Raganorck

[Leonora_Nachtstorm]

De persoonlijke vertrekken van vrouwe Leonora Nachtstorm waren simpel, maar toch luxueus en gezellig ingericht;
In de hoek stond een groot hemelbed met een zacht matras en twee zachte kussens, precies zoals Leonora wenste, ze kon niet slapen op een hard matras. Over het matras lag keurig recht een dieprood dekbed gespreid, wat een beetje was teruggevouwen om plaats te maken voor haar kussens. In de hoek van haar bed had Leonora nog twee kussens gezet; anders was het bed zo leeg wanneer ze niet in haar vertrekken was.
Aan de overkant stond een eikenhouten schrijftafel tegen de muur met daarop een potje inkt en daarnaast een veer met daarnaast een opengeslagen boek, de pagina's beschreven met sierlijke letters, maar zo te zien was het werk nog in proces. In het midden van de schrijftafel stond een grote kaars. In nog een andere hoek had ze een grote -eveneens eikenhouten- kledingkast geplaatst, die twee delen had, waarvan het ene gedeelte net groot genoeg was om Leonora's collectie aan jurken te bevatten; ze hingen allemaal keurig netjes naast elkaar op een hangertje. Onder de jurken was nog ruimte, waar ze strategisch onder elke jurk bijpassende schoenen had gezet. In de andere helft van de kast, de linkerhelft, hingen een paar peignoirs en nachtjaponnen en daar had ze ook haar ondergoed en wat andere kleding keurig opgestapeld. De accessoires die ze bij haar jurken droeg, zoals handschoenen en waaiers, bewaarde ze ook in dat gedeelte van de kast.
Veel meer stond er eigenlijk niet in haar kamer, wat kleine dingetjes hier en daar die de kamer wat opfleurden. De muren waren van boven zwart en de onderste helft was dezelfde dieprode kleur die ook haar hemelbed had. Verder lag er nog een rood hoogpolig vloertapijt en naast haar bed stonden twee rode pantoffels; Leonora hield er niet van om met koude voeten uit bed te stappen. Ze had ook een kluis, maar die had ze goed verborgen achter een paar schilderijen, en zelfs als iemand wist dat de kluis verborgen was achter een schilderij, zouden ze eerst moeten weten achter welk schilderij het zat (ze had nogal een collectie hier en daar op haar muren hangen). Daar had Leonora haar meest waardevolle spulletjes in liggen, maar voor niemand was eigenlijk bekend wat ze er nou precies in had liggen. Verder had ze nog een boekenkast in de linkerhoek.
De kamer was aanzienlijk groot, en de boekenkast was ook redelijk groot. Hij stond bijna tegen de deuropening aan. In de boekenkast had ze een paar werken verzameld om gewoon ter vermaak te lezen, een paar boeken met nuttige informatie, en een paar in leer gebonden boeken waarin ze zelf was begonnen met schrijven, waarvan ze er één opengeslagen op haar schrijftafel had gelegd.
De deur was zwart; met de kleuren die ze haar kamer had gegeven kwam ze beter tot rust. Ze voelde er ook niet veel voor om de lichte fleurige kleuren te dragen die de meeste personen van adel droegen, maar ze droeg het liefste zwart. Niet dat ze in de schaduw wilde verdwijnen of iets sinisters van plan was, maar die kleur maakte haar rustig. Van knalrood en geel en roze werd ze agressief. Daarom koos ze om haar kamer zwart met dieprood te maken. Ook de kaarsen die hier en daar ter verlichting stonden waren dieprood.
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'

[Leonora_Nachtstorm]

((Leonora vanuit: Op Naar De Dwalende Kamers))

Vermoeid en verveeld liep Leonora haar vertrekken binnen, trok haar schoenen uit en zette deze naast haar bed. Daarna liep ze geluidloos naar haar bed toe -haar voetstappen werden gedempt door het zachte tapijt- en ging voorzichtig liggen op de keurig gespreide lakens; voorzichtig ze niet te kreuken. Ze legde haar hoofd in het midden van de twee kussens en zakte heerlijk achterover in de zachte dons.
Ze sloot haar ogen en dacht na over wat ze moest doen met Marius. Hij was wel amusant, maar een beetje té, en hij bleef haar als een trouwe pup achtervolgen. Ze haalde in zichzelf haar schouders op en zonk, zonder er iets tegen te kunnen doen, in een vredige slaap.
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'

[Marius Nachtstorm]

Marius wacht tot Leonora slaapt en legt hij een roos naast haar op de kussen verdwijnt.

((Marius richting de Paleis poort via naar de dwalende kamers))
_________________
Laat mij U leiden vrouwe door het leven van de liefde.

[Leonora_Nachtstorm]

Leonora draaide zich eens om, nog steeds in diepe slaap. Ze had een mooie droom; een glimlach speelde om haar lippen. In haar slaap pakte ze de roos vast en hield hem tegen zich aan.

In haar hoofd werd een beeld geschetst van een klein meisje met twee lange blonde vlechten dat rond de Fontein op de binnenplaats van het Paleis huppelde en vrolijke kinderliedjes zong. Ze had een wit jurkje aan en twee bijpassende witte strikjes in haar vlechten. Haar stem klonk hoog -zoals iedere meisjesstem- maar zuiver over de binnenplaats. Een paar bezoekers bleven even staan om naar het meisje te kijken terwijl ze haar hand door het water haalde en vrolijk verder danste, en ze glimlachten naar haar.

Na een tijdje werd ze moe en ze ging op de rand van de Fontein zitten om even uit te rusten. Plots werd de hemel boven haar, die zo-even mooi blauw was geweest, nu donkergrijs. Het meisje keek op en trok een somber gezicht, waarna ze verslagen de trappen van het Paleis op liep; het ging vast regenen. Toen ze de eerste druppel regen op haar neus voelde, haastte ze zich naar binnen, duwde de deuren open en rende door de gangen. Haar voetstappen weergalmden in de grote hal en de gangen van het Paleis, en ze raakte gefascineerd door het geluid van haar lichte voetstappen, dat zo erg versterkt werd door de akoestiek in het Paleis.

Ze giechelde, en ook dat geluid werd weerkaatst; het baande zich een weg door de gang, kaatste aan het einde van de gang af tegen de muur en verdween in de schaduwen.

Uiteindelijk had ze genoeg van de echo's en begon door de gangen te dwalen, op zoek naar haar slaapkamer en naar haar ouders. Maar ze vond ze niet. Dit gedeelte van het Paleis kwam haar ook helemaal niet bekend voor. Ze haalde haar schouders op en liep rechtdoor, ze zag aan het eind van de gang een afslag naar rechts. Maar vlak voordat ze die gang in wilde lopen, verplaatste deze zich voor haar neus; de gang was nu doodlopend.
Ze draaide zich om en wilde zo hard als ze kon de weg die ze was gelopen terug rennen, maar de gang achter haar verplaatste zich ook. Ze zat vast. Vast tussen vier beklemmende muren, die steeds meer op haar af leken te komen.

Leek het alleen maar zo, of kwamen ze echt op haar af? Het meisje legde een hand op de muur en voelde dat deze inderdaad in haar richting kwam. De andere muur was ondertussen ook zo dichtbij gekomen dat ze nu een hand op de ene muur en een hand op de andere muur kon leggen. Met al haar kracht probeerde ze de muren terug te duwen, maar het wilde maar niet lukken. De muren slokten haar op, persten haar samen. Ze hield haar adem in. Nog even en ze zou zo plat zijn als een vel perkament. De muren hadden haar nu klem; ze kon niet meer bewegen. Nog één laatste samenpersing van de muren...

Leonora schoot wakker, ze zat rechtop in haar bed. Kleine pareltjes van zweet hadden zich op haar gezicht gevormd. Het kleine meisje in haar droom was zijzelf geweest, toen ze nog klein was. Ze was als kind verdwaald in de gangen en ze had gezocht en gezocht, en geschreeuwd totdat haar stem schor werd. Uiteindelijk vonden haar ouders haar in een hoekje tegen de muur. Leonora was vroeger niet echt bang geweest om te verdwalen, maar toch, deze droom scheen haar telkens te teisteren; ze kwam er maar niet van af. En ze wist ook niet wáárom ze er niet vanaf kwam. Haar ouders hadden haar toen meegenomen en getroost, hoewel ze er op dat moment geen moment aan had getwijfeld dat ze haar zouden vinden. Ze wist ook niet waarom ze in deze droom steeds samengeperst werd tussen de muren van de gangen van het Paleis.

Nog een beetje natrillend van de droom liet ze zichzelf rustig achterover zakken in de donzen kussens en ze bleef naar het plafond staren in verwoede pogingen om haar ogen open te houden. Ze wilde niet weer haar droom hervatten.

Ze keek eens in het rond en zag toen dat ze een roos in haar hand had. Waar kwam die vandaan? Ze dacht diep na, had ze om rozen gevraagd? Ze ging na wat ze die dag gedaan had en kwam onmiddelijk uit bij Marius. Ze lachte en schudde haar hoofd, waarna ze de roos voorzichtig langs haar bed op één van haar sierkussens legde.

"Marius Nachtstorm, wat ben je toch een ongelooflijke charmeur..."
En ze schudde lachend haar hoofd.
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'

[Leonora_Nachtstorm]

Na nog een tijdje naar het plafond te hebben gestaard, stond Leonora op; ze kon duidelijk niet meer verder slapen, bang dat ze weer hetzelfde zou dromen als ze in zou slapen. Voorzichtig stapte ze uit bed en trok haar schoenen weer aan. Ze rekte zich eens uit, streek de lakens glad en liep naar buiten.
Ze zou naar de Bibliotheek gaan, misschien kon ze daar nog een interessant werk vinden wat ze nog niet had gelezen. Met een glimlach op haar gezicht, zich alvast bedenkend wat ze zou gaan lezen, liep ze haar vertrekken uit, de lange gang op, op weg naar de Bibliotheek.

((Leonora naar >> De Gangen van het Paleis))
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'

[Leonora_Nachtstorm]

De deur van Vrouwe Leonora's vertrekken ging met een ruk open en met een zwiep dicht. Haar hoofd was rood aangelopen en haar wangen stonden bol van de lucht die ze er uit frustratie in had gepompt. Wat kon ze soms ziek worden van die veranderlijke gangen!
Ze opende haar kast en leunde even op de deuren om tot rust te komen. Ze had afleiding nodig.
Haar vingers gleden over de stoffen van haar jurken. Fluweel, satijn, zijde, velours, katoen. Haar vingers gleden weer terug langs de rij jurken en ze haalde een zwart fluwelen jurk uit de kast. Ze was blij dat ze haar korset nog aan had, aangezien deze jurk echt niet ging zonder. Het decolleté was aanzienlijk laag, maar een korset dekte dat perfect in. Het lijfje was van een doorzichtige stof, gevoerd met bordeaux rood satijn, hetzelfde gold voor de onderrok, die deels te zien was doordat de bovenste rokken niet helemaal doorliepen. Binnen enkele minuten had ze zich in een hoepelrok gehesen, waarna ze zich met wat moeite in de jurk wurmde.
Veel oefening had ze al, maar ze zou nooit helemaal vlot zijn wanneer ze zich in dit soort jurken wilde wurmen.
Ze bekeek zichzelf in de spiegel. De jurk was subtiel, maar bracht haar figuur extra naar voren. De rokken raakten nog net de grond niet en de mouwen waren driekwartsmouwen, afgezet met kant, hetzelfde zwarte kant waarmee de hals was afgezet.
Zo paradeerde ze eventjes rond haar kamer en ze moest bijna om zichzelf lachen toen ze zichzelf in de spiegel zag rondparaderen.
Haar voeten gleden in haar sierlijke zwarte schoenen en ze vertrok wederom.
((Leonora naar De Dwalende Kamers -> Gangen van het Paleis))
_________________
'In mijn hart is een wirwar van vraag
En van antwoord, van "wel" en van "niet"
In mijn hart zijn ook uren van stilte
Met heel in de verte een wonderlijk lied'