Raganorck

[Dominick]

Studieruimte in de Toren der Letteren; Thuisbasis voor Literatuur studenten.

Helemaal boven in de bibliotheek van de Toren der Wijsheid, zat de studie ruimte van de studenten die Literatuur studeren. De kamer was klein en leek vol met boeken te staan, studie boeken wel te verstaan. Overal waren boeken zodat je er bijna niet kon lopen. De kasten, waar sommige boeken in stonden, waren hoog en waren gemaakt van het beste hout uit Raganorck. Er stonden overal olie lampen omdat er niet veel licht de ruimte binnen kwam.

De ruimte werd beheerd door Professor Groenbladt, iemand die gespecialiseerd is in Literatuur. Professor Groenbladt is oud, maar wijs. Zijn baard is het enige dat nog niet helemaal grijs is, maar zwart met grijze haren. Zijn groene ogen steken af tegen zijn licht gebruinde huid, zijn huid was bruin, ookal kwam hij niet vaak uit de boeken. Zijn grijze haar krult vanzelfsprekend achter zijn oren. Professor Groenbladt loopt altijd rond in een blauw gewaad, dat tot de grond rijkt. Hij is een oude wijze man, die af en toe wat rare dingen kan zeggen over het leven.

Professor Groenbladt zit altijd achter zijn bureau, met zijn neus in de boeken. Het bureau ligt volgestapelt met boeken, zodat je hem niet ziet als je binnen komt, en het bureau nauwelijks kan herkennen als bureau. Dit is echter niet met opzet gedaan, maar puur toeval. In de rest van de ruimte waren nog meer tafels vol met boeken, waar meestal wel literatuur studenten aan zaten te studeren. Professor Groenbladt is altijd wel bereidt om mensen in de Studieruimte te ontvangen, of jonge studenten les te geven.

((ooc: dit is geen post voor Dominick, maar meer een algemene post voor straks, aangezien Dominick een literatuur student is, heeft hij wel een plek nodig om terecht te kunnen, en die heb ik dan nu zojuist gemaakt.. ofzo ))

[Dominick]

((Van: Tien Torens; De Bibliotheek))

Professor Groenbladt stond op en passeerde een aantal boeken kasten en stapels boeken die vanaf de grond waren opgestapeld omdat er geen ruimte meer was in de kasten. Hij zette een olielamp van de grond op de tafel omdat hij er anders niet langs kon en opende met moeite de deur omdat deze geblokkeerd werd door een stapel boeken.

"Dominick, wat fijn om u te zien, u heeft de weg weer gevonden zie ik.." zei hij met een knipoog. "Raganorck kent vele straten, en je weet nooit wanneer je weer een nieuwe ontdekt. Zo kan het soms ook gaan in het leven. Ja, juist, Raganorck is vergelijkbaar met het leven. Als u natuurlijk begrijpt wat ik bedoel." hij probeerde de deur nog verder open te doen zodat hij Dominick er door kon laten.

Dominick ging zijwaards door de deur opening en gaf een blik aan de nieuwe studenten, met hier en daar een wat oudere student. Er waren elk jaar veel nieuwe studenten voor het vak Literatuur, maar velen gaven het vak al weer snel op omdat deze als 'eentonig' en 'oninteressant' bestempeld werd door de studenten. Maar weinigen hadden de moet om door te zetten, of de wil om te zien wat Literatuur nou eigelijk was, veel meer dan alleen letters op papier.

Dominick kuchte in zijn hand. "Het spijt mij, mijnheer Groenbladt, verdwaaltijd is iets waar je geen hand over hebt, of kunt hebben. U weet hoezeer ik het betreur om te laat te komen. Hierbij nogmaals mijn excuses." hij liep door naar de tafel waar hij gister zijn spullen had laten liggen. Hij merkte op dat professor Groenbladt nog meer boeken erbij had gelegt waar hij informatie kon opdoen voor zijn studie.

Dominick bladerde door een van de werken en liet zijn oog vallen op een van de gedichten.

"Grijze stenen, Zwarte harten..
Een hart van een kind wat onze harten doet stoppen.
Alle hoop verloren, vechten heeft geen zin
De krul van een handtekening
Het hangen van een hoofd.
Geen tegenspraak, geen weerwoord.
Zwijgzaam toestemmen en dromen van de dag.
De nacht kent enkel smaad en verdriet.
De duisternis van de nacht duurt eeuwig
In Raganorck kennen wij geen dag."

Hij had het idee alsof dit iets was dat hij niet mocht lezen. Hij nam de naam en de datum van het gedicht in zich op. Dit gedicht was bijna 12 jaar geleden geschreven. Hij zou van de week de bron van het gedicht wel eens na gaan voordat hij conclusies zou trekken. Hij ging door met studeren en bladerden in verschillende boeken om zijn geest te verruimen, maar het gedicht bleef echter in zijn hoofd spoken.