Raganorck

[Macros de Zwarte]

Ergens in het duistere kwatier, altijd anders ongrijpbaar lag de rosse buurt, de rosse buurt is de buurt waar veel dames van licht zeden hun lichaam verkopen aan lieden die daar geld voor willen uitgeven, veel van deze lieden zijn nobelmannen variarend in leeftijd...

De rosse buurt is ook een buurt waar ongure types rondhangen onghure herbergen zijn...

Daarnaast word er in de Rosse Buurt veel gehandeld in bepaald soort 'Drugs' genaamd Zwarte Lotus, een erg zeldzaamplantje wat in het wilde woud groeit, bij de juiste bereiding geeft het juiste middel voor escapisme uit Raganorck...

Ineens heb je het je gaat Lotr lezen...

[Samara Jalaya]

Lavendel staart vanuit haar raam over de rosse buurt, zoals dat zo mooi eufemistisch heet. Er is geen plek in Raganorck die ze meer haat. Geen plek die duisterder is, geen plek waar de straten zo nauw, het stof van de straat zo droog en de lucht tussen de muren zo broeierig is.

Lavendel loopt van het raam naar haar toilettafel en laat zich neerzakken op het krukje voor de spiegel. Haar spiegelbeeld kaatst de verachtelijke blik die zichzelf werpt genadeloos terug. Ze ontwijkt de reflectie van de jonge vrouw die ze is; de jonge vrouw met het wilde rode haar, de donkere ogen, de bleke huid en het ronde gezicht dat getekend wordt door jaren van vernedering. Ze ontwijkt de reflectie van haar sierlijke gestalte dat ingesnoerd is in een belachelijk corset. Ze wil hier weg, ze wil haar spiegelbeeld niet meer zijn, een straatbloem, ieders vrouw, Lavendel, Lavendel, de mooiste bloem van Raganorck, derde straat rechts, vierde huis over de brug.

Lavendel staat met een ruk op en kan zichzelf er nog net van weerhouden om de meedogenloze spiegel aan stukken te slaan.

~ Samara

[ckeetel]

Ut wandelt door een klein straatje van de Rosse Buurt. Hier en daar lopen mannen heen en weer, soms met hun blik van de straat afgewend, uit vrees herkend te worden. Ut glimlacht. In een deuropening staat Rooie Rachel, een volslanke dame en een van de rosse Diva's van deze buurt, haar stem klinkt soepel en draagt ver, als ze vrolijk een man aanroept. Hij stopt en ze overleggen wat. Rachel lacht, de man legt een arm om haar middel met de hand op haar bilpartij. Voordat ze in het huis verdwijnen, ziet Rooie Rachel Ut, met haar dikke vingers gooit ze het kleine vrouwtje een kushand toe.

Ut schudt geamuseerd het hoofd. Ze voelt zich al goed thuis hier. De winkel heeft ze even verlaten om een hoogzwangere prostituee bij te staan. De vrouw zal een tweeling krijgen, misschien vannacht al. Als het zover is, zal haar baas bij Ut op het woonkamerraam kloppen. (ga niet naar de winkel, zei Ut,... want Stradus gooit je eruit..., dacht ze erachteraan, ...of erger...)

Ze steekt het bruggetje over terwijl ze zachtjes een wijsje neuriet. Dan blijft ze staan. In een van de bovenramen meent ze een hoofd te hebben gezien, een mooi rond hoofdje omkranst met rood haar. De uitdrukking op het gezicht lijkt intense treurnis, dan is het weer verdwenen. Weer een parel die in stilte lijdt, denkt Ut, in tegenstelling met dames als Rooie Rachel zijn er ook veel meisjes hier die een groot kruis eenzaam moeten dragen. Vele daarvan werpen zich in de allesvergetende omhelzing van de Zwarte Lotus.

Zwarte Lotus...Ut moet nog wat halen bij haar vaste verkoper, voor geneesmiddelen. Maar de korte herinnering van dat gezichtje komt terug, misschien kan Ut iets betekenen, ze loopt naar de deur en trekt aan de bel...

Edited by: ckeetel at: 2/11/02 3:59:06 pm

[ckeetel]

Ut wacht lang, ze belt niet nog een keer aan, maar loopt naar achteren. Ze kijkt naar het raampje. Misschien heb ik me vergist denkt ze, misschien was het een schim uit het verleden...
Ze begint weer te lopen, kijkt nog een keer achterom, om er zeker van te zijn dat de verschijning er echt niet is.

Zwarte Lotus zal ze morgen wel halen. Ze moet weer terug naar de winkel. ((zie "In Den Ckeetel"))

Edited by: ckeetel at: 2/11/02 12:54:14 pm

[ckeetel]

De straatstenen zijn nat en koel. De kleur van de nacht en de lichte regen maakt ze glanzend donkergrijs. Een witte hand streelt zachtjes het plaveisel, bleke lippen raken het ruwe oppervlak, prevelen er een lied tegen. Zwart vochtig haar ligt op de kasseien als een stroperig, warrig netwerk. Dunne kanten kleding plakt aan een haast doorschijnend lichaam en drijft op de kleine stroompjes water die tussen de stenen zijn ontstaan. Een meisje van lichte zeden was ze ooit, zich gevend aan talloze mannen, hopend dat zich een keer een prins aan kwam dienen, om haar weg te halen.
Maar hij kwam nooit.
De Zwarte Lotus kwam. En troostte haar.

Nu is ze vergeten wie ze is en bieden de stenen van de straat haar meer warmte dan een man haar ooit heeft kunnen geven. Dus liefkoost ze hun.
Weer gaan haar vingers omhoog, maar vallen dit keer niet terug op de grond, maar in een grote slanke hand, nog witter dan de hare. Haar lippen blijven zingen als ze haar hoofd opricht. Zwart haar komt los van de straat, hangt grillig krullend voor haar gezicht. De witte hand tilt haar op haar onvaste voeten. Een arm slaat zich om haar middel, trekt haar tegen een mannelijk lichaam aan. Ze neuriet, in een oud reflex glijden de handen naar de broekband van de vreemdeling, willen de knopen losmaken. Maar ze worden tegengehouden. De vreemdeling tilt haar gezichtje op. Steekt een zwarte bloem in haar haar. Even lijkt ze sprakeloos, dan lacht ze luid, haar ogen verdrinken zich in de zijne. Ze dansen. Dansen door de donkere steegjes, langs enkele late wandelaars, dansen de huisjes van de Rosse Buurt voorbij...

((zie Het Duistere District -> Graf van een Lotusprinses))

Edited by: ckeetel at: 2/11/02 4:45:05 pm

[Macros de Zwarte]

Sharida liep gemaskerd de rosse buurt in, niet vlug later bevond zich bij een bouwvallig gebouw waar enkele dronken lieden voorzaten... 'Ah lekker ding, zullen we even een kamertje nemen'. Sharida had een pas hekel aan die lieden aangezien ze in geen jaren een prosituee was geweest en stak simpel weg een mes voor hun keel... De dronkelingen doken weg en vlogen de rosse buurt uit... Sharida liep naar binnen waar Alfred stond, de Herberg was op dit tijdstip zo goed als uitgeroeid het was vroeg in de ochtend nog net voor het licht was... 'Alfred je moet eens iets doen met die overlast hier voor altijd rond dit tijstip'. Alfred keek op en zag de vrouw.

Esselar zij hij (de naam Sharida was niet bekend bij Alfred, hij wist dat Sharida hoog stond bij het dievengilde maar wist niet dat zij het hoofd was) wat een genoegen u te mogen ontmoeten...

Sharida dacht even na, slaap jij nooit of zo, deze tent is altijd hopen. ' Service heet dat Esselar'. Maar wat brengt jouw hier. ah ik snap het al, je hebt een leermeester nodig... Inderdaad Albert wanneer kun je beschikbaar zijn... Zo vlug mogelijk vrouw, ik ga eerst een paar uur slapen en dan kom ik wel langs het dievengilde...

Sharida, liep in vlugge pas naar buiten in de richting van het dievengilde om nog wat zaken klaar te maken voordat Alfred er komt...

(( dit verhaal speelt zich voort in topic van Sharidai'Khaz, als niemand de rol van Albert een gore achterbakse herbergier dief op zich wil nemen doe ik dat wel))

Macros de Black, Servant of Sarig greets you !

[Samara Jalaya]

Lavendel had het klingelen van haar bel gehoord, maar antwoordde niet. Omdat de deur lag verscholen in een portiek kon ze niet zien wie had gebeld, maar ze wilde het ook niet weten. Het kon haar niets schelen of ze door haar halsstarige gedrag inkomsten misliep, ze wilde niet meer, niet meer, niet langer, nooit meer.

Lavendel liep naar het bed en trok een rood fluwelen jurk over haar onderjurken aan. Ze zocht een donkere mantel, knoopte deze om haar schouders, stopte de enkele goudstukken die ze bezat in haar zakken en daalde van de trappen naar beneden. Ze verliet het herenhuis door de tuin en smeet het tuinhek achter zich dicht.

(( Lavendel rent door de duistere stegen naar de Taverne ))

~ Samara

[ckeetel]

Ut zit met een mok hete thee op schoot. De bevalling was zwaar. De jonge moeder ligt bezweet op bed, een van de meisjes van het huis, dept haar gezicht met een handdoek.
Dan wordt ze op haar schouder getikt, de huisbaas wil haar even apart spreken. Als ze in het gangetje staan, vraagt hij kortaf "wanneer kan ze weer werken?". Ut denkt na "geef haar anderhalve week rust", zegt ze (dat is al meer dan ze zal krijgen). De man laat een kort spottend lachje horen: "drie dagen vrij, rust kan ze daarna op haar rug krijgen". Ut buigt zich en pakt iets uit haar tas, ze overhandigt hem een leren zakje. "In dat geval, geef haar dit, driemaal daags twee tabletten opgelost in thee. "
Wantrouwend kijkt hij naar het zakje, "wat is het?", "Zwarte Lotus....." begint Ut, "Zwàrte Lòtus!!!", de man vloekt. "Luister," zegt Ut, "je wilt haar in drie dagen opgelapt hebben? Zwarte Lotus juist gedoseerd en in combinatie van krachtige rustgevende kruiden zal haar helpen. U zult haar er niet aan verliezen."

Hij ontspant een beetje, bindt het zakje aan zijn riem. "Goed', mompelt de man. Dan vervolgt hij: "niet zoals dat meisje dat vanochtend dood in het district werd gevonden, ik heb gehoord dat iemand bij wijze van ludieke grap haar bestrooid heeft met Lotusblaadjes, een kostbaar geintje."
"Bestrooid met Lotusblaadjes....", herhaalt Ut ongelovig. "Ja, bizar hè?", hij grijnst, "haar laatste klant moet wel heel erg in zijn nopjes zijn geweest met haar, wel vreemd, toen ze d'r vonden, was ze bijna niks meer, ze zeiden dat je dwars door haar heen kon kijken. 't zal wel een excentrieke edelman zijn geweest."
Ut krijgt een vreemd voorgevoel. "Waar is ze nu?". "Het kerkhof natuurlijk", antwoordt hij en hij kijkt haar aan alsof ze ze niet allemaal meer op een rijtje heeft.
Ze knikt, dan stapt ze de kamer weer binnen. Ze kijkt een laatste keer naar de pasgeboren tweeling die stevig ingepakt in de armen van de moeder liggen te slapen, ze prevelt een zegen. Dan streelt ze fluisterend de vermoeide vrouw over de wangen, wiens ogen zich vervolgens sluiten. "Ze slaapt nu, laat me weten als er iets is". Dan verlaat ze het pand.

(( -> taveerne))

Edited by: ckeetel at: 2/12/02 10:39:39 pm

[ckeetel]

De kreten van de pasgeboren tweeling hebben haar gestoord tijdens een sessie met een klant, toch draait ze haar programma met hem af. Als het kraken van het houten bed eindelijk stopt, besluit ze straks om, als ze de man naar buiten heeft begeleid, toch even te gaan kijken.

Hij maakt de riem om zijn middel vast, legt zijn lippen tegen haar nek en fluistert haar koorstige woorden toe...over een volgende keer...en een daaropvolgende keer...
Gekscherend geschrokken legt ze haar hand op haar borst, hij glimlacht, legt zijn handen om haar middel en samen lopen ze naar beneden, de trap af. Het is ongewoon koud in het halletje bij de deur. Haar klant maakt een opmerking over haar kippevel, dat hij wel iets weet om haar er nog meer te bezorgen. Dan zoent hij haar op haar warme lippen en verdwijnt uit het zicht.

Ze trekt haar duster wat dichter om haar lichaam, loopt naar de deur waar het ontroostbaar gehuil achter klinkt...verdorie wat is het koud...haar hand pakt de klink, drukt 'm omlaag...

Een ijzingwekkend tafereel ontvouwt zich voor haar ogen....
Met de hand wanhopig uitgestrekt naar haar toe, ligt de jonge moeder op de grond, ze is bleek, ontzettend bleek. Maar nog witter dan haar is de man die zich over haar heen heeft gebogen.
Nu heft hij het gezicht op, bloed welt op uit de keel van zijn slachtoffer. Zijn duim beroert lichtjes het rode vocht, neemt een druppel mee die hij tergend langzaam afveegt aan zijn lippen.

Een verschrikkelijke kou overvalt het meisje in de deur, lijkt haar hart te bevriezen. Ze grijpt naar haar borst, maar voordat duisternis haar opvangt, gilt ze...zoals ze nog nooit gegild heeft.

In de kamer vallen de Lotusblaadjes...

((-> vervolgt in het Duistere District))

[ckeetel]

Ze treedt met het knechtje het huis binnen waar ze haar laatste bevalling heeft bijgestaan. In het kamertje klinken vele opgewonden stemmen, er staan zelfs vrouwen en mannen in het gangetje die een glimp trachten op te vangen van wat er zich in de kleine ruimte bevindt.

Het knechtje maant ze ruimte te maken en duwt ze opzij.
Dan ziet Ut de jonge moeder liggen, wit, bijna transparant is haar huid, haar arm ligt uitgestrekt naar de deur...op haar lichaam tientalle Lotusblaadjes... Ut weet al dat ze dood is, maar voor de vorm knielt ze neer en controleert op levenstekenen. Ze schudt haar hoofd. Zachtjes draait ze het bleke gezicht zodat ze beter zicht heeft op de nek...het is zoals ze vreesde, in de kamer klinkt onthutst geroezemoes, een paar mensen verlaten ontsteld het vertrek, de nek toont twee felrose puntjes...

Nee, fluistert Ut, neeee. Ze onderdrukt de brok in haar keel, vraagt naar de tweeling.
Een vrouw troont haar, door de groep toeschouwers mee naar het bed waar drie anderen de babies aan het warmwrijven zijn. Ut herkent op gevoel wat er met de kinderen aan de hand is, de lijkblauwe kleur, de uitstraling... "Het verbaast me dat ze nog leven", zegt de begeleidster. Ut pakt haar tas, het verbaast haar niet dat ze nog leven, haar zegen heeft de kou voor een deel geblokkeerd, toch is er haast geboden. Maar hier helpt geen wrijven, andere middelen zijn nodig.

"Stuur eenieder weg die hier niks te zoeken heeft", sommeert ze, "en doe die deur dicht."
Twee vrouwen blijven, evenals de hoerenbaas en een andere, van de overkant.
Ut neemt een klein flesje uit haar tas, ze heft het omhoog prevelt iets. Dan laat ze een druppel van de vloeibare inhoud op de voorhoofdjes van de tweeling vallen. Vervolgens legt ze haar handen op beiden.
Ze kan de kou niet verdrijven, maar wel ruilen.
Haar ogen sluiten zich, ze brengt zichzelf in trance.
De omstanders zien tot hun grote verbazing dat de blauwe lijkkleur langzaam maar zeker uit de twee lichaampjes trekt en overgaat in de handen en op de huid van de vroedvrouw.

Zodra ze de handen van de twee aftrekt, beginnen ze te zwakjes te huilen. Maar over hun lijfjes ligt weer een warmrose kleur. Ut heeft zich op het bed gezet, vermoeid. Haar proef van gisteren en die van deze morgen zijn slopend geweest. "Er moet een min voor ze gevonden worden", zegt ze mat.

De huisbaas knikt naar de twee vrouwen. Deze lopen haastig naar de kinderen en nemen ze mee de kamer uit. "Wat moet ik hiermee?" zegt hij wanhopig, "wat voor nieuwe vloek gaat er door deze straten?". "Ik heb er ook een aan zo'n smerige bloedzuiger verloren", de andere man spreekt nu voor de eerste keer, "net zo bleek en met van die plekken in d'r nek". Hij verzwijgt de Lotusblaadjes die hij op haar lichaam vond en voor zichzelf heeft gehouden en begint te praten over een duiveluitdrijvers en knoflook. Maar Ut ziet meer van hem dan zijn woorden. Ze legt haar handen in haar hoofd...

Hoelang is Stradus al bezig? Hoeveel meer zijn er gevallen? Maar vooral: waarom...

Edited by: ckeetel at: 2/25/02 12:38:12 pm

[ckeetel]

Ze moet het Gezusterschap waarschuwen. Er moeten onmiddelijk stappen ondernomen worden om de ketenen van het Pact en dus van Stradus verder aan te trekken. Het zou rampzalig wezen als hij zijn oude macht terug zou winnen.

Was het ijdel van het Gezusterschap om zo'n machtig wezen proberen te veranderen? Hebben zijn duistere krachten ongemerkt die van de Wyven aangetast?

Ze moet terug naar de Ckeetel, vandaag zal de winkel gesloten zijn, ze moet overleggen met haar Zusters.

((-> Ckeetel, overdags))

[Javier]

Javier stapt de Rosse buurt in. Hij was er al een tijd niet geweest, al zeker drie maanden niet meer, als het al niet langer was. Hij liep de smalle straat door opzoek naar een betrouwbaar uitziend bordeel, ookal wist hij diep van binnen dat geen een bordeel betrouwbaar kon zijn. "La Maison Rouge" dat klonk wel betrouwbaar, "Het Rode Huis", hij kreeg een blos op zijn wangen toen hij daar aan dacht. Als zijn moeder geweten had waar hij haar geld aan uit zou geven zou hij morgen op het kerkhof liggen. Gelukkig wist ze het niet.

Hij liep het gebouw in, het was een groot gebouw vol met rood licht, het deed zijn naam eer aan. Eenmaal binnen werd hij aangesproken door de gastvrouw, De Hoerenmadam. De dikke dame was gehult in een rode jurk en na een paar regels lijdt ze hem langs een paar kamers. Ze vraagt hem wat zijn favoriete haar kleur is. "Rood" zegt hij zonder veel na te denken. "Oh, mijnheer weet van wanten" antwoord ze met een knipoog. Er wordt hem een kamer aan gewezen en hij gaat naar binnen. Daar zit een meisje op een bed, erg vrolijk kijkt ze niet. Misschien moest hij vanavond maar niet doen waar hij voor gekomen was en maar eens praten met het meisje. "Hoi" zegt Javier, "Gaat alles wel?"
"Ja, het gaat wel." zegt het meisje, "kom, ik zal je geven waar je voor betaald hebt." Javier gaat naast haar zitten.. "Meisje.. je hoeft niet, niet als je niet wil.. vertel me eerst gewoon je naam.." zegt Javier "Mijn naam is Ellena" zegt het meisje, "en de jouwe?" "Javier" antwoord Javier en ziet dat er tranen komen bij het meisje.. "Waarom huil je?" vraagt Javier, maar het meisje antwoord niet.. "hoe oud ben je?" vraagt Javier om op een ander onderwerp over te gaan.. "Zestien" antwoord het meisje.. "Je bent nog jong, je hoort hier niet.. laat mij je mee nemen.. Ik heb een slaapplek voor je, en ik kan voor een baan zorgen, dit is geen baan voor jonge meisjes.." het meisje knikt instemmig.. "Hier neem mijn jas.." zegt Javier en geeft haar zijn jas, even later ze verlaten het bordeel via het raam..

((>> De Stadswal, Huize Schmidt))