Raganorck

[Galliminus]

Ze werd weggedrukt,.. het gewicht van een stad op haar eeuwige lichaam. Zij worstelde hevig maar nimmer kwam er beweging... met iedere poging die zij deed drukte het water en het steen feller op haar. Ze sloeg uit naar gaten, scheuren en kieren, maar geen van hen opende die beloofde poort voor haar.
De Wilde Wouden hadden haar verstoten, haar kroost had haar verlaten. Zij was alleen... enkel de blinde furie diep in haar bedorven ziel gaf haar nog steun.


Vannuit het verboden licht waar zij zo hard naar had uitgehaald dwaalde er iets af naar haar rijk. De boeg van het gevaarte sloeg hard tegen de rotsen zo diep. Een uitzichtloze wolk van algen en aarde verhulden de Tormentil toen deze neersloeg op de bodem. Ze voelde de wanhoop en het verdriet van het schip en het lokte haar,.. het gaf haar kracht. Ze bewoog door de duisternis wat haar hoop op verlossing had veroorzaakt. Haar geest werd gevuld met talloze beelden die haar vreemd waren, onbegrijpelijk. Het afscheid nemen van vrouw en kinderen, de angst voor stormen op de open wateren, en de verstikkende wanhoop van het verdrinken. De wolk van onvermogen hield iedere verloren ziel in bedwang.

Zij deed ieder van hen een belofte... en de meesten van hen gingen akkoord. Zij zouden terugkeren naar hetgeen hen dierbaar was als zij nog eenmaal zouden uitvaren in haar naam.


Diep in de krochten van Aankele Haaien borrelde er lucht op... De eenzame slierten luchtbellen gaven de weg aan die de Tormentil moest gaan en beroerden het wateroppervlak zover boven haar. De gebroken boeg van het schip kwam los van haar moddergraf en begon te steigen. Hoger en hoger, het licht tegemoet.. De Tormentil trotseerde het licht, de poort die voorheen gesloten leek. De Tormentil lachtte diep toen zij de waterspiegel zag verschijnen ver boven haar. Ze was haar gevangenis ontsnapt. Met een grof geweld kwam zij boven. Het water, wat met wreed geweld verplaatst werd met haar ressurectie, sloeg tegen de kale wanden van de ruime grot.

Haar boeg was gebroken maar maakte geen water. Haar masten waren deels gebroken maar zij had geen wind meer nodig. De voormast met het zeil van bloed wapperde eenzaam in de wind. Zij vaarde langs de duistere spelonken richting het betoverende geluid zover van hier,.. het geluid van de Esthe-Alania wat langzaam leek te sterven toen zij naderbij kwam... Ze voelde haar roer door het water glijden op weg naar haar beloofde bestemming.. Zij zou krijgen wat haar toebehoorde..

De lichten van de Tormentil begonnen weer te gloeien. Een zachte, nauwelijks zichtbare, paarse gloed ontwaakte in de boeglampen. Het schip, getekend door onherstelbare averij, leek te zweven over het water, de golfen hadden geen invloed meer op haar. Een dichte nevel leek te ontspringen waar zij het water raakte.
_______________________
De Tormentil

[Galliminus]

((Ferdinand vanuit Aankele Haaie - Op weg naar de haven))


Ferdinand was vroeg uitgevaren om al zijn fuiken en lijnen te inspecteren. Hij zou voor de laatste keer deze week paling binnenhalen. Het was de afgelopen dagen magertjes geweest,.. wat op zich vreemd was, hij had genoeg dode vis verspreid in de catacombes rond de Zingende Zalen.

Hij ontstak het licht van zijn Claera en roeide De Spiraal binnen, een grottenstelsel wat in principe breed genoeg was voor ieder schip, maar de vele krommingen en haarspeldbochten maakte het een onmogelijke reis voor alles behalve een roeiboot..
Zijn knokelige vingers hielden de spanen bezig en om de zoveel passen inspecteerde hij een van zijn fuiken..
Hij haalde een fuik boven en deze was geheel vernield.. Hij had beet gehad, maar die verdomde vinratten waren hem voorgeweest... Ferdinand vloekte hevig en wierp de opengereten fuik in zijn sloep.

Vereda stond stoïcijns op haar schip en bekeek de gewelven die zich voor haar ontvouwden. Haar bemanning werkte wild en het schip voerde snel. De Tormentil bewoog als een slang door de krome gewelfen van De Spiraal. Zij zou terugkeren naar Raganorck.. terug naar haar lieve man die sinds enkele maanden op een ziekenbed lag in De Toren van Genezing. Hij was gewond geraakt tijdens de aanval op de Smidse maar verkeerde niet meer in kritieke toestand. De Ene had haar een tweede kans gegeven om haar bemanning thuis te te brengen, die verantwoordelijkheid was alles wat telde. Ze wist niet waar zij was, en ze begreep ook niet waar haar bootsman Arnekin was. Zij vaarden al dagen rond in Aankele Haaien, maar ze had nog geen bekend punt gezien.... waren zij verdwaald?

Ferdinand roeide de duisternis in maar de vangsten waren mager, van de negen fuiken die hij tot nu had bovengehaald waren er maar drie palingen uitgekomen.... zeer merkwaardig. Toen hij een ruime kromming omvaarde hoorde hij .. niets... De stilte was angstaanjagend. Hij was zo gewend aan het gezang van Esthe-Alania dat hij ze niet eens meer hoorde... Maar nu was hun gezang gestopt en de eigenaardige stilte werkte bijna oorverdovend. De haren in zijn nek stonden recht overeind en koude rillingen gingen over zijn rug. Ferdinand tuurde in de duisternis ver voor hem en hij meende enkele lichtpunten te zien... Het leken talloze ogen die uit de duisternis kwamen. Hij keek rond zijn sloep en er lag een dikke nevel op het water.. Zo snel als zijn oude lichaam kon bewegen roeide hij naar de kant. Het water werd onrustig en boven de nevel zag hij zo nu en dan enkele vinnen uitsteken die met een onkenbare snelheid richting de Zingende Zalen zwommen.... Zijn Claera klotste tegen de grote rotsen en de lamp op zijn schip slingerde tegen een uitstekende rots en sprong uiteen. Het werd donker op die paarse gloed na die hij zag opdoemen uit de mist voor hem.. Zijn hart klopte in zijn keel en hij kroop tegen de rotswand.

Hij zag de boeg van een schip opdoemen uit de zacht verlichtte mist... Een paarse gloed in de witte mist deed iedere adem stokken.. ferdinand kon enkel toekijken. Een groot schip met een bloedrode voormast voer hem voorbij.. Hij tuurde recht in een groot gapend gat langs het voorsteven en op het dek zag hij enkele schimmige figuren staan... Hij snakte naar adem en ijzig koud zweet liep over zijn rug... Wat was dit...? Was dit....?

Zij kon haar weg niet vinden,... zij moest Raganorck bereiken, maar iedere kromming in de gewelven leidde haar verder van haar bestemming.. Ze was blind geworden maar vertrouwde op haar bemanning en haar schipper.. Zij kenden de weg maar vonden deze niet... weldra zou ze de stad bereiken... eens moesten zij het juiste pad vinden..

Ferdinand keek het schip na totdat deze in de duisternis verdween. Hoe wilde dit schip langs de volgende kromming komen? Het was na een instorting zolang geleden al moeilijk met een roeiboot, laat staan een tweemaster... Het schip verdween om diezelfde bocht en het werd donker,.. aardedonker.. Ferdinand raapte zijn moed bijeen en werkte zich op de tast naar beneden.. Hij wilde terug naar huis... Hij kroop in zijn Claera en begon te roeien...regelmatig botste hij tegen de rotswand, maar hij kende De Spiraal goed.. nu zou blijken hoe goed... In de verte kwam het gezang van de Esthe-Alania weer opzetten...

___________________________
Ferdinand de Wilde