Raganorck

[Inwe Surion]

Het leek een eeuwigheid te duren voordat Faucoen haar optilde en naar het grote, witte huis bracht. Alles leek traag te gaan. Veel te traag voor de pijn die constant door haar borst schoot als ze inademde. Ze voelde zich als een oude, kromme boomtak, die elk moment dood kon gaan en af kon breken. Lieve Godin, laat me dit overleven, dacht ze bij zichzelf terwijl ze haar ogen ten hemel richtte. Ze keek naar het lichte, crèmekleurig plafond en voelde dat ze op een zacht bed werd neergelegd. Het donskussen onder haar hoofd zakte in door het gewicht. Haar hoofd leek te zweven, alsof hij elk moment over kon stappen naar een ander denken, naar een andere wereld, waar geen pijn en leed meer was. Ze kon zich er nauwelijks tegen verzetten, hoewel ze nog zoveel onbereikbare kracht in haar kleine lichaam voelde.
De vrouw die met de kar meegereden was had zich weer over Inwë gebogen. Diens ademhaling ging steeds trager en moeilijker. Voorzichtig draaide ze haar hoofd richting een wit gordijn dat aan de zijkant van de kamer hing. Ze zag een vage schaduw van Faucoen. Ze was hem zo dankbaar, maar ze kon niks zeggen en nauwelijks meer denken of bewegen. Als ze dit zou overleven zou ze hem nooit méér dankbaar kunnen zijn dan nu.
Ze voelde dat haar hoofd zich steeds meer tot iets anders richtte. De geestenwereld, dat voelde ze, kwam dichterbij. Maar ze wou niet gaan, nog niet. Ze had nog zo'n groot leven voor zich, dat wist ze zeker, en dat wou ze daar niet voor opgeven. Nee. Laat mij hier blijven.
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Faucoen Goedhart]

De houtvester kneep in zijn vingers bij gebrek aan zijn muts die het Woudkind nu droeg. Probeerde de spanning weg te slikken die in zijn keel opwelde, weldra zouden ze hier zijn en voor het bed staan, waar het bleke licht en kleine zwevende stofdeeltjes bijna al als lijkwades overheen schenen...
Ze leek al een Geest, ware het niet dat haar hoofdje nu zijn kant opdraaide en naar hem keek. Het had iets Buitenwerelds, het licht en de kleur van haar gezichtje, haar hele aanwezigheid hier tussen vier stenen muren.

Een rauw, droog hoesten, deed hem opschrikken en beseffen dat het Woudkind hier niet de enige was...aan de overkant, meer in een hoek van het zaaltje, kon hij twee andere zieken zien, ...het bezwete voorhoofd en korte zwarte haren van ééntje staken onder witlinnen lakens en dekens uit. Een trillend, klein vuistje klauwde zich diep in het kussen.
Vrouwenstemmen en zachte, sloffende voetstappen naderden... bij de Goden...was dit wel een goed idee het Woudkind hier te brengen? Het kon nog...haar dragen en wegnemen van hier...het kon nog... maar hij bleef als bevroren staan...ze zou zeker sterven als ze geen hulp kreeg.

Een moment later kwam Remcke binnen, gevolgd door een vrouw die zuster Madelief moest zijn...
Een kleine, tengere dame, warme bruine ogen en lange donkere haren in een wrong achter op haar hoofd gespeld. Fijne lijnen doorsneden haar gezicht en omkransten warme, bruine ogen. Zuster Madelief knikte vriendelijk naar hem en de lijnen leken nu bedriegelijk, want de jaren schenen met die glimlach van haar af te vliegen.

De vrouw liep op zachte sloffen naar het Woudkind, toen voelde Faucoen de hand van Remcke, die hem onder zachte dwang naar de uitgang van het zaaltje begeleidde.

Ze is in goede handen nu heer Goedhart, het is belangrijk dat ze nu rust krijgt...ik neem u mee naar buiten, kunt u me meer vertellen wat u over haar weet en waar u haar gevonden heeft? Dan kunnen we proberen om haar ouders op te sporen...Het is bijzonder vreemd dat ze alleen in het Woud rondliep...

Faucoen bleef over zijn schouder kijken terwijl hij meegetroond werd de deur door, steeds verder van het Woudkind vandaan...het laatste wat hij zag was de gestalte van zuster Madelief die zich over het bundeltje over het bed boog...toen viel de deur in het slot...

Inmiddels had zuster Madelief zich ontfermd over het meisje wat ze wilde onderzoeken. Ze had haar hand op het hoofdje gelegd en begon de muts eraf te trekken...
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Inwe Surion]

Nee! Ineens schoot het Inwë tebinnen, hoe zwak ze ook was en hoe een vaag gevoel ze ook in haar hoofd had, dat Faucoen haar had gezegd de muts niet van haar hoofd te laten. Waarom eigenlijk niet? Faucoen zou het vast niet voor niks zeggen, misschien was het vreemd dat ze geen muts droeg?
Met een onhandig en ongecontroleert geflex gooide Inwë haar arm tegen die van de vrouw aan en greep de muts vast alsof het haar eigen leven was. Er leek een twijfeling over het gezicht van de zuster te gaan terwijl ze de muts met enige moeite strak over haar hoofd trok tot onder haar ogen.
Zou de zuster proberen het weer van haar hoofd te halen?
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.