Raganorck

[Iris de Muralt]

((Iris vanuit "De tien torens: Herberg en veiling 'Den Groene Acker' ")

Iris loopt door een van de steegjes die parallel aan de hoofdstraat lopen. Ze heeft inmiddels de kap van haar mantel opgezet, aangezien de avondlucht kil is. Halverwege de steeg loopt ze een klein doodlopend zijstraatje in en blijft voor een kleine deur van een groot huis staan. De dienstingang…. Zou Vinsalt alleen zijn..? Voor zover ik weet is hij niet betrokken bij de kwestie Rasham… Dat is veel te delicaat voor iemand van zijn kaliber… Maar ik zou hem kunnen gebruiken om mijn rapport aan de Inspecteur-Generaal over te brengen…. Bovendien heb ik behoefte aan wat gezelschap naar al die uren alleen in “Den Groene Acker”… Misschien dat ik me met Vinsalt wat kan vermaken… Iris glimlacht bij de gedachte aan het verraste gezicht dat de trotse man zal trekken bij haar onverwachte bezoek… en klopt op de deur.

Edited by: Iris de Muralt at: 2/27/03 11:29:58 am

[Vinsalt]

Vinsalt was eigenlijk pas net thuis toen hij de trekbel hoorde rinkelen van de dienstingang,..gezien het feit dat hij geen bedienden in dienst had moest dit een van de 'Grauwen' zijn. Bijna panisch maar vooral paranoïde verstopte hij de documenten die hij onlangs gestolen had uit de Toren der Geschiedenis. Geschriften die te doen hadden met Antropiani. Hij bergde ze op in de zware houten muurkast die achter het schilderij van zijn moeder verborgen lag. Snel liep hij vanuit zijn Studie op de tweede verdieping gehaast de trap af naar de dienstingang en opende het kleine vierkante kijkgat, wat langs de buitenkant afgeschermd werd met stalen tralies. Hij was meer dan verbaasd om Iris daar te zien staan. Hij sloot het luikje en fatsoeneerde zichzelf,..al zag hij er pico bello uit. Hij strijkte zijn kleding recht en klopte wat roos van zijn schouders. Nerveus opende hij de deur om Iris binnen te laten,...zijn hart klopte in zijn keel.

"Kom binnen Iris,..hoe gaat het?...Nog wat nieuws?",..onwennig liep hij naar de grote achterkamer waar ook de keuken aan gelegen was. Het was een grote kamer met een lange tafel. In de hoek was een haard waarin het vuur wat hij enkele ogenblikken geleden had aangestoken goed begon te branden. Bijna al zijn gasten ontving hij hier,..terwijl hij nog vele ruime kamers had in het pand wat drie verdiepingen telde. Vanuit deze ruimte keek je uit op zijn kleine tuin die geheel overgroeid was,..het was lang geleden dat hij ook maar een voet in de tuin had gezet. Hij liep de open keuken in en haalde het kokende water van het fornuis wat hij op had gezet toen hij thuiskwam.
"Ik heb de lekkerste koffie die je ooit in je mond hebt genomen,..het komt van heel ver,...het koste me een kapitaal, maar het is de moeite waard...deze koffie moet je proefen."
Hij ging terug naar de tafel,..nog steeds even nerveus, en plaatste het dienblad met de twee mooie mokken koffie, een bakje suiker kristallen en kannetje melk op de tafel. Hierna nam plaats schuin tegenover Iris..."Nu vertel me..wat brengt je hier?"

Vinsalt, De Bastaard Edelman...

Edited by: Vinsalt  at: 2/27/03 12:45:46 pm

[Iris de Muralt]

Iris deed haar mantel af en legde deze voorzichtige over een lege stoel. Hmm… een echte heer zou mijn mantel aannemen… Daarna kijkt ze Vinsalt aan met een schuins lachje en strijkt één van haar lange zwarte lokken uit haar gezicht. “Waarom ik hier ben? Om jou te zien natuurlijk…” Iris gaat zitten tegenover Vinsalt. “Ah koffie, hoe exquise! Het perfecte middel om de koude van de avond uit mijn lichaam te weren.” Ze neemt voorzichtige een slokje van het hete brouwsel uit de mok die voor haar neergezet was. Zichtbaar genietend en op haar gemak kijkt ze Vinsalt aan. “Precies goed,” kirt ze.

“Ik ben de hele dag in mijn eentje op pad geweest, vandaar dat ik behoefte heb aan wat gezelschap. En misschien later wat papier, een envelop, schrijfgerei en zegellak… Maar, kom, ik vergeet mijn manieren. Hoe gaat het met je, mijn waarde?” Iris kijkt de man recht in zijn ogen, terwijl een innemende glimlach om haar lippen speelt.

[Galliminus]

oeps....

Edited by: Galliminus at: 2/27/03 8:16:59 pm

[Vinsalt]

Vinsalt deed een ferme wolk melk in zijn koffie en een te groot stuk suikerkristal. Eigenlijk vond hij dit vocht slootwater, maar het was een status symbool. Met genoeg melk en suiker kon je bijna alles lekker maken.

"Dus je vond het koud buiten kwam langs mijn huis en kwam tot de conclussie dat je net zo goed mijn zegel, papier en zegelwas kon gebruiken?",...dit sprak hij in een bijna teleurstellende toon die hij probeerde te verbergen onder een onwennige glimlach. Hij nam een bescheiden slok van de koffie en vervolgde zijn gesprek.
"Hoe het met mij gaat?......Naast het feit dat ik het gevoel heb alsof er een ijskoude priem door mijn hart gestoken word iedere keer als ik mijn blik werp op Raganorck Kasteel gaat het wel goed. Naast mijn zelfmedelijden heb ik niet stil gezeten de afgelopen dagen...Ik heb weer enkele documenten weten te ontvreemden uit de Toren der Geschiedenis omtrent de 'almachtige' familie Nachtstorm....zeg..nu we het er toch over hebben,.....hoe vergaat jouw missie? Ik heb in de wandelgangen iets vernomen over een oude diender van de Nachtstorms die plotseling weer is opgedoken in de stad?...zijn de geruchten juist?"

Vinsaltbracht het gesprek snel op iets anders,...hij zag zijn eigen leven en bezigheden niet als zijn favoriete gespreksonderwerp. Hij bekeek Iris die verleidelijk zijn kant opkeek. Hij lachtte onwennig, maar tegelijk voelde hij de verliefdheid en de verachting die hij voelde jegens haar. Verachting om haar misleidende gedrag,..vandaar ook de eerste uitlating van hem over het papier en zegelwas...dat was zijn frustratie die even boven kwam drijven..
Zij zou nooit voor een een nietsnut als hem kiezen, daarvan had hij zichzelf al overtuigd......des te meer zijn liefde voor haar pijn deed.

Vinsalt, De Bastaard Edelman...

[Iris de Muralt]

“Tut tut, niet zo bitter, waarde Vinsalt, ik heb ook schrijfgerei thuis, dus als het me alleen daar om te doen was, had ik hier niet gezeten,” zegt Iris met een pruilende ondertoon in haar stem voor ze weer van haar koffie nipt.
“Documenten gestolen uit de toren der Geschiedenis..? Hoe interessant… En niet zonder gevaar, ik heb gehoord dat ze daar een portier hebben…" Een bejaarde portier, die met het jaar blinder en senieler schijnt te worden… "Niemand heeft je daar gezien hoop ik?”

hihihi, kijk die pijnlijk verliefde ogen nou, hij is als was in mijn handen… stel je voor, ik en een Nachtstorm… hmm, nee, mijn vader zou me vermoorden als hij ervan zou horen… De naam alleen al is genoeg om hem in razernij uit te laten barsten… Bovendien… Rasham… Iris heeft een afwezige blik in haar ogen als ze aan het object van haar missie denkt, zijn getinte uiterlijk, zijn wilskrachtige kin en zijn zekere blik.

“Mijn missie? Oh, lieve Vinsalt, je weet toch dat ik daar bijna niks over los kan laten en dat je alles dat je hoort in de wandelgangen aan je voorbij moet laten gaan, zodat, als je gepakt mocht worden zo min mogelijk kan vertellen..? Maar goed, ik weet dat ik jou wel kan vertrouwen. De geruchten zijn waar, er is inderdaad een dienaar van de oude Nachtstorms opgedoken…”

De blik van Iris dwaalt weer af naar het beeld in haar gedachten van de zonderlinge edelman die ze in “Den Groene Acker” heeft gezien en voor ze door heeft wat ze doet slaakt ze een hele diepe zucht. Ze schrikt er even van, maar herstelt zich miraculeus snel. Dan richt ze haar blik weer op de Nachtstorm die voor haar zit en haar aandacht op het spel van verleiden en afwijzen waardoor ze hem alleen maar meer wanhopig verliefd maakt…

Edited by: Iris de Muralt at: 2/28/03 1:47:31 pm

[Vinsalt]

Vinsalt keek weg van haar blikken,..die deden hem meer pijn dan dat hij zich er goed bij voelde. Hij liep de ruimte uit, "Ik zal mijn pennendoos wel pakken." Hij vloog de trap op die hevig kraakte en wederom leek het alsof hij boven een deur dicht hoorde slaan op de derde verdieping. Even bevroor hij en bleef roerloos staan op de ruime overloop van de eerste verdieping. Voorzichtig liep hij naar de tweede verdieping waar zijn studie was. Hij keek langs de trap omhoog naar de verdieping erboven. "Moeder?....", fluisterde hij zachtjes, maar er kwam geen gehoor behalve iets wat op zachte voetstappen leek. Snel liep hij de studie in en pakte zijn pennendoos en een rol perkament zonder zijn blik te werpen op het schilderij van zijn moeder....

Toen hij de trap afliep naar beneden dacht hij weer aan zijn steeds terugkerende nachtmerrie. Hoe hij Iris neerstak met een schaar,...haar bloedende lichaam viel neer voor zijn voeten en haar gezicht veranderde in dat van zijn moeder die hem geruststellend aankeek en toelachtte. Snel schudde hij de beelden weer van zich af en kwam de ruime keuken weer ingelopen met klamzweet op zijn rug. Hij legde de boekrol en de pennendoos op tafel en schonk nog een mok koffie in voor hem en Iris. Zijn gelaatskleur begon weer terug te keren naar zijn gezonde rode blos in plaats van het lijkwitte wat hij zonet zag in de grote spiegel van de ontvangsthal. Stilzwijgend ging hij weer aan de tafel zitten en staarde naar het rijkelijk versierde tafelblad.....

Deze nacht zou hij een brief ontvangen van de Inspecteur-Generaal had zijn moeder hem verteld...De Inspecteur-Generaal,..hij had de man nog nimmer gezien.
Zij had hem ook gewaarschuwd voor Iris....maar waarom?...
Met een diepe angst dacht hij aan de derde verdieping van zijn huis..een plaats waar hij niet durfde te komen...Sinds zijn verzorgster hem naar het lichaam van zijn moeder had gebracht onder een van de torens van Kasteel Raganorck had hij de derde verdieping niet meer betreden....vaak had zij om hem geroepen...maar hij durfde niet. Vele malen had hij zijn kussen over zijn hoofd getrokken om haar kreten om hulp niet te horen. Er zat daar iets wat zijn moeder gevangen hield en enkel wanneer dat sliep durfde zijn moeder tot hem te spreken in zijn dromen.

"...en nog iets Iris...Binnen deze muren mag je me noemen zoals je wil, maar ik wil je op je hart drukken om mij Titus te noemen buiten deze deuren.....Mijn ware naam heeft een draagkracht die mij ongewenste aandacht kan bezorgen..en met mij de Grauwen...heb je dat begrepen?",..een kwade toon was te horen in zijn stem...Af en toe had Vinsalt van deze gedragingen...hij kon van de onnozele Adelijke omslaan in een ernstige man....vooral tegenover Iris. Het liefst zou hij zijn gevoelens jegens haar in een beerput gooien, maar dat lukte niet....hoezeer hij ook wilde.

Vinsalt, De Bastaard Edelman...

Edited by: Vinsalt  at: 2/28/03 8:43:35 pm

[Iris de Muralt]

Iris schrikt van de ernstige, agressieve toon in Vinsalt’s stem. Is hij zich aan mijn ‘betovering’ aan het ontworstelen..? Iris schudt dit idee van zich af. Het zal wel komen door het feit dat hij constant op zijn hoede moet zijn en dat zijn echte naam alleen al genoeg is om hem opgepakt te laten worden door de machthebbers om dan de rest van zijn leven te moeten rotten in een cel, of erger…

“Dank je wel… Titus.” Iris giechelt na het uitspreken van de naam. Daarna richt ze zich op het schrijfgerei. Ze opent de pennendoos en haalt er een klein, scherp mesje uit, waarmee ze een klein stuk van de boekrol afsnijdt. Vervolgens pakt ze het potje met inkt en een pennetje. Ze trekt de kurk uit het potje en gebruikt het mesje om de punt van de pen scherper te maken. Hierna doopt ze de pen in de inkt en begint met het schrijven van de brief. Vreemde tekens verschijnen op de plekken waar Iris’ pen zijn inktsporen trekt. Zo, Vinsaltje, zelfs jij zal dit oude runenschrift niet kunnen ontcijferen, mocht je nieuwsgierig worden… Alleen de hoogste rangen binnen de inquisitie beheersen dit schrift, afgezien van een barbarenvolk hier ver vandaan… Hoe bruikbaar deze man ook is, helemaal vertrouwen zal ik hem nooit… . Eenmaal klaar met de brief, blaast Iris voorzichtig over het papier om de inkt te laten drogen. Als de inkt droog is, vouwt ze het briefje dubbel en stopt hem in een envelop. Iris bergt het schrijfgerei weer in de doos en haalt er een staaf zegellak uit te voorschijn die ze in een kaars houdt, om vervolgens de brief te verzegelen.

“Zo, Vin… eh… Titus,” Iris glimlacht als ze zich verbetert, ook al weet ze dat ze hier zijn echte naam kan gebruiken, “Nu de brief klaar is, is al mijn aandacht voor jou, zodat je achteraf niet kan zeggen dat ik alleen maar langskwam voor het warme haardvuur en je schrijfgerei…”

[Vinsalt]

Vinsalt verloor zichzelf in het gerustellende geluid van het gekrabbel met de pen. Hij dacht aan zijn moeder,..waarom was hij zo bang voor haar? Het liefste rende hij naar boven in de hoop dat zij haar armen liefkozend om hem heen zou slaan maar zijn angst voor het ding wat zijn moeder gevangen hield ontnam het kleine beetje moed wat hij bezat.

Hij bekeek Iris, hoe haar lange lokken langs haar oren voor haar gezicht vielen, het tedere gebaar daarna om de haren weer achter haar oren te brengen. Ze drukte altijd haar tong in haar wang als ze ergens intensief mee bezig was.....dat zag er zo lief uit.. Alsof ze een klein kind was dat met alle overgave aan het vingerverfen was... Een dromerige glimlach verscheen op zijn gelaat. het duurde even voordat het tot hem doordrong dat Iris weer tot hem sprak.

"Ja..euh..ja,..het spijt me,..Ik ben een beetje prikkelbaar de laatste dagen...Ik slaap namelijk slecht en ik voel me soms niet meer dan een marionet... Ik kan de rotzooi die jullie maken opruimen...Weet je überhaubt wel hoeveel lichamen er inmiddels liggen begraven in mijn kelder...lichamen waarvoor ik niet de tijd heb gehad om ze in de Wilde Wouden te verstoppen.....Als de stadswachten erachter zouden komen zou ik morgen al verhangen worden. Ik probeer ze wel één voor één daarheen te brengen...maar het is veel te riskant. Ik zal vanavond nog een poging wagen.....als ik de moed op kan brengen."

Vinsalt, De Bastaard Edelman...

[Iris de Muralt]

“Vinsaltje… Begin daar nu niet over. De rotzooi die jullie maken? Ik heb ten eerste met het maken van die rotzooi niets te maken, ten tweede hoor jij ook bij de ‘jullie’, ten derde heeft de inquisitie inmiddels een betere manier om van ongewenste sujetten af te komen en ten vierde wil ik eigenlijk helemaal niets horen over ‘lijken die je in je kelder hebt’. Dat is niet echt iets waar je in het bijzijn van een dame over hoort te converseren… Dus, mijn waarde, laat het varen en ontspan je nu eens. Je zit er bij alsof er iemand over je graf loopt…”

Iris strijkt een lok van haar haar achter haar oor. Ze beseft dat ze een beetje fel uit de hoek komt, maar dat lokte Vinsalt dan ook uit. Aan de andere kant beseft ze maar al te goed dat het altijd werkt als ze wat streng voor hem is, dat hij zich dan wel weer naar haar zal plooien. Ze kijkt hem aan met een schuinse blik en wacht zijn reactie af… Oh Vinsalt… je bent maar een klein radertje in het klokwerk… een pion die we misschien ooit nog kunnen ruilen voor een loper… of opofferen als je een stomme zet doet….

Edited by: Iris de Muralt at: 3/5/03 1:40:14 am

[Vinsalt]

Vinsalt liep door de ontvangstruimte en open keuken terwijl hij hevig gebaren maakte met zijn armen terwijl hij sprak.
"Moet je eens luisteren Iris,...... Ik heb het gevoel dat ik al jaren gebruikt word door de Grauwen,..en wat krijg ik ervoor terug?..... Nog meer losse eindjes die ik, Vinsalt Nachtstorm, aan elkaar mag knopen.. Kan je het jezelf voorstellen dat dit mijn strot uitkomt? Of onze opdrachtgevers vertrouwen mij niet,..of ze zien me enkel als een handig gereedschap...... In beide gevallen zullen zij zich van mij ontdoen als mijn aanwezigheid te gevaarlijk word voor de organisatie... Snap je mijn frustratie? Het enige wat ik krijg zijn brieven die ik moet verbranden als ik ze gelezen heb en boodschappen van mindere dienders van de Grauwen,...onze bevelhebbers hebben hun gezicht nog nimmer aan mij laten zien...iets wat ik gooi op een gebrek aan vertrouwen...Ik ben een pion..en er komt een dag dat ik dit niet meer pik.. Nu,..Iris..ga weg en laat me met rust....Ik heb nog teveel te doen....Scheer je weg!!!"

Het deed hem pijn om dit alles te zeggen en hij moest zijn tranen bedwingen,...maar moeder had gelijk.. het was inderdaad zoals zij hem verteld had... Ze gebruikten hem enkel als een pion.... Hier moest een eind aan komen.

Vinsalt, De Bastaard Edelman...

Edited by: Galliminus at: 3/23/03 6:58:44 pm

[Iris de Muralt]

Vinsalt’s laatste drie woorden striemden door haar ziel. Een onbedwingbare woede begon zich meester te maken van Iris. Wie denkt hij wel dat hij is om zo’n toon tegen mij aan te slaan, om deze woorden tegen mij te gebruiken? Wat doe ik hier nog? Dit creatuur is mijn aandacht niet waard! Iris maskeerde haar woede onder een masker van kalmte en stond op. Met een ijzige afstandelijke toon in haar stem vervolgde ze: “ik zie nu waar de despotische trekken die uw familie kenmerken vandaan komen, u bent niet anders dan de rest van de Nachtstorms. De rol die wij krijgen binnen de organisatie, is de rol die ons gegeven wordt om het hogere doel te dienen. Indien dit u niet naar tevredenheid stemt, heer Nachtstorm, en u dat wijt aan een gebrek aan vertrouwen, dan zult u maar eens bij uzelf te raden moeten gaan bij wie dit gebrek aan vertrouwen ontstaat. En verder, als u met de geheimhouding van bepaalde zaken net zo omgaat als met uw hoffelijkheid, dan vrees ik voor uw leven, en wat erger is, de levens van anderen binnen onze organisatie, die hierdoor blootgesteld worden aan de machthebbers van deze stad!”

Iris haalde diep adem en greep naar haar mantel. “Hoe durft u het in uw hoofd te halen de affreuze woorden ‘scheer je weg’ tegen mij uit te spreken. Als ik een man was geweest, dan had ik u hier en nu uitgedaagd voor een duel om deze verschrikkelijke belediging te wreken. Ik ben er niet van gediend dat tegen mij woorden worden gebruikt die men gebruikt om een stelende dienaar de deur uit te gooien! Maar ik ben een dame en weiger me te verlagen tot uw niveau, heer Nachtstorm. Ik waarschuw u, een belediging tegen mij is een belediging tegen het geslacht de Muralt, en mijn broer zal u maar al te graag het staal van zijn zwaard laten proeven, om deze belediging en de gekrente eer van zijn zus te wreken. Ik zal echter deze belediging slikken, omdat het me meer plezier doet u levend te zien wentelen in uw martelende zelfmedelijden dan dood door een snelle verlossing door koud staal! Heer Nachtstorm, ik groet u…

Iris draaide zich om, pakte haar brief van de tafel en sloeg de kraag van haar mantel op. Ze liep statig naar de deur en verdween naar buiten. De deur knalde achter haar dicht, de klap na-echoënd door de ontvangstruimte waar Vinsalt alleen achter bleef…

((ooc: Iris naar "De tien torens: Iris de Muralt"))

Edited by: Iris de Muralt at: 4/25/03 6:25:00 pm

[Vinsalt]

Vinsalt ging aan de tafel zitten toen Iris zijn huis uitstormde. Hij liet zijn gezicht in zijn handen verdrinken om de tranen tegen te houden, maar het mocht niet baten. De tranen rolden, rijk in aantal, door zijn handen en over de tafel.

Iris had gelijk,....wat bezielde hem zojuist. Het waren inderdaad typische Nachtstorm trekjes die hij iedere keer opnieuw vertoonde... Misschien was zijn onvoorspelbaarheid wel hetgeen dat ervoor zorgde dat de anderen hem niet vertrouwde. En nu jaagde hij de vrouw uit zijn leven waar hij van hield..

Ondanks dit alles vergat hij niet wat zijn ware doel was,...het beklimmen van de troon van Raganorck,..al was dit over de rug van de Grauwen. Zijn angst voor de Grauwen was niet groot.. Het enige waar hij bang voor was is voortijdig te komen overlijden door de hand van de Grauwen... Maar dan zou hun organisatie zeker vallen.. In geval van zijn overlijden zou er een brief richting Raganorck kasteel gaan waarin de namen stonden van diegenen die hij wel kende van de Grauwen,......waaronder Iris, haar vader en haar broer. Ook was die brief een grote bekentenis van de wandaden tegenover de stad die hij de afgelopen jaren had begaan...

"Verdomme!",...Vinsalt rende zijn huis uit en de straat op. "Iris,....Iris kom terug..het spijt me!", riep hij uit, maar ze was nergens meer te bekennen.... zijn tortelduifje was gevlogen...misschien voorgoed.
Hij ging terug naar binnen en liep naar boven, zijn studie in. Daar ging hij achter zijn klavecimbel zitten en speelde treurige en klagelijke noten,.......noten die vurige tragiek beschreven..

Vinsalt, De Bastaard Edelman...