Raganorck

[Coldrin]

Vanuit de schaduw van een hoge woudreus kijkt Coldrin naar de stad die hij eens zo goed kende.
Nu is ze schijnbaar verlaten.
De natuur neemt haar plaats terug in. Over de machtige stadsmuren groeien en bloeien verschillende soorten klimop en klimrozen.
De eens zo machtige poorten zijn verbrokkeld en de grote scharnieren verroest.
Waarheen zijn de torens met hun wapperende vaandels?
Terwijl Coldrin toekijkt ziet hij hoe een wolf uit de stad komt lopen. Hij kijkt even in de richting van de wouden, om dan snel uit het zicht te verdwijnen.
Als de zilverharige man goed luistert, hoort hij het gekraak van de takken en het ruisen van de wind, maar de geluiden die bij een levende stad horen, blijven uit.
Hij grijpt het gevest van zijn zwaard Zilverslag en stapt uit de schaduw van de bomen.
Zijn gezicht is ouder geworden in de jaren afwezigheid, maar zijn haren zijn nog altijd zilverwit en het litteken doorsnijdt nog steeds de linkerzijde van zijn gezicht.
Er zijn dingen die veranderen en andere dingen die altijd hetzelfde zullen blijven.
Hij loopt verder naar de poort van de stad, zijn hand op het gevest van zijn zwaard en zijn oren gespitst op enig menselijk geluid...

[Coldrin]

Als Coldrin dichter bij de poort komt, ziet hij in de nerven van het hout klimplanten groeien.
Achter de poort heerst er een complete stilte.
Zijn alle bewoners verdwenen? Was er een plaag of ziekte? Is er één of ander experiment mislukt.
Coldrin kent geen antwoorden.
Het enige dat hij weet is dat de vrienden die hij vroeger had, er nu niet meer zijn.
Maar misschien houden ze zich wel schuil in het binnenste van de stad.
Hij trekt zijn zwaard Zilverslag en vangt met de kling een laatste zonnestraal op.
Dan gaat hij de poort door...