Raganorck

[Faucoen Goedhart]

Karakters Naam: Faucoen Goedhart
Geslacht: Man
Ras: Mens
Leeftijd: 38
Beroep: Houtvester

Hij zong, Faucoen Goedhart, vuil werk was het, maar iemand moest het doen. Haardvuren moesten blijven branden, huizen en boten gebouwd, van schrijnwerkers tot kuipers, handvaten tot bezemstelen, er bleef altijd vraag naar hout. Hij zong met lage stem in de Oude Taal, de bezweringen van zijn voorouders tegen de bosgeesten met hun knoestige ledematen. Hen en de bomen riep hij aan, vragend om vergiffenis voor het doorkruisen van hun land, de belofte om twee nieuwe bomen te planten in ruil voor nieuw hout, om hun zielen goedgunstig te stemmen. De ochtendmist spon haar draden tussen de brede stammen die niet meer werden dan vage contouren links en rechts van hem. Het weefde haar damp om hem heen, een kleine, steviggebouwde kerel, met zijn kortgesneden zwarte haren onder een bruine vilten muts, forse, grijzende bakkenbaarden en een zware stoppelbaard waar hij iedere ochtend plichtsgetrouw het scheermes in zette.

Het stugge leer van zijn laarzen beschermde hem tegen de doornen en houtsplinters. Om warm te blijven droeg hij een stevige linnen broek, een dito hemd met opgerolde mouwen en een leren wambuis gevoerd met bont, zijn dikke mantel hield hem droog tijdens de regen en schermde hem af tegen de bittere winterkou. Koffie hielp ook goed tegen de winterkou, nooit ging hij het woud in zonder een mok, koffie en een koffiemolen.

Het zingen was een ritueel en het koffiedrinken was een ritueel. Het hakken was een ritueel en de mantra-achtige gebeden die hij uitsprak. Om kracht te zetten bij iedere slag en om vergiffenis te vragen voor de dood van de boom.
De mist omspon hem en zijn twee forse werkpaarden, de ruinen Ijsbrand en Florie, die de gevelde boom weg zouden moeten slepen naar Raganorck, naar de houtzagerij.

Hij vatte zijn zingen niet licht op, angstige uren had hij gekend, maar hij geloofde heilig in de voorouderlijke gebeden, evenals de amulet om zijn hals, van metaal omdat zijn bijl van metaal was en hij geloofde dat het hem daarom kon beschermen tegen de stakerige houtgeesten, de mythische paarden, de gehoornde woudman en de vrouwe van het water, wezens waarvan hij het bestaan alleen kende uit de overleveringen van zijn voorouders en andere houtvesters.
Het amulet stelde een bijl voor met een scharnier dat de vorm had van twee adelaars-ogen.
Mahiramah, godin van de wijsheid riep hij aan, om hem de juiste weg te wijzen. Eedeevanee riep hij aan, godin van het verlies en de rouw, voor de pijn die kwam bij een omvergehakte woudreus en Tamianthe, godin van de liefde en de saamhorigheid, om hem te vergeven voor zijn daad.

Namen van Goden en rituelen die hij nooit openlijk in de stad zou gebruiken, daar heerste de Ene en het geloof in de oude Goden werd weinigen in dank afgenomen. Maar hier in de stilte, onder de gewelfachtige kruinen van de bomen, heersten naast de woudgeesten ook de oude Goden en wezen hem de weg.

Ijsbrand droeg om zijn brede nek een kleine jute zak met een schedel erin, runen had Faucoen in het bot gekrast, hij had het eens gevonden op zijn pad in het bos, het was klein, het had de grootte van een kinderschedel, merkwaardig gevormd. De houtvester geloofde dat het afkomstig was van een woudgeest. Sindsdien droeg Ijsbrand het, en riep Faucoen de ziel van de schedel aan, opdat die de paarden en hun lading zou beschermen, wanneer ze weer terug zouden keren naar de stad.

Het werk verdiende net genoeg om hem en zijn twee paarden te onderhouden, het was onderbetaald, zwaar en gevaarlijk, maar Faucoen wist niet beter, zijn ouders waren houtvesters net zoals hun voorvaderen. Tijdens het Offerfeest aan de Waanzin en ten tijde van Déarc, verdwenen er velen. Faucoen was de laatste Goedhart en de Goedharts werden nooit oud.
De paarden briesten, de warme lucht kwam als stoom uit hun neusgaten.
De houtvester zette zijn tocht voort en zong, voor zijn leven.
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Lunea]

Nog een aanwinst voor raganorck!

[Faucoen Goedhart]

Bedankt Lu... hoewel geen Arnmack, is hij er wel losjes op gebaseerd, een karakter waarmee dankzij jou veel meer diepgang in kwam, 'm spelen durf ik al lang niet meer aan, gezien zijn afkomst,
Maar het spel en vooral het tegenspel, maakte het tot een hele mooie ervaring...
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Galliminus]

Ik dacht al,... waar komt dit typisch Raganorcks personage vandaan...
Een streling over mijn ogen om zo'n personage te mogen lezen...
Al is je concurrent ook zekers de moeite waard... Ik zie goede tijden voor Raga met personages als deze
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Faucoen Goedhart]

Ja, vannacht gezien...heel tof...
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Simeon Warlandt]

Ik ken mijn plaats. Ik heb jouw karakterintroductie gelezen en...
*stilte*
*buiging*
Ik hoop snel zonder hout te raken.
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**