Raganorck

[Ljótr Smågesjø]

Met een plof landde zijn plunjezak op de kade van Aankele Haaie. Ljótr bleef nog even op de reling staan. Het was een prachtige boot om mee te varen, maar werken als dekknecht vond hij maar niks. En toch bleven die twijfels, ondanks dat hij terecht besloten had om van boord te gaan. Het was een discussie die hij de afgelopen weken met zichzelf gevoerd had en die nu afgesloten was. "Een behouden vaart gewenst!" riep hij naar de bemanning en de kapitein van het schip, voordat hij de kade op sprong.

Aan de landing merkte Ljótr dat hij ook de jongste niet meer was. Hij hoorde hoe een aantal van de mannen afscheid namen van Simon Asgaard. Na al die tijd vond hij het nog steeds vreemd, zo'n schuilnaam. Hij pakte zijn plunjezak op en zwaaide nog eenmaal naar het schip en haar bemanning. Het waren fijne maanden, net zoals vroeger toen zijn vader nog leefde. Gemoedelijk. Het was een goede ervaring. En de geuren die hij hier rook deden hem goed.

Ljótr dwaalde eerst wat rond op de kade om te kijken wat men hier zoal kon vinden, om bekend te raken met zijn nieuwe omgeving. Daarna was het zaak om tabak te vinden, en een plaats om te overnachten. Wat voedsel zou ook niet onaardig zijn, voegde zijn maag er aan toe. Werk? Misschien. Eerst moest hij weten wat deze stad voor hem in petto had. En nergens kon je dat zo goed leren als in een taveerne.

Zijn oog viel op een gebouw dat opgetrokken was uit kundig gestapelde stenen van allerlei grillige afmetingen. Boven de deur hing een houten bord aan metalen hengels wat heen en weer zwiepte; het toonde een brandende bezem die een spoor van bloed achter zich aan veegde. "Precies goed," mompelde hij tegen zichzelf, terwijl hij naar de deur van de taveerne De Helleveeg liep.

((Ljótr Smågesjø -> Aankele Haaie: Taveerne "De Helleveeg"))