Raganorck

[ckeetel]

Tegenover het Kantoor van het Illustere handelsgilde ligt, omzoomd door Magazijnen, huisjes en aangrenzende straten, het ZevenPelgrims-plein, altijd gehuld in de schaduwen van de Tien Torens. Centraal op het plein dat barst van de bedrijvigheid, markeert “De Norcker Reus”, een grote, draaibare houten kraan op een zware stenen basis één van de vele ingangen naar de Aankele Haaie. Hier wordt lading door een schacht vervoerd, waar het vervolgens op de gereedstaande karren wordt gezet, danwel door vele sterke handen, danwel door de kraan zelf.

Voor vijf koperen Norcken kan iemand met de lift naar beneden en omhoog gebracht worden, met als roerloos gezelschap de in kratten, tonnen en jute verpakte lading. Voor wie de hand op de knip wil houden of een goede gezondheid bezit en het avontuur kan ruiken, is er achter de oude kraan een trappengat als een gapende muil in het plein, met talloze wenteltreden naar beneden, zonder leuningen en met enkel een stenen muur en fakkels die de weg begeleiden. Menig drinkebroer is er dan ook met een indrukwekkende koprol naar beneden gedonderd, weliswaar bruut uit zijn roes gewekt, maar enkele kneuzingen en botbreuken rijker, wat de wenteltrap de gevreesde bijnaam “De Chirurgijn” heeft opgeleverd.

Misschien dat de passant, op zijn weg naar boven of beneden ook een licht zurige lucht kan ruiken van voorgangers die de latente gevoelens van misselijkheid door de vele minuten durende daling of stijging niet meer voor zich konden houden.

De uitgang beneden is niet gek ver van de eerste Tavernes en de kade van de Aankele Haaie, voor mensen die zich moed in willen drinken op de weg naar boven, of een vermoeide reiziger die zich het zweet uit zijn longen heeft gehoest op de weg naar beneden.
Nochtans wordt de toegang goed onderhouden, het Handelsgilde draagt zorg voor haar klanten want geld kun je niet meer uit een lijkenkist kloppen.

Met dank aan Dieter Craasmann voor zijn foto.
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Siobhan n'ha Marguerida]

<<komend van La Belle Dame>>
*Siobhan komt met ferme tred aangelopen. Nog steeds loopt zij zich op te winden over wat de man met de kistjes haar voorstelde. Ze zag er toch zeker niet uit als een hoer? Maar goed dat ze meteen wegliep, anders had het er voor de man met de kistjes slecht uitgezien. Wat had Harry ook weer gezegd? Ze moest achter de geur van pis en bier aan. Hmm.... Siobhan loopt rond op het plein, zoekend naar een weg naar beneden, naar dat "Aankele Haaie" waar Harry het over had.*
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan zoekt nog steeds. De eventueel rondlopende lieden letten niet op haar. Dan ziet ze het trapgat en de spiralende trap.*
"Hmm, misschien was dit wat Harry bedoelde."*mompelt ze voor zich uit. Voor alle zekerheid haar zwaard trekkend, daalt ze de trap af.*

<<verder in Helleveeg>>
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Leona]

"Zo-hhh" Zwaar ademend duwt Larrik Tuimelaar het laatste vaatje Raganorcker op zijn wagen en snoert zijn lading vast met een lang stuk touw. Met zijn ogen samengeknepen bestudeert hij zijn wagen kritisch, er langzaam omheen lopend. Lijkt allemaal stevig en in orde. Voor aan de wagen gekomen klopt hij het bonkige zwarte paard wat hardhandig op de flank. "Charon, jongen, tijd om te gaan."

Hij knoopt zijn met bont gevoerde blauwe mantel een stukje verder dicht en drukt zijn driehoekige zwarte steek vast op zijn schedel. Wat dunne zwarte haren puilen er wanordelijk onder vandaan. Na een gebiedende blik op zijn knecht geworpen te hebben wandelt hij nog even terug naar zijn kantoor. Met een dreun gooit hij de deur open.

Een magere vrouw met een knijpbrilletje op haar neus graait verwoed de opwaaiende papieren weer bijeen en legt ze terug op de nette stapeltjes voor haar. Met een onbewogen gezicht plaatst ze een dikke steen op elk van de stapels en zet zich dan weer neer op haar stoel.
"Alles klaar en in orde, meneer Tuimelaar?".

Larrik knikt. "M'n papieren, Dil?"

Zonder te kijken graait Odille een leren tas van onder haar bureau tevoorschijn en zet hem voor zich neer. "Alles zit d'r in meneer. Handelspapieren. Aktes P&P. Eigendomsbewijzen."

"Bedankt Dil." Larriks toon is droog en zakelijk. Van de muur tilt hij een korte sabel aan een riem en snoert hem onder begeleidend gehijg vast om zijn imposante buik. Een dolk en een kleine kruisboog maken zijn wapenrusting compleet.

"Met een weekie ben ik terug. Verwacht een lading olie en glaswerrek. En nog 'n speciaal vrachie voor dat mens van Waanzin. Topgeheim, dat loatste dus.". Hij lacht een korte snuivende lach die klinkt als een snorkend varken. "Dus als ze d'r zelf naar komp vroage weet je ook niks, snappie!". Nog na-schuddebuikend over zijn eigen lolligheid bonkt Larrik zijn kantoor weer uit. Het dichtslaan van de zware deur geeft zo'n luchtstoot dat een paar papieren er bijna in slagen om toch nog onder de stenen uit te fladderen. Odille klemt haar lippen op elkaar en legt ze weer allemaal recht.

Onder zwaar gesnuif tilt Larrik zijn zware lijf omhoog naar de bok van zijn wagen en ploft neer op de versleten rode kussens.
"Okee Henk! Gooi-em maar open!"

De knecht met het bleke gezicht sloft lusteloos naar een klein hokje, net naast een hoge met ijzer beslagen poort. Daar grijpt hij een groot plat wiel en begint eraan te draaien. Traag en geluidloos beginnen de dubbele deuren zich te openen. Erachter gaapt een gang. in de steeds groter worden de kier licht tussen de deuren is te zien dat die vrijwel onmiddellijk achter de deuren naar beneden begint te lopen.

Larrik aait het zwarte paard losjes over de rug met zijn lange rijzweep.
"Vort, Charon, noar onderen!".
Langzaam en krakend zet de volgeladen wagen zich in beweging.

[Leona]

Larrik ziet de brede deuren naar "De Ondergang" langzaam open zwaaien. Vrijwel geruisloos, afgezien van het gehijg van zijn knecht Henk die het draaiwiel bedient. Larrik is geen man om iets aan toeval over te laten en zorgt ervoor dat de deuren altijd goed in de olie staan.

Het beheer over de poort naar "De Ondergang" is inmiddels Larrik's ongeschreven recht binnen het Handelsgilde en dat bezorgt hem een zekere mate van macht en aanzien. Larrik is er trots op. Geen Gildebijeenkomst gaat voorbij zonder dat hij op een of andere manier het gesprek naar de poort weet te draaien. En man mag het toch weten als hij iets goed doet, of niet dan? Van achter zijn dikke lippen neuriet Larrik Tuimelaar tevreden een liedje.

De een-na-laatste valse noot van "Elephenor z'n meiden zullen u verblijden" stokt achter in Larriks keel als de zware deuren opeens met een schurend geluid tot stilstand komen. Henk wrikt en duwt nog wat aan het wiel, maar er zit geen beweging meer in. Hij kijkt Larrik aan en steekt zijn handen hulpeloos omhoog. Zijn gezicht is rood aangelopen en lijkt bijna zijn apatische uitdrukking te verliezen.

"Zit vast, baas." Henk haalt zijn schouders op.

"Ja, dat zie ik!" met een sissende woede in zijn stem springt Larrik van de bok af en beent met ferme passen naar de open deuren. Onverwacht snel voor een vent van zijn postuur. Hij wringt zich tussen de open deuren door naar binnen en tuurt met gloeiende blik om zich heen. Hij ziet geen steek.

Larrik keert zich om "Wat sta je daar nou, sukkel! Licht moet ik hebben! Haal een fakkel!"

Grommend stapt hij weer het zonlicht in en rukt en trekt wat aan de zijkant van de deur. Geen beweging in te krijgen. Binnenin de draaiwielkamer hoort hij Henk tussen de kisten rommelen. Even later komt de knecht, inmiddels weer tot zijn natuurlijke bleke zelf teruggekeerd, met een fakkel in zijn handen weer naar buiten, aangestoken met wat zwavelstokjes.

Zonder een woord grijpt Larrik de fakkel uit zijn handen en wringt zich weer naar binnen. Even blijft het stil, dan stijgt er een gevloek op vanachter de deuren dat met doffe echo's in "De Ondergang" wegsterft.

De tunnel is weer een stukje verschoven. Niet echt verplaatst, maar meer van houding veranderd. Als iemand die zich in zijn slaap heeft omgedraaid. Een deel van het metselwerk is losgesprongen en deeltjes gruis en steen zijn tussen de tandraderen terecht gekomen. Een berg stenen die zo te zien nergens vandaan zijn gekomen - de muur vertoont geen gaten waar ze in zouden passen - bedekt het grootste draaiwiel van de rechterdeur.

Grommend stapt Larrik voor de tweede keer naar buiten, gespt zijn degen los en trekt zijn mantel uit.
"Henk! Breng meer fakkels en kom helpen!"
Larriks woede zakt weg in zijn vertrouwde koelbak van berekenendheid. Om de vertraging minimaal te houden moet hij voorzichtig en efficient te werk gaan. Niets doen wat het mechaniek zou kunnen beschadigen. "..maar bij de Ene! Hier ben ik zeker een uur mee kwijt!". Hij stroopt de mouwen van zijn toch als smoezelige witte hemd op en drukt de driekantige steek wat steviger op zijn hoofd, plant zijn fakkel in een houder in de muur en grijpt met beide handen een grote steen vast. Blazend als een oeros tilt Larrik de steen op en draagt 'm naar buiten.

[Javier]

((Van: Gannon; de Hoofdstraat; Huize Bruinsteen))

Hij liep al een tijd door Raganorck opzoek naar de Tien Torens waar hij naar het Zeven Pelgrims Plein zou gaan opweg naar de Aankele Haaien. Javier had zojuist afscheid genomen van zijn lief, maar de manier waarop hij dat gedaan had vervloekte hij wel een beetje, hij had het mooier, beter kunnen doen, maar daar was het nu te laat voor.

Hij streek zijn haren achter zijn oren, hij liep snel omdat hij alles zo snel mogelijk wou doen, zodat hij weer snel bij Florinda kon zijn om haar lief te hebben. Hij snapte niet waarom hij zijn liefde moest bewijzen, mijnheer Bruinsteen had hen toch samen gezien? De liefde moest er vanaf gestraalt hebben. Maargoed, hij moest zijn liefde blijkbaar bewijzen, en daar was hij nu mee bezig.

Eenmaal op het plein zag hij twee mannen staan, de ene leek niet heel vrolijk en de andere liep net weg om iets te doen, wat wist hij niet, dat kon hij niet horen, daarvoor stonden ze te ver weg. Hij liep dichterbij. Ze stonden precies voor de poort waar Javier door zou moeten, was er iets mis? Hij liep naar de heer toe die alleen achterbleef met zijn kar.

Javier wou niet onbeleefd zijn, de heer was gekleed in goede kleding, en was blijkbaar van goede afkomst, iets wat Javier niet was. Zijn kleding was niet meer zo heel nieuw, en dan nog maar over zijn haar niet te spreken. Hij streek zijn kleren recht om er zo goed mogelijk uit te zien.

"Goede dag, mijnheer, is er iets mis met de poort? Ik zoud u graag willen helpen in het geval dat..".

Het zou wel zo beleefd zijn om te helpen als hij straks toch al door de poort zou moeten. Hij had geen zin om alleen te gaan, en de heer had een kar, misschien kon hij in ruil voor zijn verdiensten mee met de kar zodat hij niet verdwaald zou raken in de tunnels die daar onder lagen. Dat zou namelijk een ramp zijn, als hij verdwaalt was, en Florinda zat thuis, al maanden en misschien... Hij wou er niet aan denken.

[Leona]

"Huh?" Het duurt even voordat Larrik doorheeft dat er een jongeman voor hem staat die hem aanspreekt. Het zweet prikt in zijn smalle varkensoogjes en zijn hart slaat achter zijn oren. Langzaam zet hij de zware steen die hij in zijn handen heeft neer op de grond en vist een zakdoekje op uit het borstzakje van zijn witte hemd. Het woord wit mag meer als basistint gezien worden. Donkere gruisvegen bedekken de voorkant terwijl onder de armen en over de rug brede zweetbanen de stof nog verder doen verkleuren.

Larrik recht zijn rug en veegt met het belachelijk kleine zakdoekje zo goed zoveel mogelijk zweet van zijn gezicht. Dan vouwt hij het vieze lapje weer op in een slordig vierkantje en stopt het terug in zijn zak. Hij bekijkt hij Javier van top tot teen, zijn blik een en al broedende berekening. Javier ziet er sterk uit hoewel vreselijk jong. En dat vieze lange haar van 'm... net een meisje. Maar op dit moment is alle hulp welkom.
Niet te gretig zijn nu. Uit het de zenuwachtige manier waarop de jongen zijn kleren rechttrekt maakt hij op dat hij waarschijnlijk iets van hem wil.

"Je wil me dus helpen, jong? Waarmee had je gedacht? D'r is niks mis met de poort. Alleen wat stenen uit gevallen... Zo gefikst."

Zijn peilende ogen priemen in die van Javier.
"En met wie heb ik eigenlijk te maken, als ik vragen mag? Wat brengt een stuk langharig tuig als jij naar mijn pakhuis? Heeft je vader je gestuurd?"

Larrik kruist zijn armen voor zijn borst en blijft afwachtend staan.

[Javier]

Javier schrok een beetje, maar liet dit niet merken. De toon van de man beviel hem helemaal niet, van een afstand had hij er namelijk nog uit gezien als een beleefde man, maar eenmaal van dichtbij was hij helemaal niet de man die hij verwacht had, hij was zelfs vies, en stonk. Zijn overhemd was doordrongen van zweet en deze geur was dus ook sterk aanwezig. Zweet druppels liepen over zijn gezicht en hij zag dat de man het zweet van zijn hoofd probeerde te deppen. Javier probeerde zich niet te veel van de stank aan te trekken, wel meer mensen in Raganorck stonken, maar niet zo erg als deze man.

Beleefd was de man niet, en Javier had ook geen zin om beleefd terug te gaan doen tegen iemand die hem een stuk langharig tuig noemde, zijn haar groeide nou eenmaal snel, daar kon hij ook niks aan doen.

Javier bleef de man strak aan kijken om te laten zien dat hij niet snel de baas over zich liet spelen. "Helaas moet ik ook de poort door, richting de aankele haaien en aangezien ik de weg niet heel best weet lijkt het me verstandig dat ik een lift krijg van iemand die de weg wel weet, in ruil hier voor wil ik u best helpen met het uit de weg ruimen van de stenen." hij keek de man nog aan, hij had op een robuuste manier gevraagt om zich voor te stellen, dat had hij alleen nog niet gedaan. "Ik ben Javier, Javier Schmidt, en u bent..?"

Het voelde goed om zich staande te kunnen houden tegen over een man die dacht dat hij beter was dan hen, tegen over Mijnheer Bruinsmit was dit wel anders, aangezien dat zijn aanstaande schoon-vader zou zijn en hij dus beleefd moest doen, al kon hij zich af en toe niet inhouden.

[Leona]

Het manhaftige antwoord van de jonge man bevalt Larrik wel. Hij klinkt als iemand met wie hij zaken kan doen. Dat had hij op het eerste gezicht niet verwacht. Zijn gezicht plooit zich langzaam in iets dat neigt naar een glimlach

"Larrik Tuimelaar is de naam! Vermaard handelaar in al wat goed is. Van wijn en Raganorcker bitter tot houtsnijwerk en kleurig glaswerk... En natuurlijk olie. Geen beter adres voor olie dan Larrik Tuimelaar!" Hij veegt zijn hand af aan zijn stoffige broek en schuift zijn driekantige steek een stukje op zijn hoofd, de punten netjes symmetrisch.

"Je treft het, meneer Schmidt! Vandaag rijdt ik uit met een lading vracht naar Aankele Haaie... Helaas, zoals je al ziet, is er een klein akkefietje met de deuren."
Hij knikt en probeert een geruststellend gezicht te trekken.
"Niks ernstigs... D'r liggen wat stenen tussen het draaimechaniek.."
Dan, alsof hij het zich net weer herinnert voegt hij eraan toe "...Maar u stelde voor mij te helpen, is het niet..?"

Hij laat een pauze vallen alsof hij op een antwoord wacht, maar daarvoor is de pauze net te kort. "Ik weet het zo gemaakt: Jij helpt mijn arme knecht Henk wat met de stenen, en dan krijg jij van mij een lift naar de haven."

Hij steekt zijn smoezelige bezwete hand uit en spuugt er eens in. "Nou, wat zeg je d'r van? Hand erop?"

[Javier]

Het schudden van twee handen met spuug was een manier om akkoort te gaan met de deal. Het was de manier die hij al tijden niet meer gebruikt was, de laatste keer was hij een kind geweest, hij had een deal gemaakt met een van zijn vriendjes.

Hij was een jaar of elf, en had een vriendje beloofd om hem Vliegezwam, iets wat je in het Duistere District wel kon halen als je wist waar je moest zijn, te brengen in ruil voor een zoen van Marilène. Marilène was de zus van zijn vriendje en was een jaar of twaalf.

Javier was echter overal vroeg bij, omdat hij dagen en nachten op straat verbleef. Hij was ooit nog door de stadswacht opgepikt omdat mensen hem al dagen op straat hadden zien zwerven. Zijn moeder vond het echter te lang duren voordat Javier thuis kwam en ging langs de stadswacht, waar hij toen al meer dan een week verbleef omdat hij niet weg mocht.

Javier keek de man, die zich zelf Larrik Tuimelaar genoemd had, aan.. Glaswerk.. hoorde hij dat goed? "U handeld in glaswerk zei u? Heeft u toevallig ook glaswerk uit Kandawel?" hij pakte de hand nog niet aan.

Als mijnheer Tuimelaar glaswerk had uit Kandawel was dat mooi mee genomen, dan hoefde hij namelijk die hele tocht naar Kandawel niet te maken. Dan kon hij gewoon vanavond gelijk terug naar Florinda met de schaal, en trouw plannen gaan maken. Maar hij vreesde dat het waarschijnlijk niet zo makkelijk was als hij dacht, mijnheer Bruinsmit en Valentijn gaven waarschijnlijk niet iets op wat heel makkelijk zou zijn, tenzij ze niet wisten waar ze het over hadden..

((Javier heeft zich wederom begeven naar De stadswal --> Huize Schmidt ))

[Leona]

"Glaswerk uit Kandawel? Welzeker handel ik daarin! U bent een kenner, hoor ik?"
Hij klopt Javier waarderend met zijn vieze spuughand op de schouder en grijnst breed. Zonder uiteraard ook maar een seconde op Javiers reactie te letten buldert Larrik door, als een marktkoopman in een drukke winkelstraat.

"Kandawel's glaswerk! Bezongen in gedichten! Siert huis en haard van menig edelman. De Ene zelf zegent elk glas, elke vaas of schaal, met een glans als van een heilig vuur. Wat is er schoner dan Kandawel's glas dat zonlicht weerkaatst in duizenden kleuren? ... Maar denk erom! Niet al het glas is gelijk. Alleen ik, Larrik Tuimelaar, heb contacten met de beste glasblazershuizen. Niets minder... Geen twijfel dat de bokaal waar Vrouwe Ophelia vandaag haar wijn uit drinkt naar de stad is gebracht door mij, Larrik Tuimelaar!"

Langzaam komt hij bij uit zijn roes en kijkt Javier wat wazig aan.
"Mijn hele voorraad is uitverkocht.." besluit hij tevreden "...elk vaasje, elke bokaal, zelfs die rare buisjes en kookdingen die ze in de Toren der Waanzin zo graag willen hebben...Jazeker! Madam Pinefrine komt ze persoonlijk bij me halen! ... Zelfs de SCHERVEN brachten nog een goede prijs.." Dat laatste verzint hij, maar uit naam van de poezie mag het hem vergeven worden.

"Maar je treft het, meneer Schmidt!" Nogmaals klopt hij Javier op de schouder "...je treft het echt. Vandaag rijdt ik uit om een nieuwe voorraad op te halen. Vers aangekomen vanuit Kandawel op de Tormentil. Ik handel rechtstreekt met Kapitein Vareda en die weet precies wat ik hebben wil... Ja, ja, wij begrijpen elkaar, Vareda en ik!" Hij grijnst als een opgeblazen pad "Prachtig schip, die Tormentil! Wonder der scheepvaart! Je zal je ogen uitkijken, meneer Schmidt!"

"...Maar eerst moet die poort open. Een glaskenner als jij begrijpt dat je zulke mooie waar niet moet laten liggen in een haven vol gespuis! Dus als je even je schouders eronder zet...?"

Verwachtingsvol kijkt Larrik van Javier naar de half open poort waar Henk nog steeds op een traag sloffend tempo telkens met stenen in zijn handen door naar buiten komt. De hele handdruk lijkt hij vergeten.

[Aradiake]

((Emily van 'Kantoortje van Emily, Psychologe, naar het Zeven-Pelgrims-Plein))


Na haar gesprek met de jonge Falko Wasselin, was Emily meteen richting het Zeven-Pelgrims-Plein gelopen. Zoals elke avond ging ze op 'haar' bankje, waar ze al jaren 's avonds zat, zitten om te genieten van het plein, wat ze toch wel speciaal vond overkomen...


Maar dit keer was ze niet meer alleen... Iemand anders zat op 'haar' bankje... Emily besloot haar avond niet te laten vergallen en ging naast de vrouw zitten.

"Azram-né. Ik ben Emily Trepiyven. Wie bent u?"

[Manon van Drubeck]

((Manon vanuit <-- Het Duistere District <- De Oude Pepermarkt))

Manon raakte in de wir war van straten en stegen verzeild in het Tien Torens District. De bloedrode opkomende maan wierp vreemde schaduwen over het plein. Haar licht wat langs de torens scheen vervormde de schaduwen tot knokelige vingers die zich dreigden te omsluiten rond de grote kraan op het midden van het plein.

Manon hief haar jurk een beetje op en ging elegant op de een van de gietijzeren bankjes zitten die versiert waren met talloze ornamenten. Echt lekker zat het bankje niet, maar waarschijnlijk was het uiterlijk belangrijker dan de functionaliteit ervan. Ze staarde langs de torens de nacht in en haar gedachtes verdwenen in de vele clusters sterren die aan het hemelruim stonden. Ze voelde zichzelf voor het eerst in vele decennia nietig,.. heel nietig. Wat deed ze hier in Raganorck? Was ze hier gekomen om de Laatste Dood te vinden of tot in de eeuwigheid te verdrinken in zelfmedelijden?

Haar gedachtes waren leeg,.. een leegheid die plotseling verstoort werd door een stem heel dicht bij haar...

"Azram-né. Ik ben Emily Trepiyven. Wie bent u?"

Manon keek even raar op van de vrouw die zomaar langs haar was komen zitten.. Had zij om gezelschap gevraagd?

" Gegroet... Vrouwe Trepiyven,... ik geloof niet dat ik om gezelschap heb gevraagd,.. en ik denk ook niet dat ik u ook maar iets verschuldigt ben om mij op informele wijze voor te stellen aan u.. Van alle bankjes op dit plein kiest u deze.... het bankje wat al bezet is..."

Manon bekeek de vrouw en zag een bepaalde beweging in haar ogen, het trekken van haar lip.. de toon in haar stem toen ze vroeg wie Manon was.. Alsof Manon verantwoording moest afleggen waarom ze juist dit bankje had gekozen.. Stervelingen waren zo voorspelbaar..

" Mijn naam is Manon van Drübeck,.. en ik geloof niet dat ik uw naam op dit bankje heb zien staan.."
_________________
Manon van Drübeck
De Gesel van Drübeck

[Aradiake]

Emily keek de vrouw een beetje vreemd aan. Had haar stem, Emily’s stem, die ze altijd zo kalm en beheerst probeerde te laten overkomen, echt zo hard geweest? Ze wist het niet… Maar ze vond het allesbehalve prettig van zichzelf dat ze zo overkwam bij anderen… Misschien was ze nog van streek door het gesprek met Falko? Neen, dat kan niet… Ik ben haast nooit van streek door een gesprek…, dacht ze meteen daarna…

“Het spijt me, Manon van Drübeck, het was niet mijn bedoeling zo over te komen bij u. Maar ziet u… Ik zit haast elke avond op dit bankje. Op geen ander bankje, alleen dit. Dat doe ik al sinds jaren.”

Emily probeerde zo vriendelijk mogelijk over te komen nu. “Het spijt me ook als ik u van streek heb gemaakt. Ook dat was mijn bedoeling niet. Ik wilde alleen kennis maken…”

Emily’s stem sterft weg… Ze keek Manon van Drübeck rustig aan en wachtte op diens antwoord…

[Manon van Drubeck]

Manon schonk haar een vriendelijke glimlach en het bleek wederom dat haar inzicht in de menselijke ziel nog niet geleden had onder haar ondood zijn, sterker nog; ze was er enkel beter in geworden in loop van vele jaren. Wel merkte ze aan de vrouw dat zij ook op de lichaamshouding van Manon aan het letten was en in alle opzichten leek ze geboeid door hetgeen wat Manon nu zou gaan zeggen. Ze was in ieder geval geen eerste de beste kortzichtige burger,.. dat kon Manon wel opmaken uit haar gedragingen.

" Blijft u vooral zitten,.. en maakt u zich geen zorgen dat u me van streek hebt gemaakt.. Daar is veel meer voor nodig.
U kwam helemaal niet zo over dat ik hier niet behoorde.. Waarschijnlijk had u nog gelijk gehad ook als u het wel zo bedoelde, maar dat terzijde. Ik merkte aan de blik in uw ogen en het subtiele trekken van uw lip dat u dit bankje een beetje als uw eigendom ziet.. Dat is geen misdaad,.. mensen hebben nu eenmaal behoefte aan vastigheid.. Het spijt mij dat ik uw dagelijkse ritueel verstoor door hier te gaan zitten.
En als ik het vragen mag... wat brengt u naar dit bankje iedere avond,.. Vrouwe Trepiyven was het toch?"
_________________
Manon van Drübeck
De Gesel van Drübeck