Raganorck

[Wynter]

Ergens tussen de tien torens, staat het huis der zieken.
Een huis waar de zieken verzorgt worden.

Het huis heeft talloze kamers en talloze zusters, broeders en dokters.
Het is een groot gebouw waar je makkelijk zou kunnen verdwalen.

Mensen lopen in en uit. Talloze mensen ziek, zwak en misselijk.
Ze komen allemaal voor de wetenschap van De Wilde Roos.
De hoop in de kwakzalvers in het Duistere District hebben ze op gegeven.

In De Wilde Roos geven ze de zorg die je nodig hebt, aan rijk en arm.

[Zuster Photien]

Na een lange drukke ochtend op een van de vele afdelingen haast Zuster Pothien zich naar de afdeling van "De Gelijk Hulp Behoefenden".
Hier is het meestal altijd druk.
Deze dag lijkt het echter het tegenover gestelde te zijn.
Hier en daar een hulp behoefende, maar normaal gesproken zijn het er tien tallen.

Stilte voor de storm?

Misschien is iedereen wel gewoon niet ziek.

Photien denkt terug aan ongeveer een jaar terug, toen er een kwakzalver op het marktplein stond, en iedereen ineens genezen leek te zijn van hun kwalen.

Niks bleek minder waar, in de weken daarna bleven er mensen binnenstromen met ergere klachten dan dat ze hadden voor ze naar de kwakzalver gingen.
Na wekenlang uittesten waar de zalf van de kwakzalver van gemaakt was kwam Photien er zelf achter dat de zalf van Geitenvoet gemaakt was.
De werking hiervan was echter maar tijdelijk, en de klachten kunnen in grotere mate terug komen.

"Geitenvoet is alleen goed in thee" mompelt Photien terug denkend aan vorig jaar.

Photien roept "Volgende" en wacht af wie er naar haar toe komt.

[Wynter]

((van: Op de straat --> Gannon; de Hoofdstraat ))

Ann haastte zich naar het huis der zieken.
Ze was in haar paniek en alles al haar spullen vergeten die ze bij zich had in de Hoofdstraat.
Het doet haar niks, Olivier is belangrijker.

"Kan iemand mij helpen? Alstublieft, iemand help me. Er is iets mis!"

Ze kijkt om zich heen, verscheidene andere patienten kijken haar aan.
Voor het eerst in hele lange tijd doet ze de capuchon van haar hoofd.
Haar vieze doch glimmende haar valt iedereen gelijk op.
Het heeft de zelfde kleur als die van haar moeder, zowel die als haar vader.
Ze lijkt verder echter precies op haar moeder.
Er is alleen één verschil. Ann is niet koud, ze straalt warmte uit.
Ze is dan ook alles wat haar ouders niet zijn.

Ann loopt naar de eerste de beste die eruit ziet alsof die gene iets van de wetenschap zou moeten weten.

"Alstublieft Zuster, help mij, mijn zoon is ziek." ze probeert haar kind aan de Zuster te geven. "Alstublieft, ik weet niet wat er mis is."

Ze kijkt de Zuster moedeloos aan.

[Zuster Photien]

Voordat ze het weet krijgt Zuster Photien in eens een pas geboren kind in haar armen gedrukt.
Het kind lijkt wat klein.
Ze kijkt naar de vrouw die het kind aan haar gaf.
Ze ziet er jong uit.
Als ze beter kijkt ziet ze wie het is.

"Anna-Sofia?"

Een jaar of 10 geleden heeft Photien gewerkt voor Huize van der Vaes-Blomer.
Ze herrinnert zich dat Anna-Sofia een oudere broer had die ernstig ziek was.
Hoe lang en hoe erg de ouders van Anna-Sofia daarmee getobt hebben.
Tot hij uiteindelijk stierf toen Anna-Sofia een jaar of 5 was.
Haar broer was een goede 2 jaar ouder.
Wat Photien niet weet is dat haar ouders daarna verstart zijn.

Photien ziet dat het hele huis der zieken ineens verbaast op kijkt. Iedereen dacht dat Anna-Sofia dood was.
Ze is immers al 4 jaar vermist.
Niemand wist of ze nog leefde, haar ouders zijn hopeloos opzoek geweest naar haar.
En nu staat ze hier zo voor Photien, met een pas geboren kind.

Er is vast een hele hoop gebeurt waar Photien helemaal niks van weet.
Het zou onprofessioneel zijn van haar om daar naar te vragen.
Een kind loopt niet zo maar weg.

Photien neemt Anna-Sofia mee naar een kamer.
Gezien hoe Anna-Sofie eruit ziet denkt Photien dat zij en haar kind allebei ondervoed zijn.
Ze bied Anna-Sofia een van de vele bedden op de afdeling aan.
Achterin de zaal ligt iemand te kreunen van de pijn.

"Ga maar liggen, ik zal u wel iets te eten brengen, dat zult u wel nodig." Ze legt de kleine jongen naast Anna-Sofia neer.

[Wynter]

Ann doet wat de zuster zegt.
Ze had al verwacht dat mensen haar zouden herkennen als ze haar capuchon af deed.
Dit was precies wat ze wilde.
Haar kind heeft hulp nodig, en dit was de snelste manier.

Ze ligt op het bed, haar zoon weer in haar armen.
Nu pas voelt ze hoe koud ze het had buiten.
Haar voeten doen pijn van de kou, de warmte van het huis overheerst haar.
Dit is voor het eerst in 4 jaar dat ze op een echt bed ligt.
Ann was helemaal vergeten hoe het voelde om in een bed te liggen.

Er komt een andere zuster binnen met een emmer en een doek. Ze dept voorzichtig met de doek op het gezicht van Ann.
"Ik kom u schoon maken" zegt de zuster haar.
Na het schoon deppen van haar gezicht, vraagt de zuster haar "Misschien wilt u een bad, u bent erg vies."
Ann knikt, een bad klinkt prima.

De zuster begeleid haar naar de zaal waar de baden staan.
Hier wordt Ann samen met haar zoon schoongepoetst.
Ze krijgt hier schone kleren aan, na afloop.
"Morgen krijgt u uw oude kleren weer terug. Dan zullen ze schoon zijn" zegt de zuster.

Terwijl ze teruggebracht word naar de kamer ziet ze dat er een stuk brood naast haar bed ligt.
Zo veel brood heeft ze in weken nog niet gezien, sowieso had ze sinds ze terug is uit Vangal nog geen fatsoenlijk eten gehad.
Ze breekt een stuk af en probeert het haar zoontje te voeren.
"Maar mevrouw" zegt de zuster verbaast "Uw zoon is daar nog veelste jong voor!"
Ann kijkt de zuster aan, met het schaamrood op haar wangen.
"U moet het zelf opeten, daar zult u van opknappen." zegt de zuster.
Ann eet het brood hapje voor hapje, maar het hele stuk is net ietsjes te veel voor haar maag.

[Zuster Photien]

Die avond gaat Zuster Photien nog even bij Anna-Sofia kijken.
Ze slaapt, evenals haar zoon.
"Het komt wel goed" denkt ze bij zichzelf.

Ze is schoon, heeft gegeten, en nu slaapt ze.
Zuster Photien weet niet of ze er goed aan doet om de ouders van Anna-Sofia te berichten dat hun dochter terecht is.
Als Anna-Sofia naar ouders terug had gewild had ze dat heus wel gevraagt.
Als ze jaren lang tegen haar zin ergens had vast gezeten, had ze het wel gezegt. Toch?
Photien kan ook geen enkel spoor ontdekken dat er ook maar iets tegen Anna-Sofia's zin in gebeurd is.

Ze dekt het meisje toe en laat haar de nacht door slapen.

Morgen ochtend ziet ze wel weer, wat er verder gaat gebeuren.

[Wynter]

De volgende ochtend word Ann wakker.
Ze heeft heerlijk geslapen, ze kan zich niet herinneren dat ze ooit zo leker geslapen heeft.
De rest van de zaal ligt inmiddels helemaal vol met andere patienten.

Ann wrijft het slaap uit haar ogen.

Haar zoon ligt nog bij haar.
Ze heeft hem sinds zijn laatste huilbui helemaal niet meer gehoord.
Zelf heeft ze honger. Ze kijkt op het tafeltje naast haar bed waar gisteravond ook een stuk brood lag.

Brood ligt er niet.

Er ligt iets anders wat ze niet verwacht had.

Het is een enveloppe, gezegelt met een rode zegel.
Ze pakt de enveloppe, bekijkt de zegel en merkt op dat het bedrukt is met het wapen van haar familie.

Hoe hebben ze haar gevonden?
Ze ligt hier pas net.
Gaan roddels zo snel door Raganorck?
Ze heeft het gevoel alsof ze weg moet uit het huis der zieken.
Maar ze voelt zich behoorlijk zwak.
Slapen op straat zou haar waarschijnlijk niet helpen.

Olivier lijkt het goed te doen.
Ze maakt de enveloppe open.
De geur van thuis komt uit de enveloppe zetten.
Ze verafschuwd het.
Ann haalt een brief uit de enveloppe.
Ze probeert de brief te lezen, maar ze kan niet lezen.

Ze heeft gehoord dat de enveloppe rinkelde toen de brief eruit gehaald werd door haar.
Wat zit erin?

Ze keert de enveloppe op de kop en er vallen een stel goudstukken uit. Ze telt ze, twee, vijf, vijftien, dertig goudstukken
Waarom?
Wat staat er in de brief?
Dit komt niet van haar ouders, zij zouden haar nooit goudstukken geven.
Van wie komt dit?
Als het al van haar ouders kwam, wat is de prijs die ze hier voor moet betalen?

Ze stopt de goudstukken terug in de enveloppe, en de brief erbij. Ze kan hem niet lezen.

Ze moet opzoek naar iemand die hem wél kan lezen.
Waar zijn haar kleren?
Alles wat er gister gebeurd is herinnert Ann zich nog maarin vlagen.

"Zuster?"

Ann loopt de gang op, me haar zoon.
Ze kijkt om zich heen.
Is dit de zelfde gang als dat ze gister was?
Ze kijkt uit een van de ramen.
Ze ligt op de 1e verdieping.
Gister was ze nog op de begane grond.

"Zuster???!!"

Gebogelde mensen komen voorbij, stinkende mensen, mensen met zweren, etters en andere vreselijke dingen.

"We gaan hier weg Olivier. We moeten wel."

Ze lopen naar beneden, nog steeds komen ze geen zuster of wat dan ook tegen.
Ann loopt samen met Olivier uiteindelijk de straat op.

((Naar: Gannon; De Hoofdstraat --> Gunthers Kledingwinkel))

[Zuster Photien]

Zuster Photien bezoekt de zaal waar Anna-Sofia ligt.
Ze wil haar wat eten brengen, maar na de zaal ingekeken te hebben merkt ze dat Anna-Sofia weg is.
Photien had nog wel Kloosterput thee meegenomen. Aangezien Anna-Sofia dit hard nodig leek te hebben.

Veel tijd heeft Zuster Photien niet om er over te piekeren.
Anna-Sofia is weg.
Er is nog veel te doen vandaag.
Het ziekenhuis is vol gestroomt.
De seizoenen veranderen, de tijd waarin iedereen ziek word.

Er moet Negenblad thee gezet worden, de meeste mensen die binnen gekomen zijn hebben griep.
Griep is een erg dodelijke ziekte.
Jaarlijks sterft een heleboel mensen in Raganorck aan griep.
Gelukkig heeft het huis der zieken Negenblad thee altijd op voorraad.