Raganorck

[Macros de Zwarte]

(( Hier zet ik mijn verhaal rond Roderick voort))
De soldaten hadden hem losgelaten en waren niet bezig met de jongen dat later een grote fatalen fout zo blijken te zijn (of niet) Wraak stond in zijn ogen dat konden de oplettende wandelaars zien, Roderick stond in een soort van Trance van haat, beheersing, en verdriet. De genen die begift waren met gedachtenlezen wisten dat zijn wraak niet geheel ten goeden was, in plaats van een onschuldig joch, veranderde hij in een bloeddorstige haat en moord machine.. (of toch niet) de jongen liep met een mes af in de richting van een van de zij straten van Gannon, de meeste bewakers waren bezig met de branden van de herberg... en hadden geen baat bij de jongen...
(( Zo een naburige oplettende kijker even willen reageren op deze topic, aangezien als niet gebeurd er mischien iets gebeurd in Ragnaorck waar niemand op aan het wachten is, of juist wel... ))

Ineens heb je het je gaat Lotr lezen...

[Galliminus]

((OOC: Als je iets beter had opgelet had je geweten dat het pand niet uitgebrand is ,maar enkel beschadigd door de brand))

Als Galliminus de soldaten buiten de Herberg instructies heeft gegeven gaat hij er eens goed voor staan, en hij kijkt stuk voor stuk de mensen aan die zich verzamelt hebben voor de Herberg. Plotseling valt zijn oog op een kleine jongen die tandenknarsend een mes in zijn handje houd.
"Wat is er toch met deze stad, vreemde schaduwwezens, branden, en nu dit....?" Denkt hij in zichzelf.

Galliminus verdwijnt in de menigte, en loopt achterlangs richting de jongen. Als hij dichtbij genoeg is begint hij te fluisteren zodat andere mensen het niet hoeven te horen.
Met een vriendelijke en geruststellende stem spreekt hij: "Zeg, jongeman, zou je alsjebliefd zo vriendelijk willen zijn om dat mes weg te doen, het gevaar is voorbij,...doe maar rustig......"
Galliminus voelt diep in zich een waarschuwing, zijn gevareninstinct probeert hem iets duidelijk te maken wanneer hij in het gezicht van de jongen kijkt, maar Galliminus wil dit oplossen op een vreedzame manier, en niet direct tot geweldadige acties overgaan.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Samara Jalaya]

"Galliminus!"

Ophelia herkent haar vriend al van ver en steekt haar hand op ten groet. Dan versnelt ze haar pas en even later staat ze naast hem, haar haren een woelige bos waaierig zeewier dat door de wind rond haar gezicht wordt geblazen. Ze kijkt naar het geblakerde pand voor zich en dan weer naar Galliminus.

~ Samara

[Galliminus]

Galliminus draait zijn hoofd richting de Vrouwe en knikt. Aangezien het feit dat hij al geknield zit naast de jongen, gaat de knieling door naar haar.
Even hoort zij een soort van suizen in haar hoofd, en ze hoort de stem van Galliminus zonder dat zij zijn mond ziet bewegen.

((OOC, ik praat nu op deze manier omdat ik in de Middle of Something zit met Macros))

"Vergeef me op de manier waarop ik U nu aanspreek, maar deze jongen hier moet ik geruststellen. Ik neem aan dat U mijn brief heeft ontvangen. Er gebeuren vreemde dingen in de stad.
Hoe gek het ook klinkt maar in de woorden van die bedelaar die ons gesprek verstoorde eerder op de avond schuilen meer woorden van wijsheid dan dat ik ooit durfde te dromen. De man Thomas genaamd, waarschuwde mij dat de stad gevaar loopt door het Duister, of de schaduwen. En wat tref ik aan in de Herberg, een Schaduw Wezen. Hij had dus gelijk. Ook vertelde hij mij dat U wel eens gevaar zou kunnen lopen door de schaduwen, en hij bleek een grote angst te hebben voor een entiteit die in de stad is, hij noemde het de Grote Grobus. Het klinkt misschien nog vreemder, maar ik weet zeker dat de man de waarheid sprak, er waren tekenen dat het zo was....Als U wil hoeft U maar enkel in U hoofd hardop te spreken, en U kunt antwoorden,...en wees gerust Vrouwe,..De kracht om gedachte te lezen heb ik niet, en al had ik dat, dan zou ik het nimmer doen uit respect voor U."

Galliminus glimlacht naar de Vrouwe, en kijkt wederom weer richting de jongen die hij zonet aansprak.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Samara Jalaya]

Ophelia is even van haar stuk gebracht door de vreemde wijze van communiceren. Ze sluit haar ogen om zich te kunnen concentreren op Galliminus' woorden en geeft dan antwoord, eerst aarzelend, maar dan, wanneer ze bemerkt dat het geluidloos praten niet zo moeilijk is als het lijkt, vastberadener.

"Ik heb nooit van de Grote Gorbus gehoord, Galliminus," zegt ze. "Wat denk je dat die Duistere Krachten zoals jij ze noemt, willen van Raganorck? Vroeger, ten tijden van de oudste van de Nachtstorms werd Raganorck met regelmaat geteisterd door kwade invloeden van buitenaf, vijandige legers uit vijandige staten die hier kwamen uit hebzucht. Maar de faam van Raganorck heeft zich als een lopend vuur verspreid en alleen overheersers van de meest desperate soort wagen zich tegenwoordig nog op ons grondgebied. Het binnenvallen en overwinnen van Raganorck is als het omhelzen van een onrustige vulkaan. Vroeg of laat zal ze zich over je heenstorten en je verbranden en vermorzelen als je haar niet aanstaat."

De verandering in de manier waarop Ophelia praat kan Galliminus niet onopgemerkt zijn gebleven. Er klinkt een plotselinge kennis en wereldwijsheid uit haar woorden die eerder verborgen gingen achter een facade van wispelturigheid en afstandelijkheid. Het is duidelijk dat het bloed van de Nachtstorms fier door haar aderen stroomt en dat ze op momenten als deze, wel degelijk in staat is te regeren en handelen als een koningin.

"Wat voor Duistere kracht zou het dus op ons voorzien kunnen hebben?" vervolgd ze. "Welke dwaas zou het in zijn hoofd halen, ook al is het maar een schaduw, om Raganorck in zijn greep te krijgen? Ik koester geen angst voor schaduwen en duister, omdat de stad korte mette maakt met verraders."

~ Samara

[Galliminus]

Galliminus kijkt bedenkelijk naar Ophelia en glimlacht. Hij concentreerd zich wederom en gaat verder met de mentale conversatie.
"U woorden zijn wijs, zoals een ware Koningin behoord te spreken,......maar ik ben bang dat de machten die hier nu spelen niet de machten zijn die Raganorck verraden of willen veroveren," Even word het stil, en Galliminus kijkt in het rond, een angstige blik komt op zijn gelaat.
"Ik ben bang dat het de stad zélf is die zich openbaard.
Wat weet U van de stad voordat die werd gevestigd,...wat was dit gebied voordat deze een stenen reus werd?"

Het gesprek wat mentaal over en weer gaat word gedaan in een fractie van een seconde, veel sneller dan dat een gesproken woord ooit kan reizen. Galliminus houd nog steeds zijn oog op de jongen die hij zonet aansprak.

Plotseling merkt Galliminus op dat er een indringer is in zijn hoofd, maar laat dit niet merken aan de Vrouwe Ophelia. Met veel moeite weet hij te pijlen waar de derde gedachte vandaan komt. De Taverne!!!!

((OOC: Geachtte RPG'ers, probeer de Dreiging van de Schaduwen AUB geen vorm te geven,...laat dit een mysterie zijn die vaker de kop op zal steken zonder dat er verklaringen voor worden gevonden, ofdat iemand de verantwoordelijkheid op zich neemt hiervoor,...bij voorbaat dank,...))

EDIT: Wat spelfoutjes weggewerkt (maar niet allemaal )

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/9/02 9:01:08 am

[Samara Jalaya]

Ophelia denkt een moment na. Ze heeft in de koninklijke bibliotheken, waar ze één van de weinige veel geziene gasten is, zich meer dan eens verdiept in de geschiedenis van Raganorck, de oude dagboeken van Moss Nachtstorm en degenen die volgden in zijn bloedlijn. "Geschiedenis en legende verweven met het tikken van de tijd, dus wat ik weet over de stichting van de stad zou evengoed feit als verzinsel kunnen zijn. Maar laat me je vertellen wat ik weet.

Er wordt geschreven dat voor Raganorck gesticht werd, wat een sprong van meer dan duizend jaar terug in de tijd moet zijn, want de stad is ouder dan de meeste bomen uit het Wilde Woud, op de heuvel van Raganorck een paleis stond. Er stond enkel dit kasteel, eenzaam wiegend in de wind, er waren geen huizen die de paleismuren omringden, geen paden en wegen die er van of heen leidden. Het kasteel werd bewoond door één man, Connacht Isaiah was zijn naam, een man bij wie bijtend zuur in plaats van bloed door de aderen vloeide. Er gingen verhalen over hem rond en mensen ontweken de plaats waar het kasteel eenzaam op de heuvel prijkte, omdat ze doodsbang voor hem waren. Doodsbang was zelfs niet het goede woord, Connacht Isaiah was de belichameling van alle angsten die in de mensen leefden, zijn duistere krachten waren de eenzaamheid, dood, verdriet en ziekten die de mensen zo vreesden.

Op een dag verdween uit de grote handelsstad Kandawel het meisje Mionee. Mensen zagen haar voor het laatst in het gezelschap van een jongeman op een zwart paard; verleid door Connacht Isaiah in vermomming werd Mionee zonder dat ze het wist ver weg naar de heuvel van Raganorck gevoerd. Toen ze haar bestemming en de ware identiteit van de aardige jongeman eindelijk doorzag, was het te laat. Mionee werd diep onder de grond opgesloten en Isaiah vertelde haar over zijn plannen. Hij had onder de heuvel een labyrinthenstelsel laten graven, duizenden grondwezens waren hier duizenden dagen mee bezig geweest. Het labyrinth zou Isaiahs stad worden, het begin van een machtig koninkrijk. Het zou onder zijn macht komen te staan en bevolkt worden door zijn kinderen, zonen en dochters met een bovennatuurlijke kracht en een ravenzwart hart. Wat Connacht nog ontbeerde was een moederschoot voor het nageslacht dat weldra vanuit het labyrinth over de aarde zou krioelen. Mionee raakte in paniek.

Dagen en weken verstreken en opgesloten in haar cel diep in de aarde werkte Mionee, inmiddels ongewild in verwachting van haar eerste kind, aan een gang om te vluchten. Ze groef honderd dagen tot haar handen nauwelijks tot menselijk herkenbaar meer waren. Maar het lukte haar om te ontsnappen uit haar cel en diep onder de grond kwam Mionee in het labyrinth terecht. Ze wist dat ze hier nooit van haar leven uit zou komen omdat ze de architectuur niet kende, de ligging van gangen en uitgangen, de ontsnappingsroutes, alles was even duister, en ze bad de Goden om hulp. Ze bad dat Connacht, die inmiddels de ontsnapping van zijn bruid ontdekt had, voor altijd misleid zou worden door zijn eigen misleiding. En terwijl Connacht Isaiah zijn aardwezens ter versterking riep om Mionee terug te vinden, gebeurde er iets wonderbaarlijks. Het labyrinthenstelsel was niet meer hetzelfde. Het leek of het veranderde bij iedere stap die Connacht zette. De gangen en kamers die hij daarvoor zo feilloos had gekend, leken zich op wonderlijke wijze te verplaatsen en te verweven in nieuwe netwerken van wegen en paden. En het onmogelijke leek te gebeuren: hij verdwaalde. Connacht Isaiah verdwaalde in zijn eigen doolhof en spoedig verzwakte hij zo snel dat zelfs zijn krachten hem met geen mogelijkheid meer konden redden. De laatste spreuk die hij uitriep voor hij stierf, maakte dat de aarde begon te trillen in de hevigste aardverschuiving die onze landen ooit heeft gekend en dat het stelsel van gangen en kamers deed instorten. De vallende stenen verpletterden Connacht Isaiah en zijn aardwezens. Ze verpletterden Mionee en haar eerste kind.

Eeuwen later werd Raganorck op de heuvel gebouwd, eerst een kleine vestingsstad, die bleef groeien en groeien tot de stad die het nu is. De krachten van de Goden die ons laten verdwalen in onze eigen huizen en straten, werken nog steeds. Om ons te herinneren aan het onschuldige meisje en de machtige magiër die diep onder ons begraven liggen in het labyrinth." Ophelia opende haar ogen en keek naar Galliminus.

~ Samara

[Galliminus]

((OOC Een heel mooi verhaal/achtergrond. Dit verdient wel een plaatsje elders op de Site, nietwaar? hint,hint.
Laten we maar ff wachten tot Macros terug is ( van de Warborg middag in de Boulevard ) voordat we dit voortzetten, het is immers maar een klein ogenblik geleden dat Galliminus hem aansprak, telepathie gaat nu eenmaal veel sneller))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Samara Jalaya]

(( M'n fantasie sloeg weer even op hol, soms gaat dat gewoon helemaal vanzelf . Ik zat aan de Minotaurus in het labyrinth van Kreta te denken en tádá! Het lijkt me wel zo vriendelijk om even op Macros te wachten, ja. ))

~ Samara

[Macros de Zwarte]

(( Mijn vervolg))
Galliminus hield de jongen precies op tijd tegen... Met haat op zijn gezicht, en even voelde Galliminus een pure slechtheid in de aura van Roderick, zijn ogen vonkte even rood... En met tranende ogen viel hij in Gallminus... 'Zij... waren de enigste die mij ooit lief hebben gehad, sinds ik hier ben gearriveerd'. Zij de jongen erg zacht...'Maar waar ik vandaan kom, en wat ik eigenlijk ben is me onbekend, ik ben geen mensenjong, net zo min dat ik een elf of een van die andere wezens ben, neen ik voel slechtheid door mijn lichaam stromen, slechtheid die ik niet begrijp, helemaal niet, het is of twee ziellen in mijn lichaam huizen, de ene ziel van het kwade, en de andere ziel van het goede... Hij zweeg lange tijd... Mijnheer Galliminus kan u me helpen, ik heb iemand nodig zo niet dan weet ik niet wat voor gevaar ik zal worden, ik wil mij 'slechte kant' vinden en vernietigen'...
(( Nou sorry van mij vergissing van die ene herberg die uiteindelijk niet helemaal afgebrand bleek te zijn, als Gallminus even een antwoord heeft gegeven antwoord ik op... Rode ogen... komt me erg bekend voor ...))

Ineens heb je het je gaat Lotr lezen...

[Galliminus]

Galliminus voelt even het pure kwaad door de aderen van de jongen pulseren, en dan verdwijnt het gevoel weer. Ook denkt hij er even over na hoe het kan dat de jongen hem bij naam noemt. Hij zal het net wel gehoord hebben toen Ophelia hem riep.
Hij bekijkt de jongen en ziet er geen sporen van dat de jongen half mens half elf zou zijn, of welk ander kenbaar Half-Broed. Behalve die rood opgloeiende ogen, en hij sluit uit dat het verwand is aan het schaduw wezen met de gloeiende helgroene ogen.
Hij voelt het teken van de rode zon op zijn voorhoofd lichtelijk prikkelen, hetgeen er op wijst dat de jongen wel de waarheid verteld, maar een halve waarheid.

"Jongeman, ik zou niet weten wat ik voor je zou kunnen doen, voordat ik meer van je weet. Ik stel voor dat je me morgenmiddag opzoekt in de Taverne,....hier heb je een paar zilverstukken zodat je ergens kan overnachten. Ik ben nu al sinds gisteren ochtend op de been, en ik hoor de hanen al kraaien,...ik moet ook slapen......En ik hoop je morgen te zien jongeman!"

Galliminus heeft zijn bedenkingen over de jongen, maar als het is wat hij denkt dan is hij nu niet in staat om de jongen te vergezellen. Hij is moe en heeft hard zijn rust nodig, ook moet hij goed nadenken over hetgeen er vandaag allemaal gebeurt is. Hij is zeker van plan om de jongen in de gaten te houden, en hem morgen te ontmoeten.

Galliminus groet de jongen, en verteld hem nogmaals om zich morgenmiddag in de Taverne te melden bij hem.
Hij kijkt Ophelia aan, en maakt aanstalte om aan te lopen.
"Mag ik U begeleiden naar Uw bestemming, Vrouwe?"

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Macros de Zwarte]

De jongen nam de munten aan, en zij de man gedag... gelukkig was de jongen weer een stuk getemperd en liep naar de herberg toe, de enigste plaats op de smederij van zijn ouders na die hij vertrouwde, aangezien Mathilde en haar Man goede vrienden waren van Roderick, wist hij na deze omstandigheden wel een nachtje kon overnachten in de Herberg... De jongen liep met een treurige blik in de richting van de herberg, even tot rust komen zo hem mischien wel helpen dacht hij...
Lopend de herberg in, dat er weleens kinderen naar binnen wandelde gebeurde wel vaker de jongen ging naar de bar en vroeg aan Mathilda of hij goede maaltijd zo kunnen krijgen en een kamer... Mathilda deed er niet moeilijk over en vroeg er geen geldstukken voor, de jongen kreeg een logeerkamer aangewezen achter de bar , een kamer waar hij wel vaker had gelegen als zijn ouders een paar dagen weg waren...

(( Roderick, gaat zich verplaatsen naar de Taverne))

Ineens heb je het je gaat Lotr lezen...

[Samara Jalaya]

Ophelia glimlachte naar Galliminus. "Ik vind de weg naar huis wel, Dan Maros," zegt ze. "Het lijkt me een verstandiger idee dat jij een plaats zoekt om te slapen. Onze wegen zullen later ongetwijfeld weer kruisen, maar nu heb je je rust nodig." Ze gaat op haar tenen staan en kust Galliminus ten afscheid op het voorhoofd. Dan draait ze zich om en is een aantal seconden later verdwenen in de schaduwen van een steegje.

(( ophelia gaat naar de Dwalende Kamers ))

~ Samara

[Galliminus]

Ophelia loopt weg in een sierlijke pas, maar Galliminus blijft verbaast achter. Hij staart haar na, en raakt de rode zon op zijn voorhoofd aan, de plaats die zij net gekust had.
Hij vraagt zich af waar de grilligheid is gebleven waarmee zij haar gedrag siert. Hij voelt zijn wangen warm worden,...hij bloost!
Onmiddelijk staart hij naar zijn trouwring en denkt hij aan zijn geliefde Nicolette, en hun zoontjes Floran en Samon. Een misplaatst schuldgevoel komt over hem heen, want hij weet dat hij nimmer een andere vrouw lief kan hebben dan zijn schone deerne die ver van hem verwijdert is.

Aan de horizon ziet hij het purperen schimmenspel van de opkomende zon. Zij oogleden voelen zwaar aan en zijn ledematen voelen alsof er lood in verwerkt is. Galliminus kijkt nogmaals om naar de Herberg, en loopt weg van de Hoofdstraat richting de Taverne,..nu is het werkelijk tijd om te slapen.

((OOC: Galliminus gaat naar De Taverne))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck