Raganorck

ckeetel · Posted: Thu Jun 30, 2005 1:31 pm Post subject: De voetstappen van de psychologe

De eindeloze trappen van de Chirurgijn...het ritme speelde met je ogen, iedere trede leek op een volgende, verspringend in zich herhalende schuine lijnen, als planken tegen de wand van een handelsschip. Zijn voeten die talloze malen dezelfde beweging maakte, hetzelfde echoënde klossen van zijn schoenzolen, zijn vingertoppen die langs de ongelijke muren gleden, de groeven en de barsten voelend, ingesleten door tand des tijds, door de druk van de veranderende stad en door mensenhanden.

"Cyriaan Valorius was hier 2082 r.p."
"Cees ook"

"Pekel sterf!" (daaronder een eenvoudig tekeningetje van een galg en een hangend poppetje met een steek en een enterhaak)

Erotische teksten en tekeningen, vreemde exotische tekens, de vierkante kruizen van de Ene waarvan enkele doorgekrast waren...

Het maakte Falko misselijk, de dalende muur en het cadans van de geduldige voetstappen achter hem. De Botenbouwersgezel probeerde Emily voor te blijven door steeds een stuk sneller te gaan, hopende dat hij bij een volgende bocht uit haar zicht kon verdwjnen. Maar ze riep hem en hij draaide zich om, sloeg zijn ogen betrapt neer en wachtte op haar met krampen zijn buik.

Gaat het nog Falko?
Ze klonk zo vriendelijk... wat weerhield 'm om te antwoorden? Het ging talloze meters niet meer... de meters van de werf tot aan zijn huis, van zijn huis tot Emily's kantoor in de Tien Torens, van Emily's kantoor tot aan iedere nieuwe trede waar hij zijn voet op zette.

Hij knikte bevestigend, met gebogen hoofd, beseffend dat hij loog. Toen draaide hij zich weer om en daalde verder, zijn hart kloppend in zijn keel, zijn maag die begon om te draaien. En de mantra die in zijn hoofd zong...
Geef het op Emily, geef het op...geef het op...geef het op...geef het op...geef het op...geef het op...geef het op...geef het op...geef het op
Zijn benen trilden en de jongen verstapte zich...voor een moment lang zweefde er een aangename gedachte in zijn hoofd...
Laat je gaan, laat maar, geef je over en val...het doet er niet meer toe, dan is het tenminste voorbij...
Hij zag een visioen van zijn gebroken lichaam aan de voet van de Chirurgijn...aan het begin van zijn geliefde Aankele Haaie...
Maar zijn lichaam greep in, als een automaat graaiden zijn handen naar de groeven in de muren en Falko bleef overeind...

Zelfs bij zo'n kans om aan haar te ontkomen, was hij waardeloos gebleken...
De jongen was te uitgeput om zijn tranen in te houden die nu vrijelijk over zijn wangen gleden, maar hij wilde zich niet verraden en keek niet meer achterom naar Emily.
Een ijskoude wind gleed naar boven, een weeïge, vissige lucht met zich meedragend...een teken dat ze er bijna waren...iedere trede bracht de inhoud van zijn maag verder naar boven, zijn knieën knikten en de wereld was wazig achter zijn vochtige ogen...
Na de laatste tree brak hij...zijn benen gaven het op en Falko viel voorover, kokhalzend, struikelend kwam hij overieind en wankelde voorwaarts naar de waterkant. Schor uithalend:

Ga...weg...!...W..waarom ben je niet bang...! Waarom ben je niet moe !!

Toen liet hij zich op handen en voeten vallen, zijn maag kneep samen in spastische bewegingen en Falko gaf over, tranen, eten, maagzuur...alles stortte hij uit in het zwarte water van de haven onder hem...

((Ik neem de vrijheid ons even te verplaatsen naar-> De aankele Haaie->De Kade))
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Leona · Posted: Thu Jul 28, 2005 1:23 pm Post subject:

Larrik Tuimelaar, meester handelaar, kijkt Javier nog even aan. Als de jongen nog steeds niet reageert op zijn aanbod haalt hij zijn schouders op.

"Dan niet, meneer Schmidt. Uw keuze. Als eerlijk werk te zwaar voor je is dan doe ik het zelf wel."

Hij draait zich om en zonder de jongeman nog een blik waardig te gunnen beent hij met nijdige tred terug naar de poort naar De Ondergang, de lange tunnel naar Aankele Haaie.

Zijn knecht Henk komt net met een nieuwe lading steenbrokken naar buiten, die hij zonder poespas op een berg dumpt naast de poort.

"Die ruim je straks op!"
Gromt Larrik en stroopt dan zijn mouwen op.

Henk kijkt hem uitdrukkingsloos aan, knikt kort en verdwijnt weer de tunnel in. Larrik volgt hem.

Het werk is al ver gevorderd, ziet hij. Nog even doorzetten en de tandwielen van het poortmechanisme zijn weer vrij van stenen. Zo te zien zijn er geen beschadigingen en is het nu slechts een kwestie van het laatste puin ruimen voordat de poort weer open kan. De plaats in de muur waar de stenen vandaan komen vertoont een gat en een paar flinke scheuren tot helemaal bovenaan, daar waar de stenen gemetselde muur aansluit op de oeroude rotswanden waar de stad Raganorck op gebouwd is. Het is die verdraaide tunnels waar het aan ligt. Die godvergeten tunnels blijven verspringen en verschuiven, en dat gaat niet altijd goed.

"En dan mag je dat gat dichtmetselen. D'r liggen nog stenen genoeg in pakhuis nummer drie, rechtsonder stelling twee."

Henk knikt weer. Natuurlijk weet hij waar de stenen liggen. Hij heeft dit klusje als zo vaak geklaard. Larrik's poort moet onberispelijk blijven, wat de tunnels daar zelf ook van vinden. Toch vraagt hij zich wel eens af waarom er een poort in zou moeten. Een sukkel die op eigen houtje De Ondergang in wil wandelen, die is te stom om zijn leven waard te zijn. Maar goed, opdracht is opdracht.

Na nog een kwartiertje sjouwen en slepen door meester en knecht is de tunnel weer vrij. Henk spuit nog wat olie tussen de raderen en sloft dan terug naar het huisje buiten de poort waar het draairad staat.

Larrik klimt terug op de bok. Het gedoe van al die mensen daar buiten op het bankje ontgaat hem niet, maar interesseert hem geen ene bal. Zijn lading wacht daar beneden, en tijd is geld, geld is leven en leven is... nou ja, tijd om handel te drijven en de handel is waar het om gaat.

"Jeuu Charon! Jeuu"

Larrik laat de leidsels zacht neerkomen op de rug van de grote zwarte ruin voor de kar. Charon spitst de oren en begint te lopen. Krakend zet de zwaar beladen wagen zich in beweging, terwijl Henk vanuit het huisje de poort verder open draait. De zware deuren naar De Ondergang openen zich als de muil van een hongerig monster. Larrik ontsteekt de lantaarns aan weerszijden van de bok en de wagen verdwijnt in het duister.

((Larrik Tuimelaar naar >> Aankele Haaie >> De Ondergang))

Leona · Posted: Thu Jul 28, 2005 1:38 pm Post subject:

Henk wacht tot zijn meester is verdwenen. Als de lichtjes in de tunnel niet meer te zien zijn vist hij een viezig peukje op uit de zak van zijn leren vest en steekt 'm aan met een zwavelstokje. Met zijn hand in zijn zak leunt hij achterover tegen de deur van het draaihuisje waar het grote wiel staat die het poortmechanisme bedient.

Het volk buiten is alweer verdwenen en afgezien van wat sjouwers en een paar druk roddelende oude wijven is het plein leeg. Met lege blik staart Henk omhoog naar de reusachtige houten kolos aan de overkant van het plein. "De Norcker Reus" heet het ding, bedoeld voor het laden en lossen van zware voorwerpen, maar in praktijk nauwelijks in gebruik. Erachter, weet hij, ligt het begin van de Chirurgijn, de wenteltrap naar beneden. Een schier eindeloze spiralende klim naar het kille duister van de ondergrondse haven. Hij spuugt een klodder bruine drab op de grond. Hem niet gezien, die haven. Koud en stinkend en gevuld met het bleekhuidige barse havenvolk. Ze liggen hem niet, die havenlui. Niet dat hij hierboven vrienden heeft, maar daar zou-ie ze niet hoeven.

De meester zal nog wel een tijdje wegblijven. Iets dat bijna op een lachje lijkt plooit op de lippen van zijn grauwe gelaat. In de Zwarte Rat is altijd wel iets te doen. Daar hoef je ook geen vriendelijkheid te verwachten, maar je kan de schijn ervan altijd kopen.

"Ja, ja..." mompelt hij tegen zichzelf en zijn blik klaart wat verder op. "Verdraaid mooie wijven daar, zekerste weten..." en hij weet precies op welk soort honing die nachtvlinders het liefste afkomen... Henk's vingers betasten gretig het kleine leren buideltje in zijn zak en zijn gezicht breekt open in een hyena-achtige grijns.

Calliope · Posted: Fri Dec 01, 2006 7:27 pm Post subject:

Aan de rand van het Plein komen twee blote voeten voorzichtig uit de schaduwen geschuifeld. Vlinder heeft een tijdje tegen een winkelpui aangezeten, half liggend op een paar zakken graan. Ze heeft alle tijd gehad om naar het Blauw te kijken. Na een tijdje echter baste een kolossale sjouwer iets van 'Pleur op kind, het is geen herberg hier' en trok een zak ruw onder haar vandaan. Één van de blauwe glazen viel kapot uit haar handen.

Even wilde Vlinder gaan huilen. Maar ze had nog één Glas Blauw, en als ze dat niet maar had kon ze altijd nog naar de lucht kijken. Als ze dat lang genoeg deed werd ze misschien zelf wel Blauw...of een andere kleur. Vlinder stopte het tweede glas voorzichtig in de zak van haar jurk. Ze schoof een winkel op en ging daar in de schaduw staan, een toonloos liedje hummend.

En nu staat ze hier, aan de rand van waar de schaduwen eindigen en het licht van het grote plein begint. Met op het plein alle mensen met hun bezigheden, alle kleuren en geluiden en een paard en vogels. De schaduw is veilig maar wel donker. Zo donker als de torens waar ze niet meer in wil. Omdat de torens ook donker zijn kan Vlinder niet anders dan het plein opstappen.

Voetje voor voetje schuifelt ze voort. Haar smallen tenen omklemmen de kasseien. Ze giechelt. Ze is net of ze klimt maar dan andersom.
Ze gaat een meter of twee vooruit en dan blijft ze staan. Ze tast in haar zak om te voelen of Blauw er nog is. Dat is er nog, samen met wat andere dingen. Heee....

Met een tevreden gezicht haalt Vlinder een pluizig geworden tarwekoekje tevoorschijn en neemt een hap.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

Maris · Posted: Tue Oct 30, 2007 12:17 pm Post subject:

(Greet en Sofie vanuit het Duistere District, Het straatleven)

Ondanks het vroege tijdstip was het op het zeven pelgrims plein al een drukte van belang. Grote sterke mannen waren druk in de weer zware zakken van de magazijnen naar een aantal karren te dragen. Onderwijl werd een vijftal slaperig kijkende muilezels voor de karren gespannen. Sofie nam verwonderd het grote plein in zich op. Sinds mama haar voor het laatst hier naar toe had genomen was ze er niet meer in de buurt gekomen en even was ze de trap helemaal vergeten. Haar moeder was nu ze het plein opgekomen waren wat rustiger gaan lopen wat Sofie de kans gaf om een van de muilezels te aaien. Het dier had een zachte neus en mooie grote donkere ogen. ”Mama, als ik later groot ben dan wil ik er ook zo een en dan ga ik er iedere dag mee rijden over het Gannon.” Tevreden met dit plan liet Sofie zich bij het dier vandaan trekken en nam de rest van de dingen rond haar heen in zich op. De Norcker Reus was op dit uur van de dag ook al druk in de weer. Grote stapels donker gekleurde kisten werden omhoog getild en vervolgens in een kar geladen. Ook bij de uitgang van de Ondergang stond al een rij met handelaren klaar om met hun wagen de lange donkere tunnel naar de ondergrondse havenstad af te dalen. Deze grote zwarte gapende opening herinnerde Sofie meteen weer aan het plan van haar moeder, we gaan naar de trap!

Familie Boot