Raganorck

[Wynter]

Na een lange reis vanuit Vangal is Ann eindelijk aangekomen in de Wilde Wouden van Raganorck.

De geur van de bomen en de planten is nog net zo als een jaar geleden. Een jaar geleden ging ze op weg naar Vangal. En nu is ze eindelijk terug, een hele hoop ervaringen rijker, en sinds kort een nakomeling aan haar zij. Olivier is haar zoon, en is vrijwel altijd stil. Hij doet haar denken aan zijn vader.

Na uren lang in het woud te hebben gezworven op zoek naar een plek om veilig te slapen heeft ze een krakkemikkige boomhut gevonden.

"Dit beschermt ons wel tegen de dieren van het bos, Olivier" zegt ze tegen haar baby die tegen haar buik slaapt. Het bos is een bos vol gevaren, maar ook vol wonderen. Vele bijzondere kruiden die er te vinden zijn in het bos verkoopt Ann aan mensen die haar passeren. Op deze manier was ze de jongen die haar hart gestolen heeft ook tegen gekomen. Hun kind is gemaakt door liefde. Al weet Olivier's vader niet dat Ann ooit zwanger geweest is.

Ann ziet dat er een klein trappetje naar boven is, naar de boomhut, en stapt op de eerste tree. Ze valt op haar kont terwijl de eerste tree afbreekt onder haar voet. "Sorry Olivier.." de baby sabbelt tevreden aan zijn duim. Ze kijkt na of de volgende treden wel stevig genoeg zijn, en ze vindt van wel, en klimt op de 2e tree. Na een tree of 15 zit ze eindelijk boven. "Dit brengt ons wel door de nacht heen, kleintje" Ze legt de baby naast haar neer op de vloer van de boomhut en pakt een deken uit de zak die ze op haar rug draagt. Ze legt de deken over haar en de baby heen en pakt de baby weer vast, warm tegen haar aan gedrukt. Ze zingt een slaapliedje terwijl ze over het bolletje van haar zoon aait.

[Wynter]

Vroeg in de volgende morgen wordt ze wakker. Olivier ligt nog steeds in haar armen. Hij huilt, zijn gehuil heeft Ann wakker gemaakt. Ze geeuwt "Heb je honger liefje?" Ze gaat tegen een van de muren van de boomhut zitten, ontbloot haar borsten legt Olivier er aan. "Deze boomhut is nog zo slecht nog niet.." zegt ze tegen Olivier terwijl hij tevreden aan haar borst drinkt". Vanuit de positie waarin ze nu zit kan ze over het bos uitkijken en ziet ze de stadspoorten van Raganorck liggen.

"Vandaag zal je Raganorck zien Olivier. De stad waar ik geboren ben. Ik zal je alles laten zien." ze kijkt naar Olivier die nog steeds tevreden aan haar borst zuigt. "Met een paar opknap beurten kan deze Boomhut best ons thuis worden." De bruine kleur van het haar van haar baby is precies de kleur als die van zijn vader, kastanje bruin, een prachtige kleur. Olivier stopt met drinken. "Is je honger zo snel gestilt, mijn lief?" ze bedekt haar borst weer en legt Olivier in de buikzak die ze zelf gemaakt heeft van een paar vodden.
"Het is tijd om te gaan, ik heb ook honger." ze laat zich zakken door een gat in de boomhut en komt met haar voeten op de trap terecht en klimt voorzichtig naar beneden.

Na een paar uur lopen komt ze eindelijk aan bij de stadspoort die lijdt naar Gannon; de Hoofdstraat.

((Ann naar: "Gannon: de hoofdstraat >> Op de straat"))