Raganorck

[Maris]

((Maris vanaf de kasteelpoort))

En daar liep ze weer, terug bij af. Ze had de hele morgen al verspeeld en had nog steeds niets nuttigs voor elkaar gekregen.
Maris was gewend dat ze in alles haar zin kreeg en dat haar leventje volledig perfect was en van alle gemakken voorzien. Ze kon het werkelijk niet uitstaan dat het deze keer niet het geval was.

Dus, wat zou ze nu eens gaan doen om de tijd te doden?
Verveeld staarde ze in de etalages terwijl ze met de mensenmassa op straat meeschuifelde.

((Maris naar taveerne de Lekke Ketel))

[Uriel]

Thomas had het straatleven aan zich voorbij laten trekken. Hij was gaan zitten op een van de stenen bankjes die je zo nu en dan aantrof voor de winkels van het Gannon. De zon was achter de granieten kolos van het kasteel verdwenen en langzaam werd het duister. Thomas bad het avondgebed dat zijn ouders hem als klein kind geleerd hadden.

"De Ene zij genadig wanneer het duister bezit neemt van de stad. De Ene zij in het duister zoals de Ene is in het licht. Altijd aanwezig, altijd ongrijpbaar, altijd een mantel voor hen die de Ene eren. Moge De Ene zijn als een schild en een zwaard, als een krijger tegen mijn vijanden en als een deken tegen de kou."

Zachtjes prevelde hij de woorden, de handen met de palmen naar boven op zijn knie-en en de ogen gesloten. Toen hij ze weer opende was de zon geheel verdwenen en de lantaarntjes aangestoken. Hij zag de vreemdelingen die hij in de gaten houden moest weer terug naar binnen gaan. Plotseling hoorde hij een stem over het Gannon schallen. Het kwam vanuit de richting van Gunther`s kleermakerswinkel. Thomas twijfelde even wat te doen. Zijn directe opdracht ging echter voor, de vreemdelingen waren in de Lekke Ketel en het leek erop alsof ze daar voorlopig wel zouden blijven.

((Thomas Kwezelear; Naar het Gannon; de Winkels van `t Gannon))

[Theresia Koffie]

(kees Koffie vanuit de lekke ketel)


Uit Taverne de lekke ketel komt een jochie gestoven. Zijn piekerige blonde haar staat alle kanten op. Hij heeft een vriendelijk open gezicht en sproetjes over zijn neus. Het jongetje is een jaar of 12 13. Net te groot voor zijn korte broek waar een paar sprieten benen uit komen. Zijn mouwen zijn ook net te kort. Zo is duidelijk dat de jongen een groeispurt doormaakt. Zo op het randje van tussen tafellaken en servet, geen kind meer maar ook nog niet volwassen. Zijn vriendelijke karakter straalt hem uit met een ondeugende grijns. Het jochie probeert serieus te kijken want hij heeft een serieuze taak. Maar het valt niet mee. Want hij voelt zich heel belangrijk. Even lijkt hij voor de deur te trappelen over welke richting hij uit zal gaan. Uit zijn achterzak vist hij zijn pet en zet deze stevig op zijn hoofd. Helaas kan hij niet voorkomen dat zijn haar er onder uit piekt. Even kijkt hij in het rond of iedereen hem wel gezien heeft want Hij, Kees heeft een taak te volbrengen!
Hij rent in de richting van de tien torens....

(kees Koffie richting tien torens)
_________________
Kom maar bij Theresia en drink je warme honing melk op

[Witchy]

Paolo di Francesco di Mare struikelde bijna over Kees, terwijl deze richting de Tien Torens spurtte. Hij keek de jongen na met een nadenkende uitdrukking op zijn gezicht. Het was misschien een goed idee om die kant eens uit te trekken... Alhoewel... studenten konden de fijnere kunsten van het theater waarschijnlijk niet waarderen. Bovendien was de doorsnee student meestal niet zo goed bij kas. Nee, richting de Tien Torens gaan was misschien niet zo'n goed idee.

Paolo draaide een rondje om zijn as, zijn ogen dwalend over de lucht boven Raganorck, de gebouwen duidelijk afgetekend tegen het grauwe hemelvel. " 'Oh gij stad, met uwen duizenden gezichten, uwe schoonheid onvermoedend gestort ten midden van het grauwe wereld-palet.' De schoonheid van Raganorck, strofe een." Zijn blik kwam te rusten op de Lekke Ketel, een taveerne waar hij al eens " De monologen van Ischsias Nachtstorm" had opgevoerd. Hij smakte eens, een biertje zou het ideale middel zijn om het straatstof weg te spoelen, besloot hij. Hij maakte een zwierig doch poetisch armgebaar, en streed richting de Lekke Ketel.


((Paolo di Francesco di Mare naar "de Lekke Ketel" in Gannon de Hoofdstraat.))

[Melante]

((Josephine vanuit Drukkerij het Plaatje))

Josephine kijkt even om zich heen, bedenkend welke kant ze op zou gaan. Uiteindelijk begint ze te lopen.
Ze passeerd een man die op poëtische wijze de eerste strofe van 'de schoonheid van Raganorck' opzegt. Het gedicht zegt haar niets, maar de woorden klonken mooi, wellicht zou ze nog eens de kans krijgen de rest van het gedicht te horen.
Ze glimlachtte waarderend naar de poëet en liep weer verder.

((Naar de Winkels van Gannon))
_________________
Oh, hoe waar zijn jou woorden,
die mijn hart doen breken.
Hoe groot was mijn fout,
toen ik jou liet gaan.

Uit: Naam van de stilte; Josephine van Asgaard.

[Victor Arendsz]

Victor loopt een beetje rond door de hoofdstraat. Hij let niet zozeer om wie er loopt, als meer op hoe alles loopt. De wereld om hem heen bleef hem intrigeren. Zo veel mooie taferelen, hij zou ze het liefst allemaal vastleggen met zijn potlood.
Zonder duidelijk doel slentert Victor verder, kijkend, voelend. Na even dwalen, zet hij zich tegen een gevel van een pand neer en pakt zijn tekenspullen te voorschijn uit zijn tas. Een tafereeltje iets verderop in de straat heeft zijn aandacht getrokken. Niet heel bijzonder, gewoon wat wandelende mensen en wat huisjes op de achtergrond, maar op een of andere manier spreekt het Victor wel aan. Hij begint te tekenen en langzaam verdwijnt alles om hem heen een beetje naar de achtergrond.
_________________
Victor

[Ammagne]

Ammagne slentert wat door de hoofdstraat met, zoals gewoonlijk, haar dochtertje Nalani op haar heup. In gedachten verzonken loopt ze maar wat heen en weer. Nalani trekt zachtjes aan wat krullen die uit Ammagne's wrong zijn gesprongen en kijkt met grote ogen naar alle mensen die langslopen. Ze kan nog steeds geen genoeg krijgen van de prachtige kleding die de rijken dragen. Op een gegeven moment krijgt ze een jongeman in het oog.
"Mama!" zegt ze, en ze trekt aan haar moeders kleding. Die schrikt op en kijkt haar dochtertje verbaasd aan. "Wat is er, meisje?"
"Kijk, die meneer!" Met haar kleine vingertje wijst ze naar de jongeling met het bruine haar.
"Je mag niet wijzen, Nalani. Dat is niet beleefd." Ammagne duwt het armpje van haar dochter naar beneden.
"Maar die meneer!"
"Wat is er met die meneer?"
Nalani fronst haar wenkbrauwen als ze probeert uit te drukken wat er met 'die meneer' is. Ze hopst op en neer en maakt duidelijk dat ze zelf wil lopen. Met een zucht zet Ammagne haar op de grond. Nalani lacht verrukt en dribbelt naar 'die meneer' toe.

[Victor Arendsz]

Victor is zich nog maar vaag bewust van de mensen om hem heen. Gesprekken van mensen die langs lopen zijn nog maar een waas geworden, gezichten zijn vlekken, alles wat buiten het papier valt is niet meer belangrijk. Het enige wat hij met detail bekijkt, zijn de huisjes in de verte, de gezichten van de mensen die langs lopen en de houdingen van de mensen die er af en toe stoppen om in een etalage te kijken.
Victor is gewend dat er af en toe mensen stoppen om te kijken wat hij aan het tekenen is, maar omdat ze vaak plotseling haast blijken te hebben als hij vraagt of ze de tekening willen kopen, spreekt hij de meesten niet meer aan.

Op de achtergrond hoort Victor opeens een lach die zijn aandacht trekt. Kleine kinderen kunnen nooit stil blijven zitten, maar als je ze weet te vangen op papier, doen ze het meestal goed. Als Victor op kijkt, ziet hij dat het kleine meisje zijn kant op komt. Als hij iets verder de straat op kijkt, ziet hij de moeder staan. Hij knikt even kort naar haar. Dan glimlacht hij een klein beetje naar het jonge ding wat zijn kant op hobbelt en steekt zijn hand op.
"Stop daar kleine meid!"
Snel pakt hij een klein velletje uit zijn tas en begint te schetsen.
_________________
Victor

[Ammagne]

Vol kinderlijk enthousiasme huppelt en rent Nalani naar 'die meneer', die haar op een bepaalde manier wel aansprak. Als hij plotseling "stop daar kleine meid!" roept, schrikt ze. Wil hij niet dat ze in de buurt komt? Een beetje beduust blijft ze staan en kijkt ze met grote ogen naar de man, die lijnen lijkt te trekken op papier. Als hij glimlacht, tovert ze een grote grijns op haar gezichtje. Haar ogen gaan stralen en ze lacht, terwijl ze nog wat zijn kant op drentelt.

"Meneer! Meneer! Ik vind u aardig! Wilt u mijn vriend zijn?" Vol verwachting kijkt ze de jongenman aan.

Ammagne slaat op een afstandje haar dochtertje gade. Ze zag dat de jonge kunstenaar Nalani wilde tekenen, en besloot hem niet te storen. Ze knikte vriendelijk terug, maar lette verder op haar dochtertje. Ze zuchtte, maar moest wel lachen toen haar dochtertje haar sympathie voor deze onbekende jongeman uitte. Nalani had duidelijk niet de verlegenheid van haar man geërfd.

[Victor Arendsz]

Victor negeert voor even het drentelend gepraat van het kleine meisje voor hem en concentreert zich op zijn tekening. Af en toe kijkt hij op, om te kijken wat de vorm van het kleine neusje is, of hoe de lijntjes in haar wangen lopen. Na een minuutje of twee is hij klaar met een ruwe schets. Het is duidelijk dat hij nog niet klaar is, maar dat hij op zich verder kan zonder voorbeeld.

Pas dan lijkt het tot hem door te dringen dat het meisje hem een vraag had gesteld.
"Vriend? Euh..." Hij kijkt even kort inschattend naar het meisje, komt tot de conclusie dat ze hem waarschijnlijk over 5 minuten alweer vergeten is, bij het volgende boeiende ding wat ze tegenkomt en knikt dan met een glimlach.
"Tuurlijk. Wil je zien hoe ik je getekend heb? Het is nog niet af hoor!"

Hij kijkt even vragend op naar wat hij vermoed de moeder van het meisje, haar met een korte hoofdknik ook uitnodigend om te komen kijken. Ook al vindt hij het eigenlijk verschrikkelijk om een tekening te laten zien als hij nog niet af is, vaak verkoopt het beter als mensen zien wat ze krijgen.
_________________
Victor

[Ammagne]

Voorheen keek Nalani al blij, maar toen 'die meneer' zei dat hij haar vriend wel wilde zijn, brak pas echt de zon door in haar gezichtje. Van vreugde leken haar ogen te stralen en ze kon haar vrolijkheid nauwelijks tot uitdrukking brengen.
"O meneer! O, meneer! Weet u hoe blij ik ben?" Zonder op zijn antwoord te wachten spreidde Nalani haar armen zo ver mogelijk uit elkaar, en zei "Zóóóóóó blij!"

"Wil je zien hoe ik je getekend heb? Het is nog niet af hoor!" zei hij. Tekenen? Nalani giechelde. Dus dát was hij aan het doen. "Ja, graag meneer! Maar weet u? Ik kan ook tekenen. In het zand, voor ons huis. Niet op zo'n ding met zo'n ding, zoals u doet." Ze maakt een paar huppelpassen, struikelde bijna en keek de jongeman geschrokken aan. Vervolgens herstelde ze zich en liep ze vrolijk naar 'die meneer' toe. Door op haar tenen te staan, probeerde ze te zien wat er op het papier stond, maar de man was te lang.
"Ik zie het niet!"

[Victor Arendsz]

Victor verbaast zich even over de vrolijkheid van het kleine deerntje wat voor hem op en neer drentelde, maar haalt dan zachtjes zijn schouders op. Het zal wel, kleine kinderen... Hij probeert zijn meest vriendelijkste glimlach te voorschijn te toveren, iets wat niet heel erg goed lukt, maar het laat wel duidelijk wat hij bedoelt.

Als het meisje voor hem om en neer stuitert en zegt dat ze het niet kan zien, draait hij zijn vel zo bij, dat ze het wel kan zien. Daarbij houdt hij ondertussen angstvallig in de gaten dat eventuele gretige kinderhandjes zijn werk niet verruineren.
Opeens beseft hij dat hij helemaal niet inging op haar vrolijke gebabbel en dat dat nog wel eens verkeerd over kon komen.
"Wat teken je allemaal dan? Vind je de mijne mooi?"

Met een half oog kijkt hij op naar de vrouw verderop. "Wilt u het ook zien?"
_________________
Victor

[Ammagne]

Met grote ogen staarde Nalani naar de schets die 'die meneer' haar voorhield. Haar kinderhersentjes werkten met topsnelheid. Wat zou het zijn? Ze fronste en bestudeerde de vlugge lijnen stuk voor stuk. Toen schudde ze haar kleine hoofdje en keek omhoog naar de jongeman. "Ik kan het beter!" giechelde ze. Ze toverde een grote grijns tevoorschijn, bedacht toen wat ze gezegd had. "Maar dat van u is ook mooi hoor!" zei ze snel.
"Wat teken je allemaal dan? Vind je de mijne mooi?" vroeg hij. Het meisje hupste wat op en neer op haar voetjes en keek voorzichtig weer omhoog. Had die meneer niet gehoord dat ze net zei dat ze zijn tekening mooi vond? Hij was een beetje gek... Nalani giechelde weer en keek hem ontdeugend aan.
"Ik teken in het zand! Met mijn vingers. Ik teken mama, en de buurvrouw, ons huis en..." ze dacht even na, maar vervolgde al snel; "en allemaal andere mooie dingen!" Tevreden over haar antwoord keek ze met een lach naar het papier van de man.

"Uw tekening... die snap ik niet. Wat is het?" Nalani maakte een paar bewegingen die zo sierlijk moesten zijn als haar moeder ze maakte, maar die een beetje onbeholpen overkwamen. Ze wriemelde wat met haar handjes en liet zich toen op de grond vallen.
"Kijk!" riep ze, om de aandacht van de man te trekken. Ingespannen maakte ze lijnen in het zand en vuil op de straat. Ze fronste en ademde zwaar, zoals kleine kindjes vaker doen wanneer ze geconcentreerd bezig zijn. Haar bewegingen gingen gepaard met zachte kreetjes en uitroepen als "uuh", en toen ze er klaar mee was, stond ze op en keek trots naar de jongeman. "Zie je wat het is?"

Ammagne sloeg vanaf een afstandje haar dochtertje gade. Ze wilde niet dat het meisje narigheid zou uithalen, al was ze nog zo jong. Ze was vastbesloten Nalani een degelijke opvoeding te geven en tot haar tevredenheid merkte ze dat die tot nu toe effect had gehad. Hoewel haar meisje erg vrolijk was, hield ze beleefd afstand en kwam pas dichterbij toen de jonge tekenaar dat vroeg. Glimlachend keek Ammagne naar de man, die haar dochtertje zijn tekening toonde. Aan haar vroeg hij of ze het ook wilde zien.
"Ehm," met dezelfde grote ogen als haar dochter kon opzetten, keek ze de jongeman aan. Ze wist van vrienden van haar overleden echtgenoot dat tekenaars het over het algemeen niet prettig vinden om hun werk te laten zien voor het af is. Twijfelend keek ze naar de jongeman, die haar om onbekende redenen intrigeerde. Na een diepe zucht en een vermaning aan haar eigen adres (verdorie, Ammagne, hij vráágt het toch!) stapte ze toch op hem af. Wie niet waagt, die niet wint.
"Ho, zeg!" Bijna struikelde de jonge vrouw over haar eigen dochtertje, die pardoes was gaan zitten om een van haar tekeningen te maken. Ammagne liep met een boogje om Nalani heen en ging naast de jongeman staan.
"Mijn excuses, mijnheer," zei ze met een glimlach. "Mijn naam is Ammagne en dit is mijn dochtertje Nalani. U had iets getekend?" Om niet al te nieuwsgierig over te komen, probeerde Ammagne niet te gaan kijken wat de jongeman getekend had. Toch kon ze het bijna niet laten. Ze sloeg haar ogen zedig neer en vouwde haar handen in elkaar, terwijl ze haar druk tekenende dochtertje bestudeerde.[/i]

[Victor Arendsz]

Het rare stuiterende meisje voor hem, begon Victor toch langzaamaan wel een beetje op zijn zenuwen te werken, maar hij behield zijn kleine glimlachje.
"Het is nog niet af he. Kijk, dit ovaal, is jouw mooie gezichtje. Hierzo waar de streepjes staan komt je mond, deze paar lijntjes erboven moeten uiteindelijk je neus worden en deze twee rondjes, logischerwijs, je ogen. Verder achter je een paar huisjes." Hij wijst de straat in. "Ik zat te denken aan die daar."

Als het kleine meisje zich op de grond gooit, draait hij zich bij naar de vrouw. Hij zag haar aarzelen. Ze voelde vast haar geld al gaan... In gedachten zucht hij, maar probeert het toch nog. Hij draait het papier bij, zodat ook de vrouw het kan zien. Ammagne en Nalani, wat... deftig?
Met een hoofdknikje, antwoord hij.
"Aangenaam, mijn naam is Victor."
De zedigheid van de vrouw tegenover hem, verbaasde Victor enorm. Van adel? Oppassen maar....
"Snapt u een beetje wat ik probeer te tekenen?"

Zijn gedachtes worden onderbroken als hij wordt opgeschrikt door het kleine meisje... Nalani, schijnbaar klaar is met haar tekening. Een hoop lijnen, maar eruithalen wat het is kan hij niet... Bang om haar moeder te beledigen, probeert hij een diplomatiek antwoord te verzinnen.
"Het is...mooi hoor."
_________________
Victor

[Ammagne]

Een blij gevoel dat ze niet direct kan thuisbrengen overspoelt Ammagne. Ze glimlacht en slaat voorzichtig haar ogen op, om de jongeman aan te kijken. "Het is mooi," zegt ze met een zachte stem. Ze plukt een beetje zenuwachtig aan haar mouw, waar wat draadjes beginnen los te laten en bestudeerd de tekening van de man nog eens. Ze zucht diep en spijtig zegt ze; "ik zou het graag van je kopen, als het af is, maar ik heb al..." Beschaamd slaat de jonge vrouw haar ogen neer. Het is waar, ze heeft geen geld om zich ditsoort uitspattingen te veroorloven, maar het zomaar uitspreken? Ze is een trotse vrouw, die haar hoofd boven water wil houden. Maar op de een of andere manier flapt ze het eruit voor ze er erg in heeft. Deze man heeft een vreemde invloed op haar.
Ammagne kijkt weg van Victor, naar de mensen die over de straat lopen. Nalani heeft inmiddels haar 'tekening' voltooid en ze brengt de arme man in verlegenheid door hem te vragen wat het is. Natúúrlijk weet hij niet wat het is. Zelf heeft Ammagne ook moeite de betekenis van haar dochters krabbels te ontcijferen. Om hem uit deze situatie te redden, loopt Ammagne naar haar dochtertje toe.

"Meisje toch! Je hebt weer eens wat moois gemaakt van deze straat. Maar jezelf maak je vies! Kom eens hier, je handen en je gezicht zitten helemaal onder het stof."
Ammagne diept een vale zakdoek op uit een van haar zakken en met wat speeksel maakt ze het beteuterde gezichtje van haar dochter schoon. Ze pakt het kindje bij de hand en loopt terug naar Victor. Het meisje leek alweer straal te zijn vergeten dat haar moeder haar zojuist bij haar nieuwste kunstwerk had weggehaald en keek Victor triomfantelijk aan.
"Je vond het mooi, hè! Het is een... het is een..." Nalani beweegt druk met haar handen en beseft dat ze zelf niet meer weet wat haar tekening voorsteld. "Een vis en een huis en een kind en een boom en en en een vis!"

Glimlachend kijkt Ammagne naar haar vrolijke dochtertje. Het zag er naar uit dat zij Nalani net zo in bedwang moest gaan houden als haar vader bij haar had gedaan. Het meisje was een levensgenieter en wel zo een die met gemak in zeven sloten tegelijk zou lopen.
"O! Het spijt me, ik vergat helemaal op uw vraag antwoord te geven." Lachend kijkt Ammagne de tekenaar aan. "Ik begrijp inderdaad wat u probeert te tekenen. En als ik zo vrij mag zijn, dat is goed gelukt! De vorm van haar gezichtje heeft u goed getroffen." Ze trakteert Victor op een brede glimlach en leunt tegen de muur, terwijl ze haar hand op het hoofd van haar dochtertje houdt.