Raganorck

Kilirian · Posted: Tue Apr 12, 2005 12:29 am Post subject:

Zijn hoofd schuin houdend, bestudeerd hij nogmaals haar gezichts contouren en schetst nog snel even door voordat hij een aantal nieuwe notities neerkrabbelt.

" Ik kan altijd in de bibliotheek onderzoeken wie je ouders geweest zijn, ik meen dat er registers zijn wie kinderen adopteren en vooral ook van wie. Namen moeten immers altijd gegeven worden."

Hij kijkt Emily kort aan en vraagt dan ineens: " Vind je het naar dat ik zoveel praat?" Hij bloost kortstondig. " Ik zou niet willen dat je je ongemakkelijk voelt." Hij slaat hierop zijn notitieblok dicht en stopt het al blozend weg.
_________________
Motioning in defence, I, for one, never did really make much sense...

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

"Neen, hoor..."
Emily glimlachte eventjes...
"Ik vind het best leuk, weet je... Ik luister vaak naar mensen, je weet dat ik psychologe ben... Maar niemand luistert ooit naar mij... Of toch niet meer, sinds mijn adoptie-ouders overleden zijn... En soms is dat wel moeilijk... Dit..."
Emily zuchtte eventjes en wachtte voor ze verderging...
"Dit voelt gewoon goed..."

Kilirian · Posted: Tue Apr 12, 2005 6:28 pm Post subject:

Het is lang geleden dat Kilirian de essentie van staren beheerst heeft. Terwijl hij Emily aanhoort, staren zijn ogen diep in de hare en probeer hij de essentie van haar ogen te doorgronden. Door de ingezette duisternis kan hij haar oogkleur niet zien, maar op de een of andere onduidelijke manier kan hem dat eigenlijk bar weinig schelen.

Terwijl zijn hoofd zich vult met gedachtes over muziek, dans en gelach bemerkt hij niet dat hij in een akelig lange stilte vervalt en haar alleen maar aanstaart.
_________________
Motioning in defence, I, for one, never did really make much sense...

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Emily voelde dat Kilirian haar aan het aanstaren was, maar ze zei niets...
Zelf zou ze dan behoorlijk gaan blozen en dat wilde ze niet.

"We zijn bijna bij mijn huis..." glimlachte ze dan vriendelijk, doch wat aangeslagen, omdat ze nu al afscheid moest nemen van Kilirian...

Kilirian · Posted: Tue Apr 12, 2005 6:37 pm Post subject:

Zich realiserend wat hij feitelijk al die tijd heeft gedaan, staart hij kortstondig naar de grond en wacht even voordat hij verder gaat.

" Ik zal proberen in de bibliotheek onderzoek te verrichtten zodra ik de namen van jouw ouders krijg. Maar eerst een goede nachtrust dunkt me." Hij twijfelt even, maar pakt dan haar hand en drukt zachtjes zijn lippen erop.
" Ik hoop dat je goed zal slapen vannacht." Hij glimlacht vaagjes en laat voorzichtig haar hand los, terwijl hij haar antwoord afwacht.
_________________
Motioning in defence, I, for one, never did really make much sense...

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

"Dank je dat je de namen van mijn biologische ouders wilt opzoeken, Kilirian. Dat betekent echt heel veel voor me..." glimlachte Emily wat verlegen terug.
"Ik zal vannacht zeker goed slapen, zeker na vanavond..."

En met deze mysterieuze woorden liep Emily zachtjes haar huis binnen en liet Kilirian met zijn gedachten alleen.

Calliope · Posted: Thu Apr 28, 2005 7:44 pm Post subject:

Vanuit één van de zijstraten komt een man in een rap looptempo op Kilirian af. Hij is slecht geschoren en zijn asblonde haar piekt alle kanten op. Dit staat in een schril contrast met zijn keurige pantalon en smetteloze witte jas. Hij draagt een stapeltje grauwige papiertjes, waarvan hij er af en toe één uitdeelt aan een voorbijganger.
Als hij bij Kilirian is aangekomen neemt hij hem even keurend op met priemende, ijsblauwe ogen. Dan trekt hij zijn gezicht onmiddelijk in de plooi en glimlacht minzaam. Schijnbaar kan Kilirian ermee door.

"Azram-né, waarde heer. Ik ben op zoek naar goede burgers van de stad die ons kunnen helpen met een zoektocht."

Hij overhandigt Kilirian één van zijn velletjes en blijft even staan om diens reactie af te wachten.

Burgers van Raganorck.

Het spijt ons ten zeerste om uw hulp in te moeten roepen bij het opsporen van een vermist individu. Het gaat hier om een jonge vrouw die onder behandeling staat van de Toren der Waanzin. Zij is weggelopen van haar ouderlijk huis op de dag dat zij zou worden overgebracht naar een voor haar meer geschikte instelling voor verdere behandeling van haar ziektebeeld.
De vrouw luistert naar de naam Cerissa Herfstblad. Zij is 17 jaar oud maar ziet er jonger uit. Ze heeft een klein (ong. 1.60) en tenger postuur, donkere ogen en lang donker haar. Op de dag van haar verdwijning ging ze gekleed in een lichtblauwe jurk. Ze is waarschijnlijk blootsvoets en zonder mantel weggelopen.
Haar gedrag is dat van een jong kind, ze is geestesziek en volkomen onvoorspelbaar. De Toren heeft nog geen kans gezien om vast te stellen of zij daarom gevaarlijk is, maar we raden u aan om haar met uiterste voorzichtigheid tegemoet te treden om mogelijke ondoordachte acties te voorkomen.

Helpt u ons astublieft dit kind terug te vinden. Zij is op het moment waarschijnlijk zwervende en lijdt kou en honger. Ze dient zo snel mogelijk naar de voor haar meest geschikte faciliteit te worden overgebracht.

Bij voorbaat dank voor uw medewerking.

Het bestuur van de Toren der Waanzin
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

Guest · Posted: Sat May 07, 2005 9:15 pm Post subject:

Enigzins geschrokken van de plotse opkomst van de slecht geschoren man, neemt Kilirian het papiertje aan en begint aandachtig te lezen. De inhoud alarmeert hem, waarom krijgt hij zo'n papier?

Waarom weet deze man dat Kilirian zal proberen te helpen?

Enigzins teleurgesteld in zichzelf stelt hij deze problematiek aan de kaak, maar telkens komt hij met het antwoord " Alles geeft een antwoord, als je maar zoekt." En zoeken doet hij zijn hele leven al, de eerste stapjes het huis door, op zoek naar speelgoed, of papa of mama die hem verhalen voorlas uit hun dikke boeken die ze bewaarden. Hij schud de gedachten van zich af en kijkt de slechtgeschoren man aan.

" Cerissa... is ze ergens nog voor het laatst gezien? Of spoorloos verdwenen bij de Toren?" Aandachtig wacht Kilirian op een antwoord, terwijl hij zijn notitieblok pakt en deze als ondersteuning gebruikt terwijl zijn potlood belangrijke woorden onderstreept uit de brief die hij gekregen heeft.

Calliope · Posted: Sat May 07, 2005 9:56 pm Post subject:

De man knikt tevreden, hij heeft tenminste de nieuwsgierigheid van deze man geprikkeld. Hij heeft al iets teveel van zijn pamfletten op de straten teruggevonden, en het geld groeit de Toren ook niet op de rug.

"Ze is nooit in de Toren geweest waarde heer, tot onze grote spijt mag ik wel zeggen. Als ze daar was aangekomen hadden we kunnen zorgen dat ze niet door de stad kan gaan ronddwalen, zoals voor alle bewoners geldt zult u wel begrijpen. Helaas is ze van huis vertrokken vlak voor we haar op zouden halen om naar de Toren te brengen. Alsof ze het wist...het is mij een raadsel. In ieder geval kan ze zichzelf niet lang redden, zoveel is duidelijk."

De man verplaatst zijn gewicht op zijn andere voet, waarbij hij zwikt in een spleet tussen de oude straatstenen van het plein. Hij verliest kort zijn evenwicht en daarmee zijn pamfletten, die hij binnensmonds vloekend weer begint op te rapen. Na enige tijd vervolgt hij zijn verhaal.

"Ze lijkt wel in rook te zijn opgegaan, er zijn eigenlijk nog geen meldingen van mensen die het meisje hebben gezien. Er was een man die dacht dat hij haar gisterenavond had gezien op het Gannon. Maar hij was er niet zeker van, alle kinderen lijken op elkaar volgens hem. Ze valt vrees ik niet zo op in een drukke straat."

De man heeft zijn pamfletten weer bij elkaar, zoveel had hij er niet meer over stelde hij tevreden vast. Over een uurtje zou hij weer terug kunnen naar de Toren om zich met belangrijker zaken bezig te houden.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

Jaap Stoel · Posted: Fri Jun 03, 2005 10:22 pm Post subject:

Nevarch ademde een keer diep in toen hij weer buiten stond en betreurde het meteen. De lucht in Raganorck was bovengronds net zo vuil as ondergronds. Hij zuchtte een keer en hield toen een koets aan. De zaken waren geregeld met een extra bonus er bij dankzij die 'Iep'. Dus nu alleen nog even zijn kant van de afspraak met Erik vervullen en dan het spul testen.

*Fwieeeeet!* Nevarch floot luid door zijn tanden heen en aan de andere kant van de straat stopte er een koets. Het houtwerk kraakte toen Nevarch zich naar binnen hees. "Naar het district!" riep hij luid naar de koetsier die met een knal van de zweep de koets in beweging zette.

((Nevarch naar: Het duistere district> Het huis van een zakenman))

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

((Emily en Falko Wasselin van "Kantoor van Emily Trepiyven, Psychologe" naar het Zeven-Pelgrims-Plein))

Emily liep nog steeds naast Falko toen ze op het Zeven-Pelgrims-Plein aankwamen.

"Hier zijn we dan." glimlachte Emily tegen Falko, wanneer ze net op het Plein stonden. "Nu moet je me wel even de toegang tot Aankele Haaie tonen, want die ken ik niet."

Calliope · Posted: Sun Jun 05, 2005 5:24 pm Post subject:

De medewerker van de Toren der Waanzin ziet een jonge man een een vrouw langskomen. Ineens realiseert hij zich dat hij de vrouw al eerder heeft gezien in de Toren. Hij is er bijna zeker van...

"Een ogenblik heer, ik moet nog een paar pamfletten uitdelen."

Hij loopt enkele passen in de richting van de vrouw. Hij weet niet zeker of zij al op de hoogte is dat ze het kind kwijt zijn. Echter, hij hoeft niet te twijfelen aan haar bereidwilligheid om te helpen, als zijn vermoeden van haar professie klopt. Zonder er verder woorden aan vuil te maken geeft hij haar en haar jonge metgezel ook een papier, om vervolgens weer terug te stappen naar de man waar hij zojuist mee sprak. Één ding tegelijk...
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Emily had het papier met een vriendelijke glimlach aangenomen. Die man was een collega van haar aan de Toren. Dat had ze meteen gezien aan de witte jas die hij droeg.

Emily bekeek het papier in haar handen. 'Cerissa Herfstblad...' mompelde ze wat voor zich uit. Emily had al wel van het meisje gehoord, maar had haar nog nooit gezien of gesproken.

'Eerst Falko hier door helpen en dan zal ik wel zien wat ik hiermee aanvang...' dacht Emily bij zichzelf.

"Kom op, Falko. Laat ons verder gaan." glimlachte Emily tegen de jongen naast haar.

ckeetel · Posted: Wed Jun 15, 2005 8:17 pm Post subject: Afdaling in de chirurgijn

Zodra Falko en Emily de grote toren verlieten, begon het grote zoeken van de jonge botenbouwersgezel... Als een dief in de nacht voelde hij zich achter de schijnbare kwieke stappen van zijn begeleidster, die totaal tegen zijn zin in geen tijd leek te willen verspillen aan de weg naar de Aankele Haaie, wel de laatste plaats waar hij nu heen wilde...
Maar ze had hem volledig overvallen, in een hoek gemanouvreerd waar hij als een kat in het nauw een uitweg probeerde te vinden. Onrustig, koortsachtig, speurden zijn ogen de omgeving af. Kuipenmakers, koetsiers, handelaren...kon hij niet tegen één van die lieden aanbotsen en ruzie uitlokken? Een vuist frontaal in het gezicht geplant krijgen scheen nu een hemelse verrukking in plaats van die helse afdaling naar beneden met Emily. Hoe in vredesnaam had ze 'm zo ver gekregen? Zo'n simpele, zo'n verraderlijke vraag...

Waar zijn blikken ook heen gleden, steeds vergezelde hem het idee dat de psychologe ogen in haar rug had. Hoe dichter ze het Zeven-Pelgrims-Plein naderden hoe wanhopiger de jongen werd...
Falko bad tot de Ene, dat de Chirurgijn in zou mogen storten, dat de touwen van de goederenlift zouden breken, dat de wagen-doorgang geblokkeerd zou zijn...

"Nu moet je me wel even de toegang tot Aankele Haaie tonen, want die ken ik niet."
Falko hoorde haar en beet op zijn lippen.

Doch toen een man hen naderde, eropuit om hen aan te spreken, glinsterden de ogen van de jongen...een vriend, een kennis van Emily? Hij kende 'm in ieder geval niet. De onbekende gaf hen ieder iets, een stuk papier, waarop een omschrijving stond van een jonge vrouw die was weggelopen. De botenbouwersgezel kon lezen...
Falko hoorde de psychologe de naam van het meisje mompelen..: Cerissa Herfstblad.

Op zijn minst was die Cerissa tenminste weggekomen... en de jongen voelde heimelijk een steek van machteloosheid en jaloezie voor de 17-jarige dwaze...zij wel. Maar ze was ook een kans om niet de hel beneden binnen te hoeven wandelen...de hel waar hij zich kort geleden zo thuisvoelde: De Aankele Haaie.
Echter, op het moment dat hij zijn mond open wilde trekken om te vragen of ze het meisje niet zouden moeten gaan zoeken, klonken die resolute woorden van de psychologe: Kom op, Falko. Laat ons verder gaan.

Het pamflet gleed uit zijn handen op de grond, een iele, witte pagina, tussen de andere pamfletten die willekeurig door de wind over het plein werden geblazen.
Hij ging Emily voor, schoorvoetend naar de lokatie achter de molen, waar ze de goederenlift en de ingang voor de karren niet kon zien en wees naar een gapend, vierkant gat in de grond, deels omzoomd door een lage muur, om te voorkomen dat een argeloze voorbijganger erin zou vallen.

Hier kun je naar beneden

Geen urinedampen, geen kotswalmen zoals hij eerder wel had gehoopt...en de eerste treden leken ondanks hun kleine breuken smetteloos schoon te zijn. Het almachtige Handelsgilde had in haar wijsheid de stratenvegers laten aanrukken...
Falko verbeet zijn tong inwendig en zette zijn voeten op de eerste treden. Misselijk geworden van de spanning en wanhopig omdat zijn plan nu al dreigde te mislukken. Kon hij hier ook niet wegrennen...met drie, vier treden tegelijk naar beneden..? Maar wat dan...pamfletten met zijn beschrijvig in de Aankele Haaie?

Falko begon aan de afdaling, luisterend of ze hem zou volgen. De weg was nog lang, wist hij en er kon nog van alles gebeuren...van alles...

Falko Wisselin, botenbouwersgezel
_________________

Uw Shoppe om de Hoeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Emily zag dat de jongen traag de trap afliep. 'Heeft hij nou echt zo'n schrik om mij Aankele Haaie te laten zien??' vroeg ze bij zichzelf af.

Emily keek, tijdens de afdaling, haar ogen uit. In dit deel van Raganorck was ze nog nooit geweest; ze had al zo'n enge verhalen gehoord van Aankele Haaie dat ze het nooit durfde. Ze had hier trouwens toch niets te zoeken, vond ze altijd.
Maar nu, met de jonge Falko voor haar uitlopend, vond ze dat ze wèl een goede en terechte reden had om hier eens een kijkje te komen nemen.

De trap, de lange trap, naar Aankele Haaie, de werkplaats van Falko, vond Emily best indrukwekkend. Op haast elke trede zag je wel één of andere groef, een litteken op de mooie stenen. Als symbool bijna dat deze trap heel vaak gebruikt was geweest, gebukt was gegaan onder eeuwenlange arbeiders die eroverheen gelopen waren...

'Wie weet mijn biologische ouders ook...' mompelde Emily wat voor zich uit... 'Ach, dat bezie ik later nog wel, tijd genoeg om dat uit te zoeken... Nu ben ik hier voor Falko.'

En terwijl die gedachte net door haar hoofd was geflitst, keek Emily even geconcentreerd naar de jongen die voor haar uitliep, de lange trap af naar Aankele Haaie.

"Falko?"
Emily riep de jongen even bij zijn naam. Ze ging pas verder toen hij naar haar omkeek.

"Gaat het nog, Falko?" vroeg ze hem, op een vriendelijke, niet dwingende toon.