Raganorck

[Terra Lunivell]

Terra was net Raganorck binnengekomen en liep nu door Gannon, de hoofdstraat. Ze kon zich iedere keer als ze hier kwam weer verbazen over de drukte, en de manier waarop de mensen die zo langs elkaar heen snelden elkaar niet steeds in de weg liepen.

Ze keek rond en zuchtte. Ze had Argen in de wilde wouden moeten achterlaten, bij haar hut. Stadsmensen zouden ervan kunnen schrikken als er opeens iemand binnen kwam wandelen met een wolf aan haar zij die het wel heel grappig vond om af en toe speels naar iemand zijn enkels te happen. Terra voelde zich nooit helemaal op haar gemak in de stad; terwijl ze er toch geboren zou zijn. Ze herinnerde zich er niks meer van.

Ze hees haar bundel weer wat stabieler over haar schouder. Ze had in de loop van de afgelopen maand diverse dingen verzameld die ze kon verkopen in de stad zodat ze weer wat kon inslaan. Enkele kruiden die alleen in de wouden te vinden waren zouden wel wat kunnen opbrengen. Ze keek naar haar donkergroene tuniek, die op diverse plaatsen versleten was en bedacht zich dat ze wel een andere kon gaan kopen.

Aan de kant van de straat stonden enkele straatmuzikanten. Er stond een redelijk aantal mensen omheen naar hen te luisteren, en Terra ging even kijken wat er nu zo bijzonder was. Het was de zanger; hij kon zingen alsof de woorden uit het diepste van zijn ziel kwamen, en bespeelde daarbij zachtjes zijn tamboerijn. Hij zong in een vreemde taal, maar met een overtuiging die je er niet aan deed twijfelen dat hij precies wist wat de woorden inhielden. Terra bleef staan luisteren.

Toen zijn lied afgelopen was verandere meteen zijn gezichtsuitdrukking. Eerst keek hij alsof hij ver weg was, in de wereld van zijn lied, onbereikbaar ging hij op in zijn muziek. Nu keek hij op met een ontwapenende glimlach en stond met een snelle beweging op om een gracieuze buiging te maken. Hij ontving een daverent applaus en Terra moest lachen, door die aanstekelijke lach.

((woohoo, meteen een nieuw karakter introduceren..))

[Ralvin DelTramos]

Ralvin DelTramos zong zijn lied alsof zijn leven afhing van de kwaliteit. De woorden vloeiden uit zijn mond, een stroom van perfectie zonder enige hapering. Hij zong in de taal van de Entari, het volk dat met de natuur in verbinding stond alsof het er deel van was.

Ralvin wist zeker dat geen van de mensen om hem heen het Entariën kon verstaan maar op het moment kon het hem niet schelen. Hij had er behoefte aan te zingen over de schoonheid van de natuur die de mensen vaak ontging... Of ze hem konden verstaan was van geen belang. Het ging om het gevoel dat hij wenste over te dragen, zowel aan zijn publiek als aan zichzelf. Hij ging op in het lied zoals iedere keer weer als hij het zong, met gesloten ogen en handen die zijn tamboerijn welhaast automatisch beroerden.

Hij ging over op de finale van zijn zang. Hij zong over de grootsheid van het woud en de geheimen die erin verscholen lagen, de rivieren en haar schatten en onbezochtte gebieden die ngo onbedorven waren door tussenkomst van de mens.

Erethanel vela rúiven... Yeslath armèn verola remen myriad... Véria andela!

Zorg voor haar, de moeder.

Ralvin ontwaakte weer uit de droomwereld van zijn lied. Hij keek op en zag de stadsbewoners van Raganorck om zich heen staan en voor een kort moment werd hij overvallen door droefheid om het feit dat het geen Entari waren. Het was het lied.. Hij zuchtte en liet het gevoel van zich afglijden.

Hij keek op met grote glimlach omdat hij toch tevreden was met het aantal toehoorders dat hij vandaag weer had weten te bereiken. Hij sprong op van het krukje waarop hij had gezeten en maakte een buiging.

"Dank u, allen! Jullie waren ge-wel-dig!" Hij grijnsde om zijn eigen slijmerige overdrijving. Hij hoorde een lach en keek op. Een stukje van hem verwijderd zag hij een jonge vrouw met lang rood haar in een vlecht. Ze keek hem lachend aan, en hij lachte vrolijk terug. Ralvin gebaarde naar Tivall, de luitspeler om voor geld rond te gaan en liep zelf naar de roodharige vrouw.

"Een vergoeding, schone dame, voor ons schamel lied.. dat qua schoonheid verbleekt bij uw welhaast koninklijke verschijning..." Hij boog en hield met een enigszins onderdanig gebaar zijn hand op, maar hij grijnsde er wel bij. Zijn houding kon worden gezien als respectvol, maar evengoed als spottend. Met een blik op het gezicht van de vrouw zag hij dat ze er niet in trapte.

"Oke, oke.. Ik wil geld, ik wil naar een kroeg voor bier en wat lol, eerlijk is eerlijk..." Hij grijnsde en stak zijn hand uit. "Applaus madame, u bent de eerste die niet giechelend en blozend aan mijn voeten valt en me de hele inhoud van haar geldbuidel geeft". Hij rolde met zijn ogen en voegde daar in een vlaag van eerlijkheid aan toe: "Al moet ik eerlijk zeggen dat dat eigenlijk maar één keer in mijn leven is voorgekomen". Hij leek even na te denken. "Oh, en zij bloosde en giechelde alleen.. naar het geld kon ik fluiten".

[Terra Lunivell]

Terra lachte en schudde haar hoofd om de woorden van deze vreemde man. Ze vond zijn uiteindelijke eerlijkheid wel verfrissend en kon er wel de lol van inzien. Zolang hij maar doorhad dat hij haar er niet mee in de maling kon nemen. Ze schudde zijn hand en stelde zich voor. "Terra Lunivell".
"En zou ik het genoegen mogen hebben de naam van het muzikale wonder ook te weten?", voegde ze er enigszins spottend aan toe.

"Trouwens, ik zou je iets willen vragen... Ik ben net gearriveerd in de stad, ik woon in de Wilde Wouden... Ik zoek een kledingwinkel, maar heb geen idee waar ik die moet vinden. Weet jij er ergens een?"

Terra was al een tijd niet meer in Raganorck geweest en had geen idee van de nieuwste ontwikkelingen. Winkels bleven meestal niet lang bestaan... De gebouwtjes wisselden constant van eigenaar, en Terra had écht een nieuwe tuniek nodig. Dit vreemde creatuur kon haar misschien wel even de weg wijzen. Hij was vreemd, dat zeker, maar leek in ieder geval geen kwaad in de zin te hebben. Terra was redelijk wantrouwig maar had ook een zekere mensenkennis. Ze keek de muzikant vragend aan.

[Ralvin DelTramos]

Met nog een flamboyante buiging schudde Ralvin Terra's hand. "Ralvin DelTramos is de naam, schone dame, en ik ben geheel tot uw dienst". Hij keek enigszins schuldbewust op toen hij zag dat ze hem met opgetrokken wenkbrauw aankeek. "Ik moet daar echt eens mee ophouden zeker?"
Ralvin vond het wel een aparte ervaring om iemand tegen te komen die meteen door zijn buitenlaagje heen kon prikken en met het zelfde sarcasme kon praten als hij. Op zich een uitdaging, dacht hij bij zichzelf.

"De kledingwinkel?" Hij deed heel overdreven alsof hij nadacht, wreef over zijn kin en keek heel nadenkend. Hij zag dat Terra met haar ogen rolde en besloot zijn toneelstukje dit keer kort te houden.
"Maar natuurlijk! Van Gunther... Aardige man, zeker! Veel soorten kleren, ook goede kwaliteit.."

Hij keek blij grijnzend om zich heen, en herinnerde zich de keren dat hij bij Gunther was geweest en wat er daarna met die kledingstukken was gebeurt. Merendeel was óf gescheurd door takken óf door wat hij de Onaardige Medemens noemde... en van andere kon hij zich simpelweg niet meer herinneren wat ermee gebeurd was. Hij zag Terra hem verwachtingsvol aankijken, en bedacht zich toen dat ze moest weten waar het was.

"Gunther's kledingwinkel! Ja... dat is eh.." Hij draaide rond op zijn hielen en wees verschillende kanten op. Hij zou zo weten hoe hij er moest komen maar om nou de weg te wijzen was een ander verhaal. "Eind van de straat links.. of nee rechts.." Hij tikte met een vinger op zijn kin en schudde zijn hoofd. Zo jong en dan al dement, dacht hij bij zichzelf.

"Weet je wat, ik heb toch niks te doen, de andere jongens gaan toch naar een of andere taveerne om zich klem te zuipen..." Hij gebaarde met een hand naar de 'jongens'; ruig uitziende mannen waarvan twee van de drie trotse bezitters waren van een bovengemiddelde bierbuik.
"Ik kan je wel even naar Gunther zijn kledingpaleisje brengen, heb toch niks te doen".
Hij grijnsde breeduit, pakte een bundel waar hij zijn tamboerijn in stopte, en riep naar één van de mannen: "Ardel! Zeg tegen Tivall en Geoff dat ik jullie vanavond wel weer tegenkom in één of andere kroeg... En anders morgen weer hier om te spelen!"

Hij stak zijn arm uit naar de weg voor hen. "Deze kant op madame.."

[Terra Lunivell]

Terra rolde met haar ogen terwijl Ralvin DelTramos zich probeerde te herinneren waar de kledingwinkel van de man genaamd Gunther zich bevond. Had zij weer, zo'n type met de hersencapaciteit van een sperzieboon. Ze wilde hem net voorzichtig voorstellen zelf wel even op zoek te gaan, toen hij voorstelde haar er naartoe te brengen. Terra dacht er even over na en besloot dat het waarschijnlijk toch makkelijker was.

"Merci beaucoup monsieur", antwoordde ze ietwat spottend op zijn overdreven ge-madame, en ze volgde hem in de richting die hij aangaf.

Ralvin leek behoorlijk bekend in de hoofdstraat van Raganorck. Overal waar hij langskwam werd zijn naam geroepen en begroette hij mensen hartelijk. Terra had al snel spijt dat ze zijn aanbod had aangenomen, want Ralvin had er geen enkel probleem mee om met iedereen die hij aansprak een praatje te maken. Hij omhelsde veel mensen, waarna hij soms achteraf zachtjes tegen haar opmerkte zich niet meer te herinneren wie dat nou ook weer was, en diverse mensen vroegen hem wie zijn vriendinnetje was. Terra hield niet van al die ongewenste aandacht, en trok na een tijdje haar kap maar weer over haar hoofd. Wat Ralvin daarvan dacht kon haar niks schelen.

Na een tijdje trok Ralvin haar aan haar mouw uit de drukte een gebouwtje in. "Hehe, eindelijk", dacht Terra.

(~Verder in Gunther's kledingwinkel~)