Raganorck

[Inwe Surion]

Het huisje op Gannon is klein, maar erg knus en absoluut niet ongezellig. In tegendeel zelfs, de familie Zuthiz is er erg gelukkig. Het eerste huis aan je rechterzijde is van hen. Onder het huis is een klein winkeltje, waar de man des huizes, Kio Zuthiz, zijn werken verricht als pottenbakker. James, de zoon van deze man, heeft in zijn jeugd vaak meegeholpen aan het bakken. De vrouw des huizes, Feahi Zuthiz, is een echte huismoeder. Ze werkt soms, om Kio te vervangen als hij weg moet, maar meestal doet ze gewoonweg de kleine huishoudelijke klusjes in het huis, zoals schoonmaken, afwassen, vegen, stoffen, noem maar op.
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Inwe Surion]

Die ochtend wordt James wakker in een straal van zonlicht dat door de linnen gordijnen van zijn kamer schijnt. Hij gaat rechtop zitten en wrijft in zijn ogen. Wat was hij moe. De vorige dag hadden hij en zijn vrienden eens flink lopen trainen, en het had hem best veel kracht gekost. Gelukkig had hij de tijd om uit te slapen.
Langzaam stapte hij zijn bed uit en gooide zijn raam open. Een licht lentebriesje waaide zijn slaapkamerraam door, en friste hem meteen wat op. Hij trok zijn kleren aan die op de stoel lagen, gewassen en wel. De spiegel die de hoek van zijn kamer hing gebruikte hij nooit meer dan vijf seconden per dag. Hij liep ernaartoe, maakte zijn haar iets meer toonbaar en huppelde naar beneden langs de trap.
Beneden stond zijn moeder in de keuken om ontbijt klaar te maken. Zijn vader zat aan de tafel en dronk een beker melk leeg. Wat een heerlijk leventje was dit toch soms. Twee, soms iets te bezorgde, ouders, een gezellig huis... wat kon je je nog meer wensen?
Toen zijn moeder hem hoorde binnenkomen draaide ze zich om en glimlachte.
"Heb je lekker geslapen, jongen?" vroeg ze, terwijl James aan de tafel ging zitten. Hij knikte en zijn moeder zette een brood op de tafel, aardbeienjam, een kan melk, boter en een stuk vlees. James sneed een stuk brood af, waar hij jam op smeerde. Toen hij een hap nam, kwam er een gelukzalige blik in zijn ogen. Zijn moeder kon verrukkelijke aardbeienjam maken. Dat deed ze al haar hele leven zo ongeveer, en dat zou ze voorlopig nog wel blijven doen.
“Zeg, James, zou je niet eens leuk werk gaan zoeken? Je zal op een gegeven moment je eigen brood moeten kunnen verdienen.” begon zijn vader opeens, en James keek hem verbaasd aan.
“Ja, het klinkt logisch. Hoe komt u daar ineens op?” antwoordde hij.
“Nou, ik las net de krant, en omdat daar meestal wel advertenties in staan, kwam ik hierop.”
“Aha…” James pakte de krant en bladerde het door. “Nu u het zegt, er staan een hoop banen in aangeboden. Maar ja, ik moet er natuurlijk wel geschikt voor zijn.” Met een frons begon hij de advertenties te lezen, en kwam op iets interessants uit. “Hm… moet u dit eens zien, vader.”
Meneer Zuthiz pakte de krant en James wees aan wat hij bedoelde. Zijn vader keek verbaasd naar de tekst die James aanwees.
“Een barman? Dat is niks voor jou! Kom nou, je kunt toch wel wat beters vinden. Denk aan je hobby’s. Je vecht toernooien. Misschien staat er iets bij wat daarop lijkt?”
“Vader, ik denk dat er geen dingen in de krant staan waarbij je moet vechten, behalve dan stadswacht.”
“Nou, daar heb je wat! Vind je het niet interessant om wat meer mensen te leren kennen en gelijk wat meer buiten te komen?” James keek zijn vader ongelovig aan en glimlachte.
“Stadswacht?” Hij dacht even na, en keek om naar zijn moeder, die naar de tafel liep en eraan ging zitten.
“Het is iets. Geld verdienen kun je er volgen mij niet goed mee, maar het is een begin.” zei ze, terwijl ze een beker melk voor haarzelf inschonk.
“U heeft gelijk, moeder,” zei James glimlachend en stond op. “Ik ga gelijk naar de stadspoort. Waarschijnlijk kunnen ze me daar wel verder helpen.”
Hij sprong van de tafel op, propt nog snel een hap van zijn boterham in zijn mond er rent naar boven om zijn zwaard te pakken. Als hij beneden komt, loopt hij snel naar de deur.
"Tot straks!" riep hij nog snel, en deed toen de deur achter zich dicht.

((James naar -> de Stadswal -> de Stadspoort))
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Inwe Surion]

((James vanuit -> De stadswal -> De stadspoort))

Met een zwaai vloog de voordeur van Huize Zuthiz open en vloog James naar binnen. Zijn ouders keken hem verbaasd aan toen hij naar boven rende. Eenmaal boven pakte James zijn leren rugzak en stak zijn dolk in de kleine schede aan zijn riem. Toen rende hij weer naar beneden waar zijn ouders weer verbaasd opkeken.
"Wat ben je van plan jongen, waarom zo'n haast?" vroeg mevrouw Zuthiz nieuwsgierig.
"Ik ga een paar dagen het woud in. Maak je geen zorgen, ik neem alles mee wat ik nodig heb om beschermd te blijven." antwoordde James glimlachend. Hij liep naar de tafel, en pakte een stuk brood, wat hij in een doek wikkelde. Ook pakte hij een leren veldfles waar hij water in goot.
"Goed, James, wees voorzichtig." stemde zijn vader toe, en gaf hem een kus op zijn voorhoofd. James gaf zijn moeder daarna een zoen en pakte nog snel een pot aardbijenjam en zijn houten mesje, die hij altijd meenam als hij ging lunchen in het woud.
Hij liep naar de deur en pakte snel zijn mantel mee, die hem zo goed als wat zou beschermen tegen de eventuele kou.
"Tot snel!" riep hij, toen hij de deur uit liep.

((James naar -> De stadswal -> De stadspoort))
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.