Raganorck

[Leona]

Taveerne "De Helleveeg", eerste stop voor vermoeide scheepslui, lag direct aan de kade van Aankele Haaie. Het gebouw, opgetrokken uit kundig gestapelde stenen van allerlei grillige afmetingen, leek kleiner dan het was. Zoals de meeste huizen in Aankele Haaie deed de vorm van het gebouw denken aan een in elkaar gedoken diertje, of eerder een kind, weggedoken onder zijn vader's veel te grote mantel Het gebouw was drie verdiepingen hoog en bedekt met een stijl aflopend houten dak dat de bovenste twee verdiepingen omsloot. Een noodzakelijke bouwstijl; eens in de zoveel tijd trok er een rilling door de grotten die stenen en gruis losmaakte uit het hoge dak van het tunnelgewelf. Hoe schuiner het dak, hoe groter de kans dat die stenen erlangsaf rolden, in plaats van insloegen. Vanzelfsprekend waren kamers op de bovenste verdieping het goedkoopst.

Krislin-Jeia keek omhoog naar het bord boven de deur. Een houten schild aan metalen hengsels toonde een brandende bezem die een spoor van bloed achter zich aan veegde. Het bord zwiepte piepend in de wind boven haar hoofd en leek niet helemaal goed vast te zitten. Van achter de deur klonken de rauwe stemmen van zeebonken met een grondig meningsverschil. Iets van aardewerk versplinterde met een doffe rinkelklap. Maar ja, binnen was het wel warm en de bemannign van de Glasaal had haar deze taveerne toch aanbevolen? Jeia dook een beetje in elkaar en draaide langzaam de deurklink om. Met een dappere glimlach keek ze om naar haar reisgenoten: "Gezellig!".

[Otto Desiderius]

Otto fronste zijn wenkbrauwen en maakte zich grote zorgen. De geluiden van meppende vuisten en woedende stemmen klonk nu wel erg pal achter de deur. Zijn eigen snelheid verbaasde hem toen hij, nog voordat de deur echt had bewogen, de vrouw en het meisje elk met een reuzenhand vasgreep en wegsleurde.

De deur knalde open en een behaard en brullend stuk medemens vloog over de keien. Hij kwam neer met een doffe smak en bleef enige tijd kreunend liggen.

Voorzichtig keek Otto opzij naar de twee kerels die nu nog in de deuropening stonden. Ze hadden, zo besloot hij, zelf ook min of meer de vorm van een deur. Fors gebouwd en met brede schouders en armen als boomstronken.

De man met dik zwart krullend haar, die het daadwerkelijke smijtwerk had verricht, keek zijn roodharige metgezel grijnzend aan en mat toen met afgemeten passen de afstand tussen de drempel en de kreunende vent op straat. Toen hij zich omdraaide was zijn grijns nog breder “Een nieuw record, Bruunt!”.
De roodharige man knikte kort en sloeg de donkere krakend op de schouder “Nog wel, broertje, maar dit was ook niet zo'n zware.”
De donkere opende zijn mond om iets terug te zeggen toen een bulderende vrouwenstem van achter de deur hen toeriep: “Koert en Bruunt! Sluit die deur en wel onmiddellijk! We stoken hier niet voor de vissen!”

De donkere vent stapte meteen naar binnen, maar Bruunt had hen opgemerkt. “Komme jullie nog binnen of blijf-je buiten?” bromde hij hen niet onvriendelijk toe. Otto knikte woordeloos en hij zag dat Jeia hetzelfde deed. Bruunt wenkte “Nou, kom binne dan!” Hij draaide zich om ”Moeder! Gasten!”. Achter Bruunts vierkante rug aan stapten ze de uitnodigende warmte van binnen.
_________________
~ Non cognosco quo modo dicere linguam latinam bene ~

[Leona]

De gelagkamer was druk gevuld. Geuren van pijptabak en bier, zweet, teer en vissenbloed overstemden bijna die van warme soep en versgebakken brood. Ergens achterin klonk het vrolijke gefiedel van een viool, begeleid door stampende voeten en soms een in koor gebruld refrein waarvan elk woord klinkt als "Harrr!" Toen het kleine groepje achter Bruunt aan naar binnen stapte verstomden de gesprekken kort, maar na enkele onderzoekende blikken werden ze weer hervat.

Een struise dame, het dikke rode haar in twee vlechten op haar hoofd gedraait, heerste over de bar. Een pul bier in haar ene hand, en een forse pollepel in de andere. De lepel leek geen functie te hebben. Afgaand op de etensluchten die onmiskenbaar naar binnen kringelden vanachter een tweetal lage klapdeurtjes achter de vrouw, vond het koken daar plaats en niet hier. Waarschijnljk meer bedoeld als slagwapen, vermoedde Jeia. Als vanzelf droegen haar voeten haar naar de bar waar ze blijft staan.

Het vrouwelijk slagschip keek haar aan, licht wantrouwige ogen in een gemoedelijk gezicht. "Welkom, reizigers!" Bulderde ze. Hoewel daar gezien de korte afstand weinig reden voor was. "Mijn naam is Hella. Wat kan ik schenken? Bier? Wijn? Een glaasje Raganorcker? Ik heb kamers voor de nacht, bedden met schone lakens. Vers brood en een stevige stamppot op het vuur. Beste herberg in Aankele Haaie! Nou? Wat mag het zijn?"

"Ehm... Iets eten graag." antwoordde Jeia zacht "En een kamer met een bed, twee bedden als het kan." Ze voelde zich vreemd en absoluut niet op haar plaats tussen de rauwe zeebonken, mannen en vrouwen. Enkele blikken draaiden nog steeds in hun richting en ze voelde zich akelig kwetsbaar.
Hella knikte "Ik neem aan dat je geld hebt om daarvoor te betalen...?"
Jeia tastte tussen haar kleren naar de kleine buidel met goudstukken. Ze hield haar gezicht in de plooi en dwong er een aangename glimlach op. "Ik heb slechts enkele goudstukken uit Parrah, vrouwe Hella." antwoordde ze. "Zou dat voldoende zijn voor een kamer en warm eten? Ik ben niet bekend met de wisselkoersen...?"
Hella nam het geld aan, haar ogen tot spleetjes geknepen, en beet er eens ik. Van onder een plankje boven de bar haalde ze een weegschaaltje tevoorschijn. Ze legde er de goudstukken op en schoof wat met de gewichtjes. "Mmm..." mompelde ze nadenkend. "Lijkt me betrouwbaar" Haar gezicht klaarde op en de gemoedelijkheid breidde zich uit over de volle breedte. "Welkom, waarde gast. Een kamer voor u drieen? Uw man en dochter?"
Jeia schudde haar hoofd. "Otto is een goede vriend, maar niet mijn echtgenoot. Een kamer voor mij en Aza." Ze keek naar beneden, waar Aza op haar tenen naast haar stond. Haar smalle donkere gezicht kwam net boven de bar uit. Twee nachtblauwe ogen richtten zich nieuwsgierig op Hella. "Een goede avond, vrouwe Hella! Het eten ruikt heerlijk!"
Hella's glimlach werd nog breder en haar wangen glansden in het lamplicht. "En het smaakt ook heerlij, kan ik je verzekeren. Stevige warme stamppot met vis! Alles wat je nodig hebt op een koude dag. En hier in Aankele Haaie zijn alle dagen koud! Hahaha!" Ze bulderde een vriendelijke schaterlach. "Dat kan zo'n klein mager ding als jij goed kunnen gebruiken! Wat vlees op de botten en wat vuur in je bloed.".

Hella gebaarde naar achter de klapdeurtjes en vanuit de keuken vescheen een spichtig meisje van een jaar of twaalf. Ook zij had rood haar, dat in twee sprietvlechten langs haar gezicht hing. "Lysia brengt je zo wel naar je kamers." Stelde Hella. "En voor nu...Drie bier?"

"Twee" antwoordde Jeia snel. "Een voor mij en een voor Otto. En voor Aza... Heeft u limonade?"
Hella snoof. "Natuurlijk!" Ze grijpt een kan van een plank en schenkt er een bierkroes vol van. Met een ferme klap zette ze de limonade op de bar. Toch fronsde ze even. "Bier is goed voor kinderen, hoor." vertrouwde ze Jeia toe. "Worden ze snel groot en sterk van..." Hella knikte in de richting van de twee bomen van kerels naast de deur. "Kijk maar naar mijn jongens, Bruunt en Koert. Dronken bier zodra ze konden lopen, en kijk-es wat er van ze geworden is..." Ze boog zich voorover naar Jeia en fluisterde met een kracht die glazen deed rinkelen "Werken bij de bierkaai, allebei! Sjouwen vaten bier en jenever alsof het strobalen zijn!" Ze knikte zeer trots.

Jeia vroeg zich af wat een strobaal eigenlijk weegt en twijfelde een beetje of ze zelfs die zou kunnen tilllen. Donkerharige Koert lachte haar vriendelijk toe. Zo te zien had hij al zijn tanden nog. Wat onzeker lachte ze terug.

"Ik zou mijn kamer graag nu zien, als het kan. En wat schoon water om me te wassen. Ik heb al een paar weken aan boord doorgebracht."
Hella knikte goedkeurend. "Wie niet, wie niet. Het waslokaal ligt naast de keuken, achter die deur daar... Lysia! Breng nu meteen de derde bovenkamer op orde!"
Lysia knikte en repte zich door weer een andere deur. Haar bonkende stappen verdwenen naar boven in het gebouw.
"D'r liggen droge lappen en alles!" moedigde Hella aan. "Elke scheepsman die slaapt onder mijn dak moet eerst het zweet en teer van zich afspoelen." Ze gaf Jeia een vette knipoog en brul-fluisterde "Als die lui eerst zichzelf wassen heb ik nog een kans m'n lakens ooit weer schoon te krijgen!" Haar lach deed de pullen boven haar hoofd zacht tegen elkaar klinken.

Jeia glimlachte en mompelde een bedankje. "Otto, blijf jij zolang bij Aza?" vroeg ze en drukte hem de twee pullen bier in handen die Hella net getapt had. Zonder op een antwoord te wachten draaide ze zich om en verdween door de aangewezen deur.

[Otto Desiderius]

Otto zag Jeia door een deur verdwijnen en vond zichzelf opeens alleen met een klein meisje en twee grote pullen bier. Het gepraat en gebral om hem heen, hier een daar onderstreept met een vuistslag op tafel of het krachtig klinken van een paar kroezen, leek opeens een paar graden harder te zijn geworden. Daar ergens in de hoek leek nog wel een stukje tafel vrij, zag hij. Otto merkte hoe moe zijn voeten waren en snakte ernaar te gaan zitten... In een donker hoekje waar hij niet zo erg opviel...

Hij boog voorover naar Aza "Ik zie een zitplaats, denk ik. Loop maar achter mij aan."

Voorzichtig schuifelend met zijn grote lijf, extra verbreed door zijn zware tassen, baande hij zich een weg door de menigte. Vlakbij klonk opeens het verwelkomend gebrul van bekende stemmen. Murg en Ardea, elk met een kroes bier in de hand en een leeg bord opzij geschoven naast hen. De brede tafel waaraan ze zaten was toevallig dezelfde waarnaar hij ook op weg was.
"Hee, Otto! Kom erbij zitten." riep Ardea uitnodigend, haar armstomp groetend naar hem opgestoken. Een voorzichtige grijns veegde de bezorgde trekken van Otto's gezicht en hij keek even om naar Aza. Die stond vlak achter hem. Beschut in het brede wandelpad dat hij achterliet. Tevreden zette hij zich neer aan de tafel en schoof zijn zware tassen onder de bank tegen de muur.

"Nou! Wat vind je d'r van?" Murg's brede gezicht glom van trots en zijn korte gebaar omsloot de hele taveerne alsof die van hem was. Maar hij bedoelde de stad, blijkbaar. "Aankele Haaie! Ben je ooit in zo'n haven geweest? Diepste en donkerste stad die er is. Koudste bier en mooiste vrouwen!"

Otto aarzelde over zijn antwoord. Heel lang geleden, als klein jongetje, was hij met zijn vader's schip mee naar Aankele Haaie gekomen. Een reis vol ellende, duister en kou. Maar was het verstandig zijn connecties met zijn vader's handelsvloot zo duidelijk naar voren te brengen. Iedere handelelaar heeft zowel vrienden als vijanden en Otto wilde met een schone lei beginnen. Moest hij eigenlijk zijn volle naam wel vertellen? Wat wisten Murg en Ardea eigenlijk van hem...?

Een klap op zijn brede schouder maakte een eind aan zijn dilemme. "De mooiste vrouwen!" siste Ardea hem lachend toe "Dat komt vast ook omdat-et hier nooit ochtend wordt...Voor de dageraad zijn alle vrouwen mooi!"

Hij schonk haar een schaapachtige glimlach en nam maar vlug een slok van zijn bier. De bitterheid van het schuimende drab deed zijn gezicht vertrekken, maar ook dat boog hij min of meer om naar een grijns. Bah... bier... Niets voor hem... In zijn vaders huis had hij hoogstens af en toe een glas goede wijn gedronken. Het liefst warm, met honing en kruiden erdoor. Bier had hem nooit bekoord en nu wist hij weer waarom. Langzaam zette hij de de pul terug op tafel. Dorst had hij wel, helaas, en best veel ook. Otto zuchtte en wierp een korte droevige blik op Aza's pul met limonade.
_________________
~ Non cognosco quo modo dicere linguam latinam bene ~

[Leona]

Met haar reusachtige pul limonade in de handen geklemd zat Aza aan de tafel. Met een half oor luisterde ze naar de gesprekken om zich heen, terwijl ze de taveerne rond keek. Haar grote donkere ogen wijd van nieuwsgierigheid. Interessant hier!

Murg begon een lange uiteenzetting van de spannende zaken die men hier in Aankele Haaie zou kunnen vinden, die toch voornamelijk neerkwamen op drank, vrouwen en spelen. Nou, die had je hier toch ook? Een stukje verderop aan hun tafel was een groepje kerels bezig met grillig gevormde dobbelstenen. Hun ogen waren gefixeerd op de stenen en hun hand lag stevig om hun geldbuidel geklemd. Af en toe barstte er een in grommend gelach uit en trokken de anderen een zure kop. Goudstukken schoven over en weer, die steeds door de ontvanger werden gewogen en beknaagd. Een van het groepje had duidelijk het geluk op zijn hand en de vulling van zijn geldbuidel groeide gestaag. Als de anderen al hun geld kwijt waren, zouden ze dan gaan vechten? Vroeg Aza zich af. Heen en weer schuivend op de bank probeerde ze een eventuele wegduik-en-vluchtroute uit. Ja, dat kon prima...

Ze drukte zichzelf op het hart om op de dobbelende kerels te blijven letten en liet toen haar blik verder dwalen. De wanden van de taveerne waren versierd met allerhande scheepvaartspullen. Visnetten en gebroken ankers, een reusachtige haak met een gebroken steel en hier en daar een paar monsterlijke opgezette vissenkoppen. Aan de muur schuin achter haar hingen een paar voorwerpen die haar deden denken aan vestzakhorloges, maar die bij nadere inspectie allemaal kompassen waren. Ze wezen zo te zien elk een andere kant op en terwijl ze ernaar keek zag ze dat naalden langzaam en spookachtig verschoven. Vreemd... Zouden de slapende stenen dat doen waar Talek haar over verteld had? Wat nou als die beweging in de kompasnaalden betekende dat ze wakker waren geworden? Aza rilde en dook iets verder in elkaar. Vechtende kerels waren nog wel te ontlopen, maar boosaardige stenen....

Toen ze na vijf minuten nog steeds niet door de muren was geplet en ook het dak nog niet op haar hoofd was gestort dwaalde haar aandacht weer af. Vooral ook omdat, met verende tred en wijde grijns, Sirishi Ketos zich bij hen voegde en met een klap zijn pul bier op tafel zette.

"Hee Otto! Jij ook hier! Prima bier he!" Een stralende rij witte tanden blonk hen toe. Otto knikte en nam zo te zien een teug van zijn bier. Uit haar ooghoek kon ze echter zien dat zijn pul nog bijna helemaal vol was. Hoe zou dat smaken, bier? Vroeg ze zich af. Ze draaide haar limonade wat rond en ontmoette Otto's blik.

"Psst... Otto...?" Zijn grote bruine ogen keken haar vragend aan "...ruilen?".

[Otto Desiderius]

Ruilen? De verleiding was wel erg groot. Otto had enorme dorst en had de dame achter de bar niet net beweerd dat bier goed voor kinderen was? Diep in zijn hart wist hij wel dat het eigenlijk geen goed idee was, maar op dit moment kon hem dat niet zo heel veel schelen. Hij moest toch iets drinken? Nu nog even op een goed moment wachten. Hij knikte langzaam naar Aza en keek om zich heen.
_________________
~ Non cognosco quo modo dicere linguam latinam bene ~

[Leona]

Aza zag Otto knikken en lachte samenzweerderig. Ook zij richtte haar blik weer op de taveerne. Een dame in een laag uitgesneden japon stapte door een deur naar binnen. Leidde die deur niet naar de gastenvertrekken? Gesprekken verstomden en enkele kerels wenkten uitnodigend. De dame schonk hen een stralende glimlach en verplaatste een pin in haar golvende blonde haar. Met wiegende tred gleed ze in hun richting en wuifde vriendelijk met haar vingers.

Ze was inderdaad erg, erg mooi, vond Aza. Ze liep met de elegantie van een wuivende bloem in de zomerwind en haar rokken golfden om haar heen. Aza keek toe met grote bewonderende ogen. Er was iets bekends aan de jonge vrouw, maar ze wist niet precies wat...

De dame boog zich voorover en wierp haar een kushandje toe. "Wat is er, Aza, nog nooit een dame gezien?" vroeg ze en de stem was opeens bekend.
Luscinia? Maar zo zag ze er heel anders uit dan aan boord van de Glasaal. Zo zonder teervegen en met haar haar niet weggestopt in een vieze schipperspet.
Aan de tafel verderop verslikte Sirishi zich in zijn bier. "Da-hame..?" proestte hij en nam ondanks zijn verdrinkingsnood toch nog een nieuwe slok "In Aankele Haaie?"
Luscinia keurde hem geen blik waardig en met een laatste elegante hoofdbeweging ruiste ze weg naar een groepje scheepslieden verderop die haar met wijd open armen begroetten.
"Die Lusci toch..." mompelde Ardea, een vreemde glimlach op haar gezicht "Altijd aan het werk."

Aza snapte het niet zo, maar ontdekte dat in de consternatie Otto inderdaad hun glazen verwisseld had. De pullen waren identiek dus niemand zag het verschil. Nieuwsgierig nam ze haar eerste slokje bier... Zoetig en kruidig en een beetje bitter, vooral dat schuimlaagje dat erop lag, maar best wel lekker, eigenlijk. Ze nam nog een grote slok en voelde zich heel wat. Bier drinkend met alle andere scheepslieden! Want dat was zij nu toch ook een beetje? Ze had drie weken het kraaiennest bewaakt en kon ook al een paar knopen leggen. Best jammer dat ze straks alweer weg moesten, naar boven, waar, zo beweerde Jeia, een hele grote stad lag. Hoe heette die ook weer... iets dat klonk als roepende raven maar toch anders...?

Hmm... Niet zo belangrijk nu... De vrolijke vioolmuziek achterin was aanstekelijk en opeens overviel haar een groot verlangen om erbij te zijn en te zien wat daar gebeurde. De liedjes die de mannen en vrouwen luidkeels meezongen, af en toe onderbroken met gelach en klinkende pullen, klonken ook heel leuk. Die waren vast niet moeilijk te leren.

Aza dronk vlug verder van haar bier en vroeg zich af of ze van Otto daar wel heen mocht. Nou ja, waarom hoefde ze dat te vragen, eigenlijk? Ze kon toch zelf uitmaken wat ze deed? Niemand had iets over haar te zeggen! Na nog een flinke teug bier, de pul was nu bijna helemaal leeg, liet ze zich onderuit zakken en gleed van de bank onder de tafel. Glad als een paling en watervlug. Ze krabbel-kroop op handen en voeten onder de tafel tevoorschijn en verdween in de menigte.

[Siobhan n'ha Marguerida]

<<komend van het Zeven Pelgrims Plein>>
*Siobhan keek haar ogen uit toen ze eenmaal de trap was afgedaald. Een hele andere wereld onder de stad Raganorck! Aangezien ze hier nog minder de weg wist dan boven, leek het haar verstandig, eerst maar een onderkomen te zoeken en dan van daaruit op onderzoek uit te gaan. Taveerne Helleveeg was het eerste dat een beetje op een herberg leek en dus ging ze er naar binnen. Ze liep naar de bar en zei vriendelijk tegen Hella, de waardin:*

Gegroet in naam van Evanda, mijn zuster. Ik ben op zoek naar een plek om te slapen, informatie en naar wat te eten en drinken."

*Rustig blijft zij bij de bar staan, onder haar cape bevindt zich haar hand echter wel in de buurt van haar zwaard.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Leona]

Langzaam zet Hella de bierpul die ze aan het poetsen was terug op de bar en slaat de doek over haar brede schouder. Kalm neemt ze de vreemdelinge op. Kort haar, gouden ring in haar oor en een vastberaden gezicht. Hella's mond vormt een zuinige glimlach.
"Welkom, reiziger. Mijn naam is Hella. Kamers heb ik zeker, warm en schoon. Goed stevig voedsel en het beste bier." Na die woorden wordt haar lach al iets breder. "Een zilverling voor de nacht, en voor een maaltijd twee koperstukken, een koperstuk voor het bier. Vooraf betalen."

Een baardige vent met een springende vis getatoueerd op zijn wang gromt Hella iets toe, twee vingers opgestoken. Zonder haar ogen van Siobhan af te wenden grijpt Hella twee pullen in haar stevige hand en haalt ze achteloos onder de tap door terwijl ze met haar andere de hendel bedient. Dan zet ze de pullen met een klap voor zich neer en kijkt de kerel kort aan, haar wenkbrauwen opgetrokken. De vent gromt nog iets dat bijna neigt naar "dankjewel" en grijnst, waarbij de springende vis op akelige wijze verfrommeld wordt. Met zijn duim flipt hij Hella twee koperstukken toe die ze met een vlugge hand uit de lucht grijpt en ze kritisch bekijkt. De twee bierpullen verhuizen naar de vissenman en Hella wendt zich weer tot Siobhan.

"Hmm." Ze snuift "Van boven zeker? Je ruikt veel te schoon." Een bulderende lach volgt deze constatering. "Zien we niet vaak, schoon volk van boven, en zonder baard nog wel. Ik ken die hele zuster Wanda van je niet, maar doe 'r m'n groeten."

Verderop in de bar onstaat enige consternatie tussen een groepje kaartspelers aan een van de lange tafels. Hella zendt een vlammende blik in de richting van een beer van een vent die vlakbij tegen de muur geleund staat. Hij grijnst. Met twee stappen is hij bij de twistenden en buigt zich voorover, de kraag van twee van hen al in zijn handen. Hella knikt tevreden en negeert hen verder.

"Goed, waar waren we... Ja, normaal stuur ik iedereen die hier komt om een kamer regelrecht naar de wastobbe, maar jij ziet er schoon genoeg uit. Bier en een bord stamppot dan maar?" ze grinnikt "Ik hoop dat je van vis houdt."

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Om de opmerking dat ze schoon is en dat haar godin Evanda door de waardin 'Wanda' genoemd wordt, moet Siobhan glimlachen.*
"Ik had het geluk, me na een lange tocht door de Wouden te kunnen wassen. En Evanda is de godin die mijn gilde aanhangt, de oermoeder der Ontzeggenden. Volgens haar wetten is iedere vrouw voor mij een zuster en dus met respect te behandelen. Als ik u daardoor te na getreden ben, moet u mij dat zeggen."
*Met een blik van 'back to business' zegt ze*
"Ik zou graag de nacht hier willen doorbrengen en tevens wat eten en drinken. Bier en vis is okay."
*Nu pakt ze een muntstuk uit haar buidel en drukt die, denkend aan de waarschuwing van Harry, onopvallend in de hand van de waardin.* "Is dit voor alles tesamen genoeg?"
[ooc: het is een gouden Darkover munt. Siobhan zorgt ervoor dat de andere gasten niet kunnen zien, wat ze aan de waardin geeft.]
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Evert]

((OOC: Evert<<Aankele Haaie<<De Kade.))

"Een goedendag Koert, Bruunt," groette Evert de twee uitsmijters. Boven het lawaai van alle mensen in de Helleveeg uit kon hij de bulderende lach van Corneel. Voorzichtig baande Evert zich een weg tussen de tafels en de mensen door in de richting van hun stamtafel bij een van de kleine raampjes.

"He, Evert!" klonk de stem van Tom, "ben je eindelijk uit dat huis van armoedzaaiers weg?" De vier zeebonken grinnikten. "Ook een goedendag Tom," antwoordde Evert. "Hallo Evert," groetten ook de vier zeemannen, "hoe is het ermee?"
"O wel goed hoor, ik heb nog een beetje geld bij elkaar weten te schrapen vandaag en de mis was mooi. Hella, een pul bier graag!" voegde hij erachter aan.

Evert ging tussen Piet en Corneel in zitten. Piet rook nog altijd naar verse pijpstabak, hij had jaren lang op een van de vrachtschepen gewerkt als stuurman, maar door geld problemen wisselde het schip van eigenaar en daarmee ook van bemanning. Piet werd zonder pardon aan de kant gezet en had daarna geen geluk meer met het vinden van een plek op een van de andere schepen. Piet was een vervent pijproker, hij had ondertussen al zevenenveertig winters achter de rug en had het laatste paar jaar gewerkt als havenwerker. Piet zijn baard bestaat uit een warrig geheel van ruwe borstelige haren.
Corneel daarentegen had bijna zijn hele leven samen met Jan op een klein vissersschip gewerkt, de rampspoed trof hen vier jaar geleden. Ze waren met een sleepnet palingen en grotvissen aan het vangen toen een vinrat in het net belande. Deze was iets te krachtig en trok het hele schip omver. De kapitein van het schip overleefde het voorval niet, andere vinratten verscheurden hem het moment dat hij het water raakte. de rest van de bemanning wist tijdig aan boord van een sloep te komen, maar moest tot hun afgrijzen zien hoe hun kapitein werd verorbert door de vinratten. Ze hebben nooit weer gevaren en repareren de netten van de vissersschepen die binnenkomen. Corneel heeft de eerbare leeftijd van vijfenvijftig en een pluizige volle baard. Jan is vierendertig en draagt een net gekapte baard.
Joris is de jongste van de vier vaarders, hij is de enige die zich nog echt een zeeman kan noemen. Hij vaart op een klein schip in de haven om de rommel die in de haven blijft weer de stroom in te duwen.
_________________
'Jij ziet wat ik niet zie?'

[Leona]

Hella neemt het muntstuk aan, bijt er eens op en legt 'm vervolgens op een klein weegschaaltje dat ze van achter de bar tevoorschijn haalt. Ze schuift wat met de gewichtjes. Haar in elkaar geknoopte wenkbrauwen laten elkaar langzaam los en trekken op tot een verraste boog.

"Dit is zeker genoeg, dame." antwoordt ze dan "Genoeg voor drie nachten in m'n beste bedden en voedsel bovendien..."

De waardin tast om haar hals en tilt aan een zilveren ketting een sleutel tevoorschijn uit de duistere diepte tussen haar borsten. Daarmee opent ze een stevig met ijzer beslagen kistje op de bar en laat de gouden munt daarin vallen. Aarzelend haalt ze er een paar zilverstukken uit, maar houdt deze nog even in haar hand.

"Hoe lang ben je van plan te blijven?"

[Leona]

Een spichtig meisje met rode sprieterige vlechtjes baant zich kordaat een weg door de menigte, daarbij handig gebruik makend van haar scherpe ellebogen en magere lijfje. Zonder een druppel bier te verspillen bereikt ze de tafel waar de zes kerels zich aan hebben verschanst. Hun vaste tafel onder de kroonluchter gemaakt van een oud scheepsroer. Druppels kaarsvet hebben op acht vaste plaatsen onder de tafel een oud waslaagje aangelegd. Precies er tussenin staan de bierpullen.

Met een nonchalante klap plaatst Lysia een nieuwe, goed gevulde pul voor Evert op tafel en schenkt hem een felblauwe harpoenblik.

"Een koperstuk alstublieft..." ze blijft afwachtend staan.

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan denkt even na als haar de vraag gesteld wordt, hoe lang ze wil blijven. Ze vindt het hier in Aankele Haaie maar een vreemde omgeving. En ze is ook een vrouw alleen, een vrouw met een zwaard weliswaar, maar toch een vrouw alleen. Siobhan glimlacht vriendelijk en zegt:*

"Drie nachten klinkt goed. En iets te eten en drinken kan ik na die lange dag ook wel verdragen. En verder had ik nog een vraag.*Haar stem wordt iets zachter.*"Weet u of een zekere Izeboud Pekel hier vertoeft?"
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Leona]

Bij het horen van de woorden "drie nachten" laat Hella de zilverstukken vlug weer in haar kistje vallen en sluit deze zorgvuldig af. Met een brede lach als een vers opgepoetste appel wendt ze zich weer tot Siobhan en plaatst een goed gevulde bierkroes voor haar op tafel.

"Asjeblieft, dame! Laat het je goed smaken!"

Door de klapdeurtjes naar de keuken buldert ze een paar bevelen en een plotselinge gloed laat zien dat de vuren nog eens extra worden opgestookt. Dan wendt ze zich weer tot Siobhan.

"Een zekere Izeboud Pekel?" ze bulderlacht "Ha! Ik ken weinig mensen die zo zeker zijn als hij." Hella grinnikt nog wat na en plenst tegelijkertijd wat gebruikte bierkroezen in een grote tobbe water naast de bar.
"Pekel is de havenmeester.." vervolgt ze dan "Z'n kantoor ligt pal aan de haven. Als je hier de deur uit loopt kan je het eigenlijk niet missen. Rechts van de kades en heeft een grote klok aan de gevel hangen ennen... eh... wapenschild met een enterhaak erop en nog wat dingen..." Het nadenken trekt groeven als ploegvoren in Hella's gemoedelijke voorhoofd. Dan stijgen haar wenkbrauwen weer op.
"Pekel is een redelijke vent, maar pas op voor z'n kat. Grim heet-ie. Reusachtig vals mormel maar Izeboud kan er geen kwaad woord over horen. Ze zeggen dat als je op z'n staart gaat staan hij je persoonlijk zal kielhalen.". Opnieuw barst een bulderende lach vrij uit de brede borst van de waardin.

"Maar ik denk dat-ie nu in bespreking is. Zojuist is 'De Glasaal' binnengekomen en Pekel wil altijd eerst met de kapiteins praten. Kan wel even duren ook."
Ze buigt zich iets voorover en fluistert Siobhan toe "...d'r zijn hier vreemde zaken aan de hand. De Tormentil die spoorloos is verdwenen... maar nergens meer een piraat te zien... en vinratten zo groot als..."
Ze tilt haar hoofd weer op en laat haar brandende blik even rond gaan. Dan pakt ze een paar kroezen uit de tobbe en begint te poetsen.
"Maar niks waar jij je zorgen om hoeft te maken, dame... En ik ook niet. Da's voor scheepslieden en d'r is maar een schip dat dikke Hella mee mag nemen en die gaat rechtstreeks naar de Ene!".