Raganorck

[Syvinna Amaranth]

Het was bijna helemaal stil op straat. Tenminste in het deel van de stad waar Fay zich op de straat bevond. Waar ze op straat liep. Ze liep in een regelmatig tempo. Elke keer als een van haar voeten op de straat neer kwam maakte het geluid. De geluiden samen waren nu een ritme. Ze liep niet te snel zodat ze het ritme vol kon houden. Ze moest het ritme niet doorbreken. Op het zelfde ritme tikte ze met de nagel van haar rechter duim op een zilveren voorwerp. Het was een lepel. De lepel van de bakken. Nog geen uur geleden was ze langs het huis van de bakker gelopen en de bakker had zijn deur open laten staan. Toen had ze hem zien liggen, de lepel. En ze had hem meegenomen. Ze tikte met haar nagel op de bolle kant van de lepel van de bakker.

Hoewel Fay rechtvooruit keek zag ze eigenlijk niet goed waar ze heen ging. Dat deerde niet. Ze wist waar ze heen ging. Naar de fontijn. Niet ver van waar ze nu was was een oude fontijn. Hij was kapot, maar er stond nog een laag water in. Ze ging naar de fontijn met de lepel van de bakker.

De fontijn was van een donkergrijze steensoort. De rand was altijd koel. Fay zat altijd op de zelfde plek, vlak naast het stuk waar de rand was afgebroken. Het ritme van haar voetstappen was gestopt dus was ze ook gestopt met tikken. Ze poetste de lepel op met haar mouw. De lepel van de bakker was niet vaak gepoetst want hij glom helemaal niet zo mooi als nu toen ze hem net had gevonden. Gelukkig kon zij hem nu op poetsen.

Op de rand van de fontijn lande een vogelte. Een vroeg vogeltje want de zon kwam pas over ongeveer een uur op. Hij begon spontaan vrolijk te zingen.
"Stil!" Zei Fay bars. "Je stoort de lepel van de bakker."
Met haar hand wuifde ze in de richting van de vogel waardoor deze opschrok en wegvloog.

(In verband met gebrek aan word, spelfouten voorbehouden XD)