetel]

Het gezicht roept om haar, timmert weer op het glas, dringt haar aan op te schieten. Ut staat haastig op. Uit haar ooghoeken ziet ze iets van haar lichaam vallen...klein en Zwart...het zweet breekt haar uit...het is weer een Lotusblaadje...

Haastig kleed ze zich om, ze weet niet waarvoor ze geroepen wordt, maar het is kennelijk erg dringend, dus doet ze verschillende medicijnen in haar tas, dan rent ze naar buiten.
Het is het knechtje van de hoerenbaas die haar bij de hand neemt en haar haastig door de straten sleept richting de Rosse Buurt.

((-> Rosse Buurt))

[Galliminus]

((die Stradus toch,...weerloze vrouwen van hun leven beroven ( Een Lijk),..of zijn er nog meer ondoden in de stad?,...het word eens tijd dat we elkaar eens gaan ontmoeten. ))

Manon van Drübeck

Edited by: Galliminus at: 2/24/02 11:13:21 pm

[ckeetel]

((...kom maar langs... ))

Edited by: ckeetel at: 2/25/02 9:20:32 pm

[ckeetel]

Ut zoekt haar weg door de eeuwig aan verandering onderhevige straatjes van het Duistere District.
Als ze de Ckeetel binnengaat, doet ze de schuif voor de deur en draait ze het bordje ' Gesloten' voor het raam.

In haar rituele gewaad komt ze even later de winkel in en stapt de kelderdeur door...

[ckeetel]

Ut staat weer in de ruimte met de wit-marmeren steen. Het beeld ligt er, alsof het nooit van zijn plaats is geweest. Het oude vrouwtje kijkt ernaar, twijfelt...heeft ze dan alles misschien toch verkeerd gezien en gevoeld? Maar dan ziet ze haar kaars en herinnert zich de jonge tweeling...
Nee, het was Stradus. Vastberaden roept ze haar twaalf zusters op.

De spreuk streelt de vlammen van twaalf kaarsen, de vlammen rekken zich uit tot er gezichten in lijken te verschijnen. Dan klinken er stemmen als luchtvlagen: "Wat is er?", "Waarom roep je ons?".

Ut legt haar zaak voor, vertelt het verhaal van de kaars, de Lotusblaadjes, de doden en de bevalling.
Even zijn de gezichten stil, dan spreekt de Zusteroudste: "Om jouw verhalen bevestigd te zien, zullen we weer via jou een Band met Stradus aangaan, om zijn ziel te kunnen zien, zoals het Pact voorschrijft."

Ut heeft een diep respect voor de beslissing van de Oudste, toch probeert ze haar angst onder woorden te brengen. "Zusteroudste, hij heeft de bezwering aangevallen en dat heeft mij zoveel levensenergie gekost dat het mijn kaars voor de helft heeft doen laten smelten. Als het een tweede keer gebeurt dan vrees ik voor de Band en het Pact."

De vlam van de Oudste laait op, hoger. "Zuster, onderschat onze kennis niet, wij zijn sterk. Van een aanval hebben we niets gemerkt. Ook zijn geest is al die tijd zuiver geweest, het lijkt erop dat het Pact heilzaam voor hem is. Waarschijnlijk heeft jouw lichaam te lijden onder de jaren en tijdens de laatste sessie, vanwege de inspanning, een klap gekregen. Toch, om je gerust te stellen, zullen we een nieuw Kanaal sturen, een Zuster wiens geest sterk genoeg is om ons naar die van Stradus te dragen. Tot het zover is, zul je ons moeten dragen, breng ons nu bij hem".

Ut knikt, ze legt zich bij de beslissing van de oudste neer. Dan legt ze haar handen weer aan werszijden van Stradus' hoofd en begint het ritueel.

[ckeetel]

De vlammen rekken zich, langer en langer worden ze, raken Ut's voorhoofd en treden via haar handen Stradus binnen. Ut zingt de spreuk die moet leiden en beschermen. Lang houdt het oude lied aan, tot ze de stemmen van de Zusters in haar hoofd hoort.

"Zuiver zuster, hij is zuiver, geen duistere gedachte of daad heeft zijn ziel vervuild, hij heeft zich niet schuldig gemaakt aan de datgene wat je genoemd hebt. Hij is de onschuld."
Ut haalt adem, is er dan toch een andere ondode geweest?
Als ze haar Zusters terughaalt en de Band met Stradus wil verbreken, gebeurt datgene wat ze vreesde... Stradus valt aan.

Zo sterk, zo verschrikkelijk sterk en Ut is verzwakt, de Oudste heeft haar met haar opdracht te zwaar belast. Met alle kracht die ze bezit probeert ze haar Zusters bij zich te houden, maar langzaam begint ze de strijd te verliezen en neemt Stradus over. Het meest verschrikkelijke is, is dat de twaalf het niet merken, niet merken dat de Band door Stradus wordt overgenomen.

Ut zakt ineen op de vloer, ze heeft de Band verloren...
Als ze opkijkt ziet ze Stradus staan, de twaalf vuurdraden zijn nu op zijn voorhoofd gericht. Tot haar ontsteltenis en afschuw ziet ze de eerste kaars smelten, ze strekt haar hand uit... Stradus, ik smeek je, nee!
De eerste vlam dooft in de druipende was. de tweede gaat en daarna de derde... Hoe meer vlammen er sterven hoe lichter Stradus wordt, een enorm krachtveld omvat hem. De witte kracht en de ervaringen van honderden jaren van de Wyven worden in enkele minuten door hem geabsorbeerd.
Als Ut de kracht had om te huilen, stroomden de tranen uit haar ogen. maar nu moet ze willoos en radeloos toezien hoe elke Zuster vernietigd wordt.

Twaalf kaarsen zijn opgebrand, Stradus, zo'n licht uitstralend dat Ut ineenkrimpt, richt zich op de dertiende kaars. De vroedvrouw sluit haar ogen, dan voelt ze dat er iets in haar handen gelegd wordt, ze opent haar ogen.
Het is haar kaars, nu niet meer dan een bodempje en een kleine haast krachteloze vlam.
Een stem klinkt achter haar, ieder woord, iedere ijskoude ademtocht die vlak achter haar gesproken worden, doen de vlam bijna doven.

Jou heb ik al fluistert de stem. Het geluid van dingen die breken, ineenstorten. Als Ut haar omgeving weer kan zien, ziet ze dat ze op straat ligt een eind van de Ckeetel vandaan.
De Ckeetel die er niet meer is, een rokend gat in de huizenrij.
Dan beweegt de oude magie van het Duistere District weer en is het gat verdwenen, een nieuw huis is ontstaan...

Ut begint zich richting de hoofdstraat te slepen, met haar kaars. De vlam, niet beïnvloedbaar door normale weersomstandigheden, lijkt bij iedere beweging bedolven te worden onder de vloeibare zwarte was.

((Dit is het einde van de 'Ckeetel, overdags' draad
Ut's lot zal verder gaan in de Hoofdstraat))