Raganorck

[Elegia Morfleur]

Kamer 33 is op de derde verdieping en de gang waar de kamer aan ligt, is gehuld in duisternis en stilte. Echo's vlugge stappen de trap op zijn geluidloos en haar gestalte wordt bijna geheel verhuld door de schaduwen van de nacht.

Aangekomen op de derde verdieping opent Echo de deur van de kamer en stapt naar binnen. De inrichting van het vertrek is eenvoudig, er staan twee losse bedden, een wasbak en een tafeltje met een stoel, maar voor Echo is het meer luxe dan ze normaal gesproken gewend is. Ze loopt naar het bed dat het dichtste bij het raam staat en begint haar wapens af te leggen. Het is niet veel, twee dolken, haar boog en een koker met pijlen, maar ze behandelt ze behoedzaam. Haar dolken legt ze onder haar hoofdkussen en de boog en de pijlenkoker zet ze tegen het bed aan.

Echo gaat op het bed zitten en knoopt eerst haar sandalen en dan haar warrige haar los, zodat de zwarte lokken als een donkere waterval over haar rug, schouders en de sprei van het bed golft. Haar haar is zo donker dat het beetje maanlicht dat door het raam van de kamer op haar bed valt, er door lijkt te worden geabsorbeerd. Echo staat op en met haar rug naar Coldrin gekeerd, laat ze als laatste haar jurk van haar schouders glijden en duikt dan tussen de lakens van het bed. Ze rolt zich helemaal op en binnen een paar minuten is haar ademhaling rustig geworden en is ze in slaap gevallen.

[Coldrin]

Colrin is samen met Echo de kamer binnen gegaan. Toen Echo begonnen was met zich klaar te maken om te gaan slapen, heeft Coldrin zich omgedraait. Hij schopt zijn laarzen uit en gaat met de kleren aan op het bed liggen.
*Eindelijk een bed*denkt hij, *hoe lang is dat al niet geleden dat ik in een goed bed geslapen heb. Deze nacht zal het er niet van komen.*
De ademhaling van Echo gaat rustig en gelijkmatig. Coldrin staat op en doet zijn zwaard af, maar houdt het bij de hand. Uit zijn recherlaars haalt hij een kleine dolk en steekt deze achter zijn broeksband. Zijn boog staat naast het bed. Hij loopt naar de wastafel en gooit wat ijskoud water in zijn gezicht. Het litteken jeukt, een slecht voorteken.

Coldrin loopt van de wastafel naar het bed van Echo. Hij kijkt naar haar terwijl ze slaapt. Haar donkere haar omringd haar hoofd. Ze lijkt wel een prinses hoe ze daar ligt. Coldrin lacht even geluidloos toen hij zichzelf hoorde. Ze was een prinses en een koningin, alleen haar Koninkrijk bestond nog niet.
Hij gaat terug naar zijn bed, trekt het zwaard uit de schede en legt het op zijn benen. De wacht is begonnen.

Uren glijden traag voorbij zonder dat er iets gebeurd. Coldrin is vermoeid van de lange dag en de vele gebeurtenissen. Toch mag hij niet slapen. Zijn oogleden lijken een andere wil te hebben. Langzaam vallen ze dicht.

[Elegia Morfleur]

Midden in de nacht wordt Echo wakker. Ze slaapt altijd licht en wordt wakker van het minste of geringste geluid. Ditmaal is het geluid dat haar gewekt heeft Coldrins zwaard dat van zijn benen is gegleden. Echo schudt de slaap en haar haren uit haar ogen en wacht tot haar ogen aan het duister gewend zijn. Ze glimlacht als Coldrin hem ziet zitten, zijn hoofd, zwaar van de slaap, naar voren gevallen. Hij heeft de wacht gehouden terwijl zij sliep.

Echo gaat rechtop in haar bed zitten, de lakens tot haar schouders opgetrokken en haalt de beide dolken onder haar hoofdkussen vandaan. De hemel is langzaam aan het oplichten, nog een paar uur en dan zal de morgen in al haar glorie aanbreken. Echo voelt zich uitgerust en de uren die nog resten, zal zij de wacht houden. Coldrin heeft zijn slaap even hard nodig als zij als ze morgen naar de Wilde Wouden vertrekken.

[Coldrin]

Coldrin schrikt op van een geluid. De deur op een onderliggende verdieping is met een klap dichtgevallen. Zijn hand graait naar de plek waar het zwaard moet liggen, maar grijpt in de ijle lucht. Dan ziet hij dat zijn zwaard op de grond ligt en Echo aan het lachen is. De zon schijnt haar stralen door het raam. Ze weerspiegelen op het witte laken dat Echo rond zich klemt. Het laken is een schril contrats ten opzichte van haar haren die het licht leken te absorberen.
Coldrin kijkt nog verschrikt rond.
*Hoe kon het gebeuren dat hij in slaap is gevallen.*

[Elegia Morfleur]

Echo glimlacht als Coldrin wakker schrikt van de herrie op de onderliggende etage. Ze heeft haar armen om haar knieën gevouwen en haar gitzwarte haar valt over haar naakte schouders en als een donkere schaduw over de hagelwitte lakens. "Jij hebt over mij gewaakt en daarom heb ik over jou gewaakt," zegt ze. Ze draait haar hoofd en kijkt door het raam naar buiten. De stralen van de rijzende zon vallen over haar bed en maken dat de reflectie van het licht door de zilverkleurige lemmeten van Echo's dolken oogverblindend is. Ze glimlacht. "Het is een mooie morgen."

[Coldrin]

Coldrin vervloekt zichzelf omdat hij in slaap is gevallen. Ook weet hij niet goed wat hij met deze vrouw moet aanvangen.
Terwijl ze uit het raam kijkt, lijkt het of er een stralenkrans rond haar hoofd is.
'We zouden moeten voortmaken.' zegt hij en loopt naar de wastafel en begint zich te wassen.
Het zonlicht krijgt nu ook vat op zijn haren en ze lijken van echt zilver gemaakt te zijn.

[Elegia Morfleur]

Echo stapt uit bed en begint zich weer aan te kleden. Ze knoopt haar korte groene jurk dicht en trekt de donkere band om haar middel aan waar ze haar beide dolken aan bevestigd. Achter zich hoort ze het geluid van water en ze bijt op haar lip, zichzelf verwijtend dat ze Coldrin in verlegenheid heeft gebracht met haar ondoordachte opmerking. Hij heeft de taak op zich genomen om haar te beschermen, hij heeft haar tot Koningin gekroond en zichzelf aan haar voeten geworpen, maar alsof haar plotselinge status en zijn toewijding aan hun opdracht niets betekent, behandelt Echo deze man met ongereserveerde gelijkheid. Ze zou een zekere afstand van hem moeten nemen, ze zou hem met haar karakteristieke afstandelijkheid moeten behandelen, dat zou hun interactie zoveel makkelijker maken. Maar om één of andere reden veroorzaakt Coldrin bij haar het gevoel van een vreemd soort vertrouwen. Ze wil niet zijn Koningin zijn, de titel draagt meer verantwoordelijkheid en eenzaamheid met zich mee dan ze ooit heeft gekend.

Echo bijt harder op haar lip tot ze een druppel bloed op haar tong proeft. Plotseling opgeschrokken uit haar overpeinzingen veegt ze de rug van haar hand langs haar mond en ziet dat haar lip een bloederige afdruk op haar huid achterlaat. Heel strategisch. Heel doordacht. Echo schudt haar hoofd en na haar sandalen te hebben dichtgeknoopt, haalt ze een kam met veel missende tanden te voorschijn en begint haar haar te kammen.

[Coldrin]

Coldrin draait zich om en ziet het bloed op haar lippen en hand. Hij loopt naar haar toe.
'Je bloedt,' zegt hij en veegt met zijn nog vochtige vingers over haar lippen om het bloed te verwijderen. Ze blijven even op haar mond liggen. Met een schok draait Coldrin zich om, het contact met haar verbrekend.
*Zij is mijn Koningin.* denkt hij *Maar toch voel ik me raar in haar bijzijn. Maar zou zij wel een Koningin willen zijn? Bestaat er wel ergens een Koninkrijk voor haar? Geef ik haar geen loze beloften en mooie woorden zonder inhoud?'*
Coldrin grijpt zijn boog en zwaard en wil de kamer uitlopen.

[Elegia Morfleur]

Echo verstijft als Coldrin haar lippen aanraakt. Geschrokken slaat ze haar ogen neer en voelt dat paniek haar hart doet krimpen. Ze kan geen woord uitbrengen en beseft dat ze over haar hele lichaam trilt wanneer Coldrin zich van haar keert. De vochtige afdruk van zijn aanraking brandt op haar lippen en ze blijft met gebogen hoofd staan. De paniek heeft plaats gemaakt voor verwarring.

Dan, wanneer Echo hoort hoe Coldrin de deur opent, schrikt ze en richt ze zich op. Ze grist haar boog en pijlenkoker van het bed, knoopt haar haren vast en haast zich naar de deur, waar Coldrin is blijven staan. Echo loopt aarzelend op hem toe. "Het spijt me," fluistert ze. Ik heb nooit eerder... Ze laat deze woorden echter voor wat ze zijn: onuitgesproken. Het gestamelde excuus klinkt onbeholpen genoeg. Wat spijt haar eigenlijk?

Echo wacht niet op een antwoord, maar loopt langs Coldrin de kamer uit. Ze wacht tot hij de deur in het slot heeft gedraaid, haalt dan diep adem en vriendelijk glimlachend, alsof er niets gebeurd is, keert ze aan zijn zijde terug naar de gelagkamer. Maar haar onaangedane houding is een masker. Er is wel degelijk een storm losgebarsten in haar hart.

[Coldrin]

Coldrin staat daar met de sleutel van de kamer in zijn hand, niet goed wetend wat te doen. Hij draait de kamerdeur op slot en gaat samen met Echo de trap af naar de gelagzaal.
Haar boog zingt zachtjes, enkel zij beiden hoorden het. Zong de boog een lied voor hen? Of had het geen betekenis?
Zoveel vragen verdrongen zich in zijn hoofd. Maar de antwoorden bleven weg. De treden kraken zachtjes toen ze de trap aflopen. Het geroezemoes van de gelagzaal wordt harder.

((OOCC: Verhaal wordt vervolgd in de taverne, in de voorgaande topic: Wie gaat er mee op zoek naar de verloren Elfen.))