Raganorck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

“Vrouwe Trepiyven, inderdaad.” Glimlachte Emily vriendelijk naar Manon. “Maar zeg gerust Emily.”

“Wat me hierheen brengt… Goh… Weet je, dat is een goede vraag… Ik weet het eigenlijk niet… Ik voel me hier op mijn gemak, voel me hier rustig.”
Er viel een korte, maar toch aangename stilte… “Ik vind het best gezellig om eens met iemand te praten ’s avonds.” Glimlachte Emily dan. “Overdag ben ik zo met mijn werk bezig of ben ik wel ergens aan het lezen…”

Manon van Drubeck · Posted: Fri Mar 11, 2005 3:33 pm Post subject:

Er waren niet zo heel veel vrouwen in Raganorck die 'werk' hadden behalve het opvoeden van hun kroost of het uitbuiten van een winkeltje.. En het was al helemaal zeldzaam dat een vrouw alleen over straat ging dit uur van de nacht. Om maar te zwijgen van het feit dat ze kon lezen,.. dit moest betekenen dat ze van een hogere stand afkomstig was. Manon voelde haar iets meer op haar gemak nu ze dit wist,.. ze had een dame van stand getroffen.

"Mag ik u vragen wat voor werk u doet? U doet dienst als Klerk aan een van de Torens hier?"

Manon keek de vrouwe aan en gaf haar een vriendelijke glimlach,.. haar blik ging naar haar oren en haarlijn en zakte af naar haar nek,.. ze zag het pulseren van aderen diep onder de huid en haar droge keel schreeuwde op het levens elixer.. Ze schudde de lust van haar af en keek terug naar de torens,.. afwachtend op een antwoord...
_________________
Manon van Drübeck
De Gesel van Drübeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

“Ik ben psychologe.” Glimlachte Emily vriendelijk naar Manon. “Ik werk in de Toren der Waanzin.”
“Ik ben echt dol op mijn werk, weet je… Ik help graag mensen, al van jongsaf aan. Men zegt wel ‘Met praten alleen los je niets op, je moet je patiënten insulineshocks geven of een hersenoperatie.’ Maar weet je… Ik ben er ècht van overtuigd dat praten helpt. Misschien zelfs beter dan een operatie, want volgens mij helpt dat echt niemand vooruit.”

Emily keek Manon vragend aan. “Wat denk jij daarvan?”

Manon van Drubeck · Posted: Fri Mar 11, 2005 4:33 pm Post subject:

Manon keek haar een beetje onbegrijpend aan.. Deed ze nu zo luchtig en vrolijk over haar professie omdat ze de ellende ervan niet wilde inzien,.. of was het neerbuigend naar Manon toe omdat Manon de werkelijke toedracht van haar werk waarschijnlijk toch niet zou begrijepen?

"Wat ik ervan denk? Het verbaast me dat je zo luchtig doet over je werk... al die ellende die je iedere dag over je krijgt uitgeworpen...
Praten kan dingen oplossen,.. dat zal ik nimmer ontkennen, maar denk jij dat je iemand 'gezond' kan praten die sinds mensheugenis slecht is voor zijn eigen omgeving.. Iemand die bewust de mensen om zich heen pijn doet, fysiek en mentaal.. Iemand die geniet van het aanbrengen van letsel. Monsters als dit moeten wegrotten in een cel of verlost worden van hun eigen kwaad.. Ik denk dat een leger aan psychologen zo iemand niet kan genezen.. En dan stel jij dat hersen operaties niet nodig hoeven te zijn? Een hersen operatie zou nog teveel genade bieden voor zoiets. Er lopen monsters rond hierbuiten,.. je enige verdediging is een wapen,.. en niet je woord... Dat is wat ik ervan denk."

Het viel op dat haar toon veranderde,.. haar vriendelijke woorden werden ernstiger naar gelang ze sprak. Ze confronteerde de psychologe met simpele feiten.. In werkelijkheid sprak ze over haarzelf..
_________________
Manon van Drübeck
De Gesel van Drübeck

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

“Als ik de hele tijd met mijn werk in mijn hoofd zou rondlopen, denk ik niet dat ik zelf nog gelukkig zou kunnen zijn, dat is waar. Daarom probeer ik ook niet altijd te denken aan de, soms toch wel verschrikkelijke, zaken waarmee ze naar me toe komen voor hulp. Luchtig doe ik er niet over, ik probeer er enkel niet de héle tijd mee stil te staan en ook een eigen leven te leiden, zonder die verschrikkelijke dingen, snap je?”

Emily wachtte even voor ze verder ging… Manon maakte het haar heus niet makkelijk vond ze, maar ze vond wel dat ze als psychologe haar werk duidelijk moest maken.

“Woorden kunnen soms sterker zijn dan wapens, Manon. Ik kan niet iedereen helpen, dat weet ik ook wel, maar een beetje moeite doen en mijn best proberen te doen voor die persoon tegenover me kan nooit kwaad, toch? Het minste wat ik kan doen is proberen te helpen vind ik, en soms moet je net datgene proberen te vinden wat de persoon tegenover je nodig heeft om beginnen te praten. En meestal komt het dan wel in orde, hoor.” Glimlachte Emily vriendelijk.

“Iemand die geniet van het aanbrengen van verwondingen bij iets of iemand anders… Dat valt haast niet goed te praten, maar soms is er dan zo’n achterliggende reden waarom iemand zoiets doet… Dat die persoon heus wel geholpen kan worden door te praten met een professioneel iemand. En ja, dat vergt tijd, maar als je iemand kan helpen maak je graag tijd vrij, vind je niet?”

Emily glimlachte vriendelijk naar Manon en hoopte dat haar standpunt nu wat duidelijk zou zijn.

Kilirian · Posted: Mon Apr 04, 2005 9:28 pm Post subject:

Met stevige passen komt Kilirian het plein oplopen. Nooit heeft hij eigenlijk stil gestaan bij het feit dat het al enigzins donker is, noch bij het feit dat hij nooit de tijd heeft genomen voor het plein om het te observeren. Wie weet gebeuren hier wel allerhande zaken waar hij nooit vanaf heeft geweten.

Hij schudt enige gedachten van zich af en beent stevig verder. Zijn notitie blok, met alle vreemde krabbels en aantekeningen, houdt hij stevig vast terwijl hij doorloopt. Blindlopen, noem hij dat. Zonder enigzins maar ook te kijken en toch door te lopen omdat je vertrouwd op je periphele visie. Je gezichtsveld is dan ook 180 graden.

Hij grijnst in zichzelf als hij deze informatie weer ophaalt uit de grijze massie in zijn hoofd en ziet dat hij richting een bankje of twee loopt, in de verre verte. Daarachter komt hij richting het woongedeelte van Raganorck, althans, dat hoopt hij. Hij vraagt zich af hoelang hij er vanavond over zal doen om thuis te komen. Niet dat hij zich zorgen maakt over zijn veiligheid, maar zijn onderzoek over Raganorck is hem belangrijk.

Hij hoort enig geroezemoes vanaf de banken als hij voorbij loopt. Terwijl de ene helft van zijn hersens zijn theorie omtrent Ettienne te ontcijferen, tracht de andere helft mee te luisteren. Het totale gevolg is dat hij niet meer oplet en struikelt. Hardhandig komt hij terecht op de stenen laat zijn notitieblok uit zijn handen schieten.
_________________
Motioning in defence, I, for one, never did really make much sense...

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Emily schrok op van haar gesprek met Manon.
"Het spijt me, Manon van Drübeck. Ik ga even die man helpen. Misschien spreek ik u later weer. Goedenavond nog."
Emily nam snel afscheid van Manon, hoe spijtig ze dat ook vond.

"Is alles in orde met u?" vroeg Emily vriendelijk aan de man, die net, niet verder dan een paar meter bij haar vandaan, gestruikeld was. Emily helpt de man overeind, grijpt zijn notitieblok en geeft dit aan de man. Dan pas zag ze wie hij was.
"Meneer Avondrood. Dat is de tweede keer vandaag dat wij elkaar treffen." glimlachte Emily de heer toe, met een verlegen blos op haar wangen. "Alles in orde met u?"

Kilirian · Posted: Mon Apr 04, 2005 9:42 pm Post subject:

Enigzins geschrokken van de val, en zich schamend omdat hij geen twee dingen tegelijk kon, kijkt hij op, recht in de ogen van Emily. De psychologe.

"Mevrouw Trepiyven," stamelt hij terwijl hij probeert op te staan. " Ik was eigenlijk onderweg naar huis, maar blijkbaar waren de straatstenen het niet met mijn tempo eens." Hij begint plots naarstig op zoek naar zijn notitieblok.

In zijn haast ziet hij het notitieblok niet liggen en kijkt wederom naar Emily.
" Het gaat met mij," zegt hij, haar nog antwoord schuldig te zijn op haar vraag.
_________________
Motioning in defence, I, for one, never did really make much sense...

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

"Gelukkig." glimlachte Emily vriendelijk.
Ze gaf het notitieblok terug aan Kilirian. Haar hand strijkt tegen het zijne en ze trekt haar hand snel terug. 'Wat is dat toch met mij?' dacht Emily bij zichzelf.

"Ik was aan het praten met iemand, maar ik was ook net van plan om naar huis te gaan." ging Emily dan vriendelijk verder.

Kilirian · Posted: Mon Apr 04, 2005 9:59 pm Post subject:

Korstondig rilt Kilirian als Emily hem aanraakt met haar hand, als ze het notitieblok teruggeeft. Niet van afkeer, eerder van geruststelling. Hij glimlacht.

"Dank je, ik mag dat ding nooit kwijtraken." Hij stopt het gauw in zijn tas weg, die hij verbergt onder zijn lange jas en kijkt haar langdurig aan, terwijl hij haar aanhoort. Het idee om haar naar haar huis te escorteren klinkt een stuk gezelliger dan in zijn eentje de weg naar zijn huis terug te vinden.

"Voelt u er misschien iets voor dat ik u begeleid? Niet dat ik niet denk dat u niet uw mannetje kan staan natuurlijk..." Inwendig kan hij zichzelf voor zijn hoofd slaan, maar hij weerhoudt zichzelf ervan om het werkelijk te doen.

"Wat ik bedoel te vragen is of u zin heeft in enig gezelschap?"
_________________
Motioning in defence, I, for one, never did really make much sense...

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Emily glimlachte en dacht meteen 'Wat vriendelijk...'.

"Ja, hoor, ik heb best zin in gezelschap. Niets liever dan dat, als ik eerlijk moet toegeven. Het is hier best eng 's avonds, maar ook heel gezellig. En dat is net hetgene dat me aantrekt aan dit plein."

'Hopelijk ben ik nu niet aan het doordraven... Dat doe ik altijd als ik zenuwachtig ben...' dacht Emily weer bij zichzelf. Ze keek Kilirian vriendelijk aan en glimlachte verlegen...

Kilirian · Posted: Mon Apr 04, 2005 10:10 pm Post subject:

Terwijl hij de tijd neemt, begint hij Emily van top tot teen te observeren. Terwijl een onbehaaglijk gevoel hem bekruipt, dat van een vrouw beloeren, probeert hij wetenschappelijk de contouren van haar gezicht te studeren.

" Je hebt enige aristocratische trekjes, als ik het mag zeggen..." Hij kijkt haar nu in haar ogen en hoopt nu op de bevestiging. Hij houdt er niet van als hij fout zit.

Hij bemerkt nu dat zijn pak besmeurd is met zand van zijn landing op de grond. Terwijl hij grondig het eraf klopt, zegt hij: " Ik weet niet in welk kwartier u woont, maar als we nu lopen, zijn we straks voor het echt koud wordt in ieder geval binnen."
_________________
Motioning in defence, I, for one, never did really make much sense...

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

Emily keek Kilirian nogal verbaasd aan. "Ik... Ik weet niet of ik aristocratisch ben..."
'Hoe moet ik dit ooit gaan uitleggen...' dacht Emily wat zenuwachtig.
"Ik ben geadopteerd toen ik nog heel jong was... Van mijn biologische ouders herinner ik me niets, of tenminste heel weinig..." mompelde ze dan. "Ik ben al een tijd op zoek naar mijn echte ouders, maar tot nu toe ben ik nog niets over hen te weten gekomen..."

Emily keek Kilirian verlegen aan, hopend op een antwoord...

Kilirian · Posted: Mon Apr 04, 2005 10:34 pm Post subject:

"Je ouders nooit gekend?" Met een gemakkelijk gebaar gooit Kilirian zijn jas open en trekt zijn notitieblok weer tevoorschijn uit de tas en begint naarstig te schrijven terwijl hij haar aankijkt. Hij ontcijfert het handschrift later wel, zoals gewoonlijk.

Terwijl de twee rustig over het plein lopen, begint Kilirian allerlei vragen te stellen.

" Wie heeft je dan feitelijk opgevoed? Heb je nog contact met ze? Leven ze nog?"

Hij stopt na het uitbraken van al deze zinnen en kijkt haar nogal beschaamd aan.
" Sorry... ik ben, hoe zeg je het, in m'n element als ik dit soort werk mag doen."

Terwijl hij dit zegt, schetst hij al krabbelend Emily's gezicht op het papier en tekent er een kroon bij met een vraag teken erbij.
_________________
Motioning in defence, I, for one, never did really make much sense...

Aradiake · Duister als de Nacht Joined: 19 Feb 2005 Posts: 67

"Mijn adoptieouders zijn overleden, een 3-tal jaren geleden." mompelde Emily. Het was duidelijk dat ze hier niet graag over praatte.

"Sinds ik weet dat ik... dat ik geadopteerd ben, ben ik op zoek naar mijn echte ouders... Ik heb hun namen en een foto, maar meer ook niet... Ik weet niet of ze nog leven of overleden zijn..."

Emily keek Kilirian aan. Zou ze hem ook vragen durven stellen of niet? 'Ik wacht nog eventjes...', dacht ze bij zichzelf.