Raganorck

[Leona]

De Monnik in… Bij de gedachte trekt een kou door Segura's hart die haar spieren doet verstijven. Ze blijft rustig ademhalen en buigt de kilte om tot een uiterlijke kalmte en verbetenheid. Vreemd, zo had ze zich voorheen nooit over De Monnik gevoeld.

Als de havenmeester is uitgesproken blijft ze even stil. Wat nu? Als De Dorstige Monnik echt een gevaar herbergt, een gevaar dat schepen kan verslinden veel groter dan haar Glasaal, wil ze haar bemanning daar dan wel heen sturen? Pekel's besluit staat vast, en als dat het geval is, dan kan je beter proberen een berg te bewegen dan hem van gedachten te laten veranderen. Nog verder onderhandelen over de vaarroute is zinloos.
Ze kan protesteren, ze is meester over haar eigen schip, maar dan kan ze het hier in Aankele Haaie voortaan wel vergeten. Havencontroles kunnen zo lang duren als de Havenmeester het wil en intussen moeten haar mannen wel betaald worden. En wie weet hoeveel van haar lading dan eigenlijk onder "verboden waar" blijkt te vallen. Ze heeft nooit persoonlijk gezien dat het gebeurde, maar verhalen zijn er genoeg.

"Zo zij het." zegt ze langzaam. "Over twee dagen vertrekt De Glasaal naar de Zingende Zalen. U heeft mijn woord. Elke aanwijzing die we tegenkomen over het lot van de Tormentil, drijvend wrakhout, krassen op de wanden of vreemde gaten en stromingen, worden gerapporteerd. Overlevenden zal ik persoonlijk ondervragen over die kooi. Als u denkt dat het belangrijk is, vertrouw ik op uw oordeel"

Ze vertrouwt helemaal niet zonder meer op Pekel's oordeel. Ze is te lang kapitein om zich door een ander te laten vertellen welke koers haar gedachten moeten varen. Maar mensen naar die kooi vragen kan ook niet echt kwaad, en zelfs zo'n stuurse roestige houwdegen als Pekel laat zich nog wel een beetje oppoetsen.

Het verhaal over de kooi klinkt haar vreemd in de oren. Wat zou dat te maken kunnen hebben met het verdwijnen van het schip? Pekel zou er niets over zeggen als hij niet een gevoel had dat er iets mee was, maar toch… Zelfs als er een beest in zat, en de aanwezigheid van een woudloper doet vermoeden dat het geen pluizige tamme lama was, dan zou dat toch echt niet in staat zijn geweest om een heel schip tot zinken te brengen. Niet me zoveel mannen aan boord.

Dat er überhaupt een woudloper bij was vindt ze eigenlijk nog het vreemdste. Wat doet een woudloper op een schip als hij ook over land naar Raganorck kan komen? Zij gaat toch ook niet met een roeiboot de Wilde Wouden in…

"De naam Okar Taramis komt me bekend voor... Het is een Araxische naam, maar ik geloof dat hij inderdaad in Kandawel een paar pakhuizen had… Ik heb alleen nooit zaken met hem gedaan, dus ik weet het niet zeker."

Pijnzend kijkt ze Pekel aan en knikt langzaam. "Ik laat het u weten als me nog iets te binnen schiet."

Dan richt ze zich tot de botenbouwer.
"Torgal, een optie op vijftien vaten kan je krijgen..." ze glimlacht "..met plezier zelfs. Als iets draaiende moet blijven in tijden als deze is het wel de scheepswerf. Met twee goudstukken het vat ga ik akkoord. Da's en goeie prijs voor mij en voor jou."

"Morgenochtend stuur ik De Glasaal, onder commando van mijn voorman Talek Sagash naar de werf toe. Als het nodig is kunnen mijn matrozen ook prima met een teerkwast overweg." ze grinnikt en een vrolijk lichtje bloeit weer op in haar ogen. "Als het de bedoeling is dat ze nuchter blijven, dan kan je ze maar beter wat te doen geven."

Segura staat op en gebruikt de tijd die nodig is om haar degen recht te hangen en haar jas in de plooi te trekken om de dansende vlekjes voor haar ogen wat te laten bedaren. Een glaasje Raganorcker op een lege maag komt toch harder aan dan je denkt.

"Havenmeester, Torgal, als u mij wilt excuseren. Er is nog veel te regelen en, inderdaad, maar weinig tijd."

Ze knikt hen kort toe, draait zich om en verlaat met energieke tred het kantoor.

De aanwakkerende havenwind slaat de deur achter haar met een klap weer dicht. Grijs blijft staan, leunt met haar rug tegen de koude stenen muur en laat de frisse lucht haar heilzame werk doen. De werkelijke betekenis van alles wat daarbinnen besproken is zal zich nog openbaren, daar is ze zeker van.

Ze sluit haar ogen, opent ze weer en recht haar rug. Tijd om naar "De Helleveeg" te gaan. Het vuil van de reis afspoelen en haar gedachten tot rust te brengen met een goed glas bier en een warme maaltijd. En slapen in een echt bed, waarin ze zich uit kan strekken en omdraaien. Na al die jaren aan boord is dat nog steeds het enige dat ze echt mist.

Ze zucht diep en laat eindelijk haar vermoeidheid toe. Proviand vorderen bij Bert en Grevel kan ze morgenochtend nog. Ook daar mag ze niet over klagen. Naar alle redelijkheid is Pekel heel redelijk geweest. Als ze niet zou weten dat ze over twee dagen in de muil van de Monnik moest duiken zou ze vannacht nog best goed hebben kunnen slapen ook.

((Kapitein Grijs naar >> Taveerne "De Helleveeg"))

[Artoch]

Artoch kwam het gebouw binnen en keek even rond. In elk rek kon Artoch inventarissen zien, allemaal mooi geordend. Het was duidelijk dat de havenmeester een zeer disciplinair bewind voerde en hij zou waarschijnlijk in deze vreemde omstandigheden nog dubbel zo waakzaam zijn.

"Vreemde omstandigheden, dat is wel zeker."

Artoch klopte op de deur van het kantoor...Geen antwoord. Hij besloot zich op een stoel neer te vlijten en even te reflecteren op wat hij vandaag gezien en gehoord had.
Hij nam zijn pijp, stopte ze en stak ze aan met een altijd brandende houtspaander die hij van een magister gekocht had.

"Altijd handig zo'n ding" Dacht Artoch glimlachend.
_________________
Gevoelens is een leeg begrip...ons verstand geeft het inhoud.

[Grim]

Een reusachtige gestreepte kater, vol littekens en met een gescheurd oor, glipt handig achter Artoch aan naar binnen. Als de vreemde man gaat zitten werpt de kat hem een minachtende blik toe met zijn ene oog.

"Gij zijt in mijn domein! Siddert ende beeft, gij mispunt!"

Maar Artoch lijkt aan zijn koninklijke heerschappij geen boodschap te hebben en ploft neer op een stoel. Het ding kraakt vervaarlijk maar lijkt hem te houden. Grim is niet geinteresseerd in de stoel... hij kent een betere slaapplaats.

"Vaarwel dan, voor nu... Uw domme onwetendheid beschermt u!"

Met opgeheven staart verdwijnt de kater door een gat in de muur, waar een leren flap voor hangt tegen de tocht. Aankloppen? Hij? Bespottelijk!
_________________
~~ Opzij, gij nietswaardig schepsel, ik confisceer uw vis ~~

[Izeboud Pekel]

Achter de deur naar het kantoor blijft het stil.

De deur is dik en alleen iemand die het lef heeft om op de grond naast het gat van Grim te liggen luistervinken zou iets van de conversaties op kunnen vangen. Behalve kleine Gneis de loopjongen heeft nooit iemand dat gedurfd, en zelfs Gneis heeft er een flinke schram aan zijn oor aan overgehouden van Grim's onverbiddelijke klauwen.

De ruimte waar Artoch zit is schamel verlicht door een olielamp, duidelijk brandend op halve kracht. Achter de lamp aan de muur hangt een prikbord met een lijst waar de namen van schepen op vermeld staan. De letters zijn in het Raganorcks schrift en in Pekel's krabbelige handschrift. Voor iemand die van buiten komt dus praktisch onleesbaar. De papieren zijn kromgetrokken door het vocht en de wind die vanuit de haven het gangetje binnenkomt elke keer dat de deur geopend wordt.

In het rek dat Artoch voor inventarissen hield, liggen scheepskaarten, opgerold in leren kokers die elk voorzien zijn van een label met een enkel Raganorcks woord erop. Ieder die geinteresseerd is staat het vrij ze openen en te raadplegen.

De kaarten zijn geen keurige perkamenten rollen, maar bestaan uit beduimelde stukken papier met handgetekende schetsen van delen van de tunnels rondom Aankele Haaie. Vaak aangepast en gewijzigd als de tunnels zich wijzigden. Streepjes geven verschoven muren aan en pijlen van verschillende dikten, erbij getekend en weer doorgekrast, tonen de stroomrichting en sterkte. Mysterieuze kruisjes en andere tekens zijn alleen voor schippers begrijpelijk.

Achter de deur naar het kantoor blijft het nog immer stil.
_________________
~ We zullen zien ~

[Artoch]

Artoch klopte zijn pijp af en richtte zich op.
Hij wandelde naar het rek met de vele papieren en nam er een paar uit en bekeek deze.

"Geen inventarissen maar kaarten...natuurlijk niet, niet iedereen mag ze zo vrijelijk inkijken. Dom van mij...als ik wil overleven moet mijn verstand scherp zijn. Ik laat me te veel afleiden," Artoch keek terug naar de kaarten, "het zou misschien beter zijn als ik even de tijd nam om een kijkje te nemen."

De notities bij de kaarten waren in het Raganorcks maar met de beetjes kennis die Artoch heeft weten te verzamelen in Parrah en andere steden en zijn klein boekje met notities geraakte hij er wel aan uit.

"Een interessant onderwerp om mij eens in te verdiepen deze veranderende tunnels. Zouden het gestructureerde of geordende chaos veranderingen zijn of willekeurig?"

De laatste tijd waren zijn zintuigen minder scherp geworden en werd hij meer afgeleid. Dat had hij goed genoeg ondervonden wanneer hij Parrah moest verlaten met de vijand op zijn hielen. Ik moet me meer concentreren of mijn jarenlange opleiding zal mij niet meer baten bij het overleven.
Artoch was niet vaak helemaal tevreden over zijn kunnen maar de laatste weken was het echt niet om over naar huis te schrijven. Hij merkte sommige logische dingen zelfs niet op, legde sommige logische verbanden niet meer. Zou hij zijn scherpzinnigheid aan het verliezen zijn? Hij had ooit eens iets gelezen erover maar kon het zich moeilijk herinneren.

Na nog een tijdje de kaarten te bestuderen besloot Artoch toch maar de havenmeester op te zoeken. Hij liep nog eens naar de dikke deur en klopte harder dan voordien aan.

"Excuseer?" Vroeg Artoch.
_________________
Gevoelens is een leeg begrip...ons verstand geeft het inhoud.

[Torgal Kraakwater]

"Havenmeester, Torgal, als u mij wilt excuseren. Er is nog veel te regelen en, inderdaad, maar weinig tijd."

In het kantoortje van de havenmeester is kapitein Segura Grijs van het schip "De Glasaal" opgestaan en heeft ze met die woorden en een korte hoofdknik afscheid van hen genomen.
Hun overleg is afgerond...op last van havenmeester Pekel zal Segura het schip laten oplappen om er vervolgens "De Dorstige Monnik" mee in te varen... de gang waarin de Tormentil misschien in is verdwenen...of vergaan...

Dat zijn werf nu in financiele moeilijkheden bevindt vanwege die ene verschrikking, baart 'm zorgen, maar het is vooral het feit dat hij diezelfde verschrikking naar de Aankele Haaie heeft gebracht, die hem zijn hart doen vasthouden bij het idee aan het lot van dat verloren schip en haar bemanning.
Hij zou zich opgelucht moeten voelen...hij kan zijn steentje bijdragen en "De Glasaal" onder handen nemen...
Maar hoe langer hij naar zijn glaasje staart, hoe meer de onzekerheid in zijn geplaagde ziel hakt...stuurt hij de Glasaal daarmee niet naar haar ondergang...is er niet meer wat hij kan doen behalve het schip voor het onverbiddelijke ultimatum van de havenmeester zo goed als het gaat gereed te krijgen?

Zijn moed schiet hem voor het eerst in de schoenen...alsof hij nog een botenbouwers-gezel was... een groentje...kan hij Pekel en Kapitein Segura Grijs die de euvele moed hadden iets aan het mysterie te doen, wel het schip geven wat haar veilig door die verdoemde gang zal loodsen, reiken zijn kwaliteiten wel zover...

Bij de Ene...

Er wordt op de deur geklopt...Torgal komt weer bij...nieuwe zaken wachten de havenmeester...

Trillend staat de grote man op...het onderhoud was kort en krachtig, maar de botenbouwer heeft het idee totaal uitgeput te zijn...alsof hij nachtenlang niet geslapen heeft...hij zet het glaasje neer wat zo verschrikkelijk klein en kwetsbaar lijkt in zijn grote, door teer donker geworden handen. Wrijft het plichtmatig schoon met een besmeurde linnen zakdoek waar schone punten aan zitten...voor de volgende gast. Het glas trilt hoog als het de vensterbank raakt.


Hij knikt naar de Havenmeester, opent de deur, een schorre groet mompelend naar de man daarachter, zijn gedachten bij het mysterie, bij die taak die morgenochtend wacht.

Azram né, heer

Dank voor het glaasje Pekel en het gesprek...

Hij wacht tot de onbekende opzij wil stappen, om hem er langs te laten...

((EDIT: even mijn post aangepast...Artoch was me voor ))
_________________
Torgal Kraakwater, botenbouwer

[Artoch]

Een onbekende man wankelde naar buiten. Het was niet zozeer drank maar zorgen dat hem zo liet wankelen.

"Wankelende geesten zijn vatbaarder dan andere Artoch." Had zijn mentor altijd gezegd.

Hij bekeek de man die wachtte tot hij uit de kant ging en besloot het erop te wagen.

"Gaat het beste heer u ziet er nogal...bedrukt uit. 'converseren verlucht de ziel van duistere raadsels en geheimen die je kunnen verteren vanuit hun schaduw,' placht men mij altijd te zeggen."

Artoch bekeek de man afwachtend. Hij had de andere man -hoogstwaarschijlijk de havenmeester - ook zien zitten maar koos ervoor hem even te negeren.

"Laat ze wachten en laat hun langzaam baden in ongeduld en groeiende woede en ze verraden meer dan dat je ooit voor mogelijk houdt." Dacht Artoch rustig.
_________________
Gevoelens is een leeg begrip...ons verstand geeft het inhoud.

[Torgal Kraakwater]

De woorden van de vreemdeling voor hem klonken beminnelijk in zijn oren, bijna vriendelijk zelfs. De vraag van de man met zijn warrige baard verraste hem en ontlokte de botenbouwer waarempel een vermoeide glimlach. Maar hij was er de man niet naar om zijn zieleroerselen aan een ander voor te leggen. Alleen Arethe, zijn vrouw, leek dwars door hem heen te kijken, Torgals broer Valiant Kraakwater de waard bezat eenzelfde innerlijke blik...en Pekel wist waarschijnlijk meer dan de havenmeester liet blijken...

Het gaat heerschap, bedankt voor uw zorgen, maar de werf wacht en ik wil jullie afspraak niet ophouden...

Hij stapte opzij, om de bezoeker de ruimte te geven en keerde zich naar de oude ijzervreter in zijn stoel. Het onderonsje tussen Pekel en deze nieuweling was zijn zaak niet...tenzij het zijn werk betrof...

Ben ik nog nodig Havenmeester?
_________________
Torgal Kraakwater, botenbouwer

[Artoch]

Artoch stapte naar binnen en keep de vermoeide man nog eens aan.
Zijn voorhoofd vol groeven van de zorgen.

"Mmh, het lijkt wel alsof hij de taak heeft gekregen om de dood tot mensen te brengen. De tunnels? ik weet er niet zoveel van maar ik moet een kans wagen als ik meer wil te weten komen van deze man. Hij hangt vol teer..scheepsbouwer dus. Wie zou een scheepsbouwer de dood in kunnen sturen?" Artoch dacht aan wat hij de mannen had horen zeggen over deze tunnels en 'de zingende zalen'. "Hij denkt dat hij iemand de dood in gaat jagen door een schip te maken dat daarheen vaart."

Artoch overpeinsde deze gedachte grondig en kwam tot het besluit dat dat voor hem het meest voor de hand liggende was.

Hij boog voorover en fluisterde de man in het oor:

"Je zal het goed doen. Het schip vaart zijn dood nog niet in...Het water eist het nog niet op. Ze zal sterk zijn"

Het zaadje was gepland nu kijken of hij het bij het juiste eind zat.
_________________
Gevoelens is een leeg begrip...ons verstand geeft het inhoud.

[Torgal Kraakwater]

Torgal verstrakte na de mysterieuze woorden die de vreemdeling hem toefluisterde. Voor een moment trok de botenbouwer wit weg...
De Tormentil?
De Glasaal?
Toen begonnen langzaam de aderen in zijn nek te kloppen en kroop zijn wijsvinger onheilspellend traag omhoog, naar de borststreek van de nieuwaangekomene...

De botenbouwer begon Mirko Magnificius net aardig te vinden...hij had zijn bloedeigen broer Medarion na een lange tijd in zijn armen gesloten, beiden magie-gebruikers... Maar nog immer had magie op hem een uitwerking als een rode lap op een stier...bloed trok naar zijn ogen, naar de fijne adertjes op zijn slapen.
Wie was deze potsenmaker? Was Izeboud Pekel zo wanhopig geworden dat hij naar de trukendoos had gegrepen? Van magie kwam onheil...het had die verschrikking gemaakt die zijn werkplaats kort en klein had geslagen. Het onding had een gezel tot wanhoop gedreven en tenslotte was het op een brandende 'Arethe' zijn ondergang tegemoet gevaren.

Had hij zich niet met Mirko en Medarion verzoend, dan had hij zich nu gericht op de enige persoon in het vertrek waarop te bouwen viel. Om te vragen waarom die de diensten van zo'n broodbedelaar, zo'n vervloekte voorspeller of gedachtenlezer ingeroepen had... was die magie net z'n hoofd ingekropen?


Nu lagen de nuances net iets anders... Pekel zou wel zo z'n redenen hebben gehad... maar vragen stond vrij...
De donkere vinger van de botenbouwer stopte vlak voor het gezicht van de bezoeker met zijn warrige baard...die net die boute woorden gesproken had...
Kruip met je luizige magie uit mijn hoofd, wat is de betekenis van die woorden van daarnet?...Over de Glasaal...of de Tormentil...wie, verdoemd zij de Ene, ben jij... ?
_________________
Torgal Kraakwater, botenbouwer

[Artoch]

Artoch bekeek de man aandachtig. Het was duidelijk dat deze man sommige problemen niet diplomatisch probeerde op te lossen, zijn gebroken neus is daar een stille getuige van.

"De glasaal...De Tormentil. Dat zullen de schepen zijn maar mijn naam? Ik moet voorzichtig zijn. De havenmeester is hier ook nog." Dacht Artoch

Hij keek even naar de oude havenmeester en dan terug naar de vreemde man. Zijn hoofd bewoog niet en de vinger werd nog altijd uitdagend op zijn gezicht gericht.
Hij boog voorzichtig naar voren zonde de vinger te raken.
Het minste kon de man in vuur en vlam zetten.

"De dwaling stroomt, de waarheid sijpelt. Hij die het pad afdwaalt keert veilig terug." Dacht Artoch
Het kwam uit een verhaaltje dat zijn vader hem vroeger vertelde over een krijgsman die op zoek gaat naar de waarheid en hopeloos verdwaalt. Na hopeloze dwalingen en foute antwoorden te vinden besefte hij dat zijn waarheid altijd al thuis lag. Hij keerde veilig en wel naar huis.

"Door diep na te denken komt men op zijn best tot een voorgevoel van de waarheid," Dat zou het moeten doen en Artoch ging verder, "denk dus diep na en vraag uzelf af of ik met een bepaalde 'luizige magie' in je hoofd zat. Er zijn andere manieren om kennis te vergaren dan te grijpen naar het bovennatuurlijke. De mens is niet geschikt om met grotere krachten te spelen dus stap ik er wijselijk van weg en gebruik andere hulpmiddelen."

Hij keek de man aan en wachtte op antwoord. Hopelijk vallen kleine mysteries hier niet in verkeerde aarde.
_________________
Gevoelens is een leeg begrip...ons verstand geeft het inhoud.

[Torgal Kraakwater]

De mens is niet geschikt om met grotere krachten te spelen dus stap ik er wijselijk van weg en gebruik andere hulpmiddelen.

Welke vreemde kostganger had de havenmeester hier uitgenodigd? Doch klonken de laatste woorden van het heerschap aangenaam in zijn oren, het waren woorden naar zijn hart en de botenbouwer liet tenslotte zijn aanvankelijk vijandige houding varen, de massieve, beteerde vinger daalde en Torgal ontspande, de man voor hem intrigeerde hem... hij leek jong, maar sprak als een wijsgeer aan de Tien Torens en de schaduwen op zijn huid leken op die van een veteraan in het leger van Raganorck.

Ware woorden vreemdeling...en mijn verontschuldigingen, ik oordeelde wat snel...maar je maakt me nieuwsgierig, je weet kennelijk iets van het verloren schip "De Tormentil" of het schip "De Glasaal" dat polshoogte gaat nemen... Wat is jouw naam? Je klinkt bijna als een priester of een wijsgeer van "boven"...de Tien Torens ...en wat weet je? Iedere stukje informatie over de Tormentil zou zeer welkom zijn...
_________________
Torgal Kraakwater, botenbouwer

[Artoch]

Artoch bekeek de man aandachtig en ordende al zijn kennis over deze zaak in zijn hersenen. Hij moest nog altijd voorzichtig zijn maar zijn nieuwsgierigheid dwong hem deze zaak verder uit te diep, hoe duister hij ook was.

De Tormentil is gezonken en de glasaal moet haar gaan zoeken...Ik moet voorzichtig met deze situatie omspringen want valt hier duidelijk in gevoellige aarde.

"Mijn naam is van niet zo'n groot belang, een onbeduidend persoon in de wind des tijds maar als je er op staat mag je me Chotra noemen."

Een naam die hij gemakshalve aannam als hij nieuw was in een stad. Je weet nooit welke gevaren er om de hoek staan te wachten.

"Mijn kennis over de schepen bestaat enkel uit raadsels in het duister waar een kiertje licht op schijnt door de deur van de waarheid. U zou weliswaar mijn geheugen kunnen opfrissen door wat bijkomende toelichtingen te geven. Mijn tocht was lang en vermoeiend maar dat zou mijn geest wat verhelderen."

Artoch hoopte dat dit niet wat tè opzichtig was maar wat uitgesproken was, was onomkeerbaar.
Hij keek de man aan en spoorde naar elk zuchtje emotie op zijn gezicht.
_________________
Gevoelens is een leeg begrip...ons verstand geeft het inhoud.

[Torgal Kraakwater]

De Botenbouwer lachtte ontwapenend op de laatste woorden van Chotra...ook voor een botenbouwer kende een schip geheimen...zoals het eens wrakkige schip de Glasaal, maar die zou hij binnenkort met eigen ogen zien...
Hij vroeg niet verder naar de afkomst van deze raadselachtige vreemdeling, het was genoeg dat deze man geen Magister of zo'n vervloekte slinkse Straat-Tovenaar was gebleken.
Bovendien was het verdwijnen van de Tormentil geen geheim...hij had nog niets van Pekel gehoord... en Chotra, de man met de verwarde baard en de getekende huid leek iets vertrouwds uit te stralen.

Torgal kon op zijn minst iets over de schepen vertellen, als deze Chotra van ver kwam, van over de rivier, zou het zijn geheugen kunnen opfrissen, of zou hij iets kunnen vertellen over het lot van het verloren gegane schip...
Het gesprek met Pekel en Grijs had Torgal echter uitgeput, de Botenbouwer verlangde naar de werf om weer aan het werk te gaan. Hij streek bedachtzaam met donkere, eeltige vingers over de stoppels van zijn kin, verstrooid glimlachend bij de gedachte aan zijn geliefde vrouw Arethe, ze had hem plagend toegefluisterd dat ze haar mooie zijde-rode wangen kreeg van zijn baard.

Ja ...het schuurde, hij moest zich scheren...

Maar hij was niet thuis, noch op zijn werf. En hij keek Chotra aan.

De Tormentil is een schip dat kortgeleden de Aankele Haaie had binnen moeten lopen. Ze voer samen met een ander schip, de 'Ouwe Waker' over de rivier. De kapitein van de 'Ouwe' heeft verklaard dat hij haar heeft zien verdwijnen bij het passeren van de Zingende Zalen...niets ervan heeft hij teruggevonden...slechts wat splinters hout en drijvende papieren.

De schipper van 'De Glasaal', kapitein Grijs, vermoedt dat de Tormentil 'De Dorstige Monnik' genomen heeft, een gang met een snelle, maar erg sterke stroming, het kent een ingang in de Zingende Zalen en een grote vlakbij de haven hier. Een tunnel met mysteries... zo is de stroming enige tijd geleden omgeslagen... misschien wel naar aanleiding van een andere gebeurtenis...maar ik hoop, de Ene zij de opvarenden genadig, dat dit niet zo is...

De Glasaal wordt op last van Meester Pekel erop uitgezonden om de ingang van de 'Dorstige Monnik' af te sluiten, daarmee de veiligheid van het scheepsverkeer hopelijk te waarborgen en kijken of er nog sporen zijn van het verloren schip. Mijn taak is de Glasaal gereed te maken...
De Tormentil is nog steeds spoorloos...ook van haar bemanning en haar ervaren kapitein Vareda is niets meer vernomen. Het was een handelsschip dat regelmatig naar de Havens buiten de Aankele Haaie voer en daarmee handel dreef, een redelijk groot schip en dus beperkt tot de grotere gangen hier in het ondergrondse. Ze was op weg terug naar de Aankele Haaie met handelswaar...

Chotra, als jouw reis je over de rivier heeft gebracht, ben je door de Zingende Zalen en de Dorstige Monnik gekomen? Heb je iets gezien wat ons iets zou kunnen vertellen over het lot van de Tormentil?

Ongemerkt spande zijn hand zich tot een vuist, de vuile, gebroken nagels drongen in zijn huid, terwijl spanning en vermoeidheid over zijn gezicht joegen...
De Ene zij de opvarenden genadig...en hopelijk kon deze vreemdeling nieuwe informatie verschaffen..
_________________
Torgal Kraakwater, botenbouwer

[Artoch]

Artoch overpeinsde deze stroom van woorden. Tunnels als deze zijn inderdaad zeer gevaarlijk en zijn tocht door de zingende zalen is ook niet helemaal vlekkeloos verlopen.

De muur van twijfel is doorbroken dus nu kan ik wat meer vrijuit praten. Dacht Artoch

Hij observeerde de man in een oogopslag. De spanning en vermoeidheid tekenden zijn gezicht.

"Ik denk wel dat ik u nieuwe informatie kan verschaffen. Ik kan mijn tocht niet meer tot in het kleinste detail herinneren maar in de zingende zalen gebeurde er toch iets wat enige spanning wekte aan boord.

De bemanning leek blij in de zingende zalen aan te komen, de kapitein deelde mij mee dat de haven niet meer zo ver was. Dit gejuich verstomde al vlug en de bemanning begon te mompelen over de Esthe-Alania, ze zongen niet.

De kapitein roept ene Ferdinand die ergens op een rotsig strandje blijkt te wonen maar deze gaf geen antwoord. Hoewel de roeiers zich duidelijk inspanden ging het schip langzaam vooruit. De matrozen mompelden bepaalde uitspraken zoals "vreemde stromingen" en dan werd er met een kreet gewezen naar een tunnel verderop die wit water braakte. Als ik het mij goed herinner riep een matroos het volgende "De Dorstige Monnik! De stroom is omgedraaid! De Ene zij genadig, wie weet wat hij meebrengt uit de diepten."
Met behulp van een paar riemslagen kwamen we uit het stroomvel van de tunnel maar we hoorden wel een bons. De bemanning haalde een prachtig afgewerkt boegbeeld naar boven maar er was iets vreemd aan dit boegbeeld. Het leek alsof het nooit aan een schip had vastgezeten. Wanneer het boegbeeld het dek raakte begonnen de Esthe-Alania weer te zingen en een immens koor van jammerklachten overwelmde mijn zintuigen. De kapitein liet het boegbeeld bedekken door een zeildoek en we zijn het Fluistergat in gevaren.

Zoals u gehoord heeft is het een bewogen reis geweest maar ik dacht dat dit u misschien wel kon helpen. Het kleinste beetje informatie kan een zaak een heel andere wending geven."

Na dat Artoch zijn relaas had gedaan verzonk hij weer even in gedachten. De tunnels waren gevaarlijk, maar zoals alle gevaarlijk dingen ook verschrikkelijk intrigerend. Het licht der waarheid schijnt niet even helder op alle dingen en Artoch betwijfelde of het licht ooit deze tunnels had aangeraakt.
_________________
Gevoelens is een leeg begrip...ons verstand geeft het inhoud.