Raganorck

Eliza Blomkwist · Sporenzoeker Joined: 10 Dec 2004 Posts: 13

((Eliza & Hemether <-- Het Duistere District; Het Hof der doden en het galgenhuis))

"Hier is het." Eliza bleef staan voor een klein huisje dat lang geleden wit was geweest. Nu had het vuil van Raganorck de muren zwart gekleurd en rotte het houtwerk weg onder lagen afbladderende verf. Ze had niet veel gezegd onderweg, alleen wat gestameld over dat ze alleen maar verkouden was en dat het vanzelf wel over zou gaan. Het was niet echt een leugen, want ze deed haar best om te geloven wat ze zei.
"We moeten aan de zijkant zijn." Ze liet Hemethers arm waar ze de hele weg van het kerkhof naar huis op had gesteund los en liep een smal steegje in dat langs het huisje, dat in het bezit van een zijdeur bleek te zijn, liep. Eliza deed de deur open en onthulde een smalle trap naar boven.
"Ik woon boven," zei ze.

De trap leidde naar een lage zolderkamer. Het was er donker, want meer dan een klein dakraampje was er niet en het tochtte behoorlijk, maar het was er netjes en smaakvol, zij het sober, ingericht. "Het is vast niet wat je gewend bent in het kasteel..."

Uriel · Posted: Tue Jan 18, 2005 1:43 pm Post subject:

Hemether maakte zich zorgen. Ondanks dat Eliza zei dat het slechts een verkoudheid was steunde ze zwaarder op zijn arm dan hij verwacht had. Hij liet zich niet kennen en ondersteunde haar zo goed mogelijk. Al de trainingen van Bernt waren niet voor niets geweest.

Hij knikte toen hij merkte dat ze liever niet over haar ziekte wilde praten. Hij zou morgen zelf wel een doktor zoeken om hem om raad te vragen. In de tussentijd was een slaapplek binnen verre te prefereren boven de sterrenhemel van Raganorck met zijn vingervlugge dieven en mysterieuze schaduwen die de nacht bevolkten als waren ze de kinderen van de duisternis zelve.

Hemether liep de trap op. Een klein kamertje, dat zeker. Bij het binnengaan stootte hij zijn hoofd. Hij slikte de `auw` half in en grijnsde schaapachtig terwijl hij met zijn hand voelde waar hij zich gestoten had. Geen buil gelukkig het was niet zo hard geweest. Voorzichtig bukte hij zich ietsje om verder naar binnen te kunnen lopen.

"Nogmaals bedankt dat ik hier kan blijven. Ik had echt niet geweten wat anders te doen." Hij zocht naar woorden. Hij hield niet van de stilte die viel nu hij eenmaal bij haar thuis was.

"Urm... wat doe je zoal.. ik bedoel.. ahum... wat houdt je zoal bezig... of urm... vertel eens iets meer over jezelf...." Hij stamelde en stotterde. Hij had vaak gepraat met de vreemde mensen die door het kasteel dwaalden, maar dit was anders. Hier was hij op een vreemde plek, met iemand die hij nauwelijks kende, met een meisje dat hij nauwelijks kende. Hij bloosde en plukte een beetje aan zijn kleren om zich een houding te geven.

Hemether had niet door hoe langzaam de elfse uit zijn gedachten begon te versmelten met het beeld dat hij van Eliza had totdat Eliza de elfse verdrong en uiteindelijk in haar eentje achter bleef.

Eliza Blomkwist · Sporenzoeker Joined: 10 Dec 2004 Posts: 13

"Ga zitten. Wil je wat eten?" Ze wachtte niet op antwoord, maar liep naar een houten kast in een hoek van de kamer waar een soort van keuken was geimproviseerd. Terwijl ze zich bezig hield met borden pakken en brood snijden gaf ze antwoord op Hemethers vraag.
"Wat wil je weten? Er is niet zoveel te vertellen eigenlijk. Ik woon hier al een tijd. Het is niet zo groot, maar het is goedkoop en de familie hier beneden is geweldig. Het spijt me van je hoofd trouwens. Als het dik wordt moet je het maar zeggen, dan heb ik er wel wat tegen. De kinderen komen vaak boven, als hun moeder uit werken is. Ik ben overdag toch vaak hier. Vooral Levi. Dat is echt een schatje. Het is of de zon binnen schijnt als hij hier is. Je zou hem vast aardig vinden." Ze wist dat ze ratelde, maar Hemether was niet de enige die de stilte oncomfortabel begon te vinden. Zijn bezorgdheid was nu even te veel voor Eliza. Het was haar veel liever geweest als ze niet net die hoestaanval had gehad, maar daar kon ze niets aan veranderen. Er over heen praten leek het beste dat ze kon doen. "Hun vader is overleden, zie je, en hun moeder is vaak weg, op zoek naar werk. Ik geloof dat ze nu ergens in het tien torens district in de huishouding werkt, dus ze zijn vaak alleen... Ik probeer Levi te leren lezen, maar het is al zo'n tijd geleden dat ik dat zelf regelmatig deed dat het allemaal niet zo snel gaat."
Ze ging op haar tenen staan om bij de pot reuzel te kunnen die ze op de bovenste plank bewaarde. "Ik ben bang dat dit is wat ik in huis heb." Ze droeg de borden en het eten naar Hemether toe en zette ze voor hem neer. "Maar het diner is gereed."
_________________
karakter: http://www.raganorck.com/forum/viewtopic.php?p=13086#13086

Uriel · Posted: Tue Jan 25, 2005 8:24 pm Post subject:

Hemether was braaf gaan zitten en luisterde naar Eliza. Hij glimlachte bij haar beschrijving van de mensen beneden. Langzaam liet hij zijn blik door het interieur dwalen.

Hij nam dankbaar het voedsel aan. "Het eten kan nooit slechter zijn als dat wat ze in de barakken serveren." Zei hij met een brede grijns op zijn gezicht.

Hij nam een hap en brandde bijna zijn mond aan de hete brij. Stomkop, schoot het door hem heen. Langzaam zoog hij koude lucht naar binnen en heel voorzichtig slikte hij de hete reuzel door. Vervolgens blies hij een paar keer over het eten voordat hij zich aan een tweede hap wou wagen.

Hij keek op van zijn bord. "... Je kan lezen? Dan moet je een goede opleiding gehad hebben." Hij wou niet jaloers klinken, maar was het stiekem wel. Hij had altijd vol verlangen gekeken naar de boeken in de bibliotheek van het kasteel. Al die verhalen die opgesloten lagen in die vreemde tekens. Als hij maar had kunnen lezen dan waren er miljarden werelden voor hem opgegaan. In plaats daarvan was hij aangewezen geweest op de ruwe liederen van de soldaten en de vertellingen van die enkele bard die hij had kunnen horen optreden als hij wachtdienst had terwijl er een zanger aan het hof verbleef.

Eliza Blomkwist · Sporenzoeker Joined: 10 Dec 2004 Posts: 13

Eliza ontspande een beetje na Hemethers opmerking over het eten in de barakken. Ze had zich toch een beetje zorgen gemaakt over de reactie van een paleiswacht op haar nederige stulpje. Ze zag met genoegen hoe Hemether enthousiast aan zijn eten begon. En prompt zijn mond brandde.

Eliza keek discreet de andere kant op. Het was beter te doen of ze de kleine ongelukjes niet in de gaten had, hij keek elke keer dat er iets misging zo koddig ongemakkelijk. Als ze er aandacht aan besteedde zou hij zich vast nog ellendiger gaan voelen.

Toen ze vertelde over de leeslessen aan Levi voelde ze hoe hij haar aankeek.

"Dan moet je een goede opleiding gehad hebben..."

Eliza straalde van trots toen ze van de tekst voor haar opkeek en de goedkeurende glimlach op het gezicht van haar vader zag. 'Levenselixer', dat was het laatste woord op de bladzijde dat ze zojuist bijna zonder haperen had opgelezen. Natuurlijk snapte ze niets van de esoterische verhandeling over de oorsprong van de alchemische elementen, maar ze zag aan haar vader dat ze goed had gelezen.
Theodoor streek zijn dochter liefkozend over de haren. "Je bent een parel, meisje. De ene zij gedankt dat ik jou nog heb." Hij nam het boek van de tafel en borg het zorgvuldig weg in de zware eiken kist waar hij zijn belangrijkste geschriften bewaarde: alchemische verhandelingen, de anatomische onderzoekingen van Belvinus, zijn eigen theorieën over de Ene die de priesters als ze ze ooit onder ogen kregen zouden laten krijsen van woede. Hij liet de deksel zakken en draaide de sleutel die in het zware slot stak om. Het kwam geen moment in hem op dat de geheimen die hij daar bewaarde misschien geen goede leerstof waren voor zijn dochter: kennis kon haar puurheid alleen vergroten. Hij keek naar het grootogige, leergierige wezentje dat aan tafel zat. "Kom eens hier meisje."
Eliza schoof haar stoel naar achter en vloog naar hem toe. Ze sloeg haar armen om zijn nek en begroef haar gezicht in zijn kraag. "Gaan we nog meer lezen vandaag papa?"

"Mijn vader was een man van de wetenschap, een arts. Ik ben opgegroeid tussen de Tien Torens. Hij heeft me veel geleerd." Ze zei het met een bitter lachje dat slecht paste bij haar zachte gezicht en even snel verdween als het gekomen was. "Ik heb geluk gehad."
Ze knabbelde zonder veel enthousiasme aan haar brood. "Ik ben blij dat ik het Levi kan leren."
_________________
karakter: http://www.raganorck.com/forum/viewtopic.php?p=13086#13086

Uriel · Posted: Mon Jan 31, 2005 12:18 pm Post subject:

Mijn vader was een man van de wetenschap

Hemether slikte. Zijn lepel tikte tegen de rand van zijn bord iedere keer als hij een hap reuzel nam. Het ritmische geluid van eten had iets bezwerends en tegelijkertijd klonk het als het gevreesde tikken van een klok die genadeloos een voor een de seconden sloopte tot er niets anders over was dan... Hij schudde de gedachte van zich af. Was, dat betekende verleden tijd, was ze daarom op het hof der doden geweest? Het was de meest voor de hand liggende verklaring.

"Heb je nog afbeeldingen van je ouders?" Vroeg hij aarzelend. Hij wilde haar geen verdriet doen door er naar te vragen, maar hij was tegelijkertijd zo vreselijk nieuwsgierig naar zijn eigen ouders dat hij de gedachte niet kon onderdrukken. Wellicht dat prenten van ouders, welke ouders dan ook, iets van de leegte konden vullen.

Eliza Blomkwist · Sporenzoeker Joined: 10 Dec 2004 Posts: 13

"Alleen van mijn moeder. Wil je 'r zien?" Ze haalde het medaillon tevoorschijn dat ze onder haar jurk droeg en schoof het naar Hemether toe.
Er binnenin zat een klein portret van haar moeder, niet erg gedetailleerd en door de jaren heen verkleurd. Het was lang geleden gemaakt: de vrouw in het medaillon was jonger dan Eliza nu.
"Ik heb haar nooit gekend," zei ze, "maar mijn vader zei vaak dat ik op haar leek. Dezelfde lach."
Voor ze verder sprak barstte ze in een nieuwe hoestbui uit. Het reutelende geluid dat uit haar borstkas kwam maakte haar bang, maar ze drukte het gevoel weg en lachte verontschuldigend naar Hemether. "Sorry, ik heb vast te lang over straat gezworven gisteren. Hoe is het eigenlijk met jouw ouders? Leven die ook in het kasteel?"

Uriel · Posted: Tue Feb 08, 2005 11:16 am Post subject:

Het was een mooi geschilderd portretje. De ketting waarmee het om Eliza`s nek hing was niet al te lang en terwijl Hemether naar het portret keek, werd hij zich er bewust van hoe dichtbij Eliza was. Hij kreeg het er benauwd van. Plotseling barstte ze uit in een nieuwe hoestbui.

"Je hoort in bed te liggen, niet over straat te lopen en zwerfhonden zoals mij mee naar binnen te slepen."

Zei hij beslist. Hij deed een stap achteruit en stond rechtop, zich nauwelijks bewust van de onmiskenbare toon van paleiswacht die er in zijn stem geslopen was. De toon die onverbiddelijk gehoorzaamheid eistte. Niet dat hij er ooit erg goed in geweest was, maar zijn diensttijd had duidelijk zijn sporen na gelaten.

"Kruip onder de wol jij. Dan zal ik ondertussen zien of ik een kop thee zetten kan."

Hemether wist dat hij de vraag over zijn eigen ouders niet beantwoord had. Hij wilde er haar nu niet mee lastig vallen. Ze was ziek en blijkbaar was er verder niemand om voor haar te zorgen... Nou, nu wel dus. Hij stommelde naar de keuken en trok wat kastjes open op zoek naar een ketel om water mee te koken. Toen hij er een vond, vulde hij hem met water en zette hem op het fornuis. Hij wou het deurtje van het fornuis open doen om het vuur wat aan te blazen, maar brandde daarbij zijn vingertoppen. Een gesmoorde "Auw.." perstte zich door z`n lippen. Hij stak de verbrande vingertoppen in zijn mond en nam nu de veilige optie door het deurtje met een doek om zijn andere hand vlug open te trekken. Hij blies het vuur aan en deed er nog wat hout bovenop.

"

Eliza Blomkwist · Sporenzoeker Joined: 10 Dec 2004 Posts: 13

Na jaren voor zich zelf te hebben moeten zorgen in het duistere district was Eliza zo gewend aan gretige mannenblikken dat ze Hemethers veel onschuldiger verwarring nauwelijks opmerkte. Maar de verandering in zijn houding na die tweede hoestbui viel haar wel degelijk op. Tot haar verbazing hoorde ze zichzelf instemmend mompelen. En ze realiseerde zich dat hij gelijk had: ze was moe. Een nacht goed slapen zou haar er wel bovenop helpen...

Terwijl ze zich klaarmaakte om naar bed te gaan bedacht ze hoe verkeerd de hele situatie was. Ze had Hemether een slaapplek aangeboden om hém te helpen, en nu stond hij in haar keuken, in haar huis, thee voor haar te zetten en te redderen alsof ze een ziek vogeltje was. Zij zou de thee moeten zetten. En hem haar bed moeten aanbieden. Het gaf geen pas een gast op de grond te laten slapen. Ze slaakte een diepe zucht. In alle eerlijkheid, er was weinig dat ze er nu aan kon doen. Ze zou het morgen wel goed maken.

Hemethers onderdrukte pijnkreet rukte haar los uit haar overpeinzingen en deed haar zijn kant opkijken. Ze registreerde half bewust dat hij op zijn vingers stond te zuigen, maar hij leek zich wel te redden. De slinkende houtvoorraad baarde haar meer zorgen. Ze moest morgen maar gaan werken.

"Er staat nog wel thee in het linkerkastje," zei ze. "Het spijt me dat ik zo'n slechte gastvrouw ben."

Uriel · Posted: Tue Mar 01, 2005 11:39 am Post subject:

Hemether trok het kastje open en rommelde er wat in. Er vielen wat blikjes bijna uit maar hij wist ze nog net op tijd met een hand tegen te houden. Hij stapelde ze zo goed en zo kwaad als het ging weer op tegen de achterwand van het kastje.

"Ah, gevonden." Zei hij met een grijns. Hij vulde het thee-ei en zette het metalen ding in een kopje. Vervolgens goot hij er het kokende water bovenop. Hij leek even te twijfelen, pakte toen een tweede kopje en goot ook dat vol kokend heet water. Hij roerde ook daarin met het thee-ei. De geur van vers gezette thee en een knapperend vuur in een kachel vulde het vertrek met een aangename warmte.

Hij lepelde het thee-ei in de gootsteen en bracht beide kopjes richting Eliza`s bed. Hij liep voorzichtig, stapje voor stapje. Hij kende zijn eigen onbeholpenheid langer dan vandaag en wilde niet morsen. Bij haar bed gekomen reikte hij haar een kopje aan en ging op de rand van haar bed zitten.

"Je hout begint op te raken. Ik kan morgen wel eens gaan kijken of ik wat nieuw vinden kan, of misschien een zak kolen kan krijgen in Aankele Haaie; kolen zijn beter dan hout..."

Eliza Blomkwist · Sporenzoeker Joined: 10 Dec 2004 Posts: 13

"Ja..."

Eliza staarde ongemakkelijk naar de dampen die omhoog stegen uit de kop thee in haar handen. Ze had gedacht dat het eten van zojuist haar tegen had gestaan, maar nu was zelfs de geur van de thee genoeg om haar een licht misselijk gevoel te bezorgen.

"Luister, Hemether...
Het is heel lief dat je zo bezorgd bent, maar dat hoeft allemaal echt niet. Trouwens, ik kan me helemaal geen kolen veroorloven."

Ze had ze ook helemaal niet nodig: het was hier zo al warm genoeg. Ze kon haar wangen voelen gloeien. Ze zette de thee naast zich neer, onaangeroerd en liet zich met een zucht achterover zakken, zodat ze half liggend, half zittend tussen de kussens lag.

Ze richtte haar waterige blik op Hemether, er van overtuigd dat hij tegen zou stribbelen als ze hem de kans gaf.

"Niet tegenspreken." Ze glimlachte flauw. "Ik ben te ziek om ruzie met je te maken."

Uriel · Posted: Fri Jul 29, 2005 8:46 pm Post subject:

Hemether knikte. Hij was het niet met haar eens, maar ze zag er inderdaad te ziek uit om er over te kibbelen. Morgen zouden ze wel weer verder zien.

"Vooruit dan... we zien morgen wel weer. Ik ben in ieder geval al blij dat ik iets nuttigs doen kan. Als paleiswacht..." Ach wat raaskalde hij ook. Net alsof Eliza daarop zou zitten te wachten.

"We zien morgen wel weer." Zie hij opnieuw en stond op. Hij slurpte voorzichtig van zijn thee, brandde zijn mond en trok een grimas; typisch... Hij grijnsde en liep weg op zoek naar een plek om zelf te gaan zitten. Hij was nog niet echt moe en moest wachten tot de thee nu bijna koud zou zijn voordat hij er opnieuw van kon proberen te drinken. Hij dacht na en de gedachtes trokken rimpels op zijn voorhoofd.