Raganorck

[Uriel]

Mirko rende door de straten, af en toe keek hij om of hij niet gevolgd werd. Hij moest weg uit die verstikkende, benauwende sfeer van achterdocht en paranoia. Hij had maar een doel en een iemand waarvan hij geloofde dat ze de antwoorden kon geven op de vragen die door zijn hoofd spookten. Wie was er te vertrouwen? Enkel het meisje met de bruine ogen, enkel Danya, toch?

Bij de Taveerne aangekomen liep hij langzamer. Voorzichtig sloop hij door een steegje achterom naar het binnenplein. Daar stond een put middenop. Het plein was omringd met een schuin aflopend dak en in een hoek lag een berg hooi waar wat gebroken pannen bij lagen. De schuine daken waren omgeven met gouden regen en de geur van regen en natte stenen vermengde zich aangenaam met die van de bloemen. Mirko wist niet goed wat nu te doen. Zwijgend ging hij op de rand van de put zitten en wachtte, zijn handen in zijn schoot gevouwen, bang als hij was dat hij per ongeluk een spreuk zou doen ontladen en alles zou verpesten. Het hart klopten in zijn keel, dit kon zijn enige mogelijkheid zijn ooit te weten te komen wat er allemaal aan de hand was. Als nu Danya maar bestond. Hij hoopte zo dat het geen drogbeeld geweest was dat hem in leven had gehouden. Welke zin zou zijn leven dan nog hebben?

[Martys Brendarion]

Hij had lang gewacht. De maan stond hoog aan de hemel, maar duistere wolken verdrongen langzaam haar zilveren licht. Mirko zat zwijgend in de duisternis op de rand van put. Soms leek het alsof hij rode kooltjes van ogen in de hoeken zag gluren. Wat waren de schaduwen en wat wilden ze van hem? Hij was een uitgebluste magister die blijkbaar zijn magie niet meer onder controle had. Zuchtend stond hij op en slenterde wat over het binnenpleintje. Vanuit de taveerne hoorde hij rumoer en af en toe een luid lachsalvo. Hij vroeg zich af of het niet beter was gewoon naar binnen te gaan, maar besloot uiteindelijk toch van niet. Plotseling voelde hij een paar dikke druppels, gevolgd door een felle blimsenschicht en het rollen van de donder. Snel vluchtte hij onder een afdak en maar net op tijd want meteen daarna viel de regen met bakken uit de lucht. Hij keek naar de regen. Vanwaar hij stond kon hij toch niet meer het raam van de Taveerne in de gaten houden. Soms dacht hij daar iemand te zien, maar door de grijze waas kon hij het gewoon niet zeker weten. Na een tijdje gaf hij het op en liet hij zich tegen de zijkant van een grote berg hooi aan zakken.

Het duurde niet lang voordat zijn ogen dichtvielen van vermoeidheid, maar meteen daarna schoot hij weer wakker. Hij kon niet slapen. Hij wist niet wat er kon gebeuren als hij sliep en dus moest hij wakker blijven. Hij stond op, geeuwde en wreef de slaap uit zijn ogen. Nog steeds regende het. Hij dook diep weg in Marvins shirt, niet eens zijn eigen kleding, schoot het door hem heen en hij stapte de hoosbui in. Meteen was hij weer klaarwakker en doorweekt. Hij keek nog een keer naar het raam van de taveerne. Vervolgens nam hij een scherpe platte steen en kraste daarmee op de kalkstenen putrand. Hij wou iets achterlaten, maar wist niet wat. Woorden wilden niet komen en hij wist niet eens of die hele Danya wel bestond. Tenslotte krastte hij slechts "M" op de putrand en legde de steen ernaast. Daarna verdween hij in de straten van het Duistere District.

Mirko Magnificius naar Het Duistere District; op de Vlucht.

[Martys Brendarion]

((Kind van de Koude uit De Dwalende Kamers; gangen van steen))

Na uren had het felle licht plaats gemaakt voor een zachter licht. Beter voor zijn ogen. Na uren was hij aangespoeld. Eerst had hij daar even gelegen. Zijn lichaam weer op temperatuur gebracht. De Mooie zwarte had voor hem gezongen en hij had hem geliefkoosd. Zijn enige ware kleinood en vriend. De andere stenen hadden hem verraden, hem in de steek gelaten, hun stemmen waren verstomd en hij had de wil van de Ouden getrotseerd. Nergens kon hij noch heen, behalve daar waar de Mooie zwarte zei hem te gaan. Zijn houvast in zijn kerker van eenzaamheid. Hij voelde de angst die gebald zat in deze ene Mooie zwarte. Het geduld en de haat en de duisternis klonken door in zijn droeve lied, maar ze waren niet de zijne. De Mooie zwarte had een doel, een weg te gaan en een plaats om naar terug te keren. Kind van de Koude zuchtte. Het afscheid zou onvermeidbaar zijn. Langzaam zette hij zich weer in beweging langs de smalle rand van de ijskoude watergeul die langzaam voortkabbelde naar de grote ijzige stroom die onder Raganorck doorliep.

Na een tijdje kwam hij bij een lichtplek. Hij zag de grote blauwe koepel door het gat boven hem. De grote blauwe koepel was inktzwart geworden. Hier en daar blinkten er diamanten in het gesteente en hij voelde zich bijna thuis. Alleen was er een zwakke afspiegeling van de grote Gouden vuurbal zichtbaar. Kind van de Koude rilde even, maar dit licht was zachter, niet brandend. Hij keek omhoog. Klimmen, dacht de Mooie zwarte en hij nam de steen in zijn mond. Daarna sloeg hij zijn klauwen in het metselwerk en begon aan zijn tocht omhoog.

Bijna bovenaan gekomen werd hij voorzichtiger. Het gat was mooi rond. Langzaam sloeg hij zijn klauwen om de rand en gluude hij boven de rand uit. Hij zag niemand, maar hoorde geluiden komen uit een ruimte vlak bij. Het plein waar hij op uitkwam was verlaten op de muis na die zich razendsnel uit de voeten maakte in de hooiberg aan de zijkant. Hij trok zich verder omhoog en ging heel even op de rand zitten. Het plein rook nat, niet muf zoals de grotten van zijn huis, maar een frisse natheid. Als warme stenen die te snel waren afgekoeld. Hij zag de rand tussen zijn klauwen. Een vreemd teken stond er in gekrast, even haalde hij een wenkbrauw op, maar schoot toen vlug het plein over, de steen nog in zijn mond geklemd. Hij zou nog verder moeten klimmen. De Mooie zwarte beval het hem.

Omhoog ging het weer. Nu maar een klein eindje tot aan het eerste gat in het hout. Daar kroop hij naar binnen. Het zag eruit als de kamer van zij die verwant aan hem was, maar dan kleiner, eenvoudiger, minder glanzend. Hij kroop door de donkere kamer naar de deur en duwde deze op een kier. Twee grote glanzende ogen keken de donkere gang door. Aan het eind ervan was weer dat vervloekte licht en een storm van menswezen kabaal bereikte zijn oren. Het rook er naar voedsel, warmte en vuur. Even aarzelde hij, maar de grote zwarte, die Mooie zwarte, de glanzende zwarte dwong hem dichterbij te gaan. Boven aan de trap verborg hij zich in de schaduwen en keek hij omlaag. Een glinstering van het vuur weerkaatste in zijn ogen toen hij een snelle blik waagde op de wezens in de gelagkamer.

((Kind van de Koude naar de Taverne; de Gelagkamer 1))