Raganorck

[red]

Ergens onder de bomen van het woud staat een grijs stenen beeld. Het harde steen tot in de kleinste details gehouwen, levenecht. Als de zon schijnt en de wind door de bladeren ruist, zorgen de schaduwen ervoor dat het lijkt alsof het beeld beweegt, ademt.

De houding van het beeld is vreemd, het is niet de wakende. hurkende houding van de gargouilles in de stad, waarbij de vleugels als paraplu`s over de stad hangen. Dit beeld ligt opgerold als een kat bij het haardvuur en in plaats van vleugels twee afgebrokkelde stompjes. De grote klauwen ingetrokken onder het gespierde lijf, het gezicht vreemd maar vredig.

Het beeld is nog onaangetast door mos of andere gewassen, het enige wat een oplettende passant zou zien zijn kleine spetters roodbruin die afsteken tegen het uniforme grijs. Roest of opgedroogd bloed?

((OOC: deze lokatie is in de buurt van waar de draad Barnsteen en vloeibaar zilver zich afspeelde en het beeld was eens bekend als Biste het beestenvrouwtje en Fernalluimnoght ))

[hertje]

Hertje duikt op uit de schaduwen en maakt zich langzaam los uit de relatieve bescherming van het dunne gebladerte. Een kille wind strijkt over haar rug, maar ze zit nu goed in haar winterwacht en de kou deert haar niet. Bovenop haar kopje zitten twee donzige uitsteeksels, de puntjes van haar eerste gewei.

Stil hier... Veilig....

Ondanks deze constatering draaien haar oortjes zenuwachtig van voor naar achteren en opzij. Haar neus proeft de wind..

Kruiden.. warmte... leven..?

Het gras rondom het grote grijze ding groeit weliger dan elders in het bos. Zelfs met de winterschaalte zijn de meeste stengels nog best sappig en voedzaam. De bodem hier is ongewoon vruchtbaar.

Haar eerste hap van het gras doet haar verschrikt omhoog stuiteren... Een herinnering kietelt haar gevoelige snuit, krachtiger dan de wind om haar heen.

Woede... pijn... angst... Gevaar??

Maar er is niets. Alleen de aarde onder haar hoefjes en het bos om haar heen en naast haar het grote grijze ding dat een kalmte uitstraalt die zelfs hertjes zenuwachtige aard tot rust brengt. Na nog een paar happen van het heerlijke malse gras verdwijnt de schrik volledig uit haar lijfje en het diertje ontspant zich. Vredig graast ze verder rondom het grijze beeld.

[Bjorn Vinglod]

(ooc: Bjorn komt van Op zoek naar een pad)

Terwijl Bjorn aan zijn wapens sjort en het veldje wil oplopen valt zijn oog op eens op het kleine hertje, in een vluchtige reactie grijpt hij zijn Javalin en laat zich snel tot op zijn knieen zakken en kruipt als een slang tussen de varens de open plek tegemoet. Hij merkt opeens hoe zijn maag knort, en hoe graag hij het stuk wild wil verorberen. Hij kruipt dichterbij tot net voor de rand totdat hij zich een oude les van zijn moeder te binnen schiet.

Moeder zij altijd dat ik nooit totemdieren moest jagen van een stam, was dit het totemdier van Stam Hert. De stam van mystiek en magie? als dat zo was, kan ik dit wezen beter laten gaan. Voordat ik de wraak van De hertenstam over mij heen roep...en ik als versiering boven de haard van Stam Hert kom te hangen.
nee, het was een rare gedachte, dat dit kleine diertje nou juist het totemdier moest zijn...het was niet goud..hoewel de mooie lichtbruine vacht in een beetje gouden licht werd geworpen waardoor het leek dat het goudgetint was, hoewel dat natuurlijk ook gewoon door het zonlicht kan zijn. De zon kon immers elk moment onder gaan. Ik moet beslissen? wil ik het eten...of wil ik het te vriend houden? Ik ga toch maar voor het laatste, ik jaag wel op een konijn ofzo...

Bjorn negeert het beestje en loop met een grote omweg om het hertje heen, en loopt naar een kant op. Het word steeds later en later...de maan staat fel, en werpt een zilveren glans aan het bos. Bjorn rilt even.. hopen dat ik geen geesten tegenkom mompelt hij hardop.

(ooc: Bjorn--->Op weg naar de Stad)

[red]

Fernalluimnoght voelde de aanwezigheid van een kloppend hart, ze besloot te ontwaken, voorzover ze dat kon. Slapen en wakker zijn waren begrippen die voor een Gargouille onbekend waren. En dat was wat ze nu was. Het leven van Biste was een uitgelezen hoofdstuk uit het boek van dit stenen beeld. Ze had zich alleen gevoeld en angstig en boos, maar in het gezelschap van het hertje ontspande ze zich en gaf zich over aan haar stenen huid.

Ze genoot van het hertje dat graasde aan haar voeten tot ze de sluipende aanwezigheid van een roofdier voelde. Nee.. geen dier.

Een rimpeling ging door het woud, een trilling in de lucht, alsof het ging regenen.. of was het meer?

De bui was vrij plotseling begonnen maar was hoorbaar op het bovenste bladerdak voordat het de grond daaronder bereikte in grote ronde druppels. Het steen werd versierd met vlekjes, eerst kleine stippen en druppen, toen meer en meer tot het hele beeld donkergrijs kleurde.

[hertje]

Hertje verstijft als ze plotseling de woudloper ziet verschijnen. Hij loopt vrijwel geruisloos en hertje was zo opgegaan in het gevoel van veiligheid en de heerlijke smaak van het gras dat ze hem veel te laat opmerkt.

Gevaar! Waarheen? Waar?

Haar neusgaten zijn wijd opengesperd en haar oren flitsen heen en weer, zoekend naar een uitweg.

Hertje staat vlak naast het grote rotsblok. In het door de boomtakken spelende zonlicht lijkt het een warmte van zichzelf uit te stralen. Hertje buigt haar kop naar de grond en maakt zich klein, haar oren nog steeds op Bjorn gericht.

De woudloper kijkt naar haar, maar hij heeft geen puntstokken in zijn hand. Hoewel hij niets zegt straalt zijn verschijning vertrouwen uit.
Maar misschien ik het ook de open plek zelf. De kalme warmte van de rots vlakbij doet hertjes angst langzaam wegstromen.

Als de woudloper tenslotte de overkant van de open plek bereikt is hertje's angst zelfs helemaal verdwenen.
Hij mompelt iets, zacht en onverstaanbaar.
Ze spitst haar oren en houdt haar kopje schuin, maar de woorden zijn niet tot haar gericht.
Met twee lange passen is hij tussen de bomen verdwenen. De bladeren en takken nemen zijn brede gestalte op en hij verdwijnt zonder een geluid.

Nieuwsgierig loopt ze hem een paar stapjes achterna, maar hij is verdwenen. Hertje blijft achter bij de warme rots en het heerlijke malse gras.

De eerste regendruppel valt, zwaar en rond. Met bijna haarbare klap komt hij op hertje's rechteroor terecht. Geschrokken flappert ze het ding heen en weer, maar nieuwe druppels volgen en al snel zijn haar beide oren nat. Regen is ze hier in de Wilde Woulden wel gewend. Het duurt dan ook wel even voordat ze het grazen opgeeft en zich onder de bomen wil verschuilen.

Dan trekt de rots haar aandacht. Waar die voorheen nog zachtgrijs was, hebben de druppels haar nu donker gekleurd. Het water haalt de ware aard en patronen in de steen naar boven, en het totaalbeeld heeft iets van een wedergeboorte. Hetzelfde gevoel als wanneer de eerste ochtendzon het woud bereikt en alles wat voorheen egaal blauwgrijs was weer tot leven komt in ontelbare tinten bruin en groen.

Hertje blijft staan, al haar aandacht op de rots gericht, en wacht af.

[red]

De regen en het hertje hadden wat losgemaakt in Fernalluimnoght, de stad was zover weg, ze voelde nauwlijks het kloppen van het stenenhart, het ruizen van de straten als bloed door haar aders. Evenmin voelde ze het gezelschap van de andere stenen beelden die al een eeuwigheid roerloos waakten over de stad. Hoe roerloos waren ze nu? Was de vloek van Medarion verbroken, was de paarse magister dood? Was de stad in gevaar en haar geliefde broeders en zusters tot leven gekomen?

Vragen waar ze geen antwoord op wist, een traan ontsnapte aan haar stenen gesloten ooglid, of was het een goedgeplaatste regendruppel..

Ze begon te zingen, niet zoals een mens zingt, met woorden, maar zoals de stenen zingen. Het was een klaaglied, oud als de rotsen waarop het kasteel stond, oud als de rivieren die hun weg vraten door het geduldige steen. Ouder nog dan zij.

Hoe erg had ze verlangd naar de terugkeer naar haar stenen vorm op de daken van de stad bij haar broeders en zusters. Hoe wrang was het lot dat haar in de Wouden had doen verstenen, ver weg van dat wat haar lief was. En dat ze nu wenste weer Biste te kunnen zijn.

Haar klaagzang onhoorbaar voor een menselijk oor en neergeslagen door de regen was niet hard genoeg om de stad te bereiken, maar het suste haar hart en ze wilde zich er bij neerleggen dat ze nu een stenen beeld in de Wouden was.

[hertje]

Hertje ligt te doezelen naast de warme rots. De regen is wat afgenomen en tikt nog zachtjes door. De buitenlaag van hertjes dichte vacht krijgt er kleine krulletjes door, maar de dichte donzige lagen eronder zijn ondoordringbaar voor het water.

Ze slaapt, maar niet helemaal. Altijd waakzaam. De slaap van hertjes.

In haar dromen spitst ze haar oren en opeens is ze wakker. Maar daar is het geluid niet dat ze net nog hoorde. De avond is onmerkbaar gevallen en de nacht ligt over het bos als een heldere deken. 's Nachts dragen geluiden verder en zijn zuiverder dan in de dag. Alsof het felle daglicht hun ware aard smoort.

Ver weg galmt de bevende oehoe-hoe-hoe van een bosuil. Een klein diertje slaakt een verstikte piep en dan is alles weer stil. Takken ruisen zachtjes boven haar hoofd en de sterren branden neer als kleine naaldgaatjes in het dichte zwarte tentdoek van de hemel. Er is geen maan.

Hertje valt weer in slaap, en daar is opnieuw het geluid dat ze zocht. Ze blijft dromen nu en richt haar oren naar binnen.

Het is een zang, meer als een harteklop dan van een stem. Het geluid spreekt rechtstreekt tot haar herinneringen en roept beelden op in het kleine hertenbrein die ze eigenlijk niet begrijpt.

Hertjes snappen niet veel van herinneringen. Voor hen is alles nu en voor je uit. Als je iets dat achter je ligt nog kan ruiken, dan is het te te dichtbij en moet je harder rennen. Een beeld van geweld, de dreigende spinelfwezens die ze kent maar nog nooit van zo dichtbij heeft gezien, doen haar geschrokken opspringen, alle vier haar hoefjes van de grond. Maar het is niet hier. Het gebeurt niet met haar. Een besef van tijd en ruimte dat groter is dan haar brein eigenlijk aan kan. Maar ze denkt niet meer alleen als een hertje. Het is net of ze een beetje begrip van de steen mag lenen, zolang haar vacht die raakt. Zonder dat ze echt wakker is geweest gaat ze weer liggen naast de steen en luistert.

Haar neusgaten openen af en toe snuivend. Heel zacht rommelt een geluidje achterin haar keel. Ook hertje zingt. De lange afstands-roep van haar soort, maar dan ook naar binnen toe. En wat ze nog weet, van al het rennen, ruiken, eten en springen in haar nog zo korte leven, de geheime hertenpaadjes in het woud, al haar angsten en verrukkingen, alles deelt ze op haar beurt met de steen.