Raganorck

[Coldrin]

Het Duistere District. Een plek waar Coldrin in de taverne al vele verhalen over gehoord had. Zowel goede als slechte, mystieke, als alledaagse.
Hij loopt door de smalle donkere steegjes en kronkelende paden. Verder en verder van de hoofdstraat weg. Het enige geluid dat hij maakt, is zijn zwaard dat zachtjes tegen zijn kleding schuurt, maar dat geluid stelt hem gerust. Zijn hand ligt losjes op het gevest. Het gewicht van de boog aan zijn schouder is tevens een grote geruststelling.

Coldrin wandelt voorbij venters met dubieuze handeltjes en honderden middeltjes tegen duizenden kwalen. Hij passeert een paar clochards en 'lelies van de nacht'.

Aan het einde van de straat lijkt een schim op hem te wachten. Hij loopt op het einde van de smalle straat toe.

[Elegia Morfleur]

Echo heeft niet gemerkt dat ze gevolgd is. Ze is op goed geluk een aantal steegjes ingeslagen. Raganorck is even ondoordringbaar en daardoor even vertrouwd als de eeuwenoude bomen van het woud waar ze haar hele leven in en tussen heeft gewoond. Ze mag de stad; het veranderlijke en avontuurlijke zit in haar bloed.

Echo begint, zonder dat ze er erg in heeft, haar pas te versnellen. Geluidloos beweegt ze zich door de schaduwen, steeds dieper en dieper de stad in. En dan plotseling hoort ze een geluid, een geluid dat ze voortdurend onbewust heeft opgevangen, iets dat haar volgt en dat haar heeft doen vluchten. Ze draait zich abrupt om, klaar om wat het ook mag zijn dat haar gevolgd is, aan te vallen.

Het is zo duister als duister maar kan zijn, maar toch herkent ze de man vanwege zijn vreemde zilverkleurige haar dat vreemd glanst in het beetje maanlicht dat het steegje invalt. Echo beweegt zich niet, maar wacht tot de man haar nadert en vraagt dan: "Waarom ben je me gevolgd?"

[Coldrin]

De schim was niemand minder dan Echo.
Ze kijkt hem aan met grote vragende ogen. Ze waren een beetje vervuld met angst of was het kwaadheid omdat hij het lef had haar te volgen. Hi laat zijn hand van zijn zwaard glijden en beantwoord haar vraag.

'Als ik eerlijk moet zijn, mijn vrouwe, weet ik eigenlijk niet waarom ik je gevolgd ben.'
Hij gaat even met zijn hand door een kort baardje op zijn kin.
'Er was iets in uw houding dat me aantrok, misschien het avontuurlijke, misschien het gevaarlijke. Zoals ik al zei, weet ik het antwoord op uwer vrage echt niet. Bij het buitengaan van uw persoon, schitterde uw boog nog, ookal was de buitendeur in schaduwen gehuld. Even later sprak een stemmetje in mijn hoofd dat ik u moest volgen. Ik dacht het antwoord hier bij u te vinden. Zou ik uw boog soms eens even mogen bekijken? Als u niet wil, dan keer ik op mijn schreden terug en laat ik u met rust.'

Coldrin wachtte op het antwoord van de jonge vrouw. De verhalen die over haar de ronde deden waren de wonderbaarlijkste die hij ooit gehoord had. Misschien was dit ook een reden waarom hij haar gevolgd was.

Edited by: Coldrin at: 2/6/02 10:42:09 am

[Elegia Morfleur]

Echo kijkt naar de man met het zilveren haar, die voor zo'n groot deel door de schaduwen van de nacht verhuld wordt, dat ze zijn gezicht nauwelijks kan onderscheiden. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. Hij spreekt in te mooie woorden, hij noemt haar "vrouwe" terwijl ze weet dat ze in weinig opzichten op een dame lijkt, hij spreekt haar aan met "u", haar, het wilde hert uit de Wouden. Echo schudt verward haar hoofd zodat een paar lokken die uit de kluwen ravenzwart haar die ze achter op haar hoofd heeft samengebonden, in haar ogen vallen. Ze wil deze man niet vertrouwen en toch vertrouwd ze hem.

Echo doet twee geluidloze passen in de richting van de man met het zilveren haar. Ze staan nu een meter van elkaar verwijderd, ze kan zich niet herinneren dat ze eerder zo bewust dicht bij iemand is gaan staan.

Echo blijft de blik van de man vasthouden terwijl ze langzaam de boog over haar hoofd tilt. Haar ogen hebben een vage, grijs zilverachtige kleur, gelijk de maan die als een glazen oog vanuit de donkere nacht naar hen beiden blikt. Voor ze de boog aan de man overhandigd, knikt ze kort naar zijn boog in een "gelijk oversteken" gebaar.

[Coldrin]

De maan schijnt haar witte licht over de straat toen de vrouw met het verwarde donkere haar dichter bij Coldrin komt. Haar ogen, diep als de nacht, mooi als het heldere water van de bergstromen, kijken hem nog verbaasd aan.

Ze knikt kort naar zijn boog en dan naar de hare. Zonder woorden verstaan ze elkaar. Coldrin neemt zijn boog van zijn schouder en geeft hem aan haar. Hij is niet bang dat zij iets mis zou doen. Zij niet. Voor het eerst voelt hij zich echt op zijn gemak bij een ander menselijk wezen. Is dit het gevoel waar hij zolang op gewacht heeft?
Zij geeft hem haar boog. Alsof het een moment van vreugde en vernieuwing is, worden ze beide door een manestraal beschenen.

Coldrin neemt de boog voorzichtig aan en kijkt nog even naar de zonderlinge vrouw. Dan verlegt hij zijn aandacht naar de boog. Het voorwerp in zijn handen schittert als diamant. De rondingen van het wapen zijn zo perfect dat deze boog geen wapen meer genoemd kan worden, maar een kunststuk. Een geschenk van de goden. Hij bestudeert de boog van alle kanten, draait hem om en om. Hij beroerd de boogpees en een klank stijgt op in de nacht. Coldrin lacht even, een geluidloos lachje.

Zijn vingers beginnen over de boogpees te glijden en beroeren deze. Al snel klinken er klanken op, goud en zilver van kleur. Een oud Elfenwijsje weerklinkt. Waar hij de kennis van de muziek haalt, weet hij niet, ze is er gewoon. Op de boog verschenen er tekens, Elfentekens. Coldrin stopt met spelen en bekijkt de tekens. Hij spreekt ze luidop uit: 'Goria Nomdi Zirrio Pollos' steeds opnieuw weerklinken ze. Als antwoord hierop begint de boog een melodietje te spelen. Coldrin begint hardop te lachen en kijkt dan Echo terug aan.

'Wil ik je een verhaal over deze boog vertellen?' vraagt hij.

[Elegia Morfleur]

Echo's ogen verwijden zich tot twee duistere poelen maanlicht, terwijl ze verwonderd toekijkt hoe de vreemde man haar boog bespeelt alsof het een instrument is. De klanken die zich met de mist van de nacht vermengen in watervallen van noten en tonen verbazen haar zozeer dat ze een moment vreest dat ze in het gezelschap van één van de mysterieuze magiërs van de Tien Torens verkeert. Echo is terughoudend en argwanend wanneer het aankomt op occulte zaken die ze niet met haar verstand kan beredeneren of met haar boog op afstand kan houden. Haar verwarring verdwijnt echter als sneeuw voor de zon als ze de man ziet lachen. Geen magiër, maar een fantast. Echo's ogen schitteren als ze de man een glimlach terugwerpt. Geen magiër, maar een verhalenverteller. Voor hen koestert ze geen angst, alleen ontzag.

Op zijn aanbod om een verhaal te vertellen, knikt Echo gretig. De mist die hen echter van alle kanten begint in te sluiten, maakt dat ze de man bij de hand pakt en hem zachtjes gebied achter haar aan te lopen. De donkere steeg is geen plek voor verhalen of twee eenzame mensen. "Niet hier". Echo's stem is veel te zacht en vriendelijk voor haar wilde haar, haar armen en benen die zijn overdekt met schrammen, littekens en vegen zand en bloed.

Echo draait zich even naar de man om. "We kunnen naar het Woud gaan of..." ze haalt haar schouders op, waar dan ook. Opnieuw aarzelt ze even, draait dan haar hoofd naar de man en kijkt hem schuin aan. "Ik ben Echo. Echo Schaduwstaart."

[Coldrin]

Coldrin had de mist nog niet opgemerkt, zo diep was hij in gedachten bij Echo's boog verzonken. Nu zij hem met zachte, maar vaste aandrang door de smalle steegjes leid, verwondert hij zich over haar kracht en vastberadenheid. Wee de rover die op haar pad komt.

'Waarheen wil je gaan?' had hij haar gevraagd.
'Naar het Wilde Woud, overal behalve hier,' had zij bijna tegelijkertijd geantwoord. Maar hij zag in haar ogen dat ze het liefst in het Woud verkeerde. Toch zou dit nog even moeten wachten. Ze konden onmogelijk door de duisternis het woud bereiken en hij moet haar eerst het verhaal vertellen voordat ze naar het bos vertrokken. Er waren nog een paar vragen die een antwoord verdienden. Zowel van haar zijde als van zijn zijde.

'Laten we naar de taverne gaan. Daar kunnen we overnachten om morgen in de vroegte naar het woud te vertrekken. Daar kan ik mijn verhaal vertellen.'
Coldrin keek in haar ogen. De maan werd weerkaatst.
'Mijn naam is Coldrin, niets meer, gewoon Coldrin,' hij gaf haar haar boog terug. 'Vrouwe,' vervolmaakte hij zijn zin, waarna een diepe buiging volgde.

Zij was een Vrouwe, dat stond vast. Maar daar zou ze later zelf wel achter komen. dacht hij.

Edited by: Coldrin at: 2/7/02 10:47:01 am

[Elegia Morfleur]

Echo deed verbaasd een stap achteruit toen Coldrin in een elegant gebaar licht door zijn knieën boog. Hij moest haar werkelijk voor iemand anders aanzien, zo'n opeenvolging van mooie woorden en gebaren die tegen haar schuchtere verschijning afstaken als nacht tegen dag, had ze nooit eerder meegemaakt. Ze wist, hoezeer ze ook vreesde dat ze in de maling zou worden genomen, dat dit slechts een inleiding was tot een tirade van spot zoals ze die al zo vaak had meegemaakt, dat hij het meende. Dat hij niet "Vrouwe" zei terwijl er "Wild beest" doorklonk in de ondertoon. Zijn ogen waren eerlijk en zijn hart integer.

Echo knikte toen Coldrin voorstelde om terug te gaan naar de Taverne. Ze moest toegeven dat het een ondoordacht impuls was geweest dat haar stappen in de richting van de Wilde Wouden had willen keren. Nu bedacht ze dat ze hem daar niets te bieden zou hebben gehad. Zelf sliep ze tussen de takken; meer dan een bed van harde bosgrond en takken had ze hem niet kunnen aanbieden. Hoewel ze zelden haar nachten in een gewoon bed doorbracht en dit nooit eerder had gedaan op uitnodiging van iemand anders, aarzelde ze niet. "De vraag is alleen hoe we de Taverne terug kunnen vinden," zei ze peinzend, in de langste volzin die ze tot nu toe gesproken had. "Heer Coldrin," voegde ze er haastig aan toe. "De zelfde weg terug nemen, zal ons nergens brengen. Mijn gevoel zegt..." Echo sloot even haar ogen, opende ze weer en wendde toen resoluut haar passen rechts een steegje in. "Zo moeten we er zeker komen."

(( ga je gang en neem ze mee terug naar de Taverne, Coldrin! ))

[Coldrin]

'Heer Coldrin?' vraagt Coldrin verbaasd. 'Had ik je niet gezegd dat ik gewoon Coldrin heet. Ik ben zeker geen heer.'
Het leek alsof ze zijn laatste woorden niet meer gehoord had, want ze had zijn hand stevig in de hare genomen en trok hem voort een nog kleiner en duister straatje in.

De weg door het Duistere District, was zeker duister. Hier en daar waren plekken waar het maanlicht tot op de grond viel, maar voor het over grote deel was er een soort van grijze schemering.

Het lijkt alsof ze uren gelopen hadden, toen plots de hoofdstraat terug opdoemde. De Taverne ziet er uitnodigend uit, met licht uit alle ramen. Volk loopt in en uit. Het kenbord wiegt zachtjes in de wind. Ze lopen naar de deur en gaan de taverne binnen.
((verhaal gaat dus voort in de taverne voor Echo en Coldrin))

((OOCC: mag toch?))

[Elegia Morfleur]

(( dat mag zeker ))