Raganorck

[Javier]

Tussen de 10 machtige torens staat Villa Constantijn van Bailiff.
Deze villa behoort toe tot een machtig en wijs man.
Een man van vele ontdekkingen.
Zijn naam is Constantijn zoals je misschien al opgevallen was.

Een van zijn voorouderen heeft de villa met zijn blote handen gebouwt, en het is nog altijd in de familie.
Constantijn is rond de 45, ongehuwt en heeft geen verdere familie.
Hij deelt het huis met Freja en Sjef.
Freja is ongeveer een jaar geleden gered door Javier, hij haalde haar weg uit het Duistere District.

Freja heeft op haar beurt Sjef gered. Sjef is een jaar of 19.
Toen Freja hem vond was hij bijna dood, ademnood door de Zwarte Lotus waar hij nog altijd verslaafd aan is.
Ze zocht een onderkomen voor hem, en vond Constantijn.

Via de achterdeur komen Freja en Sjef altijd het huis in of uit. Constantijn wil niet dat iemand Freja of Sjef binnen ziet komen. Dan zouden er roddels kunnen ontstaan. Bij binnenkomst is het huis al in lange tijd niet schoongemaakt. Constantijn vertrouwt niemand. Constantijn heeft altijd graag dat Freja nieuwe jongens mee neemt naar de Villa. Waarom weet Freja ook niet, maar ze heeft zo haar vermoedens. Aangezien de meeste jongens altijd snel weer weg zijn. Constantijn is een vreemde man. Maar dat boeit haar niet, hij zorgt voor haar onderdak, en dat is het belangrijkste.

[Javier]

((Van: Duistere District --> Vuurschesteeg))

Javier volgt Freja op de voet.
Ze biedt hem onderdak.
Dat is alles wat hij nodig heeft op het moment.
Eenmaal bij binnenkomst ruikt hij de zoete geur van verse Zwarte Lotus.
"Bedankt dat je me wil helpen Freja"
"Geen probleem, je hebt mij ook geholpen... CONSTANTIJNNN??!!!"
"Wie is dat?"
"De eigenaar van deze Villa, ik moet hem om toestemming vragen, maar ik denk dat dat wel goed zit."

Een oudere man komt de trap af en bekijkt Javier van top tot teen.
"Ziet er goed uit, Freja, beter dan de vorige..."
"Ik dacht al dat je het goed zou keuren." zegt Freja tegen Constantijn.
"Javier, dit is Constantijn."
"Eh... hoi, Ik ben Javier" hij schudt de hand van Constantijn.
"Je mag hier net zo lang blijven als je wilt, jongeman." Constantijn wrijft over de achterkant van Javiers hand. "Heb je honger? Toevallig?"

Constantijn geeft Javier een beetje de rillingen, maar het is het beste dat hij kan krijgen op het moment. Constantijn mag dan wel een rare zijn, maar zo slecht kan hij toch niet zijn als hij Javier onderdak geeft?
"Nee, ik heb geen honger, dank je, maar, kan ik ergens slapen?"
"Natuurlijk, ik zal je een kamer aanwijzen."

Javier volgt Constantijn mee naar boven. Constantijn opent een van de deuren met een sleutel. "Hier kan je slapen." Javier loopt de kamer in, als achter hem de deur opeens dicht gaat en hoort dat die opslot gedraait word.
"Halloo?? FREJA?" er is iets niet aan de haak. Hij bonkt op de deuren tot hij opeens een stem achter hem hoort.
"Verzetten heeft geen zin. Hij zorgt best goed voor je hoor, hij geeft je eten, zwarte lotus, alles wat je wilt. Er staat maar een klein ding tegen over, en zo erg is het ook weer niet."
"Wie ben jij?"
"Sjef, ik woon hier al een jaar ofzo."
"Wat doet hij met je dan?"
"Ik denk niet dat je het wilt weten...."

[Javier]

"Heb je ooit geprobeert te ontsnappen?" vraagt Javier aan Sjef.
"Nee, nooit, ik heb er nooit behoefte aan gehad. Hij vertrouwt me, hij weet wat ik weer terug kom."
"Waarom sluit hij je dan op?"
"Hij vertrouwt mensen niet, zelfs Freja niet, maar die sluit hij niet op, het zal zn reet roesten of ze terug komt of niet."
"Waarom?"
"Hij houdt niet van haar, hij houdt van mij, van jou."

Sjef gaat weer in bed liggen, het is een twee persoonsbed.
Javier ziet nu pas dat Sjef alleen een broek draagt.
"Kom je er bij liggen? Mooiert?" Sjef knipoogt naar Javier.
"Pardon?" Javier kijkt de kamer rond, er zijn geen andere bedden of wat dan ook.
Het is een klein kamertje, met een klein raampje, dat niet groot genoeg is om door te ontsnappen.
"Er is geen ander bed. En er is ook maar één deken. We moeten het er mee doen." zegt Sjef.
Javier haalt zijn schouders op.

"FREEEEJAAA HAAL ME HIER UIT!"
"Het helpt niet, geloof me nou maar."
Javier probeert de deur open te breken, maar de deur lijkt te sterk, en Javier te zwak. Waarom is hij nou zo verdomt goed gelovig? De Ene zal hem wel straffen voor alle fouten die hij gemaakt heeft in zijn leven.
"Ik heb het koud." zegt Javier tegen Sjef en gaat naast hem in het bed liggen.
"Zal ik je warm maken?"
"Doe je best" Als Javier het eenmaal koud heeft is het moeilijk om hem weer warm te krijgen.
Voordat Javier er erg in heeft betast Sjef hem.
"Hey, stop daar eens mee, je bent een..... jongen"
"Dus? Heb je daar problemen mee ofzo? We moeten toch iets doen om de tijd te doden? En, zo erg is het ook weer niet. Wacht maar tot je weet wat Constantijn met je doet. Als je dit al erg vindt, denk je straks dat je dood gaat als je weet wat Constantijn van je verwacht."

Wat kon erger zijn dan dit?
"O mijn Ene... dat kan je niet menen!"
"Oh jawel, ik vind het eigenlijk best plezierig al zeg ik het zelf... Als je hier wilt blijven moet je wel leren het niet erg te vinden. Denk er gewoon niet te veel overna." hij geeft Javier een kus op zijn mond.
"Misschien.." de kus van Sjef vond hij niet onplezierig, maar het idee van Constantijn geeft hem de rillingen.
"Ik geef je een tip. Neem wat Zwarte Lotus voordat je met hem mee gaat, dan valt het allemaal wel mee."

Sjef legt zijn armen om Javier heen. En eigenlijk vindt Javier het wel fijn. Het is lang geleden dat iemand zijn armen om hem heen gelegt heeft. Zo veel verschillen meisjes en jongens nou ook weer niet van elkaar toch?
"Ik zal je beschermen" zegt Sjef. "Maar er komt een tijd dat ik dat niet meer kan."

Langzaam valt Javier in slaap.

[Javier]

De volgende ochtend wordt Javier wakker.
Hij wrijft het slaap uit zijn ogen.
Terwijl hij om zich heen kijkt komt hij tot het besef dat het geen droom is, maar de werkelijkheid.
Sjef ligt met zijn armen om Javier heen.
Het is een lange tijd geleden dat hij zo lekker geslapen heeft.
Het idee om bij een jongen in bed te slapen geeft hem nog steeds wel de rillingen.
Zo makkelijk kan hij zich er toch niet overheen zetten.

Javier kruipt het bed uit. Terwijl Sjef nog ligt te slapen.
Nu hij nuchter is merkt Javier dat er een wand is met boeken.
"Iets om de tijd te doden" denkt Javier bij zichzelf.
Onderdak krijgen is fijn, maar als dat je vrijheid weg neemt is Javier toch liever zwerfer.
Hij pakt een boek uit de kast. "De mythe van Gannon"...
"Klinkt interessant"
Hij slaat het boek open, stof vliegt alle kanten op.
Blijkbaar vonden de vorige jongens in deze kamer de boeken niet bepaald interessant.

Na een paar uur gelezen te hebben besluit Javier een belofte met zich zelf te maken.
"Als ik hier uit kom ga ik Florinda zoeken" zegt hij in zichzelf.

[Javier]

Uren werden dagen en dagen werden weken..
Javier en Sjef zaten nog altijd opgesloten in dezelfde kamer.
De weken dat Javier in de Villa zat is hij alleen maar verslaafder geworden.
Al de tijd dat Javier hier zat heeft Sjef hem kunnen behoeden van de 'spelletjes' die Constantijn graag speelt met de jongens.
Stiekem is Javier wel van Sjef gaan houden, nadat ze tijden met elkaar door gebracht hebben. En andersom.
Na zo'n tijd kan je ook niet anders.
Javier behandeld Sjef als dat hij zijn meisjes zou behandelen.
Hij heeft hem lief.
Ze vrijen samen, maar hebben nog nooit de liefde bedreven.
"Ik houd van je" zegt Sjef tegen Javier.
"Ik ook van jou." antwoord Javier terug.

Wat Javier voelde voor Sjef is wat hij voor Florinda vanaf het allereerste moment voelde.
Toch voelt het met Sjef vreemd. Hij is een jongen.
Hij had dit nog nooit gevoeld voor een jongen.
Maar liefde was liefde, toch?
Javier glijdt tegen Sjef aan en zoent hem vol op zijn mond.
"Ik ben er klaar voor"
Die nacht bedrijven ze de liefde.

[Javier]

De volgende ochtend word Javier vroeg wakker.
Zijn buik rammelde.
Hij dacht terug aan vannacht. Het had pijn gedaan.
Hij had Sjef gevraagt om te stoppen, en Sjef luisterde.
Nooit weer zou hij dit willen voelen, maar hij was bang dat Sjef hem niet meer lang zou kunnen beschermen van Constantijn.

Javier begon te trillen.
Hij had zwate lotus nodig.
Tot nu toe had Constantijn het hem altijd gegeven.
Opeens vliegt de deur van de kamer open.
Constantijn staat in de deur opening.
Javier probeert Sjef wakker te krijgen, maar hij reageert niet.
"Laat hem liggen Javier, ik heb jou nodig."
"Nee, alstublieft.."
"Je krijgt Zwarte Lotus, en zoals je wist, gaat niet voor niks de zon op."
Zwarte Lotus, het was bijna een tover woord.

Javier volgte Constantijn.
Na een uur mocht hij weer terug naar de kamer.
Hij was zo blij dat hij niet hoefte te doen waar hij al die tijd bang voor was.
Dat wat hem afgelopen nacht zon pijn gedaan had.
Bij terug komst in de kamer trof hij Sjef precies zo aan als dat hij hem achter gelaten had.
"Sjef?" Hij schudde Sjef wat heen en weer. "SJEF???"
Javier prikte en kneep in Sjef's lichaam.
Geen reactie.
"Nee... dit... nee... alsjeblieft, Sjef... antwoord.." Een traan wist Javier's oog te ontsnappen.
Hij voelde zijn pols.

Hij was weg.
Sjef was niet meer.

Javier nam Sjef op schoot in zijn armen... huilend.
"Waarom heb je me verlaten? Ik heb je zo hard nodig... Waarommm???"

[Javier]

Javier liet Sjef los, en deze rolde terug op het bed.
Sjef was gestorven, hoe wist Javier niet, gisteravond ging het nog prima.
Het maakte ook niet meer uit.
Javier veegte zijn tranen weg en liep naar de deur en bonkte.
"CONSTANTIJN! SJEF IS DOOD!"
Geen gehoor.

Of Javier echt van Sjef had gehouden was niet duidelijk.
Javier had liefde van Sjef ontvangen, zoals hij dat in jaren niet meer gevoeld had.
Niet meer sinds... Florinda.
"Florinda.."
Javiers hart brak.
Wat hij haar aangedaan had was niet terecht geweest, ze zouden trouwen, en hij had haar uit het niks de rug toegekeerd, hij was bang geworden, gevlucht.
Vluchten, dat was iets dat hij nu ook moest doen.
Voordat hij zelf dood zou eindigen in het huis van Constantijn.

"CONSTANTIJN DOE DIE DEUR OPEN SJEF IS DOOD!"
Weer geen reactie.
Er moest een manier zijn om de deur open te maken, iets waar hij eerder niet aan gedacht had.
De schanieren van de deur zaten aan de kant van de gang waar de deur op uit komt.
Daar kon hij niks mee.

Opeens ging de deur open.
Daar stond ze. Freja, met haar grote groene ogen en haar lange rode haar.
"Freja, Sjef is dood."
"Allicht, als het waar is moeten we zijn lichaam ver weg van hier gaan neer leggen."
"Het is waar, geloof me, hij heeft geen pols."
Freja voelt Sjef's pols. "Je hebt gelijk."
"Waarom zou ik liegen over zoiets?"
"Misschien om hier een uitweg te vinden? Jij tilt hem op, we moeten gaan."

Javier tilt Sjef op, en loopt achter Freja aan.
Waar ze heen gaan weet Javier niet, maar het is in iedergeval weg uit dit huis.

((Naar: Gannon; De Hoofdstraat --> Steegjes))