Raganorck

[ckeetel]

De dragers hebben de twee gewonden, Morcos en Darvan op de twee extra bedden gelegd, hun schoenen zijn aan het voeteneind gezet, de door de strijd vuil geworden kleding hangt over een stoel naast hen. Onder de dekens rusten ze nu, nog zichtbaar in de flakkerende vlam van een nachtlampje dat op hun kastjes staat, naast een karaf met water en een kom. Torgal staart uit het raam dat uitzicht biedt over de Hoofdstraat. Zijn ogen glijden langs de daken van het Duistere district, de contouren van de Tien Torens, nog net zichtbaar. Hj sluit de luiken van de kamer en gaat op het bed zitten, een ogenblik in gedachten verzonken. Zich afvragend waarom Medarion iedere keer weer terugkomt uit op levens, op ellende. En zijn handen klemmen zich om de strijdhamer, lichten het uit zijn riem en hij denkt aan Valiant. Torgal is zeer vertrouwd met het wapen...maar zijn broer... hij glimlacht, "je zult in ieder geval niet zonder zitten hamerdrager," mompelt hij en hij zwaait het metaal heen en weer, soepel ligt het in zijn polsen. "Ik zal 'm wel missen..." Dan haalt hij uit de plunjezak een kort zwaard en bevestigt hem aan zijn riem. Kijkt nog even naar de twee mannen en verlaat dan de kamer weer de deur zacht achter zich sluitend.

((Torgal, hamer en zwaard -> Taveerne))

Edited by: ckeetel at: 6/6/02 8:57:58 am

[ckeetel]

Torgal slaat de deken weg en voorzichtig, zonder hem wakker te maken legt hij zijn zoon in het bed. Strijkt hem zacht door zijn rossige haren. De twee dierbaarste mensen allebei in deze ruimte, hij kijkt op naar Arethe, pakt haar hand beet en trekt haar naar zich toe. Allles wat hij liefheeft op deze plaats... Geen Medarion...nog niet, geen klauwen die zich in hun geluk hebben geslagen. "Arethe..." hij koestert haar handen in de zijne, drukt een tedere kus op haar vingertoppen. Hij zwijgt, wat zijn woorden nog als ze niet meer kunnen uitdrukken wat hij eigenlijk wil zeggen? Hij zou kapot gaan als iets ze overkwam. Maar kennelijk zijn zijn zorgen op zijn gezicht te lezen als Arethe haar armen om hem heen legt. "Kom hier," fluistert ze glimlachend. Hij houd haar stevig vast, nooit zou hij ze loswillen laten. Over haar schouders ziet hij het gezichtje van Ravon, de ogen gesloten, in een diepe slaap verzonken.

"Ik ga weer naar beneden", zegt hij schor, "er moeten voorzorgsmaatregelen getroffen worden."
Arethe werpt een blik op de mannen aan de overkant. "Ik blijf wel hier," fluistert ze, "misschien hebben zij nog iets nodig..."
"Tot straks," langzaam laat Torgal los, knijpt nog even zacht in haar handen..."Ga niet weg."
Arethe schudt haar hoofd.

((Torgal -> Terugkomst van de strijd ->Taveerne))

Edited by: ckeetel at: 6/6/02 8:59:15 am

[Anoniem]

De dromen zijn zwak,nauwelijks te herinderen.Ze dwalen allen met flarden rond en om,in en uit een leegte.De beelden zijn zwak,maar verstaanbaar.De beelden van de strijd,het zielloze oog,de Pijn die iedereen op de velden heeft meegemaakt,zijn eerste slag.Hij ziet iemand die bij hem had neergeknield en had geroepen om iets,had gehuild.De vaandel die trots wapperde uit het gewoel.Ze zijn zwak,maar verstaanbaar.Het lijkt alsof hij teleurstellend met zijn hoofd schud en zich afwend,maar ziet zichzelf,ziet zichzelf ten onder gaan,en weer tot leven komen,hoe vreemd het ook is.
Hij voelt de zwakke vlammen als enig licht in zijn droom.Het frisse water als enig levend wezen in zijn gedachten,als enig middel tegen een onuitputtelijke dorst.Leven,hij wou leven,maar er zijn er vele dood,verdwenen,vele waarmee hij nog vrienden had kunnen zijn,nog mee had kunnen praten over zijn ervaringen,waarmee hij kon opscheppen over alles wat hij nog goed had gedaan.

[Darvan]

HTML Comments are not allowed

[ckeetel]

Torgal zit aan de rand van het bed, zo zacht als hij kan om Ravon en de gewonde man aan de overkant niet te storen trekt hij zijn schoenen aan. Het is tijd om naar het Handelsgilde te gaan.
Hetzelfde Handelsgilde waar hij nog niet zo lang geleden samen met Valiant is langsgegaan, Torgal glimlacht. Liever had hij zijn broer ook naast zich gehad, ouder, wijzer en geduldiger. De botenbouwer kan vanaf nu alleen maar hopen dat hij de juiste beslissingen neemt. Veel kansen zal hij van Medarion niet krijgen en hij moet zijn geduld bewaren, er hangt teveel vanaf. De man die hij gisternacht zag...één van de gewonden, als iedereen in veiligheid is, wil hij nog met hem praten en met de soldaat die nog hier tegenover hen ligt, zij waren beiden op het slagveld, hebben wellicht Medarion gezien...

Arethe is wakker en Torgal streelt door haar haar, "tot straks meisje...ik ga naar de Tien Torens..." Dan verlaat hij de kamer.

((Torgal -> Het Illustere Handelsgilde -> de Tien Torens))

[ckeetel]

"Drink wat," fluistert ze tegen de man met de witte haren die roerloos in zijn bed ligt, ze heeft hem iets omhoog getild en ondersteund nu zijn hoofd, onder zijn kin houdt ze een handdoek gevouwen zodat hij niet zal morsen wanneer ze hem wat water geeft. Het klamme zweet dat op zijn voorhoofd parelt, veegt ze er voorzichtig van af. Het is tijd om te gaan, Ravon zit op het randje van zijn bed, staart naar het raam dat hij heeft opengezet, nu zou hij waarschijnlijk al aan het spelen zijn met de buurtkinderen, op iedere andere dag dan deze. Ze begrijpt hoe hij zich moet voelen, ook haar blik reikt naar buiten en dan weer terug naar Ravon "Kom", fluistert ze terwijl haar hand door zijn haren glijdt, "We moeten gaan..."

((Arethe & Ravon -> Terugkomst van de strijd -> Taveerne ))

[Anoniem]

Morcos werd wakker uit een zweterige slaap.Zijn gezicht was besprenkeld met enkele kleine zoutige druppels,maar rond zijn mond voelde hij iets koel en fris nat.Hij lekte met zijn tong het natte van zijn mond weg en proefde op zijn tong de laatste natte druppels van heerlijk fris water.Het water dat ook op de kast stond naast hem.

Hij ging rechtzitten in het bed en wreef de vermoeidheid weg van zijn hoofd.Door de kieren van het luik zag hij enkele zonnestralen door het donkere vertrek,en het eerste waaraan hij dacht was om de zonnestralen niet op hun miniem te zien,maar met allen.Hij had nog nooit over de stad uitgekeken en vroeg zich af wat hij zou zien als hij de ramen zou opendoen.

Morcos duwde de dekens weg en probeerde op te staan.De pijn dat over zijn lichaam was verspreid leek vele malen minder te zijn dan toen hij ze kreeg,maar toch,het was nog duidelijk te voelen dat ze er waren.Het leek even alsof hij niet meer wist hoe te stappen,maar dat gevoel verdween vlug en hij begaf zich naar het raam dat hij openduwde wanneer hij er was.

Het enigste wat Morcos zag waren enkele torens die als een schaduw uitstaken boven een zwakke mist.Onder zich hoorde hij het rumoer van enkele mensen,vrouwen die aan het roddelen waren over alles wat hen ook maar belangrijk leek te zijn in de stad,waarna Morcos na het horen van de vrouwen de wenkbrauwen optrok,zijn schouders kregen hetzelfde gevoel.

Morcos zag enkele van zijn kleren over de leuning van een stoel hangen en de lange laarzen die hij gewoonlijk droeg stonden op de grond.Hij trok ze aan en hing de lange versleten en kapotte mantel over een van zijn schouders.
Hij keek nog even of hij niets vergeten was en was toen bereid om de deur open te doen.Toevallig legde hij zijn hand tegen de zijde waarvan hij het gewoon was zijn hand rond de schede van zijn zwaard te leggen,maar waarna hij het niet voelde... Zwaard?De slag aan de hoeve,de hoeve was ingestort en de smid had gezegd zijn zwaard te repareren.Het lag er nog steeds.Morcos sloeg wat in paniek aan het gedacht van het verlies van zijn vertrouwde zwaard.

Uiteindelijk deed hij toch de deur open.Toen hij nog achter de deur stond hoorde hij al enkele geluiden,maar bij het horen van deze.
Een sterke stem leek een andere stil te houden,en tevens ook de rest van de zaal.Morcos hield zich vast aan de leuning van de trap en elke keer wanneer hij een stap op de treden zette,kraakte deze onder zijn gewicht.

(morcos--de taverne-terugkomst van de strijd)