Raganorck

[Uriel]

Vier machtige stenen stonden in een rij, een vijfde lag plat en onderbrak de rij. Het geheel deed denken aan een gehavende onderkaak van een reusachtig gebit. De grond rondom de stenen was omgewoeld en het leek alsof klauwen en scharen hun woede gekoeld hadden op de bosgrond.

Voorzichtig gluurde de Faun tussen de takken door. Hij zag niets en haalde
opgelucht adem. Het oude heiligdom van Brennus was verlaten. De spinelfen waren vertrokken. Hij had ze hier al eens eerder gezien. Sjamanen gekleed in dierenvellen die hier onder het licht van de maan hun vreemde rituelen uitvoerden. Hij had hun stemmen gehoord die liederen zongen in een onverstaanbare taal en had niet dichterbij durven komen.

Nu was de plaats verlaten. Het was een plek die hem pijn deed, maar telkens weer terugriep. Dit was de plek geweest waar de bosgod aan hem verschenen was, waar hij smekend met zijn stervende bruid gebeden had tot elke god die luisteren wilde. Dit was de plaats geweest waar uiteindelijk Brennus zich vertoond had en zijn zegen en vloek over hen beiden uitgesproken had. Hij kwam tevoorschijn uit de struiken en liep naar de omgevallen steen toe. Hij wreef in zijn ogen en slikte, maar de krop in zijn keel wilde niet verdwijnen. Die krop was er altijd als hij hier kwam. Het was de pijn, het verdriet en het bitterzoete verlangen naar een tijd zo heel lang geleden die hem telkens weer terug deed komen op deze ene plek.

Hij liet zijn hand langs de omgevallen steen glijden en voelde de richels, spleten en kieren. Hij kende ze als de lijnen op het gezicht van een oude vijand, een oude vriend. Met een zucht ging hij zitten en keek vanaf de heuveltop uit over de wouden. In gedachten sprak hij de woorden van een oeroud gebed. Een gebed dat hij herhaalde zolang als hij zich kon herinneren. Het was een dankgebed aan Brennus, de vervloekte god die in iedere gave een vloek verborg en in iedere vloek een gave verborg. Zo was de wijze van het woud. Vervolgens zette hij zijn houten fluit aan zijn lippen en liet de tonen van zijn fluitspel over de woudtoppen dansen in samenzang met dat van de vogels, terwijl langzaam in het Oosten de zon opkwam.

[Inwe Surion]

((James en Borgas vanuit -> De stadswal -> De stadspoort))

James had het grote bouwwerk nog nooit gezien maar het jaagde hem angst aan. Het kwam hem ergens heel bekend voor. Had hij het al eens eerder gezien als hij in de wouden kwam met zijn vrienden? Nee, hij was nog nooit zo ver het woud ingelopen, dat kon dus niet zo zijn. Waar had hij het dan eerder gezien? In een boek? Hij las bijna nooit boeken, behalve als het hem echt aansprak, en dat was zelden. Lezen kon hij best goed maar met sommige boeken had hij nog moeite. Wat was het voor stenen bouwwerk?
Hij keek naar rechts waar Borgas liep en vroeg zich af of hij het bouwwerk ook zag. James zag zijn ogen niet, omdat hij flink doorliep en hijzelf schuin achter hem liep. Opeens bleef James staan en spitste zijn oren. Wat hoorde hij daar? Muziek? Een mooie en droevige melodie dreef over de boomtoppen, langs de stammen en door de bladeren van het woud. James rilde en begon angstiger te worden. Wat was dit voor vreemde magische melodie? Hoorde Borgas het ook? Die was wel blijven staan maar keek niet naar James om. Wat was het?
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Uriel]

Borgas zag het stenen bouwwerk en een koude rilling liep over zijn rug. Normaal gesproken zou hij nooit zo ver naar het oosten zijn afgedwaald, maar om de een of andere reden hadden de woudpaden hem deze kant op gedwongen. Hij bleef staan en draaide zich om naar James.

"Borgas Barnsteen ... Nachtstorm" voegde hij er tenslotte aan toe. Het klonk vreemd. Die adelijke achternaam achter zijn eigen naam. De naam die Adelbert ook gebruikt had, de naam van de verdoemde Nachtstorm monarchie.

"Beter een ander pad volgen. Die stenen..." Hij schudde zijn hoofd als een teken van afkeuring. Toen hoorde hij de muziek die aan kwam drijven op de wind. Zo nu en dan pikte hij een paar tonen op. Zijn mondhoeken krulden in een glimlach, een droevige glimlach want hij had een vermoeden wie daar speelde.

Hij schudde zijn hoofd wakker en keek even om zich heen. Toen begon hij weer te lopen, weg van het granieten gebit op de heuveltop. Plotseling draaide hij zich om. Hij wist dat hij niet bepaald vriendelijk geweest was. Zijn gedachten waren half in de stad gebleven, met de jonge prinses in nood en de vreemde man die zichzelf Dyma noemde. James had recht op wat meer uitleg dan hij tot nu toe gegeven had. Hij knikte hem toe en zei: "... een vriend van me... een houthakker ... deze kant op."

((Borgas en James --> De Wilde Wouden --> Houthakkershut))