Raganorck

[[MARTIN]]

Bedachtzaam keek Marc toe hoe de kist de grond in zakte en uit zijn zicht verdween. De omstanders, allen gekleed in het traditionele zwart, traditioneel voor een begrafenis, liepen met een langzame tred rond het gat waarin de kist lag. Waarin het lichaam lag van een meisje, een jongedame eigenlijk. De ouders van het meisje waren degene die de zwarte stoet afsloten, gevolgd door de priester die de ceremonie had geleid. De moeder, een tengere vrouw met gitzwart haar, barstte in huilen uit en moest ondersteund worden door de vader, een statige kerel met eveneens gitzwart haar, waar zich strepen grijs bij de slapen begonnen te vormen. Hij fluisterde kalmerende woorden in haar oor, maar zelfs vanaf deze afstand kon hij het snikken van de vrouw horen, kon hij de tranen die over haar wangen biggelden zelfs proeven. Pas toen Marc nattigheid op zijn wangen voelde wist hij dat hij ook aan het huilen was.
De vrouw schudde nog van emoties, toen de man haar bij haar schouders pakte, de priester een knik met zijn hoofd gaf en naar de parkeerplaats liep, terwijl hij nog altijd zijn vrouw probeerde kalmeren. De priester, een oude man, wiens gezicht voornamelijk uit rimpels bestond, maar bij wie nog een jeugdig vuur in de ogen brandde. Hij maakte een kruis op zijn borst en gebaarde twee mannen, die zich gedurende de plechtigheid afwezig hadden houden. Dit waren geen familieleden van de jongedame, ze droegen blauwe overalls en hadden twee, oud uitziende schoppen bij de hand. De priester liet ze hun gang gaan en liep vervolgens het grindpad dat naar de kerk liep op. De twee arbeiders pakte hun schoppen en begonnen het graf te delven.
Marc bekeek het graf met gemengde gevoelens, verdriet en schuld, omdat hij wist dat hij het graf had gegraven.

Ze heette Katja. Hij kon haar maar al te goed herinneren. Haar raafzwarte haar wapperde in de wind, toen ze elkaar voor het eerst ontmoette, op het strand. Voordat ze elkaar op het strand ontmoette, hadden ze al een lange tijd gechat op MSN-Messenger en hadden uiteindelijk de stap gemaakt om elkaar in het echt te ontmoeten. Zij was vrij klein en tenger gebouwd, met bruine ogen en raafzwart haar. Wat haar onweerstaanbaar maakte was haar glimlach, die vol met liefde zat en je leek te omhelzen en dan kuste, een baken van liefde. Marc zelf was van normale bouw, maar was zeer lang, gespierd was hij niet echt, hoewel Katja hem vaak prijsde op zijn “sixpack” die meer op een “fourpack”was, of eigenlijk meer op “no-pack” leek.
Het klikte vrijwel meteen, ze hielden ongeveer van dezelfde muziek, waren niet de meest populaire leerlingen en hadden beide de droom om later een wereldreis te maken. Alles liep voorspoedig, ze spraken steeds vaker af en groeide steeds dichter naar elkaar toe. Katja was tot over haar oren verliefd op Marc en wist zeker dat ze haar “soulmate” had gevonden.
Marc twijfelde, twijfelde aan zijn gevoelens, twijfelde over een toekomstige relatie, een gebied waar hij niets vanaf wist. Hij kon het ook niet verdragen dat het misschien verkeerd zou uitpakken, dat hij het zou moeten uitmaken en haar hart brak. Oh, zwartgallige ironie! Hij had meer gebroken dan haar hart.
Marc herinnerde zich die dag nog goed, de dag waarop hij vaarwel had gezegd en haar lot, onwetend, had bezegeld. Ze stonden in de stationshal, Katja moest de trein naar Den Haag hebben, hij die naar Leiden. Hij moest deze relatie eindigen voordat ze meer werden dan vrienden, de gedachte alleen al gaf hem een droge mond. Nadat hij zijn moeilijke woorden gesproken had, het was pijnlijk om er aan terug te denken. Met een “Het spijt me” was hij toen naar zijn perron gelopen, zonder nog maar een keer om te kijken naar het meisje dat hij met een gebroken hart achterliet op een station.
De volgende maanden hoorde hij weinig van haar, hij probeerde haar uit zijn hoofd te zetten en begoef zich met andere bezigheden om haar maar uit zijn hoofd te zetten.
Nu wist hij dat ze nooit meer zou verdwijnen.
Een week geleden werd er opgebeld, Katja was dood. Ze had zelfmoord gepleegd, nadat ze in een zware depressie was geraakt. Ze vertelde hem niet wat de reden was van de depressie, alleen dat ze na een dag thuis kwam van het station en niet meer het zelfde was. Verder hoefde hij niet te luisteren, hij had de optelsom in zijn hoofd al uitgerekend.

De arbeiders waren klaar met het graf en liepen terug naar de parochie. Het was intussen lichtjes gaan regenen en zijn tranen mengde zich met het regenwater. Langzaam liep hij op de vochtige, aangestampte aarde af. In zijn linkerhand hield hij een bos rode rozen, het waren er zeventien, een voor elk jaar van haar leven. Behoedzaam legde hij de bos rozen op de aarde, waar een paar dagen later een steen overheen zou komen. De recollecties van hun tijd samen vlogen door zijn hoofd. Hoe hij haar had kunnen redden. Hoe hij haar dan had stevig had vastgepakt en gezegd had dat alles goed zou komen, dat hij haar niet meer zou verlaten, dat ze samen sterk zouden zijn. Hoe zij dan gehuild zou hebben op zijn borst en kwaad zou zijn geweest, hoe ze hem dan zou hebben gekust en hij haar troostende woorden had toegesproken. Het was een illusie, een fantoom van wat gebeurd zou kunnen zijn. Wederom stroomde er tranen langs zijn wangen. Een schuldgevoel knaagde nog steeds aan zijn ziel, terwijl het verdriet dat hij had dit alleen maar versterkte. Hij verweet zijn stomme beslissingen en zichzelf, omdat voelde met zijn hoofd, niet met zijn hart.
Ongeloof doorspekte zijn gedachten: Alleen sprookjesprinsessen stierven aan gebroken harten. Katja was zijn sprookjesprinses geweest.

----------------------------------------------------------------------------------

Dit was iets dat al heel lang in mijn hart lag en het moest er uit. Zie hier het resultaat.