Raganorck

[Uriel]

Met vereende krachten hadden ze het tweetal boven gekregen en zo goed en kwaad als het ging hun wonden gereinigd en in bed gestopt. Lu was er ernstig aan toe geweest. Het leek welhaast of ze vrijwillig wonden had opgelopen.

Toen Mirko de taveerne was binnengekomen had een golf van geluid en warmte hem overspoeld, maar hij had er zich niets van aangetrokken. Nu klonk het slechts nog als een traag gekabbel op de achtergrond, soms onderbroken door een uitgelaten schreeuw of een lachsalvo. Hij herinnerde zich een tijd dat hij niets liever gedaan had dan zich in dit soort feestgedruis te storten, maar dat was anders nu. Het leek hem nep, gekunsteld, de vrolijkheid was altijd maar van korte duur. De mensen beneden zouden weer nuchter worden en zich hun verrotte leven herinneren.

Hij zat op een houten stoel naast Lunea`s bed en steunde met zijn hoofd op zijn handen. Nu pas besefte hij dat er iets miste. De schaduwen waren er niet. Ze waren er al een tijdje niet meer geweest. Alsof ze genoeg van hem gekregen hadden. Zich hadden volgevreten en hem daarna uitgeput aan zijn lot hadden overgelaten. Of lag het aan de Taveerne? Was dit een vesting waar de schaduwen niet in konden doordringen? Hij liep naar het raam en keek naar buiten. Daar zag hij het kleine binnenplein met de put waar hij eerder die nacht angstig zijn heenkomen gezocht had. Plotseling hoorde hij iets achter zich en draaide zich om. Niet bevreesd, enkel nog maar verbaasd. Hij was te moe om nog bang te zijn...

[Gashyr]

Horan Zilverboog stond in de deuropening van de kamer van de strijdster. Van binnen was hij druk bezig de gevoelens en gedachten die door zijn geest flitsten te ordenen. Woede, medelijden. Hij vroeg zich af wat hij nu met het elfenmeisje moest, hij kon haar niet alleen achterlaten nu. Ook de vraag of de edelman veel macht had, en of hij de de toch al zo omstreden reputatie van het Magiërsgilde veel schade had gedaan, kwam in zijn hoofd aan de orde. Maar van buiten straalde hij een natuurlijke kalmte uit, en hij glimlachde vriendelijk naar de roodharige magister.

[Uriel]

Het was de Centaur. Mirko keerde zich weer naar het raam. "Heer..." Hij twijfelde even en het woord bleef eenzaam in de stilte zweven omkranst door het geroezemoes van beneden. Waar moest hij beginnen? Hij had geen flauw idee wat eerst te vragen. Zou de man überhaupt wel de antwoorden geven die hij verlangde en zou hem bevallen wat hij te horen kreeg? Sommige dingen konden beter vergeten worden, of toch niet? Wat was de reden voor zijn geheugenverlies? Een ongelukkig toeval, een fout van hemzelf, intrige? Tenslotte haalde hij diep adem. Wat had hij te verliezen. Deze man zag er even betrouwbaar uit als ieder ander en hij had blijkbaar een goed hart. Anders zou hij niet de twee gewonden naar een taveerne gebracht hebben. Dat alleen was al zeldzaam in een stad als Raganorck. Dat wist Mirko wel.

"Heer, wie ben ik?"

Het kwam er makkelijker uit dan hij gedacht had. Hij steunde met zijn handen op de houten vensterbank en keek naar buiten. Hij zag uit over de daken van Raganorck die glommen in het maanlicht.

[Gashyr]

"Heer, wie ben ik?"

De vraag verbaasde hem. Hij was een bekwaam gebruiker van magie, had veel gestudeerd en bezat grote kennis van de meeste magische disciplines, maar hoewel hij ook over andere vakgebieden veel wist door zijn liefde voor boeken, hij was geen filosoof en op deze vraag niet voorbereid.

"Mijn beste, waarom stel je mij deze vraag? Als zelfs de filosofen uit de Toren der Filosofie niet weten wie ze zijn, wat we mogen aannemen aangezien zij daar nog altijd over peinzen, hoe kun je dan van mij verwachten zo'n diepgaande vraag voor een ander te beantwoorden?"

[Uriel]

" Het is geen filosofische vraag, heer." Mirko dacht even na hoe hij het het beste verwoorden kon.

"Ik ben op zoek naar harde feiten uit m`n leven. Sinds..." Hij kon het niet uitspreken. Kon nog niet vertellen over de horror van het slagveld en de Chitines en de nachtmerrie die volgde. Het was slechts een vage mallemolen van beelden, gedachtes, gevoelens. "Sinds... ik weet het niet... maar ik herken gezichten, maar weet niet wie ze zijn. Ik ken deze stad, iedere straathoek, maar ik kan me geen enkel detail herinneren. Ik weet dat ik deze krijgster kende voordat ... iets... m`n geheugen uitvaagde als, als, als een stuk perkament dat wordt afgeschraapt voor hergebruik. De indrukken zijn er nog, maar de tekst is weg. Alstublieft als u iets weet over wie ik was, ben... vertel het me dan." Het was voor het eerst dat hij iemand vertelde over wat er in zijn hoofd omging. Voor het eerst dat hij zich zo kwetsbaar opstelde. Hij trilde van de inspanning en de vermoeidheid en liet zich tegen de vensterbak en het koude glas aan zakken. Zijn handen hingen werkeloos in zijn schoot...

[dyradne]

Dyradne verzette haar gewicht op haar andere been. de man stelde een rare vraag. haar vermoeide blik ging van de centaur naar de man. ze zuchte maar was al te blij dat de grote man die haar wou grijpen nu bewusteloos was. de vraag die hij vroeg: wie ben ik, zette dyradne ook tot denken. wie ben ikzelf, waarom ben ik hier en hoe ben ik ik geworden. de vragen maakte haar nerveuw dus ze waaide ze weg en zette haar aandacht terug op de centaur en de man.

[Gashyr]

Horan glimlachte naar het meisje, en richte zijn blik weer op Mirko terwijl hij een stapje dichterbij kwam. Hij keek bezorgd, magiërs waren vaak verstrooide mensen, maar geheugenverlies was meestal het resultaat van sterke magie, of een mislukking van een inspannende magische handeling. Hij zuchtte even.

"Het spijt me, ik weet niet veel over je, maar een ieder die je ooit gezien heeft zal het zich herinneren." De Centaur grinnikte even. "Je naam is Mirko Magnificiusus, maar het is goed mogenlijk dat je die naam jezelf hebt aangemeten, veel artiesten doen dat. Je was een student in de Toren der Magie, een begaafde student zelfs. Je zou het misschien ver geschopt hebben in het Magisters gilde, als je niet zo... onstuimig was. Je was altijd verzot op aandacht en je schuwde haast niets om die zo veel mogelijk te krijgen." Horan zweeg even. Onwillekeurig dwaalde zijn blik af naar het meisje, dat rustig zat te wachten. Wat moest hij met haar beginnen? Hij riep zichzelf tot orde.
"Mirko, hoe zeer het me ook spijt, magische geneeskunst is niet mijn vak, en meer kan ik je niet over jezelf vertellen. Wellicht kan deze dame je meer vertellen, zodra ze bijkomt?"
Hij had medelijden met de roodharige magiër, het moest vreselijk zijn om je niets te herinneren, maar wel weten dat je je iets zou moeten herinneren.

[Uriel]

Mirko knikte. "Dank u..." Een magister? Dat verklaarde wellicht het hete badwater en meer... rare verschijnselen. Had hij onbewust bezweren uitgevoerd in zijn slaap? Hij keek naar zijn handen. Ze zagen er niet uit als werkhanden of handen die een zwaard hanteerden. Inderdaad de handen van een magister. Hij probeerde zich voor te stellen hoe ze de ingewikkelde magische patronen in de lucht zouden tekenen, maar kon zich er geen enkele herinneren. Ze leken nu alleen maar op doelloze werktuigen. Als Lunea bijkwam... Ja wat dan? En wat als hij Danya hier tegen het lijf zou lopen? Hij wis het werkelijk niet. Hij liep naar een stoel en ging zitten. Hij keek naar Lunea die op het bed nog steeds in een diepe slaap was. Zij had antwoorden, maar zou ze ze willen delen? Hoe goed kenden ze elkaar eigenlijk en wie was de man met wie ze zo`n zwaar gevecht geleverd had? Teveel vragen... en er kwamen er alleen maar meer bij...

[Lunea]

Haar ademhaling was regelmatig en diep. Ze lag roerloos op het beddegoed, haar ogen dichtgevallen en onbeweegelijk wezen erop dat ze niet sliep. Ze was verderweg dan een slaap vol dromen en ideeen. Haar hand om haar bijl gevouwen, de houten steel bruin gekleurd door modder en opgedroogd bloed. Haar rode haar was enigszins schoon, maar nog nat en lag als een grote klit op het kussen. Haar huid hier en daar beurs en blauwpaars gevlekt stak af tegen het beddegoed. Ze leek iets onwerkelijks op de witte lakens van het bed, iets wat daar niet thuishoorde. Maar ze lag er. Onbeweegelijk op het ritme van haar ademhaling na.....

[dyradne]

Dyradne keek naar de half ork en zuchtte. dan keek ze naar walefrid en zuchtte weer. wat als hij weer beter en bij bewustzijn was, hij haar weer zou proberen aan te vallen? ze beet zachtjes op haar lip en zakte weg in gedachten, haar blik geketend op walefrid.

[Gashyr]

Horan bemerkte het zuchten van Dyradne, en glimlachte flauwtjes naar haar. "Kom meisje, ik breng je naar huis."
Hij legde een arm op haar schouder en loodsde haar in stilte de kamer uit. Hij gaf de knecht een ruime betaling en een paar instructies. "De edelman zal waarschijnlijk als eerste ontwaken. Laat hem niet zien waar de orkse slaapt en probeer hem zo snel mogelijk de deur uit te werken. Die twee mogen elkaar in geen geval ontmoeten hier binnen."
Hierna wende hij zich tot Dyradne. "Zo meisje, vertel eens waar je woont?"

[dyradne]

Ze wandelde mee na even geglimlacht te hebben naar de man die blijkbaar een vriend van de halfork was. "Waar ik woon? Momenteel nergens, ik ben nog maar net uit huis geschopt door de eigenaar. er gebeurde rare dingen volgens hem toen ik daar kwam wonen... ik moet dringend werk zoeken voor een nieuwe plek om te wonen. " ze keek naar de Centaur, die toch wel overweldigend was nu ze er naar keek. snel wende ze haar blik af en veegde een lok achter haar oor.

[Uriel]

In de andere kamer kreunde Walefrid. Hij voelde zich geradbraakt. Een kater was minder erg. HIj had het idee de nacht doorgebracht te hebben met een groep bachanten uit de oude verhalen die hij Manfred wel eens liet vertellen. Langzaam probeerde hij een oog open te doen, maar het weinige licht in z`n kamer was nog te fel. Snel sloot hij z`n ogen weer. Hij voelde dat hij op een bed lag met schone, maar eenvoudige lakens. Langzaam probeerde hij zich een beetje te herinneren van wat er was gebeurd, maar het wilde niet echt lukken. Voordat hij het wist was hij weer in slaap gevallen.

[Lunea]

Een zware dreun klonk toen lunea's hand van de deken afgleed, achter de steel van haar bijl aan tot het blad met een klap in de houten vloer zonk. Een ademhaling later ontspnden haar vingers zich en hing de hand levenloos naast het bed. De bijl sidderde nog even na, een onhoorbare trilling in de lucht.

[Lunea]

Lunea opende haar ogen. De donkere balken waren eenvoudig en het patroon was bekend. Dit was dezelfde kamer die ze met de Scharlaken Vijf had gehuurd. Ze draaide haar hoofd opzij en zag Mirko bij het raam zitten. Zijn ademhaling vertelde haar dat hij sliep.
Naats haar zag ze har bijl in de vloer steken. Het was een goede zware scherpe bijl. Geruisloos gleed ze onder de lakens uit. Zachtjes wrikte ze het wapen uit de vloer en rolde het in een deken samen met de overblijfselen van haar malien.
Ze snaaide wat brood en kaas weg van het bord dat op het kleine tafeltje bij Mirko stond en propte het in haar mond, een slok van het weke bier weerhield haar ervan zich te verslikken. Ze verdween naar beneden, naar de drukte van de gelagkamer.

(( Lunea => de Taveerne ( sorry Mirko voor de GMerij)))