Raganorck

[Uriel]

((Bij deze; op verzoek ))

Antonius was een middelbare man met overgewicht. Nog nooit was er iets opvallends aan hem te zien geweest, afgezien van zijn enorme corpulentie. Zijn winkeltje was gunstig gelegen aan `t Gannon en verkocht werkelijk alles wat niet bederfelijk was. De ruimte waarin zijn bonte verzameling "Snuisterijen en Curiosa" uitgestald was, was redelijk groot, maar door jaren van vakkundig verzamelen en stapelen was er alleen nog maar een smal paadje overgebleven dat zich van de deur naar de achterkant slingerde tussen hoge kasten vol hoeden, opgezette eekhoorns, tuba`s, wandelstokken, schilderijtjes, roestige zwaardjes, lege schedes en lampekappen door.

Het weinige licht dat zich tussen de tegen het voorraam opgestapelde rommel wist door te wurmen werd na een paar meter onherroepelijk in de kiem gesmoord.

Antonius was achter in zijn winkeltje bezig met het repareren van een houten hondje dat kinderen aan een touwtje voorttrekken konden. Een van de wieltjes was afgebroken en Antonius probeerde verwoedt met zijn worstevingers het wietle te lijmen. Toen hij het kleine belletje boven zijn winkeldeur hoorde klingelen legde hij het ding neer met een zucht en een vloek.

Wonderbaarlijk sierlijk voor iemand van zijn omvang wurmde hij zich door het smalle paadje dat de werkbank achter in zijn winkel met de voordeur verbond.

"De Ene zij genadig! Wat ken ik voor je doen, jongeman!" Bulderde zijn te harde stem door de stilte van het winkeltje en de hoofden van een opgezette buizerd en een kraai die broederlijk naast elkaar stonden heen.

"Hey Reynaardt, jochie! Hoe ist`ie?"

[Reynaardt La Coste]

Reynaardt steekt zijn hand op naar Dikke Anton zoals hij in de volksmond bekend staat en kijkt even om zich heen in de overvolle winkel. Twintig paar kraalogen van opgezette dieren staren hem vanuit donkere hoeken aan. Een wandrek helt gevaarlijk ver over hem heen vol met boekjes waarvan de kaft loshangt en tasjes voor de dames en prullaria voor op de schoorsteenmantel en schilderijlijstjes en een palet en... teveel om op te noemen. Iedere keer dat Reynaardt naar de stapel 'Curiosa' kijkt ontdekt hij nieuwe dingen, allemaal even waardeloos, maar toch kan Dikke Anton er een winkel mee draaiende houden. Hoe is Reynaardt een raadsel.

"Goed, Anton, vrij goed zelfs." Zegt hij uiteindelijk met een grijns al betwijfelt hij of Anton die ziet in het schemerduister van zijn winkel.

"Deze man hier, Malevijn, heeft me hier naar toe gesleurd. Geen idee wat ie wil hoor..." Reynaardt haalt verontschuldigend zijn schouders op.
_________________
~ Voor een hand vol koperstukken ~

[Malevijn van Heisterbach]

'Heer," begon Malevijn op zijn meest officiele toon. Als hij bruut onderbroken wordt door Reynaardt`s gebabbel beseft hij dat hij op die toon niet ver zal komen bij Antonius Smallebroeck. Wonderlijke naam voor iemand met zo`n omvang. Het zal de volkse kant zijn van de Van Smallenbroecks. Generaties terug was er een edelman van de Onyx familie verlieftd geworden op een meisje van het volk en met haar getrouwd. Sindsdien had de bloedvermenging ervoor gezorgd dat tijdens de broedertwist van Dearc en Onyx de Van Smallenbroecks ongestoord hadden kunnen onderduiken mits zal alle adelijke pretenties opgaven en dat was blijkbaar precies wat ze gedaan hadden. Even twijfelde Malevijn of hij hier wel goed aan deed. Wie zij hem dat deze man inderdaad nog enige verwantschap voelde met de Onyx adel waar hij officieel toch nog steeds toebehoorde, maar waar hij verder geen enkel verband mee hield?

Hij probeerde het opnieuw.

"Meneer Van Smallenbroeck, mijn naam is Malevijn van Heisterbach. Ik kom hierheen om als heer en om als lid van de zelfde familie, die van de eerbare Onyx Nachtstorm, uw hulp te vragen."

Hij liet de woorden even in de ruimte zweven. Het werd stil in de winkel en hij zag hoe de ogen van Reynaardt bijna uit hun kassen puilden. Hij kende de man zeker alleen maar als winkelier, Malevijn kende de man alleen van papier en de stamboom die hij met zorg had bestudeerd. Nu maar hopen dat de man inderdaad bereidt was om te helpen.
_________________
Voor eer en gerechtigheid

[Jaap Stoel]

((Vanuit Gannon de hoofdstraat))

Nathan sloot de deur achter zich nogal luid, zo luid zelfs dat hij er een beetje van schrok. Het bleef een onwennig gevoel voor de magister om zichzelf op deze manier in te sluiten. Hij liet zijn blik glijden over de vershillende prullaria en pauseerde enkele malen bij de verschillende opgezette beesten die hij vreemd aankeek terwijl hij probeerde te raden wat ze waren. Tenslotte richtte hij zijn blik op de drie mannen.

Nadat Malevijn zijn korte toespraak had gehouden proefde hij de stilte even alvorens zijn mond weer open te doen.

"En?" Was alles wat hij zei, niet omdat hij wou aandringen op een antwoord maar omdat hij wou weten waarom malevijn hem nou uitgenodigd had.

[Ignatius]

Ook Ignatius was Malevijn in de winkel gevolgd en bleef rustig staan met de handen op de rug.
Zijn ogen gleden over de uitgestalde waren, maar toen de heren begonnen praten, richtte hij zijn volledige aandacht op het gesprek.
Zijn nieuwsgierigheid was al gewekt van in de herberg en groeide met de minuut.

[Lorin Andor]

Als andor binnen is ziet die gelijk de kleine gangetjes tussen alle zut door, en besluit om een beetje door te lopen zodat er genoeg ruimte is voor iedereen om er te staan. Aangezien andor niet zo'n heeft om van alles en nog wat om te stoten haalt hij langzaam zijn 2 hander uit de drager, en pakt hem deels bij het blad, zodat het duidelijk is dat hij er niet mee wilt aanvallen en als het zwaard er helemaal uit is dan houdt hij hem voor zich en loopt die wat door, proberend niks om te stoten, en wacht op de rest totdat ze wat zeggen, behalve de Eh van nathan
_________________
Karakter beschrijving: http://www.raganorck.com/forum/viewtopic.php?t=805

[Uriel]

Anton`s verbazing groeit met de minuut. Waar haalde die jonker de wetenschap vandaan dat zijn voorouders ooit bij de opstandige Onyx gehoord hadden? Als hij daarna ziet dat de een na de andere bewapende reisgenoot zijn anders minder dan druk bezochte winkel binnenstapt wordt het hem even kil om het hart.

"Noem die naam niet. Onyx ja, dat waren ze ooit, maar wie zegt je dat ik dat nog steeds ben?"

Dan zucht hij en heft vertwijfeld zijn handen ten hemel.

"In de Enes naam, kom verder, blijf daar niet zo staan. Straks lazert er iemand nog een kast op z`n donder. Ik heb boven wel een kamertje, daar kunnen we verder praten."

Antonius gaat het groepje voor een trap op die ergens in de linkermuur tussen een rek vol Curiosa en een uitstalling van Snuisterijen begint. Hijgend en puffend klimt hij naar boven tot op een kleine overloop. Met veel gerinkel haalt hij een sleutelbos te voorschijn en opent een houten deur naar zijn woonkamer aan de voorzijde boven de winkel. Er staan net genoeg stoelen voor iedereen. Antonius puft als hij zijn logge lijf in een zetel perst.

"Ga zitten." wuift hij vermoeid.

[Lorin Andor]

`Dat lijkt me een goed idee waarde heer` zei andor toen de man voorstelde om ergens anders te gaan praten. Andor volgde de man en liep achter hem de trap af, en maakte daardoor redelijk wat geluid door de malienkolder die tegen zijn beenplaten aan sloeg. Als die er was werd het weer wat rustiger en ging rustig in een zetel zitten, maar stond daarna weer een stukje op om zijn malienkolder goed te doen en ging toen weer rustig zitten. Vervolgens zette hij zijn 2hander tussen zijn benen in en wachtte rustig op de rest.
_________________
Karakter beschrijving: http://www.raganorck.com/forum/viewtopic.php?t=805

[Reynaardt La Coste]

Reynaardt had het al lang opgegeven om te raden wat Malevijn van plan is. Zijn ogen puilen bijna uit hun kassen als hij hoort dat Dikke Anton, gewoon simpele dikke Anton van adel blijkt te zijn, en nog wel een Onyx! Hij kan zijn oren gewoon niet geloven.

Woest slaat hij met zijn vuist tegen de zijkant van een van de rekken die vervaarlijk heen en weer wiebelt onder de klap.

Anton wel! en hijzelf? Hij weet het niet, maar het kan. Het zou zelfs heel goed kunnen als alleen z`n moeder nou maar eens wou zeggen aan wie ze zoveel jaren terug allemaal geld had verdient.

Zwijgend volgt hij de man in malienkolder de trap op, waarbij hij geammuseerd opmerkt dat hijzelf absoluut geen geluid maakt op de trap in tegenstelling tot zijn voorganger.

Boven gekomen blijft hij staan vlak naast de ingang. Dus zo ziet de woonkamer van Dikke Anton eruit? Interessante verzameling spulletjes... ogenblikkelijk hersteld hij zichzelf. Anton is van Raganorck en dus een van de weinige onschendbaren. De man zou alles doen voor zijn stad. Dat had Reynaardt maar te respecteren en dus hield hij zijn handen in bedwang.
_________________
~ Voor een hand vol koperstukken ~

[Jaap Stoel]

Nathan stapte kalm opzij terwijl een kast die uitpuilde met prullaria letterlijk ineenstortte als een direct gevolg van Reynaardt zijn vuistslag. Met een verontwaardigde blik keek hij naar de ravage. "Nou nou nou. Is dit een gewoonte op deze wereld? Om dingen stuk te maken?"

Terwijl hij over de hoop rommel dat nog niet zo lang geleden prullaria was heen stapte keek hij Reynaart aan.
"Misschien kun je me even vertellen wat er hier aan de hand is. Misschien is het gek maar ik ben niet bekend met de situatie en ik hoop toch redelijk snel achter de reden te komen waarom ik uitgenodigd ben. Ik heb namelijk niet eeuwig de tijd."

[Reynaardt La Coste]

Reynaardt draait zich om. NEE! Niet ook dat nog. Het was helemaal niet z`n bedoeling om de kast te doen instorten... Anton zal woest zijn als hij weer beneden komt... Reynaardt slaat een hand tegen zijn voorhoofd en laat hem in een dramatisch wanhopig gebaar er weer vanaf druipen.

"Wat er hier aan de hand is? Tja, wat Malevijn wil weet ik niet precies. Hij is van de Onyx adel. Het is zowiezo al vreemd om die in de stad te zien. U bent werkelijk niet van hier wel? Bent u bekend met de strijd tussen de twee adelijke facties hier, de Dearc en de Onyx? Zo niet, dan kan het helemaal geen kwaad om daar Malevijn eens naar te vragen, als hij het niet al zelf gaat vertellen..."

Reynaardt loopt naar boven en laat zich daar in een stoel vallen zo ver mogelijk van Dikke Anton vandaan en zo dicht mogelijk bij de uitgang. De man is niet zo snel, dus als hij bekend en dan wegrent...?"
_________________
~ Voor een hand vol koperstukken ~

[Jaap Stoel]

Nathan begreep de wanhoop van Reynaardt niet helemaal De rommel was zeker niets minder waard geworden door de val en het zou de magier niet verbazen als sommige stukken beter af waren als scherven op de stoffige vloer. Hij volgde Reynaardt de trap op terwijl hij doorging met vragen.
"De Onyx en de Dearc zijn vijanden? Binnen de leidende macht? Dat is niet efficcient. Wat is er gebeurd?"

[Malevijn van Heisterbach]

Malevijn hoorde nog net de laatste woorden van Nathan toen deze boven kwam.

"Inderdaad, wat u noemt inefficient en bovendien volledig onrechtvaardig."

Hij liep naar het raam en keek naar buiten om even zijn gedachten te ordenen.

"Als iedereen er is, dan steek ik van wal. Ga rustig zitten want het is nogal een verhaal..."

"Hier kunnen we veilig overleggen. Voor diegene onder u die mij nog niet kennen; mijn naam is Malevijn van Heisterbach. Heer van mijn eigen hoeve in de Wilde Wouden en ik ben een lid van de hier in de stad verguisde Onyx-adel. Ik ben in de stad om te zien of er nog waardige en nobele zielen te vinden zijn die willen strijden voor al wat goed en rechtvaardig is. Ik hoop dat jullie de mannen zijn die ik zoek."

Hij glimlacht onwillekeurig. Als dit een avonturenroman geweest was dan had hij niet kunnen wachten totdat de held van het verhaal zou doorgaan met vertellen en dus rekte hij de spanning nog eventjes door op te staan van de vensterbank en wat naar het midden van de kamer te lopen. Hij legt zijn handen ontspannen op zijn rug. Vandaar zal hij ze gemakkelijk kunnen inzetten op momenten dat het drama van het verhaal vraagt om een toevoeging door middel van een enkel goed gekozen gebaar. De lessen rhetoriek zijn goed besteedt. Hij weet dat hij de vaardigheid voldoende beheerst om zijn punt te maken. Hij hoopt alleen maar dat deze mannen in hun hart even onverdorven zijn als hun adelijke voorkomen doet vermoeden.

"Ik ken geen van de blazoenen van uw Huizen. U komt me allen onbekend voor, al heb ik als kind alle heraldische tekens voor zover die bekend zijn uit mijn hoofd geleerd. Ik moet eerlijk zeggen, dat stelt mij voor een raadsel." Malevijn kijkt even bedenkelijk. De kleuren lijken bekend, maar toch hebben bijna alle aanwezige iets exotisch; iets dat hij niet kan duiden.

"Maar goed, ik ben hier niet om dat op te lossen. U moet zelf maar beslissen na mijn verhaal of u mij uw afkomst wil mededelen."

Malevijn keek even de kring van luisteraars rond om te zien welke invloed zijn woorden tot nu toe gemaakt hadden, Hij haalde even adem en begon toen aan zijn verhaal.

"Vele jaren geleden werd Raganorck beheerst door een sterke heerser van de Nachtstorm dynastie. Koning Anatexis Nachtstorm. Hij regeerde samen met zijn vrouw Saffiere. Koningin Saffiere schonk het leven aan een tweeling, Ahtamaer en Dagawulf. Ahtamaer was de verpersoonlijking van al wat ridderlijk en schoon is. Dagawulf echter was een sluw, verradelijk en laf. Het is onvoorstelbaar hoe deze tweeling als het ware de scheiding tussen goed en kwaad, dag en nacht verpersoonlijkten. Toen Koning Athamaer hield echter van allebei zijn zonen evenveel. Toen zijn tijd echter gekomen was, had hij een systeem bedacht waarbij de tweelingbroers om de beurt, maar samen zouden regeren. Het laat zich echter raden dat het niet lang duurde voordat Dagawulf Ahtamaer afzette. Samen met een groepje eerloze edelen had Dagawulf de volledige macht voor zichzelf opge-eist. Het enige dat hij Ahtamaer naliet waren de paar hoeves die zich in de Wilde Wouden bevonden. Ik kan u uit persoonlijke ervaring zeggen, het leven daar is geen pretje. Continu moeten we strijd leveren tegen de elementen, de wilde beesten en de levensgevaarlijke en uiterst sluwe spinelfen, maar ik loop op de zaken vooruit."

Malevijn pauzeerde even om diep adem te halen. Hij kon het zich niet veroorloven om emotioneel te worden, maar het onrecht dat Ahtamaer was aangedaan en de gevolgen die de machtsgreep van Dagawulf nu nog steeds had op de tweedeling in de adel en voor zijn familie in het woud... Hij kon het bijna niet verdragen, zoveel onrecht.

"Dagawulf trouwde met zijn eigen nicht en zette Ahtamaer met zijn jonge bruid bruut de stad uit. Daarmee schond hij de overeenkomst die hij op het sterfbed van zijn vader had gezworen; dat hij samen met zijn broer de stad zou regeren op basis van gelijkwaardigheid."

"Uit het incest huwelijk van Dagawulf en zijn nicht werd een zoon geboren; Dearc Nachtstorm. Deze jongen was even verrot en verdorven als zijn vader. Aan hem ontlenen de edelen die nu nog de stad in hun ijzeren en eerloze greep houden hun naam. Ze noemen zich de Dearc adel en het zal me niets verbazen als u al enkelen van dat ongure gespuis bent tegengekomen."

"Athamaer kreeg echter ook een zoontje; Onyx, wiens moed en deugd van het gezicht af te lezen viel. Na jaren van vernedering door de stadse Dearc adel raakte zelfs Onyx Nachtstorm enigszins verbitterd. Als hun vaders overlijden, volgen de beide neven in hun vaders voetsporen en zetten ze de strijd onverminderd voort. Ondanks het feit dat Onyx het recht aan zijn kant heeft, lijkt het alsof de Ene anders beschikt heeft. Het lukt hem niet om de heerschappij die hem rechtmatig toekomt terug te winnen."

"Dearc had immers de stad in een bloederige greep en kneep langzaam maar zeker alle levenskracht eruit tot er van de oude glorie uit de tijd van Anatexis weinig meer overbleef. Hij misbruikte zijn macht om korte metten te maken met alles wat hem niet zinde. Hij sloot een huwelijk met een familielid, net zoals zijn vader gedaan had. Het meisje Soraja was een jonge bloem die door Dearc`s onhebbelijke gedrag bijna verpulverd werd. Dearc was hardvochtig, machtswellustig en genadeloos. Als de bevolking van Raganorck dacht dat ze het zwaar gehad hadden onder Dagawulf dan bracht het hardvochtige tirannieke regime van Dearc hen wel op andere gedachten. De geur van de verbrandde lijken van zijn vermeende vijanden walmden dag en nacht over de stad. Hoofden werden met de regelmaat van de klok over de stadswal gedragen en op houten staken geplaats zodat de raven ze verminken konden, mensen kwamen in de goot om van de honger en de buit van zijn rooftochten vulden zijn schatkamers tot de nok toe. Toch bleef Dearc dorsten naar meer! Hij was onhoudbaar, maar wat kon je ook verwachten van de zoon van een verrader geboren uit een incestueus huwelijk? Ook zijn vrouw bleef geen ellende bespaard. Hij mishandelde de breekbare bloem Soraja, sloeg haar en vernederde haar ten overstaan van zijn volledige hofhouding en `s avonds na een dag van plunderingen haalde hij haar nogmaals door het slijk uit pure frustratie en bloedlust."

"Gelukkig voor haar kon de edelmoedige Onyx tijdens het jaarlijks gemaskerde bal naar binnen sluipen. Hij redde haar uit de klauwen van Dearc en nam haar mee naar zijn kasteel diep in de Wilde Wouden. Soraja bloeide weer op bij Onyx in de Wilde Wouden en ze schonk hem twee kinderen; Parel en Rowan."

"Dearc was echter woest dat iets dat van hem was hem op deze manier ontglipt was. Zijn bezit, want zo zag hij Soraja was in handen gevallen van zijn neef. Dat kon hij, jaloers als hij was, niet verdragen. Met een groepje edellieden trok hij de Wilde Wouden in. Op lafhartige wijze werd Onyx Nachtstorm, rechtmatig heerser van Raganorck en zijn geliefde de ongelukkige Soraja die eindelijk weer wat levensgeluk gevonden had uit de burcht gesleurd. Onyx werd op gruwelijke wijze om het leven gebracht, tezamen met zijn jonge dochtertje Parel. De jonge Rowan wist gelukkig te ontkomen, maar Soraja moest toezien hoe haar geliefde en haar dochter op dezelfde dag gemarteld en omgebracht werden door Dearc. Die vernedering was echter nog niet genoeg voor Dearc. Hij sluit haar op en drijft haar tot krankzinnigheid. Uiteindelijk kan ze de kwellingen en het hartezeer niet meer verdragen en stort ze zichzelf van de kantelen. Dat was voor haar nog de enige uitweg, na het verlies van alles wat haar dierbaar was en de manier waarop ze door Dearc als niets meer dan zijn zoveelste stuk oorlogsbuit behandeld werd. Eindelijk was ze vrij van Dearc`s tirannie en kon ze troost vinden in de armen van haar overleden geliefde Onyx en haar dochtertje."

"Amber, de tirannieke dochter van Dearc, in alles het evenbeeld van haar onhebbelijke vader, begint een gedoemde relatie met een potsemaker uit het volk. De halfbloed die hieruit voort komt is het meisje dat tegenwoordig op de troon zit. Onterecht, want er is een troonopvolger van zuiverder bloed."

"Rowan had immers weten te ontkomen aan Dearc en zijn rabauwen. Hij had zijn vaders heerschappij over de Wilde Wouden voortgezet en had een zoon gekregen. Volgens sommigen een bastaard, maar dat is niets meer dan een leugen om te verhullen dat de werkelijke bastaard, Ophelia, nu op de troon zit. De zoon van Rowan Nachtstorm heeft recht op de jaren van heerschappij die zijn bloedlijn ontzegt zijn, maar hij is een Onyx en daarom zullen de Dearc aanhangers er alles aan doen om hem weg te houden van wat volgens iedere wet van hem is; de troon van Raganorck."

Malevijn was helemaal opgegaan in het vuur van zijn betoog. Hij lijkt weer een beetje te kalmeren als hij zijn blik over het kleine groepje in de woonkamer van Anton laat gaan. "Dat heren, is waarom ik uw hulp nodig heb. Help mij als man van eer om het onrecht te herstellen wat al jarenlang broeit in deze stad. Wij hebben een grootse taak te volbrengen ten overstaan, niet alleen van dit volk dat zucht onder tirannie, maar ook ten overstaan van de rechtvaardigheid."
_________________
Voor eer en gerechtigheid

[Jaap Stoel]

Nathan hoorde het verhaal met verbazing en interesse aan. De leiders van deze mensen werden bepaald door erfrecht? De magister kon een lach niet onderdrukken terwijl hij de totale idiotie van het geheel probeerde te bevatten.

"Je komt hier aan de macht omdat je vader de baas al was?!"

Zelfs al zou Nathan proberen zijn ongeloof te onderdrukken was het onmogelijk om zijn totale verbazing niet te uiten.

"Machtsstrijd in de heersende macht, geen toetsen, controle en wapens om de macht te behouden of te veroveren?!"

Nathan viel gewoon stil van verbazing. Dat deze stad nog bestond! Dat de gebouwen niet in brand werden gestoken door rellende menigten, On-ge-loofelijk!

[Lorin Andor]

Andor knikt en maakt af toe een ander kenmerkje dat hij het verhaal in zich opneemt en begrijpt. Hij leunt als Malevijn klaar is iets achter over, en legt zijn handen zo opschoot dat zijn vingertoppen elkaar net raken.

"Beste heer Malevijn, tuurlijk wil ik u helpen, de vraag is alleen waarin, aangezien rechtvaardigheid relatief is, waarschijnlijk zien de Dearc adelen zich ook als rechtvaardig. Dus in deze situatie kan ik u helaas niet helpen in de naam van rechtvaardigheid, ook al zou ik dat graag voor u doen."

"Maar voor dat ik u help, zou ik graag van u wat hulp willen, het betreft namelijk Walefrid, die kent u waarschijnlijk wel, en zou mijn niet verwachten als hij een Daerc adel is. Deze heer heeft namelijk vrouwe Danya ontvoerd, u kent haar waarschijnlijk trouwens als de dochter van de Herbergin."

"Ik kwam deze vrouwe ongeveer een uur of 4 geleden tegen toen ik net aan kwam in deze stad, hoe ik hier kwam en waar ik vandaan kwam, zou ik graag met u apart willen bespreken heer Malevijn. Maar dat is van latere zorg, eerst dient vrouwe Danya uit de handen van Walefrid gehaald te worden."

"Nu zult u ongetwijfeld u zelf afvragen waarom ik haar niet beschermd had. Nou ik kan u vertellen ik heb het gedaan, ik heb het alleen verloren. Oneerlijkheid is iets waar ik nog niet goed tegen kan. Ik ben namelijk in duel gegaan met heer Walefrid, op een pleintje met 1 uitweg, deze werd echter afgezet door iets van 5 van zijn volgers te paard. Dus kon de vrouwe nergens heen, behalve achter mij schuilen. Echter toen het gevecht net begonnen was kwamen de zogenaamde vrienden van walefrid op Danya af, en namen haar me op hun paard, en zowel zei als Walefrid gingen ervan door."

"U snapt natuurlijk wel dat in mijn uitrusting een paard niet bij te houden is."

"Verder heb ik nog wat vragen voor u heren, die algemeen nuttig kunnen zijn, en ook voor deze questie."

"Wat zijn de elven hier, en wat is de reden dat ze gehaat worden?"

"En kan je ook de titel van een Onyx-adel kopen? Aangezien mij dat is aangeboden?"

"En aan Malevijn, doet u er denkt verstandig aan om mensen die u niet kent en waarvan u de bedoelingen niet weet kunt vertellen wat u allemaal vanplan bent?"

Na dit allemaal gezegd en gevraagd te hebben, vouwt andor zijn handen in elkaar en buigt die zich wat voor over, nieuwsgierig voor de antwoorden.
_________________
Karakter beschrijving: http://www.raganorck.com/forum/viewtopic.php?t=805