Raganorck

[Melante]

Wie vanaf de Tien Torens, via de rijke buurt naar de hoofdstraat Gannon loopt, zal vast even blijven staan om te kijken naar de grote villa van de familie van Asgaard.
Bijna iedereen merkt wel iets op van de duistere en ietwat verdrietige sfeer die het huis lijkt uit te stralen. Voor degenen die op de hoogte zijn van het tragedie dan Wilhelm en Josephine - de huidige bewonders - oogt het huis kaal en vreugdeloos, zonder het vrolijke gelach van hun kinderen.
_________________
Oh, hoe waar zijn jou woorden,
die mijn hart doen breken.
Hoe groot was mijn fout,
toen ik jou liet gaan.

Uit: Naam van de stilte; Josephine van Asgaard.

[Melante]

De koets hield halt voor de grote Villa. Josephine keek uit het raampje naar buiten, naar het gebouw dat haar thuis zou zijn. Ze zuchtte diep en stapte uit, bedankte de koetsier en liep het lange grintpad op dat naar de voordeur leidde.
Saar, de huishoudster, stond al klaar in de deuropening. "Goede dag, mevrouw," groette ze vriendelijk, terwijl ze Josephine uit haar mantel hielp. "Hoe was het bij uw ouders?"
"Gezellig," antwoordde ze kort. Ze hing haar handtas aan de kapstok en trok haar handschoenen uit, die ze op het kleine tafeltje neerlegde.
"Waren uw ouders blij u weer te zien?" vroeg Saar verder.
Josephine glimlachte naar de oude huishoudster. "Natuurlijk waren ze dat. En ik vond het ook fijn om hen weer te zien. Mijn oude oom Alfons was er ook."
"Dat klinkt als een heuse familie reünie," grapte Saar.
Josephine sloeg verdrietig haar ogen neer. "Bijna wel."
Saar wist meteen waar de jonge vrouw aan dacht en schakelde meteen over van onderwerp: "Wilt u misschien iets eten of drinken? Ik zal even thee gaan zetten."
Josephine keek haar na, terwijl ze haastig naar de keuken toe waggelde, waarna ze zelf de woonkamer binnen ging. Er was niets veranderd, sinds ze hier een maand geleden vertrok voor de vakantie bij haar ouders. Zou hij wel thuis geweest zijn?
Ze liet haar hand langs de zachte stoffering van de fauteuils glijden, toen ze naar de sierlijke twee-zits bank liep, daar nam ze plaats en richtte haar blik omhoog, naar het grote schilderij boven de openhaard. Madeleine's lieve gezichtje keek vrolijk en levenslustig op haar neer. Het was niet eerlijk...
"Is hij nog thuis gekomen?" vroeg Josephine aan de huishoudster, toen deze de kamer binnen kwam met een dienblad met thee en koekjes.
Saar keek even verward op. "Om te slapen, soms," antwoordde ze eerlijk. Ze schonk een kopje vol en zette het voor Josephine neer op tafel. "Is er verder nog iets wat ik kan doen?"
Josephine schudde haar hoofd. "Dank je wel, Saar."
In de deurpost bleef ze nog even staan. "Graag gedaan, mevrouw."
_________________
Oh, hoe waar zijn jou woorden,
die mijn hart doen breken.
Hoe groot was mijn fout,
toen ik jou liet gaan.

Uit: Naam van de stilte; Josephine van Asgaard.

[Melante]

De thee deed haar goed. De kille muren kregen langzaam meer de sfeer die een thuis behoorde te hebben. Ze sloot voor even haar ogen en genoot van de rust.
De voordeur ging zachtjes open en viel met een klik weer dicht. Er klonken zachte voetstappen, die stopten in de deurpost. "Hallo."
Josephine opende haar ogen en wierp haar echtgenoot een warme glimlach toe. "Goede dag, Wilhelm."
"Dus je bent weer thuis." Hij leek zich niet zo goed een houding te kunnen geven.
"Ik ben weer thuis," antwoorde ze kalm.
"Ik eh..." Hij keek haar verward aan.
"Ik weet het."
Toen draaide Wilhelm zich weer om en liep weg.
Josephine liet haar hoofd zakken. Ze miste hem. Toen Madeleine nog leefde waren ze goede vrienden geweest en misschien was er langzaam ook iets gaan groeien dat voor liefde door kon gaan. Maar haar dood had die droom vernietigd.
Ze stond op uit haar stoel en liep naar de gang, om haar mantel weer aan te doen. Ze pakte haar handtas van de haak en opende de deur.
"Ik ga even naar de uitgever," zei ze zacht, toen ze Saar haastig uit de keuken zag komen.

((Gaat verder in Gannon; de hoofdstraat onder Drukkerij het Plaatje))
_________________
Oh, hoe waar zijn jou woorden,
die mijn hart doen breken.
Hoe groot was mijn fout,
toen ik jou liet gaan.

Uit: Naam van de stilte; Josephine van Asgaard.

[Melante]

((Vanuit het Duistere Disrict, de Straten van Raganorck))

Met een zachtte klik ging de voordeur open. Ze stapte naar binnen en wachtte even, maar deze keer kwam Saar haar niet begroetten.
Ze hing haar mantel weg en ging de woonkamer in. Wilhelm zat in zijn gebruikelijke stoel bij het raam, maar keek niet op toen Josephine binnen kwam.
Josephine liep naar de boekenkast, waar ze een titel uizocht, die ze de rest van de dag zou gaan lezen, tot het uiteindelijk tijd zou zijn om te gaan slapen.
_________________
Oh, hoe waar zijn jou woorden,
die mijn hart doen breken.
Hoe groot was mijn fout,
toen ik jou liet gaan.

Uit: Naam van de stilte; Josephine van Asgaard.