Raganorck

[Faucoen Goedhart]

Oorspronkelijk had het Tolhuys dicht tegen de wallen gestaan op een plaats waar reizigers, handelaren en inwoners destijds door de poorten gingen en betaalden om de toegang te onderhouden.
De vloek van de stad echter had het grauwe gebouwtje verschoven, dieper het Duistere District in en het tolhuisje had haar functie verloren, alleen haar naam herinnerde nog aan haar verre verleden.
Het was klein, bij binnenkomst kwam men in een woonkamer met een houten vloer die oorspronkelijk een wachtruimte was geweest. Een loketachtig raam toonde de plaats waar vroeger het tolgeld geïnt werd, destijds zag het uit op de straat die onder de stadswal doorliep, vandaag gaf het uitzicht op de blinde muur van de buren.
Haard en bed stonden in hetzelfde vertrek, daaraan grensde een open keukentje waar vroeger ook een opslagkamer moest zijn geweest. De zware, met staal beslagen deur, die het kamertje waarin het tolgeld ooit lag afsloot, werd nu gebruikt als tafelblad, getorst door eikenhouten schragen.

Het huisje had een kleine zolder gedragen door brede stutbalken tegen het plafond, het was niet meer dan een kruipruimte waarvandaan je de dakspanten en de pannen kon zien zitten, daaronder huisden enkele vleermuizen. Op zolder stonden nog enkele herinneringen opgeslagen uit de tijd dat het District het Tolhuisje opslokte. Een zeer oude met ijzer beslagen, afgesloten kist, enkele roestige wapens en een stapel halfvergane documenten in linnen gewikkeld, allen onder een laag vuil en vleermuis-uitwerpselen.
Ondanks de grauwe, door klimop begroeide buitenkant was het aan de binnenzijde aangenaam vertoeven. Enige generaties Goedharten hadden er hun thuis gehad en, hoewel levend op de armoedegrens, had iedere generatie bijgedragen aan het interieur. Rond de tafel stond een drietal stoelen en enkele krukjes, de stoelen waren enigzins bewerkt, dikwijls door bevriende houtsnijders in ruil voor hout. Overal waar men keek stonden namen, bezwerende tekens en illustraties in het hout gekrast, overleveringen van langgestorven voorouders en vroegere ingezetenen van het Tolhuis. Voor de haard, waar een kleine stenen plateau de houten vloer tegen gloeiende sintels beschermde, lagen versleten schapevachten waar Cispera, de grootmoeder van Faucoen nog op gespeeld en geslapen had. Tegen de muren stonden lage kasten met houten bestek, een paar messen, serviezen en kleding.

Het keukentje had een houtoventje, waar Faucoen zelf brood in maakte, en een fornuisje met daarnaast een afsluitbare waterton en een voorraadkast. Overdag kwam het licht veelkleurig binnen door de diverse glas-in-lood ruitjes, alleen de keuken had een enkel raam, dat afgesloten kon worden door zware luiken. 's Nachts, zeker wanneer de dagen kort waren kwam het licht van de haard, in de zomer brandden er kaarsen op tafel, paraffine en was waren goedkoper dan lampe-olie.

Buiten op het binnenplaatsje groeiden twee grote, oude appelbomen half over de lage stenen muurtjes die de binnenplaats begrensden en half over het dak, de omwonende jeugd kwam wel eens binnen om de vruchten te stelen in de zomer. De bomen vormden tevens een herkenningspunt in het District, op sommige plaatsen in de buurt, waren de kruinen boven de huizen te zien. Het binnenplaatsje was vrij toegankelijk voor de buurt omdat het een waterpomp had, daterend uit de tijd dat het gebouwtje nog tegen de muren had gestaan. Met wisselend succes had het water gegeven ...de waterafgifte hing af van de de vloek: de luimen van het immer veranderende Duistere District.

Aan de binnenplaats stond ook de stal waar de ruinen IJsbrand en Florie verbleven. aan de overzijde lag het hout voor de oven en de haard, naast het toilet -een smal houten hutje.
De Goedharten hadden een eigen naam voor het Tolhuis, Ram-ra, wat in de oude taal 'gezegend vuur' betekende, doelend op de haard tegen de muur, het had warmte gebracht tijdens koude dagen, het eten gegaard en rust geschonken in roerige tijden.
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Inwe Surion]

Faucoen had Inwë op de oude schapenvacht gelegt, met zijn mantel over haar heen, en de muts was van haar hoofd gehaalt.
Inwë was ingedommelt nadat ze door de poort waren gegaan; ze was vreselijk vermoeid. Nu was ze weer wakker geworden, en probeerde haar ogen weer te openen, wat nu goed ging. Ze voelde warmte van het haardvuur op haar gezicht. Weer voelde ze die vervloekte steken van pijn over haar lichaam verspreidt. Toen draaide haar hoofd om, en zag iemand midden in de kamer staan, met haar rug naar haar toe. Ze staarde met haar goede zicht naar figuur. Het was een man, van middelbare leeftijd, dacht ze. Hij droeg leren laarzen, een linnen broek en een wit hemd. Hij had korte, zwarte haren, die al grijs begonnen te worden.

Wat is er gebeurd? Waarom ben ik hier? Wie is die man?
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Faucoen Goedhart]

Faucoen ontstak de kaarsen op de tafel met een brandende houtsplinter uit de haard. Een bescheiden licht verspreidde zich in de ruimte, donkere luchten waren voor de zon geschoven en de eerste druppels tikten tegen de veelkleurige ruitjes. De houtvester blies de splinter uit en draaide zich om naar de haard om het houtje er terug in te werpen.
Het eerste wat hij zag waren de ogen van het woudwezen, op hem gericht, donkere gaten in een verbonden gezichtje tegen de achtergrond van de krakende vlammen.

De stilte was ineens zwaar en intens, de regen tikte harder tegen het glas, opgesloten lucht plofte in de zinderende hitte van de gloeiende haardblokken.
Was er angst in het wezentje voor hem, woede of verwarring? Het keek hem recht aan, half onder zijn mantel vandaan.
Ieder moment verwachtte Faucoen dat ze zou vluchten, maar de tijd verstreek en die twee donkere gaten leken hem niet uit het oog te verliezen.

Tenslotte sprak de houtvester, in de Oude Taal, omdat hij zo altijd het woud benoemd en aangesproken had.

Ik ben Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden...Vrees niet en blijf liggen, je hebt genezing nodig, in dit huis ben je veilig. Het was niet mijn bedoeling, kind uit de Wouden, om je te onthemen...
Als ik wist dat je daar was, had ik een andere boom gekozen. Het spijt me meer dan ik kan zeggen...

Was je daar alleen? Breng ik nu pijn en onzekerheid voor jouw broeders en zusters?

Als ze hem niet zou antwoorden, zou hij vervolgen in de Steentaal. Het idee dat ze misschien niet het enige slachtoffer was, maakten hem misselijk...
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Inwe Surion]

Het meisje keek hem nog steeds met haar grote groene ogen aan. Toen antwoorde ze, met veel moeite, in de Oude Taal:

Wat is er gebeurd? Het doet zo'n pijn, mijn hele lichaam.
Ik woon alleen in de Wouden, het is een lang verhaal. Help me alsjeblieft, als je dat kunt, het doet zo'n pijn!

Ze sloeg haar ogen wanhopig neer, en die vulden zich met tranen. Ze zuchte diep, maar kon haar tranen niet bedwingen.

Wat is er nou gebeurd? Waar ben ik terecht gekomen?

Nu merkte ze pas hoe een erge heimwee ze had naar haar eigen kamer, haar eigen huis. Naar haar moeder, en haar broer... maar die zal ze vast nooit meer terug zien...

Toen verschool ze zich snikkend onder de mantel.
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Faucoen Goedhart]

Haar woorden sneden hem door merg en been. En de houtvester legde geruststellend een hand op de mantel waaronder haar schouders schokten.

Mijn kunde in het genezen gaat niet veel verder, niet met de juiste kruiden...
ik ga hulp voor je halen kind uit de Wouden, mijn huis is nu jouw thuis

Hulp moest hij halen maar waar? Waar wilden ze een puntoor helpen, een Woudkind? Hij kende er eigenlijk maar één: Martin van 't Kruideke, maar enige tijd na de Grote Strijd voor de poorten van de stad, had Faucoen de man niet meer gezien...

Een priester van de Ene? Of zou het meer kwaad doen dan goed...ze had hulp nodig, hoe dan ook...meer dan hij die haar kon geven.
Misschien was het wijs om naar het Déarc instituut voor Heropvoeding te gaan, hoewel het idee hem tegenstond. Zij hadden desondanks waarschijnlijk meer contacten die hem op weg konden helpen. Met zoveel kinderen waren er wellicht ook artsen nodig...

De houtvester richtte zich overeind, schepte water uit de ton bij het fornuis en zette het voorzichtig bij het Woudwezen neer.
Ik ga hulp voor je halen en keer zo snel mogelijk terug, probeer wat te rusten in de tussentijd...

Voor hij de deur achter zich sloot, keek hij nog eenmaal naar het verdrietige, schokkende bundeltje bij de haard en wenste het in stilte sterkte. Toen vertrok hij.

((Faucoen- 't Gannon, de Hoodstraat- Het Déarc-internaat voor Heropvoeding))
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Faucoen Goedhart]

((Faucoen en Remcke -De Hoofdstraat- Het Déarc Internaat voor Heropvoeding))

Remke zette er vaart achter, de houtvester die de gang van zijn ruinen kende op de ongelijke woudgrond moest zich nu vasthouden aan de bok, de vilten muts in een van zijn handen geklemd. Met een scherpe draai dook de vrouwe van de Zwanen Garde een hoek om, de straatjes van het Duistere District in. Met iedere bocht die ze namen, voelde de houtvester zijn hart zwaarder wegen. Hij had voor Remcke verzwegen dat het om een puntoor ging. Dat de gevelde boom op een bouwsel gevallen was wat de schuilplaats van het Woudkind moest zijn geweest.

Nauwer werden de straatjes, zo snel als het kon leek Remcke de paarden door het District te jagen, steviger verankerd op de bok dan Faucoen door haar lijviger bouw. Enkele malen moest de houtvester haar vragen de kar stil te zetten, zodat hij op de bok kon staan, waarvanuit hij de twee bomen aan de achterzijde van het Tolhuys zou kunnen zien, een ijkpunt voor hem in het immer veranderende, vervloekte district. Nauwelijks had hij weer plaats kunnen nemen op de bok, of Remcke joeg de paarden weer voort, kordaat de voorbijgangers aan de kant manend.
Hoe dichter ze het Tolhuys naderden hoe dichter zijn keel kneep. Hij wilde het haar vertellen, dat het meisje onder zijn mantel bij de haard een Woudgeest en een Groenvreter was, maar hij kreeg eenvoudigweg de woorden niet over de lippen, vrezend dat ze ogenblikkelijk rechtsomkeert zou maken.

De houtvester bracht het ook niet meer te berde. En beide bomen kwamen in zicht, nog leken ze rondjes te rijden, omdat de in- en uitgangen van de straatjes veranderden. De tocht scheen hem langer dan dat hij wilde, hij zag in gedachten een laatste ademtocht van het meisje en een doodstil lijfje waar alle leven uit verdwenen was terwijl ze zo dichtbij leken. Het bracht hem terug naar het moment waarop hij dat ene bleke armpje had gezien, dat tussen de takken, in een verstilde beweging, omhoog had gegrepen. Zijn ogen zochten naarstig naar de juiste steegjes en hij bad in stilte.

We komen eraan kleine Woudgeest, geef de moed niet op, Tamianthe brengt een boodschapper die je naar heling kan voeren...het is nog lang niet de tijd om over je te treuren...bij, Eedeevanee, laat het nog niet de tijd zijn om te treuren...

Bijkans vlogen ze de deur van het Tolhuys voorbij, maar Remcke leek genoeg te hebben aan een enkel woord en bracht de kar ogenblikkelijk tot stilstand, Faucoen klom van de bok en opende de deur voor haar, wees haar op het bundeltje bij de haard terwijl hij doorliep.

Daar is ze Vrouwe...vertel me wat ik moet doen om te helpen...

Zijn hart klopte in zijn keel, de oren van het kind waren niet zichtbaar nog, was ze heengegaan naar de werelden van haar voorouders...leefde ze nog? Wat moest hij doen wanneer Remcke zou weigeren hulp te geven? Allerlei noodscenarios schoten aan zijn ogen voorbij...
Faucoen knielde neer bij het bundeltje, legde zijn hand op haar rug, want hij wilde haar voelen ademen, onwetend of het kind hem kon horen, en fluisterde het bezorgd toe in de Oude Taal, zijn vilten muts naast haar leggend.

~Er is hulp voor je, wat ze ook doet, kind uit de Wouden, verberg je oren...laat ze niet zien, deze stad is niet vriendelijk voor Woudgeesten, kind uit de Wouden...ben je nog hier?~
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Inwe Surion]

Vage lichtflitsen schoten voorbij, ze hoorde een zachte stem, die van heel ver leek te komen. Draaikolken draaiden voor haar ogen, toen ontstond er een orkaan van vuur en wind. Opeens begon ze te bibberen over haar hele lichaam. Toen opende ze verschrikt haar ogen.

Leef ik nog? Wat had ik voor nare droom? dacht ze bij zichzelf.

Voorzichtig schoof ze de warme mantel tot net onder haar ogen en iets zei haar dat ze haar oren niet moest tonen. Als een automatische reactie pakte ze zo onopgemerkt de muts die Faucoen op haar hoofd gezet had om haar oren te bedekken. Ze verborg zich onder ze mantel en zette de muts op, waarna ze zich weer toonde. Met haar grote groene ogen keek ze omhoog, recht in de ogen van Faucoen, die haar bezorgt aankeek. Naast hem zag ze een andere gedaante. Een vrouw. In haar ogen zag ze verbazing, bezorgdheid en schrik.

Faucoen, wie is die vrouw? Wat gaat ze doen?

Twijfelachtig schoof ze de deken tot net onder haar schouders.

Gaat ze me helpen beter te worden?
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Galliminus]

Remcke baande haar gezette lichaam een weg naarbinnen langs verweerde en stoffige meubels. Dit was geen plaats om een meisje onder te brengen..
Daar achter in een ruimte, voor het uitgaande haardvuur,... een ruimte die voor zou moeten doen als huiskamer zag zij het jonge ding liggen. Haar gelaatsuitdrukking sprak boekdelen en hoezeer ze zag hoe het jonge ding zich sterk hield zag zij de pijn doorschemeren door haar ogen.

Remcke sloeg de dikke houhakkersmantel weg van haar fragiele lichaam en ze schrok van de beurzen en striemen op het kleine wezen.. Dit beloofde niet veel goeds. Open wonden waren makkelijker te behandelen dan interne wonden.

"Mijn naam is Remcke,.. ik ben hier om je te helpen.. je hebt dringend medische hulp nodig... Ik zal je naar een geneesvrouwe brengen."
Remcke had niet zoveel verstand van geneeskunde, maar het kleine beetje wetenschap wat ze mee had gepikt van de handelingen van Zuster Madelief maakte haar gewaar van het feit dat dit meisje in een slechte toestand zou kunnen verkeren...

"Heer Goedhart,.. help me mee om haar op de kar te leggen,.. we moeten haar naar Zuster Madelief brengen... hoe eerder hoe beter.."

________________________
De Zwanen Garde

[Faucoen Goedhart]

Zeker vrouwe..

De opluchting die de houtvester voelde toen het Woudkind bewoog en sprak was onbeschrijfelijk. Ze leefde nog, nu was het van belang zoals de vrouwe van de Zwanen Garde zei, om haar zo snel mogelijk bij de zuster te brengen. Ook het feit dat Remcke zo kordaat handelde...en niet verder doorvroeg of keek, was een last van zijn schouders.

~ Niet bang zijn kleintje ...sla je arm maar om mijn nek...knijp maar wanneer de pijn teveel wordt.
Er is iemand die je kan helpen, in een groot stenen gebouw, anders dan de bomen waar je was...
Heb je wel eens in een kar gezeten Woudkind? Een kar met paarden ervoor? Er valt veel te zien vanaf die kar, stenen huizen in allerlei vormen, klein en groot, stadsmensen, sommigen in mooie kleding als je goed kijkt, prinsen en prinsessen uit het kasteel zo groot als een berg. Wist je dat de straten leven in deze stad? Ze veranderen steeds van plaats...misschien zie je dat ook...~

Het klonk wat onbeholpen, maar hij hoopte dat als ze haar aandacht kon verleggen, haar pijn enigzins vergat. De houtvester had weinig ervaring met zulke verwondingen, op aanwijzingen van Remcke, tilde hij haar samen met haar op en bracht haar naar de kar waar ze haar met zorg neerlegden. De vrouwe van de Zwanen Garde zorgde ervoor dat het gewonde meisje zo stabiel mogelijk lag en verloor geen tijd gelijk op de bok klimmend en de paarden aansporend...Hoewel hij niet wist tot hoever hij mee kon gaan zat Faucoen naast de zuster, het gewonde meisje in de gaten houdend...
Ze vertrokken...
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Inwe Surion]

Inwe voelde dat de 'kar', zoals Faucoen dat genoemd had, aardig hobbelde over de stenen van de weg. Het was verbazingwekkend, al die dingen die ze zag. Ze was bijzonder gefacineerd door alle mensen die over de harde stenen liepen. Van top tot teen bekeek ze hun prachtige kleding; vrouwen met lange jurken die uit verschillende lagen bestonden, waar prachtige versierselen op zaten... en mannen, deftig liepen ze met de borst naar voren en hun kleding zag er bijzonder sjiek uit. Ook zag Inwe in de steegjes bijzonder armoedige mannen en vrouwen, zelfs kinderen, die voorbijgangers vroegen om een kleine bijdrage.
Ook de huizen waren bijzonder mysterieus en mooi. Sommigen waren klein en gezellig, anderen groot en statig, en als Inwe door de ramen keek ging er een nieuwe wereld voor haar open. Prachtige bankstellen, mooie houten stoelen en brandende haardvuren die een lichtgloed verspreidde door de kleine kamers.

Opeens schrok Inwe op van een nogal plotselinge hobbel. Haar lichaam kwam even los van de houten kar en ze had het gevoel dat ze vloog. Toen ze weer op de kar neerkwam voelde ze de afschuwelijke pijn in haar hoofd, haar buik en haar ledematen. Ze probeerde zich te concentreren op de geluiden om zich heen, zodat ze de pijn niet meer zou voelen. Ze voelde een vreselijk pijnlijke hoofdpijn. Haar ogen sloten zich.

Inwë ziet opeens vage beelden uit haar verleden op komen dagen. Ze hoort stemmen. Eén van die stemmen herkent ze als die van haar moeder...

"Mama, waarom niet?"
"Je weet waarom niet! Ik heb je verboden buiten de stad te gaan zonder iemand die je kan beschermen!"
"Maar mama, Fëanáro ging toch mee?!"
"Fëanáro kan je niet beschermen! Hij is slap en dom!"
"Dat mag je niet over hem zeggen, dat is niet zo! Hij is niet slap en dom! Hij is moedig en sterk, niemand kan hem verslaan!"

De beelden vervagen weer, en Inwë beseft dat dit echt gebeurd was, hoewel ze het zich niet duidelijk kon herrinneren. Fëanáro was één van haar beste vrienden geweest in de stad waar ze gewoond had, ver van Raganorck vandaan, aan de andere kant van de Wouden, verscholen tussen eiken, beuken en rozenstruiken. Hij was veroordeeld op zijn veertiende, omdat men dacht dat hij één van de koks vermoord had. Inwë was toen nog maar vijf... ze kon het niet geloven, dat Fëanáro opeens weg was. Hij was er niet meer. Ze kon geen spelletjes meer met hem doen, geen bloemen plukken in de lente...
Toen voelde Inwë een waanzinnig pijnlijke steek in haar zij, waardoor ze het uitschreeuwde. Ze viel naar beneden, in een diep, donker gat... als maar verder, en verder...
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Faucoen Goedhart]

Aan weerszijden van de kar veranderde het uitzicht geleidelijk...Kinderen met zongebleekt haar, zittend op de straat voor hun vervallen huizen die overhelden alsof de oude bakstenen en de daken vermoeid waren geworden en daarom hun gevels lieten hangen. Vanuit de schaduwen die ze wierpen richtten grote kinderogen zich op de wagen, hun handen een droge korst omknellend.
Zo anders dan het woudkind wat onder de boom terecht was gekomen die hij aan het hakken was.

Hoe had ze het Woud weten te overleven...Ze had een vader of een moeder moeten hebben die nu waarschijnlijk zochten naar hun kind...hij had een vloek binnen de poorten gebracht...was het Déarc internaat wel een goede keuze geweest?

Hij richtte zich naar achteren, waar hij de ogen van het Woudkind de omgeving zag opnemen, al wist hij niet hoeveel er tot haar doordrong. De huizen waren statiger geworden, beter onderhouden. Een knecht hielp een dame in een eenvoudige koets, ze glimlachtte niet, de dame met het opgestoken haar en de groene, gelaagde rok, alleen haar lokken gleden met de wind mee toen de kar langsreed.

Een kreet trok Faucoen weer naar het elfje dat achterop de kar lag. Een kreet die door merg en been gleed en haar lijfje verstilde, overgeleverd aan de nukken van de ongelijke wegen hier...

De kordate Zwane-zuster riep sussende woorden naar de bezwete paarden, trok de teugels aan en de kar kwam hobbelend tot stilstand. Beide dieren kauwden en trokken aan hun bit, terwijl de zuster van de bok af klom en het kind in de wagen onderzocht....

((Remcke & Faucoen -> Gannon; de Hoofdstraat -> Het Déarc Internaat voor Heropvoeding))
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden