Raganorck

[Zacharias Artuur]

Één van de huizen in de hoofdstraat heeft een bord boven de deur hangen met daarop de volgende tekst:

Zacharias' Poppen
voor verkoop, inkoop en reparatie van nieuwe en gebruikte poppen

De gevel van het gebouw ziet er verder uit zoals alle anderen, de houten frames zijn echter in een warm donkerrode kleur geverfd. Het stucwerk er omheen is vanille-geel. Al met al straalt het smalle, twee verdiepingen tellende gebouwtje een warme sfeer uit. De luiken van de bovenste ramen zitten dicht, die van de onderste ramen staan open en men kan een verscheidenheid aan poppen zien in de etalage. Op de deur van de werkplaats hangt een bordje "Open".

Als men goed naar binnen kijkt ziet men een man aan het werk aan een zware houten werkbank. Hij draagt een cremekleurig overhemd en een donkerbruin leren broek. Voor zijn lichaam heeft hij een zwaar lederen schort gebonden. Zijn zware lederen schoenen zitten onder de kleine verfspatjes, net als het schort. Zijn haar is warrig. Van buiten vandaan kan men eigenlijk alleen zijn rug zien, maar het is duidelijk dat de man aan het werk is met het gutsen van een stuk hout. Vast en zeker voor een nieuwe pop.

Om hem heen branden een aantal dikke walmende stompkaarsen, de grootste bron van licht in de werkplaats, afgezien van een paar olielampjes. De man legt het poppenbeen waar hij mee beizg was op de werkbank en begeeft zich, mank lopend, naar een schommelstoel. Met een plof en een zucht gaat hij zitten, de stoel kraakt een beetje onder zijn gewicht. Afwezig starend in het schijnbaar niets graait zijn linker hand naar beneden, naar de zijkant van de stoel. De hand vind er een fles met een groen label. Van buiten vandaan is het niet echt duidelijk wat er in de fles zit. Met zijn rechterhand ontkurkt hij de fles en na zijn lippen even gelikt te hebben neemt hij een klein slokje van de groen transparante vloeistof. Dan stopt hij de kurk er weer in en zet de fles weer naast hem neer.

Zo zit de man eventjes in zijn stoel, leeg voor zich uit te staren. Dan staat hij weer op en gaat verder met zijn werk..

[Noë Arosch]

((Noë vanuit Dearc Internaat))

Noë loopt langs de winkels van het Gannon. Ze is weer enigszins opgevrolijkt omdat de straten eens voor éénmaal mee leken te werken en haar tocht aanzienlijk hadden verkort. De flesjes met inkt zitten veiliggesteld in haar tas. Nu heeft ze wat tijd over om rond te lopen. Ze kijkt in de etalages en droomt.
Ze droomt van alle dingen die ze niet bezit en nooit zal bezitten. Ze ziet de talloze kanten zakdoeken, jurken, boeken die in duur leer zijn gebonden, de bewerkte glazen en sieraden. Als ze bij een juwelier stilstaat realiseert ze zich dat ze niet verlangt die dingen te bezitten, maar dat ze verlangt naar het leven waar die dingen voor staan. Een rustig leven, met een gezin en dagen vol liefde. Simpele dingen gebruiken voor het huishouden. Ze ziet de trouwringen en voelt even een steek van spijt om dingen die ze nooit heeft geprobeerd.
Dan slaat haar hart een slag over. Ze is er weer. Natuurlijk, voor een juwelierszaak, hoe kan het ook anders.

“Dag mam” fluistert Noë. Ze praat weer eens hardop en is zich bewust van hoe dat op de wereld moet overkomen. Maar ze blijft het proberen, ze fluistert van wanhoop, ze fluistert om ooit eens door te dringen tot een schim die nog nooit iets heeft teruggezegd.
“Ga niet weg, ik weet heus wel dat jij het bent, je kan honderd keer weggaan en dan weet ik nog steeds dat jij het bent. Waarom mag ik je niet zien? Waarom mag ik uitgerekend jou niet zien mama? Als je dat nou duidelijk kon maken, het is zo…zo…Ja, ga maar weer weg. Jij hebt het maar gemakkelijk met je eeuwigheid de tijd. Maar jij hebt altijd geweten wie je bent, en ik kan maar niet geloven dat je mij dat niet gunt….”
Een traan biggelt over haar wang en driftig veegt ze hem weg. De schim verdwijnt uit haar blikveld en ook de liefde die ze voelde als bevestiging dat de schim haar moeder is ebt langzaam weg.

In een dwarse reactie loopt ze een paar panden verder en gaat pontificaal voor die etalage staan. Ze staart er verbeten naar, ze heeft nu geen zin in haar moeder. Een poppenwinkel, meer symbolen voor dingen die ze nooit heeft gekend kan ze niet bepaald gebruiken. Ze heeft nooit een pop gehad, het Internaat had geen geld voor dat soort dingen.
Dan deinst ze achteruit. Ze loopt recht tegen een man aan die haar vreemd aankijkt en met zijn ogen rolt, en Noë probeert een excuus te stamelen maar krijgt haar zintuigen niet op iets anders gefixeerd dan de etalage.
Een kind. Weer een kind, een jongen met kalme, ernstig grijze ogen die rustig tussen de poppen zit alsof hij één van hen is. Ze rilt bij de aanblik, al die koude starende ogen, al die dingen die zo echt lijken en het toch niet zijn. Allemaal dood en levenloos.
De jongen kijkt haar een ogenblik aan, zijn blik priemt door haar ziel en even lijken zijn ogen op te lichten als hij zich realiseert dat ze hem ziet, dat ze niet toevallig zijn richting opkijkt. Dan staat hij op en klimt uit de etalage. Hij komt de deur uit en de straat op, en Noë voelt een neiging om achteruit te deinzen en wil schreeuwen, kijk toch, kijk dan toch, ze lopen gewoon over straat, zien jullie dan helemaal niets?
Ze staart, en ze ziet vanuit haar ooghoeken hoe mensen fluisteren en hoofdschuddend reageren op de vrouw die als een soort danser om iets heen manoeuvreert dat er niet is. Ze schudden hun hoofd en sommigen maken een gebaar. Hartstikke gek. Zielig.

Misschien is dat wel de reden dat Noë als een stom dier gehoorzaamd als de jongen haar de winkel in wenkt. Hij is al vrij lang merkt ze nu, hij gaat al richting man. Stug rossig haar heeft hij, en eenvoudige kleren. En hij is ernstig, ongewoon ernstig voor een kind van zijn leeftijd. Hij loopt de winkel binnen en blijft maar wenken. “Maar waarom dan? Wat kan ik doen?” fluistert ze nog, maar hij hoort haar niet meer.
Dan staat ze plotseling in de winkel en knippert tegen het duister.
_________________
---Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...---

[Zacharias Artuur]

Methodisch schaaft hij aan het been. Houtkrullen vallen op de grond rond zijn voeten. Afwezig dwaalt zijn hand af naar het stukje schuurpapier wat naast hem op de werkbank ligt. Zacharias slaakt een diepe zucht..
Waarom doe ik dit eigenlijk nog, ben ik niet beter af om me bij mijn familie te voegen?

Dan wordt hij opgeschrikt uit zijn sluimerende toestand door het tinkelen van de bel die bij de deur hangt. Routinematig wringt hij zijn gezicht in een klantvriendelijke stand en draait zich om naar de bezoeker van zijn winkel.

"Gegroet vrouwe, wat kan ik voor u betekenen vandaag?"

Snel veegt hij wat zaagsel en krullen van zijn schort af...

[Calliope]

Noë kijkt naar de man die zich naar haar toe draait. Het kleine sprankje hoop dat ze had dat haar binnenkomst onopgemerkt zou blijven verdwijnt met de blik die hij haar geeft. Natuurlijk zijn er geen andere klanten.

Ze voelt tranen prikken achter haar ogen. Ze heeft geen idee hoe ze uit moet leggen wat ze komt doen. Ze wil niets kopen natuurlijk, ze heeft er niet eens het geld voor. Zelfs als ze zou willen doen alsof dat het doel van haar bezoek is...
Ze kijkt naar de man. Hij ziet er moe uit, versleten en afgepeigerd. Zijn ogen weerspiegelen haar eigen ogen, de lichte, vroegwijze ogen die te veel hebben gezien om ooit nog rust te hebben. Ze zijn hetzelfde. Ze raakt in de war en kijkt snel naar de grond.

"Ik kwam eh...ik weet eigenlijk niet of...ik weet niet...ik weet het niet."

Ze zucht. Tot overmaat van ramp lijkt de jongen het wel leuk te vinden dat ze zo staat te stotteren. Hij loopt rond in de winkel en gebaart af en toe naar de winkelier. Het zou zijn vader wel eens kunnen zijn, ze hebben wel wat weg van elkaar. De jongen leunt tegen een werkbank en grijnst naar haar. Driftig schieten Noë's ogen heen en weer tussen de man en de jongen.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

[Zacharias Artuur]

Zacharias legt zijn werk neer en stoft zijn handen af. Deze vrouw is wel erg bijzonder, komt de winkel in zonder te weten wat ze wil.. ze ziet er aangedaan uit..

"Ehm.. eh, kan ik u misschien iets tonen uit mijn assortiment? Ik heb meisjes poppen, soldaatjes, marionetten...." Zegt hij onzeker.. met een zachte stem gaat hij verder "Ik schilder ze zelf?"

Verward pakt hij zijn laatst afgemaakte creatie op bij het middel en zet hem op zijn arm. In zijn armen zit een houten marionet, zijn kleding geschilderd op glad geschuurd eikenhout. De blik van de pop intens, het hoofd hangt schuin.. "ik moet de.. draden er nog aanmaken.. ziet u...."

Jeetje waarom staat ze daar nu maar zo?

[Noë Arosch]

Noë voelt de paniek in een golf over haar heen komen, een golf die haar dieper en dieper naar beneden trekt. Wat moet ze nu? Deze man heeft goede bedoelingen, hij moet ook gewoon zijn geld verdienen en dan komt zij...zonder geld en met een belachelijk verhaal. Haar ogen worden groter en ze probeert uit alle macht haar blik weg te trekken van de jongen, ze wil hem niet meer zien, ze moet normaal worden. Nu meteen.

"Wat een mooie dingen maakt u. Wat prachtig, ik wou dat ik zoiets kon. Maar eh...ik...ik heb nu geen geld bij me en het was ook niet mijn bedoeling om u te komen storen in uw winkel. Misschien dat ik nog een terug kan komen...als...één...één...van mijn kinderen...eh..."

Het werkt niet. De jongen is het duidelijk niet eens met haar beslissing om haar te negeren, hij loopt met soepele pas van de werkbank weg en gaat pontificaal voor haar neus staan. Uitdagend kijkt hij haar aan. Ze wil zich blijven focussen op de man. Ze moét...

"En ik....ik wou eigenlijk net...ik..."

Ze sluit haar ogen en slikt een huilbui weg. De laatste tijd wordt haar leven hoe langer hoe frustrender. Hoe lang zal het nog duren voor ze geen enkele kans meer maakt op een normaal leven? Wanneer zullen de mensen haar gaan uitlachen, wegduwen, opsluiten? Ze krijgt nu al vaker medelijdende blikken dan haar lief is. Wat maakt het ook allemaal uit. Ook deze man vindt haar waarschijlijk al raar, ook bij hem is haar eerste indruk al die van een gekkin. Er is niets meer te verliezen, behalve haar geduld met de jongen. Ze kijkt naar hem en fluistert.

"Wat wil je nou? Ik ben nu binnen, en dan? Als je hier alleen blijft staan lachen kan ik net zo goed terug naar huis gaan."
_________________
---Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...---

[Javier]

((Van: De Stadswal --> Huize Schmidt))

Na een tijdje gelopen te hebben heeft Javier eindelijk een idee wat Sana nou leuk zou kunnen vinden. Een pop.
De enige winkel die poppen verkoopt is "Zacharias' Poppen".
Javier had geen idee of hij genoeg geld had voor een pop.
Zo rijk was hij ook weer niet.
Maar hij kon altijd kijken.

Bij binnenkomst ziet Javier heel wat poppen staan.
Stuk voor stuk net zo prachtig.
Sana kijkt haar ogen uit, vol bewondering "Papaaa? Wat is dat?"
"Dat is een pop, Sana" hij glimlacht.
Blijkbaar vind ze het prachtig.

"Is hier iemand?" Javier wil graag geholpen worden bij het aankopen van een pop.
Hij ziet niemand.
Opeens ruikt Javier iets bekends.. Hij kijkt om zich heen en ziet een groene fles.
"Ab..." zijn zin word onderbroken door Sana.
"Papa pop! Papa pop!" ..
"Shhh Sana.." hij zet Sana neer. "Kies de mooiste maar uit."
Terwijl Sana druk bezig is met het uitzoeken van de mooiste pop, loopt Javier naar de groene fles en pakt de fles op.
"Papa pop!" Sana heeft een pop vast die lijkt op een Prinses. Lange blonde haren, kroontje.
"Goedzo Sana." Hij tilt Sana weer op en loopt de winkel uit, met fles en pop.

((Naar: Gannon; de Hoofdstraat --> Op de straat))