Raganorck

[Leonora Nachtstorm]

Duidelijk ontdaan vanwege het feit dat Paolo haar niet was gevolgd van de Paleispoorten en door de gebeurtenissen die hadden plaatsgevonden in het Paleis zelf, liep Vrouwe Leonora door de straten van Raganorck, met een diepe denkrimpel op haar voorhoofd.

Ze keek eens om zich heen naar de venters en marktkraampjes die hier en daar te vinden waren, maar ze scheen het niet interessant te vinden, daar ze na een minuut of wat alweer terug in gedachten verzonk.

En het was dan ook in gedachten verzonken, dat ze niet merkte dat ze door de straattekening van Nalani heen liep. Pas toen ze enkele stappen verderop was, merkte ze dat haar zwarte schoenen onder het stof zaten, daar ze door een plekje van opgehoopt stof en zand was gelopen. Ze mopperde tot zichzelf en tastte eens in haar buidel een witte zakdoek met kanten randjes uit te halen, die na een moment over de schoenen van Leonora te zijn gegaan niet meer als zodanig herkenbaar was; het had nu meer weg van de vodden die zwervers en zeelui bij zich droegen om hun neus in te snuiten.

Ze bekeek de zakdoek eens en gooide die toen achter zich neer, waarna ze eens om zich heen keek om te besluiten waar ze naartoe zou gaan.
_________________
"In mijn hart, is een wirwar van vraag en van antwoord, van wel en van niet. In mijn hart zijn ook uren van stilte met heel in de verte een wonderlijk lied..."

[Victor Arendsz]

Victor knikt even kort als Ammagne hem laat weten dat ze niet genoeg geld heeft. Het is hem duidelijk dat het haar veel moeite kost dit toe te geven en iets in haar vastberadenheid kan hij wel waarderen. Hij denkt even na.
"Ik zou... natuurlijk iets van de prijs af kunnen doen. Of, misschien dat u iets voor mij kunt doen ofzo. Al zou ik zo snel even niet weten wat eigenlijk... Hmmm."

Terwijl Ammagne haar dochtertje weer een beetje schoonpoetst, bestudeert Victor hun twee. Zijn eerste indruk dat ze adel zijn, moet hij blijkbaar weer een beetje bijstellen, want adel heeft geld genoeg... Gevallen? Verstoten? Nalani misschien een bastaardkindje? Het zou hem niets verbazen...

Als ze zich weer terug draaien en Nalani in haar enthousiasme weer over haar tekening begint, wendt Victor zich met een kleine glimlach weer naar het meisje.
"Maar natuurlijk is het dat! Nu zie ik het." Hij knikt. "Wie weet kan je later net zo goed tekenen als ik."

Hij wendt zich weer tot Ammagne. "Bedankt. Een kunstenaar laat niet graag iets zien voordat het voor zijn gevoel perfect is, maar ik ben blij dat u de waarde ervan inziet."
Iets in de toon van haar antwoord, merkt hij op. Hij weet niet hoe hij de indruk kreeg, maar het leek hem dat ze er misschien wel meer verstand van had dan ze tot nu toe had toegegeven.
Haar houding maakte hem duidelijk dat het gesprek haar wel aanstond en hij wilde het net vragen op het moment dat er een of andere onverlaat door de tekening van de kleine liep. Daar was natuurlijk op wachten, maar hij hoopte maar dat het meisje het niet op had gemerkt...
_________________
Victor

[Wynter]

((Ann vanuit: "De Wilde Wouden >> De boomhut"))

Terwijl ze Gannon in loopt ruikt ze al het brood dat er in de vroege ochtend gebakken wordt. Het ruikt heerlijk, maar geld heeft ze niet. Bedelen doet ze niet aan.

Ze zoekt een plekje dicht bij de ingang van een winkel om haar deken uit te leggen, ze gaat op de deken zitten en stalt haar bijzondere spulletjes uit, voor de verkoop, de warmte uit de winkel houdt haar nog een beetje warm, Olivier zit nog steeds in de buikzak op haar buik zijn hoofdje is te zien door de mensen die langs haar lopen.

Ann lijkt jonger dan ze is, en krijgt van een aantal voorbijgangers te horen dat ze een hoer is. Ze is 16, dit is de leeftijd dat de meeste vrouwen trouwen. Ze is niet getrouwt, maar ze draagt wel een ring om haar ringvinger. Deze ring heeft ze ooit van een van de oudste dienstmeiden gekregen. De dienstmeid was zelf met deze ring getrouwt, maar haar man was al jaren dood. Daarom gaf ze de ring aan Ann. Nu probeert ze mensen voor de gek te houden door te zeggen dat ze wél getrouwt is. Al doet dit wel pijn. De man waarvan ze hielt, was opeens weg, en tot overmaat van ramp bleek ze ook nog zwanger te zijn. Haar ouders moesten eens weten.

Heel af en toe blijft er iemand stil staan om te kijken naar de spulletjes die ze heeft maar loopt daarna door.

Zijn haar spulletjes soms niet bijzonder genoeg?

Ze pakt een van de dingen op die ze heeft. Het is een plant, genaamd "Het oog van Vangal" als je de plant neer zet op de vensterbank van je winkel verandert het van kleur zodra er een dief binnen komt. Erg handig voor winkel eigenaren.

Ze heeft bijna zin om haar spulletjes weer in te pakken, totdat Olivier opeens weer begint te huilen.

"Oh lieffie, heb je weer honger?" Ze ontbloot haar borst en legt Olivier er aan maar hij weigert. "Geen honger? Wat is er dan?" .. ze snifft, maar ruikt niks Olivier heeft nog nooit gehuild om niks. Wat is er aan de hand? Ze probeert hem te sussen, maar niks helpt.

[ckeetel]

Theemuts de Taartendief, de Omvangrijke en Vette lapjeskater, heft zijn kop op wanneer hij de geur opsnuift van het plantje op het kleed buiten om te hoek van de bakkersdeur.

Vermoeiend en een veel te grote Onderneming zo'n tocht op de bakkerskar door de stad, dacht de lapjeskater, vooral het wegkauwen van de knecht zijn middageten kostte de benodigde energie. Te bedenken dat zijn Omvangrijke Persoontje zelfs twee meter moest lopen, omdat de immer veranderende stad weer zonodig de winkel een paar meter moest verplaatsen.
Gelukkig kreeg hij een trap na van de bakkersgezel, toen de knecht Theemuts' Snode Daad ontdekte.... dat scheelde weer kostbare centimeters in de afstand naar de drempel.

De knechtenlunch was een taai doch krokant kippetje geweest, de kater had driftig op de botten lopen kauwen, waardoor het beendergruis in zijn maag nu op begon te spelen. Instinctief verlangde hij naar gras, maar niets was binnen zijn bereik....behalve wellicht dat raar riekende plantje...

Met frisse tegenzin stond Theemuts op, begaf zich naar het kleedje, groette de Eropgezetenen met een knik van zijn zwartverbrande staart (een erfenis 'van de brandende toren) en stond op het punt zijn tanden te zetten in het 'Oog van Vangal'...

Theemuts de volumptueuze Kasteelkater en gelapte Taartendief
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Wynter]

Olivier bleef huilen. Ann bleef proberen hem te sussen met heen en weer wiegen. Niks hielp. Door het huilen van Olivier heeft Ann de kat niet in de gaten. Ze heeft alleen nog maar oog voor Olivier.

"Heb je het koud?" Ann voelt aan zijn wangetjes, maar hij voelt warm. Misschien ietsjes té warm. Half in paniek probeert ze haar kind stil te krijgen. Dit is haar nog niet eerder gebeurt, het kind is dan ook nog maar een paar weken oud. En ze is zelf nauwelijks volwassen.

"Stil maar jongen, stil maar, alsjeblieft, wees nou stil." Ze begint er zelf van te huilen. Ze is ten einde raad.

[ckeetel]

Theemuts kauwde nauwelijks op de merkwaardige vegetatie, waarvan de smaak vooralsnog ondefinieerbaar leek, maar die welzeker Mijlenver weg lag van dat van het middageten van de bakkersgezel. Hij slikte het plantje zelfs vrijwel in zijn geheel door.

Hij zette zich naast de sussende moeder en begon de resten van zijn maaltijd uit zijn vacht te likken. Totdat het gehuil toe begon te nemen en de Kasteelkater nieuwsgierig doch ietwat verstoord het duo opnam. De jonge vrouw wiegde het kind heen en weer, maar het gehuil werd luider, leek ook haar te overvallen.

Een gevoel van onrust overmande de normaalgesproken aangenaam lethargisch aangelegde Taardendief. Plotsklaps zag hij de warme theepotten in het kasteel haarscherp voor zich en de rust die ermee gepaard ging. Een kruising verderop ontwaarde hij de kar van de brouwer, onmiskenbaar vanwege de wat zurige geur en grote houten vaten, op weg naar het kasteel.

Klagelijk mauwde de gelapte kater naar het schijnbaar onbereikbare beeld in de verte. Toen hij zag dat de kar moest stoppen voor twee aangeschoten teveernegangers, bedacht hij zich geen moment. Het geluid naast hem was hartverscheurend. Hij zette zich op alle vier zijn poten en alhoewel Theemuts' formidabele pens over de grond sleepte, spurtte het dier met een respectable snelheid richting achterkant kar, sprong op de laadklep en wrong zich onder het deels opgerolde zeil.
Het intense verdriet bij de bakkerswinkel leek hier te verzinken tegen het geluid van de krakende wielen en het suizen van het zeil.

Theemuts, volumptueuze Kasteelkater en gelapte taartendief
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Wynter]

Een kleine 15 minuten later is Olivier nog niet stil.
Ann is ten einde raad, ze weet het niet meer, ze dacht dat het moederschap haar best makkelijk af ging de eerste paar weken.
Blijkbaar had ze het fout.
Ineens mist ze haar dienstmeiden, zij hadden haar vast kunnen vertellen wat ze had moeten doen.

Ann was vast beraden niet naar huis te gaan, dit zou ze dan ook niet gaan doen.
Olivier had nog nooit gehuild om niks, en normaal gesproken wist ze precies wat er aan de hand was.
Hij is háár zoon notabene, ze zou moeten weten wat er aan de hand is.
Zo niet? Dan is het ernstig. Het is immers al E'aminos, het begint koud te worden.

"Olivier voelt dan wel niet koud, misschien heeft hij het wel koud." Dacht Ann bij zichzelf.
Ze moest er hulp bij gaan halen, van iemand, wie dan ook.
Ookal zou dat misschien haar geheim naar boven brengen. Er is iets mis en daar moet ze naar handelen.

Waar kon ze heen? Het Huis der Zieken misschien? Ze kon het proberen.

Ze laat al haar spullen achter en gaat op pad naar het huis der zieken.

((Naar: --> De Tien Torens --> Huis der Zieken; De Wilde Roos))

[Javier]

((Van: Gannon; de Hoofdstraat --> Zacharias' Poppen))

Javier loopt de hoofdstraat in.
Hij kijkt een beetje schichtig om zich heen, maar niemand lijkt hem achterna te zitten.
Sana is erg gelukkig met haar pop.
"Je moet haar een naam geven Sana." zegt Javier tegen Sana.
Sana fronst, een naam bedenken is behoorlijk moeilijk voor een 3 jarige.
"Lili" zegt Sana ineens.
"Dat is een mooie naam lieverd" hij geeft Sana een kus op haar voorhoofd.
Opeens struikelt Javier bijna, maar gelukkig had hij Sana goed vast.

Hij kijkt waarover hij bijna struikelde.
Een kleed, nat van de regen van vannacht.
Het kleed is leeg, op een paar onwaardevolle spullen na.
Hij kent het kleed ergens van... maar kan het niet helemaal plaatsen.
Javier besluit het kleed maar te laten liggen, er ligt niks waardevols meer op en niemand zal een nat kleed mee nemen.
"Lili lief" zegt Sana.
"Ja Lili is lief.. Waar wil je heen Sana?"
"Mama"
"Je wilt naar mama? Zullen we haar zoeken dan?" Sana knikt.

((Naar: De Wilde Wouden --> Boer Morten's boerderij))

[Evert]

Aan de rust op straat was te merken dat het al laat was. Ook op de trappen naar boven was het rustig geweest, de meeste handelaren waren al lang bovengronds en zaten nu waarschijnlijk allemaal lekker thuis bij een warm haardvuur. Evert rilde, de wind was hier boven een stuk gemener dan beneden, en de stank was ook niet veel minder. Hier op het Gannon viel dat nog wel mee, maar zodra ze het Duistere District in zouden gaan zou het verviervoudigen in sterkte. Maar helaas was er weinig aan te doen, Evert wist dat ze het Duistere District in moesten om naar hun slaapplek te komen. Tom liep ondertussen al een eindje vooruit, dus Evert liep iets sneller om hem bij te halen. Nog een klein eindje en dan moesten ze vlak na Gunther's winkel een steegje in.
_________________
'Jij ziet wat ik niet zie?'

[Maris]

((Maris van: Gannon --> Taveerne de Lekke Ketel))

Eenmaal op straat in de frisse lucht aangekomen stond Maris voor enkele momenten stil met gesloten ogen. Het liefste was ze nu naar haar eigen vertrekken gegaan in de steeds verspringende gangen van het kasteel, maar helaas moest ze nu haar toevlucht zoeken in dat vervelende huis van haar oom. Gelukkig had ze daar al voldoende schone kleren hangen in kast en met een beetje geluk kon Margriet beter wassen dan dat ze koken kon. In het geval dat de dienster van oom Allibert niet in staat zou zijn haar kleding mooi te houden kon Maris nog altijd iemand betalen die beter met fijne stoffen overweg kon.
Na een kort moment onder de gevel van de herberg stil gestaan te hebben begon ze op een rustig tempo terug naar de patriciërs woning te wandelen.

[Ammagne]

"Ik zou... natuurlijk iets van de prijs af kunnen doen. Of, misschien dat u iets voor mij kunt doen ofzo. Al zou ik zo snel even niet weten wat eigenlijk... Hmmm."
Door dit aantrekkelijke aanbod verschenen er lichtjes in de ogen van de jonge vrouw. Iets van de prijs afdoen was voor haar geen optie, maar ze kon de jongeman zeker een dienst bewijzen door bijvoorbeeld zijn kleding eerdaags te herstellen of ach, wat hij dan ook nodig hae. Ze knikte nadenkend en, om toch iets om handen te hebben, poetste ze de laatste restjes vuil van Nalani's wangen. Glimlachend keek ze hoe Victor haar dochter wist te overtuigen dat hij heus wel wist wat haar tekening voorstelde.

"Ach Victor, of - mag ik u zo noemen?" Ammagne glimlachte verontschuldigend, "Wat u daar zegt, herken ik maar al te goed. Zelf ben ik spinster en ik toon ook niet graag mijn werk wanneer ik niet vind dat het zo goed is als ik kan spinnen. Het -"

Ammagne's zin werd onderbroken door een kreet van Nalani. Het kleine meisje had doorgekregen dat een of ander adelijk figuur door haar tekening waagde te lopen en het hele kunstwerk had verpest. In een oogwenk had het meisje zich losgewurmd uit de greep van haar moeder en was ze op de vrouw afgestormd. "Mevrouw, wat doet u nu?" riep het meisje met een schel stemmetje. Boos gebaarde ze naar de tekening, maar de vrouw vond Nalani blijkbaar te min voor haar kostbare aandacht en liep nuffig door. Nu rende het meisje naar haar moeder, om daar troost te vinden voor haar geruineerde tekening.
"Mama, kijk nou wat die mevrouw heeft gedaan!" De tranen waren haar al in de ogen gesprongen en met grote ogen die smeekten om een knuffel en een troostend woord keek ze haar moeder aan. Die glimlachte en tilde het kleine meisje op. "Stil maar, kindjelief. Je weet toch dat iedereen voor het huis ook over je tekeningen heenloopt?" Vanuit de nek van Ammagne was een gesmoord 'uhu' te horen. "Zal ik je wat verklappen? ... Dat is helemaal niet erg. De tekeningen die je nu maakt, zijn om te oefenen. En als je dat maar vaak genoeg blijft doen, wordt je uiteindelijk net zo goed als die meneer, net zo goed als Victor. En hij is héél goed, weet je dat?"
Een klein kinderhoofdje hief zich op en draaide langzaam naar Victor toe. Nog een paar keer snikte het meisje, maar toen vormde zich een tevreden glimlachje rond haar lippen. Ze poetste in haar ogen, haalde haar neus op en grijnsde in de richting van Victor. Voorzichtig werd ze weer op de grond gezet door haar moeder, waarna ze nieuwsgierig de straat rondkeek. Bijna alsof ze die voor het eerst zag.
"Mama! Dat kindje huilt nu al de hele tijd!" Met haar kleine vingertje wees Ammagne in de richting van een jonge vrouw, die huilend probeerde haar huilende kindje te troosten. Een schok ging door Ammagne heen, zo herkende ze zichzelf uit de periode dat haar man net was overleden. Ze wist niet of het een goed idee was om naar de vrouw - nee, het meisje - toe te gaan, dus met een frons stond ze op een afstandje toe te kijken, aarzelend.

[Leonora Nachtstorm]

Leonora, die toch al geïrriteerd was door het feit dat Paolo haar had genegeerd (een man die lager in rang was, nota bene! Hij had het recht niet.) en het feit dat haar dure zwarte schoenen vies waren geworden door het onbenul van een klein kind, vertrok haar mond tot een klein, getuit, zuur lipje toen het kind achter haar begon te krijsen.

Ze snoof een keer en liep een willekeurige richting in, onderwijl bedenkend wat ze met haar schoenen zou doen, daar deze absoluut niet schoon genoeg waren. In gedachten verzonken, liep ze tegen iemand op. En zoals het een edeldame betaamt, kreeg de persoon tegen wie ze op liep de schuld.

Terwijl ze zichzelf afklopte, alsof de persoon die 'tegen haar aan' was gelopen een besmettelijke ziekte had, sprak ze tegen het 'onmens'.
"Pardon?! Ik loop hier, kijkt U wel uit! Uit de voeten voordat ik minder genadig..."
Leonora was klaar met het afkloppen van haar kledij en keek op naar de persoon die zojuist tegen haar aan was gelopen. Haar woorden verstomden toen ze zag wie het was.
"Vrouwe Maris! Oh, mijn excuses, de drukte hier in de straten ook..."

Ze glimlachte "Dat is een hele poos geleden. Kom, vertel mij wat er zoal gaande is en gebeurd is, ik ben hoogst nieuwsgierig."
_________________
"In mijn hart, is een wirwar van vraag en van antwoord, van wel en van niet. In mijn hart zijn ook uren van stilte met heel in de verte een wonderlijk lied..."

[Maris]

Maris trok haar mond al open om deze onbeleefde passant met een paar hooghartige woorden op haar plaats te zetten, maar begon te lachen toen ze zag dat het slechts Leonora was die tegen haar opgebotst was. Het gezicht van haar vriendin zag er voor een moment even geïrriteerd uit als dat van Maris zelf voordat ze elkaar herkenden. Waarschijnlijk zat het Leonora vandaag ook niet mee.

“Tot op dit moment is het een hoogst onaangename dag,” antwoordde ze op Leonora’s vraag. “Ik zal je graag alles vertellen wat er gebeurd is, maar niet hier. Misschien heb je zin om mee te gaan naar de woning van Allibert Nachtstorm waar ik nu mijn intrek heb genomen?” Bij deze laatste woorden trok ze een ietwat zuur gezicht om duidelijk te maken dat ze niet bijzonder gelukkig was met haar nieuwe situatie. “Het is een klein stukje verder op het Gannon waar de grotere woningen staan.”

[Victor Arendsz]

"Victor is prima hoor."
De rest van zijn antwoord blijft hangen, doordat Nalani begint te huilen. Victor schrikt er een beetje van, bang wat de edelvrouw zou doen met haar. Gelukkig negeert de vrouw het kleine kindje.
"Euh, Ammagne, mag ik u een advies geven? Misschien is het slim om Nalani iets meer bij u te houden. Mensen hier zijn nogal...opvliegend soms."

Een beetje ongemakkelijk kijkt hij toe hoe Ammagne haar kindje troost. Hij bloost een beetje als ze zegt dat hij heel goed kan tekenen.
Hij volgt met zijn blik het vingertje van het kleine meisje. Dát was dus wat hij al die tijd al hoorde. Verbaast kijkt hij toe als de vrouw op staat en weg loopt en al haar spullen laat liggen. Die zal ze niet meer terug zien waarschijnlijk.

"Wat zou er met haar aan de hand zijn dat ze opeens zo'n haast heeft?"

Het troosteloze van het kleedje met hier en daar wat spulletjes in de drukke straat treft Victor en hij zet wat lijnen op een kladpapiertje, zodat hij er later een goeie tekening van kan maken.
_________________
Victor