Raganorck

[Gwendoline Dapper]

Huize Dapper verschilde niet veel van de andere huizen in de straat. Niet te groot en niet te klein, gebouwd van degelijke bruine bakstenen en met een grijs pannendak. Precies gelijk in stijl als de andere huizen in de rij, een schoorsteen aan de rechterkant van het dak en een trapje met een zwarte metalen reling omhoog naar een stevige houten voordeur. De linkerkant van alle huizen had een groot raam, boven waren er steeds twee. De architect had bij iedere woning wat ruimte naast het trapje gereserveerd voor wat planten, bloemen of onkruid. Een leuk verzonnen, maar zinloos idee. De schaduw van de grote zwarte toren der Alchemie ontmoedigde iedere plant die er ook maar aan dacht om te groeien. Het gebrek aan vegetatie betekende echter niet dat het een troosteloze straat was. De luiken waren in felle kleuren geschilderd, het ene huis met nog meer bizarre patronen en kleurcombinaties dan dat van zijn buurman. Een huis met knalpaarse en gifgroene luiken grensde aan een huisje met zacht roze met oranje geschilderd houtwerk, strepen grensden aan stippen, een slecht gelukt portret van koningin Ophelia grensde aan knuffelige poezenbeesten. Wat dit betreft was het huis van Gwendoline en Wilhelm Dapper wel iets anders dan dat van hun buren; de luiken waren gewoon saai beschilderd met donkergroene verf zonder verdere tierlantijntjes en andere opsmuk.

Een nieuwsgierig iemand die op het trapje klimt om vervolgens door het grote raam naar binnen te gluren zou een nette degelijke kamer zien en een schone opgeruimde keuken. Hoewel er geen dure chique uitziende spullen in het huis te vinden zijn, is de kamer mooi en gezellig, met simpele maar vooral comfortabel uitziende meubelen. Enkele kaarsen en olielampen compenseren het licht dat door de zwarte torens niet naar binnen kan vallen en de vrolijke levendige geluiden van de straat die binnen zachtjes te horen zijn voorkomen eenzame stilte. Al met al een prima plek om te wonen.
_________________
"Uiteraard ben ik veel minder ruw met je dan Wil; ik ben een vrouw nietwaar?"
Gwendoline Dapper, Stadswacht-Inspecteur

[Wilhelm Dapper]

De eikenhouten tafel was gedekt voor twee personen. Twee aardewerken bekers en twee borden stonden tegenover elkaar opgesteld en in het midden van het tafelblad bevond zich een houten snijplank, met daarop gelegen een half donkerbruin brood en een stuk kaas.
De appetijtelijke geur die vanuit de keuken langzaam de woonkamer vulde was die van bakkende eieren met spek. Zoals wel vaker was Wilhelm reeds bezig met het verzorgen van het ontbijt, terwijl Gwendoline nog bezig met ontwaken.
Dit was ook de reden waarom Wil zijn eigen eieren altijd als eerste bakte: Zodat die van Gwen nog warm zouden zijn als ze eindelijk de weg van haar bed naar de ontbijttafel had gevonden.
Van buiten het huis klonken de geluiden van een straat die ook al wakker was: Stemmen van buurtbewoners en passanten, elkaar een goedemorgen wensend, en zo nu en dan het gekraak van wagenwielen, gecombineerd met trage hoefstappen.
Er kwam echter nog geen geluid van de tweede verdieping. Wil liet de eieren en het spek uit de pan op zijn bord schuiven, onderwijl naar de trap kijkend, in de overweging of zijn zus al wakker zou zijn. Ik zal die slaapkop eens gaan wekken, concludeerde hij uiteindelijk met een glimlach.
Hij zette de pan naast het vuur en liep naar de trap, om zich vervolgens naar de slaapkamer van Gwendoline te begeven.

- J.
_________________
"Natuurlijk heb je het recht om te zwijgen, maar het is beter voor je als je praat."
Wilhelm Dapper, Stadswacht-Inspecteur

[Gwendoline Dapper]

Een paar luide bonzen op haar deur maakten ruw een einde aan de prettige sluimerende toestand waarin Gwen zich daarnet nog bevond. Slaperig stopte ze haar hoofd onder het kussen en trok de warme dekens daar nog eens zo ver mogelijk overheen. Opstaan was met stip het vervelendste moment van de dag. De kamer was koud, de vloer nog kouder en haar bed zo heerlijk warm en zacht. Geen zin om op te staan, te wassen, aan te kleden en aan de dag te beginnen. Langzaam begon ze weer weg te doezelen en terug te kruipen in de droom waar ze daarnet uitgetrokken was.

Helaas kende Wil haar net iets te goed. Een nieuwe set dreunen op de deur zorgde er voor dat de slaap van deze ochtend voorgoed verdreven werd. Met een zucht smeet ze de dekens van zich af op de grond en stapte het bed uit. In een hoek van de kamer had ze een houten teil staan met water en daarboven een kleine spiegel. Een slaperig gezicht met warrige zwarte haren keek haar vanboven de wasbak aan. ”Hoera het is ochtend,” mompelde ze sarcastisch naar haar spiegelbeeld. Snel smeet ze een paar handen koud water over zich heen en waste zich met het stuk zeep dat naast de teil lag. Het water was koud maar verfrissend en zorgde dat ze meteen klaarwakker was. Op de stoel lagen de kleren die ze er voor het slapengaan overheen gesmeten had. Snel kleedde ze zich aan bond haar haren samen in een strakke staart. Natuurlijk was ze ook vandaag weer veel te laat uit bed gekomen om op haar gemakje naar het werk te gaan.
Een korte blik naar rechts terwijl ze haar kamer uit liep vertelde haar dat Wil al beneden was. Zijn kamer was in tegenstelling tot die van haar altijd keurig netjes opgeruimd. Zelfs het beddengoed was aan kant gemaakt. Beneden waren de zachte geluiden te horen van voetstappen en het rommelen met het houtfornuis.

"Goede morgen Wil," zei ze terwijl ze aan de ontbijttafel plofte en een stuk van het brood greep. "Ik weet het, ik weet het, we moeten nu haast maken" mompelde ze snel voordat Wil haar kon aansporen om op te schieten. "Zijn er nog projecten waar we straks meteen mee aan de slag kunnen, of kunnen we ons beter even melden bij Bernt?"
_________________
"Uiteraard ben ik veel minder ruw met je dan Wil; ik ben een vrouw nietwaar?"
Gwendoline Dapper, Stadswacht-Inspecteur

[Wilhelm Dapper]

"Hmmm... Dat tweede, denk ik," antwoordde Wil, terwijl hij Gwen haar eieren serveerde. "We zijn bijna door onze zaken heen," voegde hij met een veelzeggende glimlach toe.
Gwen begreep wat haar broer hier mee bedoelde. Voor iemand die erg netjes en opgeruimd was, had Wil er desalniettemin een hekel aan om papierwerk te doen, hetgeen vereist was als een zaak was afgerond. Als hij, in plaats daarvan, met iets anders kon beginnen, zou hij die kans niet laten liggen.
Daarnaast was de stapel papier die zich momenteel op zijn bureau bevond nog net niet groot genoeg om het werk te rechtvaardigen.
Hij zette de pan weg en nam een kan melk mee terug naar de tafel. "Ook een beker?"

- J.
_________________
"Natuurlijk heb je het recht om te zwijgen, maar het is beter voor je als je praat."
Wilhelm Dapper, Stadswacht-Inspecteur

[Gwendoline Dapper]

Gwen luisterde zonder antwoord te geven en begon gehaast haar ontbijt naar binnen te werken. Toen Wil vroeg of ze een beker melk wilde knikte ze slechts. Het eten smaakte perfect en geamuseerd stelde ze vast dat ze het zelf lang niet zo goed had kunnen doen. Hoewel het er al jaren zo aan toe ging vond ze het nog steeds grappig dat de rollen tussen haar en haar broer zo omgedraaid waren in vergelijking tot de meeste andere huishoudens. Niet dat ze er zelf een probleem mee hadden; de dingen waren prima zoals ze waren, ze hadden niets te klagen.
”Als we straks eerst naar Bernt moeten, dan moeten we zo echt nog opschieten. Met een beetje pech zit onze straat straks aan het achterste einde van het Tien Toren district en kunnen we dat hele eind naar het Kasteel lopen.” Meestal lag de straat waarin ze woonden dicht tegen de Toren der Algemie aan en had de neiging om als het ware aan de toren ‘vastgeplakt’ te zitten. Het gevolg was dat hun huis continu met de toren mee schoof en dus vrij makkelijk te vinden was. Helaas waren er ook geregeld uitzonderingen waarbij ze voor enkele dagen redelijk ‘torenvrij’ waren en dus langer dan gemiddeld moesten lopen om bij hun werk te komen.
Ze sneed nog een plak brood af en belegde het met kaas, haast betekende nog niet dat je slecht moest ontbijten.
_________________
"Uiteraard ben ik veel minder ruw met je dan Wil; ik ben een vrouw nietwaar?"
Gwendoline Dapper, Stadswacht-Inspecteur

[Wilhelm Dapper]

Wil schonk zijn zus en zichzelf een beker melk in, deed de kurk weer op de kan en zette deze vervolgens terug op het aanrecht.
“Ik denk dat het allemaal wel mee zal vallen,” antwoordde hij, terwijl hij ook aan tafel aanschoof. Hij nam een tweetal slokken van zijn melk en ging toen verder met zijn eieren. Hij had, zoals gebruikelijk, zijn ontbijt al deels opgegeten, zodat hij minder haast hoefde te maken als Gwen weer eens wat later was.
Wil had niet de gewoonte om laat te zijn, hoewel je uiteraard wel flexibel moest blijven in een stad waar de wegen een wil van zichzelf hadden.
“Oh, trouwens,” vervolgde hij, “Help me even onthouden dat we straks nog wel even uitzoeken of die ene verdachte van de vorige dag inderdaad op die ene plaats was, zoals hij zei. Ik geloof er zelf niks van, maar anders moeten we daar straks weer een verklaring over gaan afleggen.”


- J.
_________________
"Natuurlijk heb je het recht om te zwijgen, maar het is beter voor je als je praat."
Wilhelm Dapper, Stadswacht-Inspecteur

[Gwendoline Dapper]

“Ja is goed,” mompelde ze en wandelde met een stuk brood in haar hand richting de schrijftafel. De papieren lagen in een nette stapel in een hoek van het tafelblad en Gwen begon te bladeren om de juiste aantekeningen te vinden. Natuurlijk lag het papier dat ze zocht helemaal onderaan. Ze trok het uit de hoop en schoof de rest van het papier weer enigszins terug. Al kauwend nam ze voor de zoveelste maal de aantekeningen door, de hoofdpunten ordelijk opgeschreven in Wil zijn nette handschrift en daartussen overal op en aanmerkingen die ze er zelf tussen had gekrabbeld. Voor anderen was het geheel waarschijnlijk niet te begrijpen, maar Gwen had totaal geen moeite het overzicht te bewaren. Gelukkig was haar manier van denken ook voor Wil prima te volgen, anders was hun samenwerking vast niet zo succesvol geweest.

Er verschenen een paar rimpels in haar voorhoofd terwijl ze alle punten weer eens op een rijtje zette. Dit was weer zo’n typisch voorbeeld van een zaak waar niets mee zou gebeuren. Getuigen die slechts zeer oppervlakkige informatie hadden, bewijzen die nergens naartoe leiden en twee halve verdachten die een ‘soort van’ alibi hadden. Natuurlijk kon ze wel even gaan kijken in het huis van de Ene, maar daar zou waarschijnlijk ook niets uitkomen. Daar waren dagelijks zo veel mensen dat die doodnormaal uitziende man die er een paar dagen geleden geweest moet zijn echt niet meer herinnerd zou worden. Geërgerd staarde ze naar de lege ruimtes die open gelaten waren voor de nodige informatie om een stapje verder te kunnen. Dit soort zaken vond ze echt stomvervelend. Normaal gesproken was het uitpuzzelen van een ogenschijnlijk niet te ontwarren zaak een van haar sterkste punten. Zag ze verbanden en motieven waar anderen allang door de bomen het bos kwijtgeraakt waren. Helaas moest je om een bos te vinden nog altijd wel enkele bomen hebben en die waren de laatste tijd in hun wereldje vrij schaars.

“Laten we aan het eind van de middag maar bij de tempel langs gaan, op het moment heb ik meer zin om aan iets nieuws te beginnen.”
_________________
"Uiteraard ben ik veel minder ruw met je dan Wil; ik ben een vrouw nietwaar?"
Gwendoline Dapper, Stadswacht-Inspecteur

[Wilhelm Dapper]

Wil knikte in antwoord op het voorstel van zijn zus, terwijl hij de laatste hap van zijn ontbijt in zijn mond stak.
Net als Gwen had hij reeds de conclusie getrokken dat ze het alibi van de verdachte bij een bezoek aan de tempel waarschijnlijk niet zouden kunnen bevestigen – de kans dat iemand hem daar had gezien en dit feit had onthouden was niet alleen erg klein, het alibi zelf was ook nog eens behoorlijk vaag.
De man beweerde wel eens waar dat hij ten tijde van het misdrijf de tempel van de Ene had bezocht, maar toen ze hem de details van zijn bezoek hadden gevraagd kon hij zich slechts met moeite herinneren wat hij daar had gedaan en wie hem daar had gezien.
Wil betwijfelde eigenlijk dat het alibi van de verdachte klopte; het klonk eerder alsof de man iets had bedacht wat mogelijk geloofwaardig was of niet gemakkelijk weerlegd kon worden. Desalniettemin moest het wel gecontroleerd worden, al was het maar omdat elk beetje nieuwe informatie nuttig kon zijn.
Met name Gwen was er erg goed in om alle kleine beetjes informatie als puzzelstukjes op hun juiste plaats te leggen, en zo het geheel kloppend te maken.

Hij dronk de bodem melk uit zijn beker en veegde zijn mond met de rug van zijn hand af. “Zo. Ik stel voor dat we zo gaan, voordat we echt te laat zijn.”
‘Echt te laat’, zoals Wil het noemde, was wanneer hun commandant opmerkte dat het tweetal Dapper niet op tijd aanwezig was voor hun dienst. Natuurlijk hadden ze in de loop van de jaren wel enige speling opgebouwd en konden ze zich wel enige vertraging permitteren, maar niemand in de wacht maakte er een gewoonte van om vaak te laat te komen; niemand zat op een preek van de commandant te wachten.
Wil begon de afwas van de tafel te verzamelen en bracht het naar een met water gevulde teil, die speciaal voor dit doel naast de achterdeur naar buiten stond.

- J.
_________________
"Natuurlijk heb je het recht om te zwijgen, maar het is beter voor je als je praat."
Wilhelm Dapper, Stadswacht-Inspecteur

[Gwendoline Dapper]

Toen ze zag dat Wil al aanstalten maakte om de tafel op te ruimen en aan de afwas te beginnen, legde Gwen het papier weer terug op de stapel. Werk doornemen en tegelijkertijd eten was niet bepaald een goede combinatie en haar eieren stonden dan ook koud te worden op tafel. Snel begon ze de rest van haar ontbijt naar binnen te werken en bestudeerde ondertussen hoe haar broer de afwas naar te teil bracht.

Afwassen na het ontbijt was een discussie die ze allang verloren had en ze deed dan ook geen pogingen meer om haar broer op andere gedachten te brengen. Wat Gwen betreft kon je de afwas het beste opsparen en na een dag of twee alles tegelijk doen. Een veel efficiëntere en tevens tijd besparende methode waar Wil niets van wilde weten. Hetzelfde gold overigens voor het schoonmaken van het huis, als ze het zelf voor het zeggen had gehad dan werd alles uitgesteld tot het huis zichtbaar vuil begon te worden om vervolgens een soort van ‘grote schoonmaak’ te houden. Soms dacht ze wel eens dat er ergens in hun hoofden iets omgewisseld was waardoor de taken in huis voor de man en de vrouw een beetje krom geworden waren. Zo vond ze het zelf leuk om wat te rommelen met gereedschap wanneer er iets gerepareerd moest worden en nam ze met plezier die taken van Wil over.

Toch maar opstaan en meehelpen aan het drogen van de borden en bekers. Zin om mee te helpen had ze niet maar ze kon haar broer moeilijk alles alleen laten doen. Ze bracht haar beker en bord naar buiten en liet ze in de teil water glijden. Het grootste deel van de vaat was al schoongemaakt toen ze aan kwam lopen en snel droogde ze het af om het binnen in de kast te zetten.
_________________
"Uiteraard ben ik veel minder ruw met je dan Wil; ik ben een vrouw nietwaar?"
Gwendoline Dapper, Stadswacht-Inspecteur

[Wilhelm Dapper]

Wil glimlachte even toen hij zag dat Gwen opstond om hem te helpen, terwijl hij zijn eigen bord en bestek met het koude water en een borstel schoonmaakte.
Net als zijn zus viel het ook hem wel eens op hoe de rollen in huize Dapper omgedraaid leken te zijn, vergeleken met andere huishoudens, maar hij was zelf niet anders gewend. Toen hun moeder weg was en hun vader toch moest blijven werken om brood op de plank te houden, was het aan hem om, als oudste kind, de huishoudelijke taken op zich te nemen en het geheel draaiende te houden.
Hij had sindsdien die taken ook nooit aan iemand anders overgedragen. Hij kon nooit zeggen of hij het leuk vond om op te ruimen of dat hij er slecht tegen kon wanneer dingen niet opgeruimd waren – wat met Gwen nog wel eens het geval was – maar hij deed zijn werk zonder er ooit over te klagen.

Terwijl Gwen de laatste afgedroogde borden in de kast zette, begon Wil zijn spullen te verzamelen. Hij pakte zijn notitieblok en een stuk kool van de schrijftafel en liep naar zijn jas, die aan de kapstok hing. Hij stopte het schrijfgerei in zijn linker binnenzak en controleerde even of in de rechter nog steeds het document zat dat zijn functie als stadswacht-inspecteur bevestigde, alvorens hij zijn jas van de kapstok nam en deze omsloeg. Op het houten kastje dat naast de kapstok stond lag een set handboeien, welke Wil aan zijn riem hing.
“Klaar?” riep hij, in de hoop dat Gwen haar spullen ook al bijeen had geraapt.
_________________
"Natuurlijk heb je het recht om te zwijgen, maar het is beter voor je als je praat."
Wilhelm Dapper, Stadswacht-Inspecteur

[Gwendoline Dapper]

Het begon inderdaad tijd te worden om de wandeling naar de kasteelpoort te maken en Bernt op te zoeken om te zien of hij nog wat nieuws voor hen te doen had. Ze smeet de teil leeg en beef even staan kijken hoe het water wegzakte in de groeven tussen de keien, waarna ze zich omdraaide en haar spulletjes bijeen begon te zoeken. Haar lange zwarte jas die ze de avond tevoren op de stoel onder de kapstok had gesmeten lag daar nog steeds. Haar riem met dolk en knuppel lag helaas niet meer op de eettafel waar ze hem gisteren had achtergelaten. Waarschijnlijk had Wil hem ergens opgeborgen en een zorgvuldige blik door de kamer lokaliseerde de riem netjes opgerold op een plank. In tegenstelling tot haar rommelige aard was Gwen wel redelijk netjes op zichzelf en afgezien van de grote afwezigheid van voor een vrouw gepaste kleding, zag ze er voor een Stadswacht-Inspecteur redelijk representatief uit.

Gwen hield van haar werk. Ze was er niet alleen goed in, maar het gaf haar ook voldoening om een misdadiger te slim af te zijn en hem netjes te daar te brengen waar hij thuis hoorde; de koude kerkers bijvoorbeeld. Als Inspecteur hadden zij en Wil toegang tot vrijwel alle plekken waar normale burgers niet mochten komen wanneer het nuttig voor hun zaak kon zijn, hadden ze veel contact met mensen vanuit alle districten van Raganorck en zat ze niet heel de dag suf binnen achter een hoop verstelwerk zoals zoveel vrouwen doen om rond te komen, maar was ze veel juist veel buiten. Als extra leuke bijkomstigheid was haar werk vaak nog spannend en gevaarlijk ook.

Wil stond al beneden aan het trapje voor hun huis te wachten tot ze klaar was en snel liep ze naar buiten. Het was licht op straat en minder druk dan gebruikelijk. Dit hield in dat hun straat weer eens verschoven was en nu een redelijk eind van de grote zwarte torens vandaan lag. Ergens achter de huizen verderop kon Gwen zelfs hier en daar een stukje van de stadsmuur zien en de kleine wacht-torentjes vanwaar je een prachtig uitzicht had op de wilde wouden. Helaas betekende dit ook dat de wandeling naar de kasteelpoort iets langer was dan gebruikelijk. ”Achja, wat beweging in de ochtend is ook niet verkeerd,” zei ze opgewekt tegen Wil die ietwat geërgerd in de richting van het kasteel keek. Ze gaf hem plagerig een duw en begon te lopen.

((Wilhelm en Gwendoline naar >> “Het-Zeven-Pelgrims-Plein” De Tien Torens))
_________________
"Uiteraard ben ik veel minder ruw met je dan Wil; ik ben een vrouw nietwaar?"
Gwendoline Dapper, Stadswacht-Inspecteur