Raganorck

[Calliope]

Centraal aan het Gannon gelegen schuilt in een geheel onopvallend, smal pand de thuisbasis van de Zakkendragers, de bovengrondse evenknie van de Bierkaai. De Zakkendragers distribueren de goederen die via de Ankele Haaie binnenkomen verder door de stad. Omdat de twee gildes elkaar aanvullen in plaats van beconcurreren is de sfeer onderling over het algemeen goed, sjouwers zijn sjouwers en bier drinken ze allemaal. Veel Zakkendragers hebben vrienden, bekenden of familieleden bij de mannen van de Bierkaai zitten. Dit weerhoudt hen er uiteraard niet van op gezette tijden ruzie te gaan zoeken beneden, omdat een goede vechtpartij dé manier is om bij te komen van een harde werkdag.

Het pand is een onopvallend grijs gebouw met slechts twee verdiepingen, en veel langer dan het breed is. Er is genoeg ruimte om als opslagplaats te dienen voor zowel vracht als sjouwers, maar dat zie je er aan de buitenkant niet aan af.
Binnen lijkt het gebouw echter veel groter dan buiten, en, hoewel het officieel een gildehuis heet, op een indrukwekkende combinatie tussen kroeg en uitdragerij. De wanden zijn tot aan het plafond volgebouw met goederen die tijdelijk daar worden opgeslagen, en enkele ruwe schragentafels in het midden zijn het decor van veel drinken, lachen en kaartspelen van de kant van de sjouwers. Hoewel het gilde meestal om en nabij de vier dozijn mannen telt, zijn er meestal maar een paar aanwezig in het gebouw overdag: meestal degenen die met een niet bestaande klus aan moeder de vrouw zijn ontkomen.
De Zakkendragers hebben het al jaren geleden opgegeven nog in kroegen te drinken, nadat ze meerdere malen de toegang waren ontzegd vanwege overmatig lawaai. Dit vonden ze hoogst onrechtvaardig (waar veel mannen bij mekaar zijn hep je veel herrie, ja toch nou dan?) maar sinds ze hebben ontdekt dat het goedkoper is te drinken uit de vaten en flessen die toevallig vrij vaak van de karren plachten te vallen hebben ze het in hun eigen honk ook prima naar de zin.
De oude, eiken deur van het gebouw klemt al sinds mensenheugenis. Er is een flinke extra duw nodig om hem open te krijgen, en hij zit dan nog los in zijn schroeven ook. Hij is echter nooit gerepareerd, deels omdat niemand zin heeft in een extra klusje, en deels om de vele hilarische situaties die het oplevert: zowel de gesmoorde pijnkreten van de geparfumeerde watjes uit het handelshuis die de deur proberen open te beuken als de niet geheel nuchtere sjouwers die soms letterlijk met de deur in huis komen vallen kunnen rekenen op een flinke lachbui. Bovendien heeft de erbarmelijke toestand van hun deur de Zakkendragers geïnspireerd tot hun favoriet drinklied, ‘Ik wou wel naar me werk toe maar de deur ging niet meer open, dus nu heppik maar gezopen’ dat regelmatig uit huizen en straten klinkt.

De ijzeren, beschilderde plaat met de gildenaam die bij de deur hangt verkeert in slechte staat, niet in de laatste plaats door het veelvuldige overschilderen wanneer het laatste deel van de naam weer eens door kwajongens was aangepast. Dit is echter al enige tijd geleden voor het laatst voorgekomen: de jongen die nu bekend staat als Scheve Arie kan getuigen dat het een grap is die maar korte tijd leuk blijft.

Als men het gilde wil inhuren of over iets anders met ze in contact wil treden zal hij of zij gewoon moeten aankloppen en het woord moeten doen. Voor de meeste klussen zijn de aanwezige sjouwers niet te beroerd. Ze zullen zelfs hun best doen om zo beleefd te zijn als mogelijk. In tegenstelling tot hun collega’s in de Ankele Haaie hebben ze allerminst een monopolie op sjouwwerk binnen de stad. Veel bedrijven of werkplaatsen hebben hun eigen sjouwers. Alle werk dat binnenkomt is mooi.

De voorman en woordvoerder van het gilde luistert naar de naam Allerd Peerdeslag, hoewel nog liever naar de namen 'chef', 'baas'of 'meneer'. Hij is een vrij klein en tenger, zeker naast zijn veelal boomlange collega’s bezien, en is in het bezit van een scherpe neus en loerende, intelligente ogen.
Hoewel hij zeker geen man is om ruzie mee te zoeken liggen zijn kwaliteiten meer in het organiseren en voor zich laten wer…leiden van de rest van het gilde. Hij wordt enorm gerespecteerd door de overige sjouwers, die hem zien als een genie en groot diplomaat. Vergeleken met de rest is hij dat ook zeker.
Allerd gaat geregeld de Ankele Haaie in om te overleggen en verhalen uit de wisselen met Ibrahim.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

[Calliope]

"Oplazeren Sipko! En snel ook! Wat sta je daar nog? OPLAZEREN! Morgen kom je maar terug, maar nu heel snel mijn kantoor uit of ik smijt je weg! Door het raam! GA!!!"

De donderbui van de bovengelegen verdieping echoot door de grote zaal beneden en laat het bier trillen in de kroezen. Even vallen de aanwezige kaarters stil en kijken elkaar aan. De jongste in het gezelschap slikt met dansende adamsappel en neemt snel een slok, zijn schrik maskerend met bier. Een wat oudere man met een gezicht vol sproeten en vlekken haalt als reactie zijn schouders op.

"Wat zal het. Sipko zal wel weer hebbe gezanikt. Kennie nie tegen."

Sipko zelf stuift inmiddels met treden tegelijk van de lange houten trap af, verliest zijn evenwicht halverwege bijna, herstelt zich, rent richting kapstok en begint naar zijn pet te graaien. Met een zucht van verlichting herkent hij zijn hoofddeksel en loopt snel door naar de deur.

"Ik zie jullie later jongens. Eh...kaart ze."

En dat doen de mannen dan ook. De deur klapt dicht en de mannen grijnzen, de rust is wedergekeerd. Er wordt flink gekaart, af en toe wordt er bier getapt uit een vat waar de woorden 'Berts Bierhuis' met enthousiasme vanaf zijn gekrabt.

"Ik heb vamorgen nog effe met Rolf gebabbeld.” begint de sproetige man, die rood aanloopt van de inspanning om zijn kaarten uit elkaar te houden. “en er was een griet bezig haar halve hebbe en houwe naar ze kop te slingeren. Was best een mooie meid, met de mooie hebtie altijd het eerst mot. Ik heb geen benul waarom elke keer, echt nie. Rolf klep gewoon door, als die elke keer dattie gedonder heb met een hoer ze kop moet houwe…”

De jongen rolt met een air van zelfvertrouwen met zijn ogen, en doet en dappere poging om te doen of hij ouder is dan zijn slanke voorkomen en beperkte baardgroei doet vermoeden.

“Hij is wel een zeikerd, iedereen heb wel eens ruzie met zo’n mens van de Rosse Buurt…ik maak der zelf nooit geen punt van.”

Een man met een vlassige blonde baard en een afgeplakt oog schudt zijn hoofd.
“Amme nooit niet dat jij ooit met een echte Raganorckse hoer heb gebakkeleid jonkie.”
Bram Éénoog grijnst zijn gebit als een oude ruïne bloot.
“Je heb nog teveel tanden.”

De jongen kijkt hem even stomverbaasd aan. Dan begint hij te bulderen van het lachen en de anderen volgen al snel. Juist als ze willen gaan toosten op goeie ouwe Rolf en zijn eeuwigdurende strijd met de betaalde liefde als een dichtslaande deur boven de komst van Allerd aankondigt.
De kleine man overbrugt in een rap tempo de afstand tot de tafel, pakt de fles Raganorcker die altijd voor hem op de hoek staat en waar geen sjouwer ooit aan durft te komen, en neemt een ferme teug. Hij zet de fles met een klap weer op tafel en graait zonder een woord te zeggen zijn overjas van de zakken kolen waar hij hem vanochtend overheen heeft gesmeten. Als de deur dichtvalt zitten de kaarters nog steeds zwijgend tegenover elkaar. Dan hervatten ze het spel. De enige die er nog wat woorden aan vuilmaakt is Bram.

“Zag je dattie de deur in enen openkreeg ook? Dan istie goed kwaad.”
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...