Raganorck

[Elegia Morfleur]

Echo werkt zichzelf twee trappen op en opent de deur van kamer 25. De inrichting van het vertrek is bijna hetzelfde als die van de kamer die ze eerder met Coldrin heeft gedeeld, alleen staat hier een extra bed en een bad. Nadat Echo de hond heeft binnengelaten, laat ze het bad vollopen en gooit haar vuile kleren in een hoek. Haar lichaam zit vol schrammen en korsten van Coldrins bloed en vuil en haar haar kleeft in klitten aan elkaar.

Echo stapt in het bad en laat zich onder water glijden, komt dan boven en sluit haar ogen.

[ckeetel]

Lichtvoetig gaat de vrouw naar boven, als een manestraal die tussen de bomen van het woud glijdt en weer verwijnt. Banduin piept zachtjes beneden, ze heeft hem gewenkt en hij wil nu niet meer alleen zijn. Maar zo lichtvoetig is hij niet. Hij springt aarzelend op zijn achterpoten en zet zijn ene goede voorpoot een paar treden hoger.

Met grote inspanning komt hij boven, na enige malen uit vermoeidheid bijna misgestapt te hebben. Hij hinkt de gang van de gastenverblijven door.
Ze heeft geduldig op hem gewacht, houdt de deur voor hem open. Blij dat hij de hindernis heeft overwonnen en weer bij haar is, hinkt hij de kamer in en met een diepe zucht zeigt hij ineen op de planken vloer.

De hond kijkt toe hoe Echo zich in het bad laat glijden en zich ontspant, ze lijkt de enige lichtbron in de halfdonkere kamer te zijn, weer doen herinneringen het oude hart verwarmen. Dan krijgt hij het naar Spinelf riekende kledingstuk in de gaten, dat ze zo achteloos aan de kant heeft geworpen. Hij gromt... zijn beschermingsinstinct laat alle noodbellen rinkelen... hij zal het veile ding 's mores leren.

Zo goed en kwaad als het kan met drie ledematen, kruipt hij er naartoe en hapt ernaar. Banduin laat er geen gras over groeien. Grommend en grauwend verscheurt hij het. Hele flarden slikt hij door... deze is voor hem ... voor hem alleen. Iedere draad moet het ontgelden, ook als hij er in slaagt de kraag over zijn kop te krijgen, gaat hij verwoed door, net zolang tot er slechts pluisjes en kleine stukjes resten.
Pas dan legt hij tevreden zijn kop op de vloer...

Edited by: ckeetel at: 2/21/02 11:17:39 am

[ckeetel]

De vloer kraakt niet eens als er twee witte voetjes het vertrek binnenkomen. Ook dit wezen lijkt van licht te zijn gemaakt en draagt een verse bosgeur met zich mee. Ze begroet hem, streelt hem door zijn ruwe vacht, dan is ze ineens naar de andere kant van de kamer verdwenen. De hond staat op. Achter de tobbe ziet hij dat ze een nest is gaan maken op een verhoging.
Wat? Is de grond daar beter dan hier?

Hij gaat toch maar polshoogte nemen, even stopt hij bij Echo, haar ademen is rustig en regelmatig, het water schijnt haar goed te doen. Hij buigt zijn kop naast haar hoofd en neemt een paar grote slokken water, jurken doden maakt je dorstig.
Het water heeft een vreemd bijsmaakje...

Het bed wiebelt als Banduin zich er bovenop werkt. Hij snuift eens aan het slapende elfje. De grond is wat onvast hier. Hij kijkt over de kamer... twee rustende beschermelingen, hij zal over ze waken. Voorzichtig laat hij zich om het warme lijfje heenzakken, trekt wat aan zijn verband. Als hij eindelijk makkelijk ligt, spitst hij zijn oren en glijden zijn oplettende ogen door de ruimte.

Edited by: ckeetel at: 2/21/02 11:19:35 am

[Anoniem]

Mmmmmh,Faranyell werd wakker uit haar slaap.
Ze had deze keer vrij goed geslapen in het bed,"raar"dacht ze,"dat zal wel door de vermoeidheid zijn",bedden ben ik niet gewoon....

Ze zag de hond naast haar liggen,"Wat aardig van je dat je over ons hebt gewaakt vriend,maar het was niet zo hard nodig geweest hoor",en liet de hond maar verder slapen,"hij verdient het wel",braaf dier,en ze streek nog eens over zijn vacht....

Daarna keek ze eens naar Echo,dat bad van gisteren had haar blijkbaar goed gedaan,ze zag er rustig uit,en daarna wendde ze zich naar het raam dat uitkeek over een stuk van de stad en een stuk van het woud of een bos dat erbij hoorde.
Het was een mooie ochtend,niet te warm,niet te fris,en de merels zongen hun beste lied...zo keek ze een tijdlang naar buiten,ze wist niet hoelang,de tijd was ze helemaal vergeten...ze keek helemaal zonder echt na te denken,naar buiten,als iemand haar nu iets had gevraagd zou ze het niet gehoord hebben,misschien na een paar keer wel,maar nu nog niet.
Af en toe verbrak de blaf van een hond,of het gelach van een kind de stilte,maar daar hoorde ze niet veel van....

[Elegia Morfleur]

(( Echo is geen elf, gewoon een mens ))

Na het hete bad is Echo vrijwel direct in de warme dieptes van een droomloze slaap verzonken. Het laatste dat ze hoorde was hoe de hond het kledingsstuk dat ze van de spinnen had gekregen aan stukken aan het rijten was, maar ze schonk er geen aandacht aan. Had hij het niet gedaan, dan had zij het bij het aanbreken van de dag eenzelfde lot laten ondergaan.

De zon was al flink gevorderd op haar weg door het hemelruim toen Echo uiteindelijk ontwaakte. De slaap had de pijn in haar spieren en het gevoel van uitputtende leegte als sneeuw voor de zon doen verdwijnen. Ze voelde zich uitgerust en sterk en haar humeur was als een gevolg daarvan uitmuntend.

Ze liet zich uit het bed glijden en begon in haar bijeengeknoopte mantel naar een kam te zoeken, om haar haar van klitten te ontdoen. Ondertussen keek ze naar Faranyell, het elvenmeisje, dat dromerig uit het raam van hun kamer aan het staren was. "Faranyell," zei ze. "Vertel me eens waar je vandaan komt. Ik heb... ik heb het nooit zo op gehad met elven, omdat ik ze niet kon begrijpen. Ze hadden iets mysterieus, iets onmenselijks voor me, daarom heb ik ze altijd ontweken." Het meisje was mooi, vond Echo. Ze had iets in zich dat haar deed denken aan de schoonheid van de natuur, eenzelfde ondoorgrondelijke eeuwigheid lag in Faranyells verschijning. Als een bloem, die bloeide en stierf zonder dat een menselijk oog ooit verandering waarnam, zo kwamen elven haar voor. Echo glimlachte naar Faranyell.

[Coldrin]

Hij liep traag de trappen op, sommige treden kraakten toen zijn voeten ze raakten. Coldrin stond voor de deur van kamer 25.
Langzaam hief hij zijn hand en liet die op het hout neerkomen. Van de andere kant hoorde hij gestommel en een blaf.

De deur zwaaide open en Coldrin keek in het gezicht van Echo. Haar zwarte haren glansden van het water. Zo te zien was ze juist in bad geweest.
'Hallo,' zei hij, niet goed wetend wat te zeggen. 'De smidse is af. Als je wil kan je ze nu bekijken.'

[Anoniem]

Faranyell keek een beetje verdwaasd op,het leek erop dat iemand haar iets had gevraagd en ze antwoorde met "uit de wouden,uit de liefde van een boom en elf,uit de liefde van bloem en kind...
En ze keek naar Echo en lachte.

Toen opeens kwam Coldrin binnen,dat was ook vlug dat hij die smidse had klaargekregen,maar ja....

[Elegia Morfleur]

"Een Woudelf," zei Echo en op dat moment werd de deur van de kamer geopend. Echo, die net een schone jurk van een zachte groene stof had aangetrokken, knipperde blij verrast met haar ogen toen ze Coldrin de kamer zag betreden. Ze sprong van het bed en vloog hem om de hals, uitbundig alsof ze het een eeuwigheid zonder elkaar hadden moeten stellen. Ze was verheugd te horen dat de smidse klaar was en begon haar sandalen aan te knopen. Ze kon niet wachten om te zien hoe het geworden was.

[Coldrin]

Coldrin stapte de kamer binnen en werd door Echo rond de hals gevlogen. Hij beantwoorde haar uitbundige begroeting met een aarzelende zoen, niet goed wetend of ze het zou toestaan.
'De smidse is klaar herhaalde hij. Als je wil kunnen we er nu heen gaan.' Coldrin verdronk in Echo's ogen.
'Als jullie willen, dan mogen jullie ook meegaan,' zei Coldrin toen hij de oppervlakte terug gevonden had en hij adem geschept had.
Hij liet zich op een stoel zakken, plots vermoeid. Dat gebeurde de laatste tijd nog wel eens, een herinnering aan het gevecht met de chitines. Dat zou wel overgaan.

[Elegia Morfleur]

Echo voelde dat, als antwoord op Coldrins zoen, een brandend gevoel haar wangen kleurde. Ze gaf hem een kus op zijn neus, zoals ze eerder had gedaan en wendde toen verlegen haar hoofd af, terwijl ze probeerde de verraderlijke blos van haar wangen te bekoelen met haar handen. Toen dat niet lukte, boog ze zich over haar bezittingen die uit haar mantel waren gevallen en probeerde die met een aantal onhandige bewegingen terug in de buidel te binden. Ze wilde de smidse maar al te graag zien!

Edited by: Elegia Morfleur at: 2/20/02 9:03:04 pm

[Coldrin]

'Kom laten we gaan,' zei Coldrin toen Echo alles genomen had.
Hij nam haar bij de arm en leidde haar de deur uit en de trap af. 'Volgen jullie?' riep hij nog naar boven.

((Gaat verder in de stadswallen, smidse 'Den Hamer'))
((OOC: Als iemand van jullie daar al zou willen beginnen, bedankt.))

[Elegia Morfleur]

(( Okee, Echo volgt ))

[Elegia Morfleur]

(( Ik heb de Draad vervolgd aldaar, de Stadswallen ))

[ckeetel]

((Gisteren afwezig voor een goed avondje D&D, maar wel nog steeds ingelogd, vandaar deze late reactie. Echo is een mens, oev, had helemaal aangenomen dat ze elf was vanwege de zoektocht en het verloren koninkrijk. Hmmmm....misschien te diep in een glaasje Ckeetel 1 gekeken *past bovenstaande posts aan* ))

Banduin hobbelt achter het groepje aan naar de stadswallen.

((->stadswallen))